Ο χρόνος είναι πάντα εκεί, κολλημένος στο παρελθόν μας και μας δείχνει συνεχώς προς την κατεύθυνση του "χάνω"
Στην ουσία, κανείς δεν αντιλαμβάνεται τι χάνει. Προσπαθώντας διαρκώς να κερδίσει κάτι που δεν του είναι ωφέλιμο, δεν παίρνει είδηση ότι αυτό που νομίζει ότι του λείπει, δεν το ψάχνει στο παρόν, αλλά στο παρελθόν...
Λένε, ότι όταν έρθεις αντιμέτωπος με τον θάνατο, τότε αλλάζει οπτική όλη σου η ζωή...
Καμιά φορά τούτο μπορεί να γίνει ευκαιρία ανάπτυξης, αλλά τις περισσότερες φορές, μια φοβιστική εμπειρία, απλά δίνει διέξοδο στην αδιαφορία με την οποία βιώνουμε την ζωή μας.
Μπορεί να μας κάνει περισσότερο ευγνώμονες και χαρούμενους, αλλά μπορεί να μας κάνει και περισσότερο απαθείς, ανεκτικούς...
Το ταξίδι μας προς την Ύπαρξή μας, περνάει από την Γη...
Κάθε τι υλικό φθείρεται, μέχρι του σημείου της αυθεντικότητάς του, όταν εκείνη ενώνεται με το Αιώνιο...
Στην πράξη, το πέρασμά μας από την Γη, μπορεί να φθείρει ότι χρειάζεται να φθαρεί, αλλά μπορεί να φθείρει και εκείνο που όφειλε να μείνει αναλλοίωτο.
πχ. εκείνη την Αγάπη που λέγαμε...
Το βίντεο καταγράφει τούτο το πέρασμά μας από την Ζωή, μέσα σε 4 λεπτά και 49 δευτερόλεπτα, όσο δηλαδή θα μπορούσε να διαρκέσει ένα απλό χαμόγελο και μια πράξη Αγάπης στην Αιωνιότητα...
Ας γεμίσουμε κάθε λεπτό με Αγάπη για τον Εαυτό μας και για τους άλλους...Τότε πραγματικά τα 4 λεπτά και τα 49 δευτερόλεπτα θα ήταν μια Ζωή με πληρότητα...
Τι λέξεις κι αυτές...Αυθεντικότητα, Πληρότητα, Αγάπη, Αιωνιότητα...
όπου δεν υπάρχει Χαρά, δεν χωράει και η Πίστη ότι ο πόνος είναι κατασκεύασμα της ανοησίας του χρόνου...
Η Ύπαρξη χαίρεται να Ζει και ο χρόνος χαίρεται να περνά...
Ο καθένας στο είδος του και εμείς επιλέγουμε με ποιανού το μέρος θα χαρούμε...
καλύτερα να το ακούσετε με πολύ χαμηλό ήχο ή και με καθόλου ήχο!
