μια που καταγράφει τα γεγονότα με υστεροβουλία, κρύβοντας
και μία που βγαίνει εκ των υστέρων από πιο ελεύθερους παρατηρητές της και θέτει νέα δεδομένα...
σε όλα τα γεγονότα συμβαίνει αυτό...
Εδώ θα έχουμε χώρο, για να καταγράφεται η άλλη όψη...
πάρτε λοιπόν μερικές ανατρεπτικές αλήθειες για τον εντιμότατο Ελευθέριο Βενιζέλο που βρήκα πρόσφατα...
Μπορεί να ακούγεται μακρινό παρελθόν...
Ου ποιός νοιάζεται τώρα τι έγινε τότε...
Μα όχι...Γιατί αυτό που έγινε τότε, γίνεται τώρα και θα γίνεται πάντα...
όσο ο άνθρωπος αφήνει άλλους να τον κυβερνούν, οι οποίοι μοιάζουν στο ζώο που κρύβει μέσα του...
.‘’Οίκαδε’’ .
Μα, θα πει κάποιος, ας αφήσουμε το παρελθόν να κοιτάξουμε μπροστά.
Σύμφωνοι, εμείς να αφήσουμε το παρελθόν, αυτό όμως δεν μας αφήνει.
Έχουν φυτρώσει για τα καλά οι σπόροι του τότε, έχουν βγάλει κλαδιά πολλά γεμάτα φύλλα και καρπούς και οι σπορείς τώρα θερίζουν και μαζί θερίζουν και εμάς.
Έχει κατακλύσει η ιδεολογία εκείνη τα πάντα γύρω μας και έχει γίνει κυρίαρχη ιδεολογία.
Συνηθίζεται να λέγεται ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Αυτό που επαναλαμβάνεται είναι η ομοιότητα καταστάσεων μέσα από παράλληλες ενέργειες ή παραλείψεις.
Μέσα από μια σύντομη και περιληπτική ανασκόπηση των τεκτενόμενων της Μικρασιατικής καταστροφής είναι καλό να προσέξουμε τις σημερινές συμπεριφορές των πολιτικών ατόμων και κομμάτων βγάζοντας απαραίτητα συμπεράσματα, αποκωδικοποιώντας μηνύματα και συμπεριφορές ώστε να αποφύγουμε μια νέα καταστροφή η οποία δεν είναι μακριά και εάν συμβεί πιθανόν να είναι μη αναστρέψιμη για τον Ελληνισμό.
‘’Οίκαδε’’ ήταν το σύνθημα αλλά και η ιδεολογική βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε η
προεκλογική εκστρατεία του Γούναρη αλλά και όσων άλλων συνεργάστηκαν μαζί του.
‘’Οίκαδε’’ δηλαδή επιστροφή στο σπίτι. Επιστροφή από την μικρασιατική εκστρατεία.
Να αφήσουμε στη μέση τον πόλεμο και να γυρίσουν οι στρατιώτες στα σπίτια τους.
Η Μικρασιατική καταστροφή δεν είναι απλά δύο μόνο λέξεις ή απλά μια καταστροφή η οποία συντελέστηκε στη Μικρά Ασία.
Ήταν η καταστροφή του ενός βραχίονα του Ελληνισμού και μάλιστα του πιο ισχυρού, του πιο εύρωστου, του πιο ποιοτικού.
Ο Ελληνισμός της Ανατολίας είχε συγκριτικά υψηλότερο δείκτη μάθησης, οικονομικής ευμάρειας αλλά και υψηλό δείκτη πολιτισμού και πατριωτισμού.
Υπήρχαν πέρα από τις τοπικές παραγωγικές μονάδες, εταιρείες και τράπεζες με υποκαταστήματα στο εξωτερικό.
Αλλά και η γεωγραφική θέση της από άποψη γεωστρατηγικής σημασίας είναι πολύ σημαντική.
Πώς και γιατί χάθηκαν αυτά τα μέρη; Οι άνθρωποι; Ποιοι παράγοντες μας οδήγησαν εκεί; Ποιοι βοήθησαν τους εχθρούς; (καλό είναι να ξανασυνηθίσουμε τη λέξη εχθρός); Πόσο μεγάλο ρόλο έπαιξε ο εθνικός διχασμός; Ποιοι ωφελήθηκαν; Και ποιοι απέκτησαν εκείνον τον πλούτο;
Ποια ήταν η θέση των παραγόντων από ελληνικής πλευράς οι οποίοι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο;
Όσον αφορά τους ξένους παράγοντες δεν θα γίνει εδώ ιδιαίτερη αναφορά. Μπορεί εύκολα να εξάγουμε κάποια ασφαλή συμπεράσματα με μια πρώτη εκτίμηση αν σκεφτούμε ποιοι πέραν από τους Τούρκους (έως τότε Οθωμανοί) οι οποίοι έγιναν εθνότητα ξαφνικά απέκτησαν την παντοδυναμία του χρήματος, ποιοι και ποιες χώρες ωφελήθηκαν σε επίπεδο επιχειρήσεων, ναυτιλίας κλπ. Η ωφέλεια δεν προκύπτει μόνο από τη δική τους ανάπτυξη αλλά και από την απουσία του κυρίαρχου ανταγωνιστή. Ποιοι ήταν οι κυρίαρχοι της ανατολής και της δύσης και ποιοι πήραν τη θέση τους όχι μόνο μετά τα Μικρασιατικά;
Στην κεντρική Ευρώπη οι Έλληνες είχαν τον πρώτο λόγο. Έμποροι και τραπεζίτες οι Έλληνες. Η γέφυρα για παράδειγμα που ένωσε τη Βούδα με την Πέστη (Βουδαπέστη) χρηματοδοτήθηκε από τον Έλληνα Βαρόνο Σίνα μέγα ευεργέτη και του Ελληνισμού – Βλάχικης καταγωγής ο Σίνας. Στη Ρωσία ο Ελληνικής καταγωγής αξιωματικός Πυλωρώφ είχε δανείσει τεράστια ποσά στον Τσάρο.
Η καταστροφή της Μικράς Ασίας ήταν η αρχή για το τέλος της παντοδυναμίας του Ελληνισμού όχι μόνο της Ανατολής. Ενός Ελληνισμού ο οποίος πολεμήθηκε σκληρά και με κάθε μέσον.
Η Μικρασιατική εκστρατεία ήταν μια ανάγκη αλλά και απαίτηση του Ελληνισμού. Όχι μόνο αυτού που παρέμενε ακόμη υπόδουλος των Τούρκων αλλά και των ήδη ελεύθερων. Άλλωστε η πρωτεύουσα των Ελλήνων (Κωνσταντινούπολις) παρέμενε ακόμη σκλαβωμένη.
Το 1920 λοιπόν ο Ελευθέριος Βενιζέλος ‘’αποφασίζει’’ ουσιαστικά λαμβάνει άδεια ή την εντολή, να γίνει απόβαση στη Σμύρνη ώστε να ελευθερωθεί από τους Τούρκους. Ο Ελληνικός στρατός πήγε εκεί για να ελευθερώσει όλους τους Έλληνες και όλα τα Ελληνικά χώματα. Ο Βενιζέλος όμως μάλλον είχε στείλει τα στρατεύματα για τη Σμύρνη και τη γύρω περιοχή και μόνο.
Εύκολα η απόβαση στη Σμύρνη έδωσε την πόλη στα ελληνικά στρατεύματα και υψώθηκε η Ελληνική σημαία.
Ο στρατός προχώρησε ελευθερώνοντας κάθε περιοχή την οποία συναντούσε νικώντας ασταμάτητα.
Ήθελε όμως ο Βενιζέλος να ελευθερώσει τη Μικρά Ασία; Κατά πόσο τον ενδιέφεραν οι Έλληνες κάτοικοί της;
Τη Μικρά Ασία οι ξένες ‘’σύμμαχες’’ δυνάμεις την είχαν χωρίσει ως εξής:
Οι Γάλλοι ήθελαν να έχουν τον έλεγχο της Κιλικίας
Οι Ιταλοί κατείχαν τα Δωδεκάνησα και ήθελαν να ελέγχουν την Αττάλεια
Και οι Άγγλοι έλεγχαν την Κωνσταντινούπολη.
Για τους Έλληνες προορίζονταν η Σμύρνη με τον εξής τρόπο. Αφού θα ελευθερώνονταν θα τελούσε για μια πενταετία υπό ελληνική μεν επιτήρηση αλλά τύπου ανεξάρτητου κράτους και με την παρέλευση πέντε ετών θα γίνονταν δημοψήφισμα για το αν θα ανήκε στην Ελλάδα ή στην Τουρκία. Αυτό ενισχύει το παραπάνω ερώτημα για το αν ο Βενιζέλος ήθελε να ελευθερώσει τα άλλα μέρη.
Υπ’ όψιν ότι η Τουρκία εκείνα τα χρόνια είχε εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στον Σουλτάνο και τον Κεμάλ. Δεν υπολόγισαν καθόλου την περίπτωση της απελευθέρωσης και ενσωμάτωσης των υπόλοιπων εδαφών και των Ελλήνων κατοίκων τους στην Ελληνική επικράτεια. Αλλά και εάν καταχωρούνταν στο τέλος στην Ελλάδα η Σμύρνη θα μπορούσε να είναι βιώσιμη;
Ο Βενιζέλος όρισε στην Σμύρνη ως ύπατο αρμοστή δηλαδή επί της ουσίας κυβερνήτη της Σμύρνης τον Στεργιάδη ο οποίος ήταν προσωπικός του φίλος και ο οποίος εκδήλωσε έντονα την επιθυμία να αναλάβει αυτή την θέση.
Ο ρόλος του Στεργιάδη ήταν κάτι σαν αυτό που ζούμε και σήμερα στη χώρα μας. Είχε κάθε εξουσία και την επέβαλε πάντα εις βάρος των Ελλήνων. Επί των ημερών του οι Έλληνες της Σμύρνης ήταν ουσιαστικά υπό διωγμό. Όταν βρίσκονταν σε αντιπαράθεση με κάθε αλλοεθνή συνήθως με Τούρκο έχαναν το δίκαιό τους. Ήταν πραγματικά κυνηγημένοι. Ο Στεργιάδης εν μέσω πολέμου είχε άφθονα χρήματα για να εφαρμόσει τις πολιτικές του. Χρήματα τα οποία στερούνταν οι Έλληνες στρατιώτες οι οποίοι θα μπορούσαν να έχουν καλύτερο οπλισμό, ρούχα και τροφή.
Εν μέσω λοιπόν πολέμου κτίστηκε στη Σμύρνη και το Ιώνιο Πανεπιστήμιο της Σμύρνης το οποίο χαίρονται σήμερα οι Τούρκοι, όπως και τόσα άλλα. Το Πανεπιστήμιο αυτό είχε ως όραμα να ανταγωνιστεί τα καλύτερα της Ευρώπης. Προέβλεπε ακόμα και μαθήματα θρησκειολογίας
Ίσως σε μερικά του σημεία να ήταν και ένα πείραμα πρώιμου πολυπολιτισμού πέρα από την Αμερική.
Γιατί γίνεται η υπόθεση ότι πιθανόν ο Βενιζέλος να μην ήθελε την απελευθέρωση της Μικρασιατικής Ελλάδας;
Διότι αν ήθελε μπορούσε.
Είχε στη διάθεσή του πολλά υπομνήματα από τους Έλληνες του Πόντου οι οποίοι του ζητούσαν πέραν των άλλων να στείλει κάποιον να οργανώσει το αξιόμαχο αντάρτικο το οποίο ήταν ακμαίο σε όλη την εκεί περιοχή και το οποίο λειτουργούσε αυτόνομα σε κάθε περιοχή. Να σημειώσω εδώ ότι το αντάρτικο του Πόντου είναι μια άγνωστη εποποιία του Ελληνισμού, παρέμεινε αήττητο μέχρι την ανταλλαγή και ήταν ο βασικός λόγος που επέζησαν πολλοί από τα χέρια των ‘’ευγενικών’’ γειτόνων Τούρκων.
Ο Βενιζέλος είχε στα χέρια εκθέσεις από τα όργια των Τούρκων σε βάρος και του άμαχου πληθυσμού όχι μόνο από Έλληνες αλλά και από ξένους παρατηρητές.
Η θέση του ήταν ότι ο Πόντος βρίσκονταν πολύ μακριά. Ο Πόντος ήταν μακριά αλλά η Ουκρανία όχι. Προφανώς βρήκε κοφτό δρόμο για να στείλει εκεί το 1919 ένα στράτευμα 500 ατόμων για να ικανοποιήσει τα συμφέροντα των Γάλλων και να τους απεγκλωβίσει από εκεί.
Εάν αυτοί οι 500 στρατιώτες πήγαιναν στον Πόντο όλη η Μικρά Ασία θα ήταν δική μας. Στη συνέχεια και εν μέσω της Μικρασιατικής εκστρατείας του πρότειναν να οπλίσει και άλλους στον Πόντο και να κατέβουν από πάνω ερχόμενοι ενδεχομένως σε συνεννόηση με Αρμένιους και Κούρδους και να κτυπήσουν από παντού τους Τούρκους. Δεν το δέχθηκε. Μπορεί να απαντηθεί το γιατί με άλλη σκέψη πέραν του ότι δεν ήθελε να νικήσουμε; Θα αντιπροβάλει κάποιος: Οι μεγάλες δυνάμεις. Αν είναι έτσι και έπαιρνε εντολές από αυτούς και μόνο, πάλι το ίδιο είναι. Και να μην ξεχνάμε το αμίμητο ‘’Η Κύπρος κείται μακράν’’ του άλλου εθνάρχη Κ. Καραμανλή ή την απόρριψη του δευτέρου σχεδίου του Άτσεσον του Α. Παπανδρέου για την Κύπρο.
Οι ηγέτες μας!!
Δρόμοι και πλατείες με τα ονόματά τους. Αγάλματα.
Και ενώ οι Έλληνες Στρατιώτες προήλαυναν στη Μικρά Ασία, κάποιοι ελληνογενείς μοίραζαν φυλλάδια στους στρατιώτες τυπωμένα στο εξωτερικό και τους καλούσαν σε λιποταξία, κάποιοι που έλεγχαν τα συνδικάτα (ερευνήστε για το ποιοι ήταν) έκαναν απεργία στο σιδηρόδρομο της Σμύρνης για να μην πάνε όπλα και τρόφιμα στους στρατιώτες όπως και δημιουργούσαν προβλήματα στους ασυρμάτους κλπ.
Η κυβέρνηση του Γούναρη επίσης δεν επέτρεπε σε όσους συνειδητοποιημένους στρατιώτες είχαν άδεια και ήθελαν να πάνε πίσω στον πόλεμο μετά τη λήξη της άδειας, να επιβιβασθούν στα πλοία.
Ο Γούναρης πήρε την εξουσία από τον Βενιζέλο έπειτα από τις εκλογές τις οποίες προκήρυξε ο Βενιζέλος το 1920 εν μέσω πολέμου. Ξέροντας ότι θα χάσει τις εκλογές άσχετα αν έκανε ότι δήθεν είχε εκπλαγεί με το αποτέλεσμα. Γιατί έπρεπε να χάσει τις εκλογές; Γιατί οι Έλληνες προχώρησαν πολύ βαθειά μέσα στην Μικρά Ασία. ‘’Κινδύνευαν’’ να την ελευθερώσουν όλη και μάλιστα και την Κωνσταντινούπολη.
Στον Ελλαδικό χώρο ιδίως στην Αθήνα υπήρχε αναστάτωση την οποία είχε προκαλέσει μια συγκεκριμένη πλευρά, με κάποιους να φωνάζουν τέλος στον πόλεμο κλπ.
Τέλος σε έναν δίκαιο αλλά και νικηφόρο πόλεμο.
Δίκαιος και για εθνικούς αλλά και για ανθρωπιστικούς λόγους. Τα εγκλήματα των προγόνων του ‘Εζελ’’ είναι απαράμιλλα και ασύγκριτα με κάθε άλλου λαού σε ποιότητα, μέγεθος και χρόνο.
Ο Γούναρης ο οποίος και εκτελέστηκε αργότερα για εσχάτη προδοσία ξεκίνησε την προεκλογική του εκστρατεία από την Κόρινθο με το σύνθημα ‘’οίκαδε’’ (στο σπίτι) . Δηλαδή να γυρίσουν οι στρατιώτες στα σπίτια τους.
Οι εντόπιοι πληθυσμοί οι οποίοι όντως είχαν κουραστεί από τους πολέμους και πολλοί από αυτούς ήθελαν να γυρίσουν τα παιδιά τους και οι άνθρωποί τους στα σπίτια τους για κάθε λόγο ψήφισαν τον δημαγωγό Γούναρη και τον εξέλεξαν πρωθυπουργό. Να σημειώσω ότι κόμμα το οποίο είχε ελάχιστα μέλη, ίσως όχι πάνω από δύο χιλιάδες με τα συνθήματα για τον τερματισμό της εκστρατείας, είχε πάρει στις εκλογές εκείνες περίπου 100.000 ψήφους.
Ο Βενιζέλος ‘’γλίτωσε’’ από το να γίνει ελευθερωτής των Ελλήνων, ο Γούναρης ανέλαβε την διακυβέρνηση της Ελλάδας και του Ελληνισμού και αντί να πραγματοποιήσει αυτά που έλεγε προχώρησε ακόμα περισσότερο.
Εδώ πρέπει να αναλογιστούμε αν είναι ορθό αυτό μου μας μαθαίνουν στα σχολεία ότι χάσαμε στη Μικρά Ασία, που σημαίνει ότι χάσαμε την Μικρά Ασία επειδή προχωρήσαμε στα βάθη και δεν μπορούσαμε να αντέξουμε σε ένα τόσο διευρυμένο μέτωπο.
Αυτό είναι μεγάλο ψέμα. Διότι ο Γούναρης αποσταθεροποίησε το στράτευμα αλλάζοντας όλους τους εμπειροπόλεμους αξιωματικούς με άπειρους και ανίκανους, διότι ‘’σαμπόταρε’’ ο ίδιος με πολλές ενέργειες τον Ελληνικό στρατό, διότι ο Στρατός της Μικράς Ασίας ήταν χωρισμένος σε δύο σώματα στρατού όπου το ένα υποτίθεται ότι θα πήγαινε προς την Κωνσταντινούπολη και τον κρατούσε ανενεργό και ποτέ δεν πήγε στην πόλη διότι αν πήγαινε θα την έπαιρνε και ο άλλος διοικούνταν από τη Σμύρνη. Το μέτωπο ‘’έσπασε’’ χωρίς οι Έλληνες να χάσουν καμία μάχη και τη στιγμή που ο Κεμάλ συνεδρίαζε για υποχώρηση.
Να αναφέρω ότι Έλληνες του Δυτικού Πόντου του ‘’Τοπ Τσαμ’’ που διέμεναν στο όρος Αγιού Τεπέ, μια απίστευτη ιστορία στα παγκόσμια χρονικά οργάνωσης και διοίκησης μιας πολιτείας κοινοκτημοσύνης με θεσμούς, απομονωμένοι και κυνηγημένοι πάνω στα πανύψηλα βουνά του δυτικού Πόντου, έστειλαν αποστολή 20 ανταρτών οι οποίοι περνώντας ανάμεσα από βουνά και διασπώντας τις τούρκικες γραμμές, τον Ιούνιο του 1921 συναντήθηκαν με τον στρατηγό Παπούλα, του έδωσαν σε δεσμίδες 3960 χρυσές λίρες για να ενισχύσουν τον στρατό, του ανέφεραν ότι έχουν περίπου πέντε χιλιάδες στρατιώτες και του ζήτησαν να οπλίσουν άλλους πέντε χιλιάδες και να τους επιτρέψουν να κατέβουν από βορά και να κτυπήσουν τους Τούρκους. Η απάντηση ήταν ότι δεν είχε τέτοια εντολή από την κυβέρνηση.
Γιατί όμως και ο Γούναρης προχώρησε περισσότερο αντί να γυρίσει πίσω όπως υπόσχονταν προεκλογικά; Τουλάχιστον να σταματούσε εκεί όπου είχε φτάσει ο στρατός μας. Ήταν εύκολο να γυρίσει πίσω έναν στρατό νικηφόρο με υψηλό στρατιωτικό και εθνικό φρόνιμα; Μήπως δεν ‘’έπρεπε’’ να κρατήσουμε ούτε εκείνα τα εδάφη τα οποία είχαμε ελευθερώσει;
Το σύνθημα ‘οίκαδε’’ αλλά και τα ‘’ωραία’’ λόγια προ των εκλογών εύκολα λέγονται. Δύσκολα διακρίνεται ο πραγματικός σκοπός όμως αυτών που υποκινούν και εξεγείρουν τους ανθρώπους.
Εμείς δεν μπορούμε να σκεφτούμε πως είναι δυνατόν να μην νοιάζονται για τους ανθρώπους και να τους αφήνουν στο έλεος των Τούρκων να σφάζονται, να βασανίζονται και να ατιμάζονται και δεν μπορούμε να φανταστούμε πως αυτοί λειτουργούν εις βάρος της πατρίδος.
Αν δεν ξέρουμε και δεν μπορούμε να φανταστούμε ας καταλάβουμε ότι αυτοί έτσι έπραξαν και έτσι πράττουν.
Η απώλεια της Μικράς Ασίας αποτέλεσε όχι μόνο απώλεια σε εδάφη Ελληνικά αλλά και σε πληθυσμό. Χάθηκαν πολλοί Έλληνες εκεί. Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι αποτέλεσε και αποτελεί απώλεια και για τον παγκόσμιο πολιτισμό.
Το σύνθημα ‘’Οίκαδε’’ του Γούναρη το οποίο λειτούργησε σαν την σκανδάλη που πατήθηκε για να σκοτώσει τον Ελληνισμό καθώς και οι δήθεν ‘’δημοκρατικές πεποιθήσεις’’ του Ε. Βενιζέλου στέρησαν τον νέο Ελληνισμό από την δημιουργία της νεότερης Ελληνικής Αυτοκρατορίας αλλά και την ευκαιρία ενός νέου πολισμού.
Εάν δεν χάναμε την Μικρά Ασία θα είχαμε ως πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη, τα ελληνικά εδάφη θα έφταναν μέχρι μέσα στη Ρωσία ενδεχομένως περνώντας από την σημερινή Γεωργία. Η Κύπρος φυσικά θα ήταν απόλυτα στα χέρια μας, Ο ακμαίος και ισχυρός Ελληνισμός της Αλεξάνδρειας και γενικά της Αιγύπτου δεν θα εκδιώκονταν από τον Νάσερ ο οποίος ξεκίνησε το 1955. Δεν θα τολμούσε. Η Ανατολική Ρωμυλία θα ανήκε στην Ελληνική επικράτεια και όχι στους Βουλγάρους. Το Μοναστήρι (Μπίτολα) και ακόμα παραπέρα θα ήταν Ελληνικά όπως και η Βόρεια Ήπειρος. Για τους Έλληνες της Κάτω Ιταλίας και Σικελίας θα υπήρχε σίγουρα μια καλύτερη κατάσταση. Ο πλούτος της χώρας θα ήταν τεράστιος, η ροή της σύγχρονης ιστορίας θα ήταν διαφορετική και πιθανόν η ελληνική λαλιά να είχε επικρατήσει παντού έναντι της άξεστης και ελλιπέστατης αγγλικής.
Ενοχλούσε όμως κάποιους οι οποίοι συνασπίσθηκαν και υποστήριξαν τον Γούναρη να σχηματίσει κυβέρνηση και να προχωρήσει σε επιπολαιότητες και λάθη (;) μοιραία για τον Ελληνισμό.
Διαβάστε ανακοίνωση σε ελληνική εφημερίδα:
«…Γι’ αυτό εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε, για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρά Ασία, αλλά και την επιδιώξαμε»
Τι μας λένε; Ότι βοήθησαν. Βοήθησαν ποιους εις βάρος ποιών; Βοήθησαν σε τι;
Στον ξεκληρισμό και στον αφανισμό του Ελληνισμού της Ανατολής; Την απώλεια εδαφών; Στα γεγονότα της Σμύρνης; Ποιοι είναι αυτοί που δεν λυπήθηκαν, ποιες ενέργειες περιέχει το ‘’επιδιώξαμε’’, τι απέγιναν αυτοί και τα πιστεύω τους;
Και πόσα άλλα ερωτήματα ανακύπτουν και μόνο από τις λίγες αυτές λέξεις, ερωτήματα τα οποία δεν θα απαντηθούν ποτέ.
Όμως και ο Γούναρης δεν πάει πίσω. Στήριξε την εκστρατεία του στο σύνθημα ότι ο πόλεμος ήταν ΄’αποικιακός’’.
Πηγαίναμε δηλαδή σε μέρη που δεν μας ανήκαν να τα πάρουμε.
Ας υποθέσουμε ότι ήταν έτσι. Θα πείραζε εάν σήμερα ήταν δική μας η Πόλη, ο Πόντος και η Ιωνία η και τα πετρέλαια της Μοσούλης;
Θεώρησε δηλαδή ο Γούναρης ότι δεν είχαμε δικαιώματα σε εκείνα τα χώματα και πηγαίναμε όχι ως ελευθερωτές αλλά ως κατακτητές.
Και όλα αυτά τη στιγμή που ήταν γνωστά τα όσα συνέβαιναν ιδαίτερα στην περιοχή του Πόντου. Γνωστά όχι μόνο από τις αναφορές των Ελλήνων.
Όταν έφτασαν στον Άγιο Κωνσταντίνο, πέντε έξι δήμιοι άρπαξαν τον παπά, τον κόλλησαν πάνω στην πόρτα της εκκλησίας, τού άνοιξαν τα χέρια και άρχισαν νά τον καρφώνουν. Οι γυναίκες και τα παιδιά έκλεισαν τα μάτια και βάλθηκαν νά ξεφωνίζουν από τη φρίκη..………..Οι θηριώδεις τσετες μπήκαν στό σπίτι του Χατζή Γιώρ, άρπαξαν τούς παπάδες και τούς τράβηξαν από τα γένια. Τούς έκοψαν τα κεφάλια με τα χαντζάρια και τα πέταξαν στό δρόμο. Κατόπιν πήραν τούς τρείς δασκάλους και τον πρόεδρο Αλέξη και τούς έσφαξαν σαν τα κριάρια. Ακολούθησε ένα μακελειό, ένα όργιο σφαγής και αίματος…"ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΑΜΟΥΗΛΙΔΗΣ
Και όλα αυτά μέσα σε μια εποχή πολέμων και διεκδικήσεων. Διεκδικήσεων από όλους τους γείτονες – άρπαγες οι οποίοι ήθελαν να πάρουν και πήραν όλοι λίγο ή πολύ ελληνικά εδάφη και ακόμη θέλουν δεν σταμάτησαν, εν αντιθέσει με εμάς οι οποίοι διεκδικούσαμε μόνο ότι μας ανήκε και τίποτα παραπάνω.
Ο Γούναρης πιθανόν στο τέλος να κατάλαβε τα λάθη που διέπραξε ή ίσως φοβήθηκε τις συνέπειες και ζήτησε από τους έμπειρους αξιωματικούς τους οποίους αποστράτευσε να επιστρέψουν όπως και στον Ι. Μεταξά να αναλάβει την αρχηγία. Δυστυχώς όλοι τους αρνήθηκαν.
Ο Γούναρης πιθανόν να υπήρξε θύμα των ιδεολογικών του προσεγγίσεων, των παροτρύνσεων που δέχθηκε από ‘’ανωτέρους’’ (;) και τον περίγυρό του. Είναι δεδομένο ότι όσοι βασίζονται σε θεωρίες εξωραϊσμένες είναι και παραμένουν ανώριμοι. Ανώριμοι και ανίκανοι για να οργανώσουν μια κατάσταση και ακόμα περισσότερο για να κυβερνήσουν.
Ο Βενιζέλος όμως; Ο Βενιζέλος ήταν ικανότατος και γνώριζε πολύ καλά τι κάνει.
Γιατί δεν πιστεύω ότι ο Βενιζέλος προκήρυξε τις εκλογές του 1920 από δημοκρατική πεποίθηση ή κάτω από πίεση;
Η απάντηση έρχεται μέσα από την προσωπική του ιστορία και τα όσα έπραξε στο άμεσο παρελθόν.
Το 1916 ήταν η αιτία ενός από τους πλέον επώδυνους διχασμούς μεταξύ των Ελλήνων όταν αντίθετος με τον Βασιλιά εγκαταστάθηκε στην Θεσσαλονίκη και με την Βοήθεια των Γάλλων έκοψε κυριολεκτικά την Ελλάδα στα δύο, εγκαθιστώντας δική του Κυβέρνηση με σκοπό να αναγκάσει τον Βασιλιά να παραιτηθεί και να καταλάβει έτσι την εξουσία όλης της χώρας. Η ενέργειά του αυτή ήταν καθαρά πραξικοπηματική. Όχι ότι ο Βασιλιάς ήταν καλύτερος. Στη συνέχεια με τη βοήθεια των Γάλλων δια των όπλων κατέλαβε ο ‘’Δημοκράτης’’ την εξουσία.
Ο διχασμός εκείνος μας ακολουθεί μέχρι και σήμερα μέσα από την αφοσίωση σε κομματικούς σχηματισμούς οι οποίοι υποτίθεται ότι πρεσβεύουν κάποιες αξίες αλλά ουσιαστικά εξυπηρετούν αυτούς που τα ελέγχουν.
Με βάση τα αποτελέσματα ούτε δημοκρατικές πεποιθήσεις είχε ούτε εθνικόφρων ήταν.
Η ‘’εθνικοφροσύνη ‘’ του ήταν τόση ώστε να προτείνει κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο στους συμμάχους (ΑΝΤΑΝΤ) να δοθεί μέρος της Μακεδονίας (κυρίως Καβάλα και Δράμα) στους Βουλγάρους ως κίνητρο να μπουν στον πόλεμο με τις δυνάμεις της ανταντ και μάλιστα χωρίς κανένα άμεσο αντάλλαγμα. Υποστήριξε ότι η πρότασή του ήταν να δοθούν στην Ελλάδα 120.000 τετραγωνικά μέτρα από τη Μικρά Ασία τα οποία είχαν 200.000 κατοίκους εν αντιθέσει με τα ελάχιστα των περιοχών που θα παραχωρούνταν. Θυμίζει λίγο ίσως και πολύ τον σημερινό πρόεδρο της δημοκρατίας ο οποίος ως υπουργός εξωτερικών προέβη σε Άρση του Εμπολέμου με την Αλβανία την οποία οι Αλβανοί είχαν μεγάλη ανάγκη Χωρίς Κανένα Αντάλλαγμα.
Όταν έχασε τις εκλογές παράτησε την Ελλάδα στην τύχη της και έφυγε στο εξωτερικό, πολύ λέει, στεναχωρημένος για να γυρίσει αργότερα μετά τη καταστροφή και να αναλάβει την εξουσία.
Ο Βενιζέλος προχώρησε ακόμα παραπέρα, προσβάλλοντας αυτή τη φορά κατάφορα τον Ελληνισμό ιδίως της Ανατολής αλλά κα την έννοια του σεβασμού της ιδιότητας του ανθρώπου, το πολισμού και της νοημοσύνης.
Το 1935 πρότεινε για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης τον Μουσταφά Κεμάλ (Αττατούρκ).
Τα εγκλήματα του Κεμάλ είναι γνωστά σε όλους αλλά και η προσωπικότητά του.
Από πού πήρε το δικαίωμα ο Βενιζέλος να διαπράξει αυτή την ασέβεια;
Είχε τίποτε κοινό με τον μεγάλο αυτόν σφαγέα μήπως; Μεγάλο πάντως τον αποκάλεσε ο Λένιν ο πρώτος μεγάλος του χρηματοδότης. Και ο Φιντέλ Κάστρο τον θαυμάζει. Τοποθέτησε ανδριάντα του στον κεντρικότερο δρόμο της Αβάνας
με επιγραφή η οποία αναφέρει: ‘’στον μεγάλο…’’ παρασυρμένος πιθανόν από τον Λένιν.
Διαβάστε καλύτερα τα λόγια του επίσημου Κουβανού ομιλητή Dr. Eusebio Leal
“Η προτομή του Ατατούρκ, που συνέβαλε στη διαμόρφωση της καλύτερης ανθρωπιστικής ιδεολογίας, που μας έμαθε πώς να είμαστε υπερήφανοι άνδρες και γυναίκες, πώς να συγκροτούμε ένα έθνος και πώς να είμαστε πολιτισμένοι, στήθηκε στην καρδιά της Αβάνας. Ευχαριστούμε την Τουρκία που γέννησε έναν ανίκητο και ανθρωπιστή δάσκαλο, που ήξερε πώς να διαμορφώνει το μέλλον”
Ο Νέλσον Μαντέλα όμως αρνήθηκε να παραλάβει το βραβείο Κεμάλ που του προτάθηκε, αρνήθηκε ακόμα να επισκεφτεί την Τουρκία για να μην νομιμοποιήσει με την παρουσία του το εγκληματικό της παρελθόν σε αντίθεση με τους ‘’δικούς’’ μας
‘’ηγέτες’’ οι οποίοι καταθέτουν στεφάνια στο μνημείο του Κεμάλ.
Με βάση όλους αυτούς και τον Βενιζέλο θα έπρεπε έστω και αναδρομικά να λάβουν το Νόμπελ Ειρήνης τουλάχιστον οι: Τζέγκινς Χαν, όλοι μαζί οι Βάνδαλοι ιδίως ο αρχηγός τους ο Αλάριχος, ο Κρούμος, ο Αττίλας, ο Χίτλερ, ο Στάλιν. Όποιος γνωρίζει τα όσα έκανε ο Κεμάλ και το ποιος ήταν σίγουρα δεν μπορεί να διαφωνήσει.
Αλλά ας πούμε ανόητα ή καλοπροαίρετα ο καθένας ας λάβει θέση, ό,τι, ότι έγινε έγινε. Η κληρονομιά που αυτό το κράτος παρέλαβε από τους προκατόχους του Οθωμανούς και αυτή που κληροδότησε ο Κεμάλ στους Τούρκους συνεχίζει απαράλλακτα και εμφανίζεται σε κάθε ευκαιρία που τους δίνεται.
Τούρκοι διαβήκαν χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα» (Βίκτωρ Ουγκό: «Το Ελληνόπουλο»).
Ο μητροπολίτης Αμάσειας Γερμανός Καραβαγγέλης ήταν και αυτός αυτόπτης μάρτυρας των τουρκικών θηριωδιών. Όταν πήγε στη Σεβάστεια για να απαλύνει τον πόνο των χιλιάδων φυλακισμένων γνώρισε τα τουρκικά θηρία, τον Ραφέτ Πασά και τον Βαχαδεδίν. Αυτοί είχαν διατάξει τον απαγχονισμό 45 Ρωμιών. Όμως η γυναίκα του Βαχαδεδίν, μαζί με άλλες τουρκάλες, επειδή δεν πρόλαβε το “θέαμα”, διέταξε τούς ζαπτιέδες να ξανακρεμάσουν τα πτώματα πού είχαν κατεβάσει από τις αγχόνες, για να τα δει κρεμασμένα.
…………
‘’Ένα κομμάτι ψωμί και μία νερόβραστη σούπα, δύο φορές την ημέρα, ήταν το φαγητό μας. Κάθε μέρα πέθαινε κάποιος από την εξάντληση ή το ξυλοκόπημα. Πολλές φορές τα παλιά μας τσαρούχια τα ψήναμε στη φωτιά, τα αλατίζαμε και τα τρώγαμε.»
………….
«Ο συστηματικός εμπρησμός της Σμύρνης έγινε από τους στρατιώτας του Μουσταφά Κεμάλ με τον σκοπό να εξολοθρευθούν οι χριστιανοί της Μικράς Ασίας και να μην ξαναγυρίσουν ποτέ πια στην Πατρίδα τους. Βέβαιο είναι ακόμη, ότι εκτός από την φωτιά είχαν προσχεδιασθεί και οι σφαγές και οι λεηλασίες. Χιλιάδες υποφέρουν και αποθνήσκουν εις την Σμύρνην. Η κατάσταση αυτών των ανθρώπων υπερβαίνει πάσαν περιγραφήν. Δεν ενθυμούμαι επεισόδιον εις την ιστορίαν παρομοίων ανθρωπίνων συμφορών. George Horton Ο Αμερικανός Πρόξενος της Σμύρνης
Αν το 1922 και τα πριν αυτό φαντάζουν μακρινά τα γεγονότα στην Κωνσταντινούπολη το 1955 το 1974 στην Κύπρο, τα Ίμια, οι συνεχείς παραβιάσεις, οι απαιτήσεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο δεν είναι.
Αλλά ούτε και οι απειλές της σύγχρονης Τουρκικής ‘’Δημοκρατίας’’ είναι.
Σήμερα που καλούμαστε και πάλι να πάρουμε αποφάσεις ιστορικής σημασίας ας αναλογιστούμε το παρελθόν, τα γεγονότα, τις αποφάσεις και τα αποτελέσματα, ας μην πέσουμε στην παγίδα κανενός και ας μην ξεχνάμε ότι έξω από εμάς βρίσκονται πάλι αυτοί οι ωμοί και ανελέητοι που κοιτούσαν από τα καράβια τον Ελληνισμό της Σμύρνης να χάνετε στην προκυμαία και είναι αυτοί, οι κλώνοι αυτών, που έκοβαν τα χέρια όσων κατάφερναν να ανέβουν στα καράβια τους οι οποίοι μας υποβάλουν σε νέα δουλεία μέσω των οικονομικών συσχετισμών και των εδώ συνεργατών τους και οδηγούν άλλους Έλληνες να αναζητούν τροφή στα απορρίμματα και άλλους να αυτοκτονούν. Και όλα αυτά με τη βοήθεια πάντα εγχώριων συνεργών οι οποίοι δεν είναι πολλοί αλλά κατέχουν καίριες θέσεις.
Γεώργιος Σαριαννίδης
http://www.mahitikanea.gr/index.php?opt ... 9-11-37-02" onclick="window.open(this.href);return false;
