Πάντα ήμουν αντίθετος στην έννοια του όρκου και, από κάποιο σημείο στην ζωή μου και έπειτα, έχω σταματήσει να ορκίζομαι. Πολύ απλά το σκέφτομαι ως εξίς: τι θα πει "ορκίζομαι"; Δηλαδί, όταν δεν ορκίζομαι, δεν τα εννοώ αυτά που λέω; Και μήπως τελικά ορκίζομαι κάτι, το οποίο ξέρω κατά βάθος ότι θα αθετίσω;Κατά Ματθαίον, Κεφάλαιο 5, στιχ. 33 - 37
Πάλιν ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις, Οὐκ ἐπιορκήσεις, ἀποδώσεις δὲ τῷ κυρίῳ τοὺς ὅρκους σου. ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν μὴ ὀμόσαι ὅλως· μήτε ἐν τῷ οὐρανῷ, ὅτι θρόνος ἐστὶν τοῦ θεοῦ· μήτε ἐν τῇ γῇ, ὅτι ὑποπόδιόν ἐστιν τῶν ποδῶν αὐτοῦ· μήτε εἰς Ἱεροσόλυμα, ὅτι πόλις ἐστὶν τοῦ μεγάλου βασιλέως· μήτε ἐν τῇ κεφαλῇ σου ὀμόσῃς, ὅτι οὐ δύνασαι μίαν τρίχα λευκὴν ποιῆσαι ἢ μέλαιναν. ἔστω δὲ ὁ λόγος ὑμῶν ναὶ ναί, οὒ οὔ· τὸ δὲ περισσὸν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν.
(Aκούσατε επίσης, πως δόθηκε στους αρχαίους η εντολή: Nα μην αθετήσεις τους όρκους σου, αλλά να αποδώσεις στον Kύριο όσα ορκίστηκες. Eγώ όμως σας λέω να μην ορκιστείτε καθόλου μήτε
στον ουρανό, γιατί είναι θρόνος του Θεού μήτε στη γη, γιατί είναι ακουμπιστήρι των ποδιών του μήτε στα Iεροσόλυμα, γιατί είναι πόλη του μεγάλου βασιλιά. Mήτε στο κεφάλι σου να ορκιστείς, γιατί δεν
μπορείς ούτε μια τρίχα του να την κάνεις άσπρη ή μαύρη. O λόγος σας λοιπόν να σημαίνει ναι, όταν λέτε ναι, και όχι, όταν λέτε όχι, γιατί καθετί πέρα από αυτά πηγάζει από τον πονηρό.)
(Θυμάμαι κάποτε που ένας πολύ στενός μου φίλος μου είχε πει να ορκιστούμε ότι θα είμαστε πάντα φίλοι. Αλλά εγώ του είπα ότι άμα το κάνουμε αυτό, αυτόματα θα σημαίνει ότι κάπου μέσα μας θα ξέρουμε ή θα φοβόμαστε ότι θα πάψουμε να είμαστε πλέον φίλοι κάποια στιγμή. Δεν ορκιστίκαμε. Μετράμε ήδη 11 χρόνια φιλίας και είμαστε ακόμα σαν αδέρφια.)
Πριν μερικά χρόνια είχα πάει σε μία ομάδα που κάναμε διαλογισμούς (καθοδηγούμενους). Μετά από μερικές συναντήσεις, κάναμε έναν ακόμα διαλογισμό. Σε ένα σημείο του διαλογισμού, υποτήθετε ότι λέγαμε πράγματα του τύπου "θα αφεθώ στην ροή, θα γίνω ένα με το σύμπαν" κλπ κλπ μέχρι που κάποια στιγμή λέει η συντονίστρια "και ορκίζομαι να βρήσκομαι πάντα στο φως" (δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια, αν ήταν "βρήσκομαι" ή "θα υπηρετώ το φως" ή κάτι παρόμοιο). Με το που το ακούω, σταματάω, ανοίγω τα μάτια και τους περίμενα να τελειώσουν. Προσπάθησα να τους εξηγήσω την ένστασή μου, ότι ο διαφωνώ με τον όρκο, και για αυτό που σας είπα, αλλά και για έναν λόγο παραπάνω: είναι δέσμευση. Ακόμα και εάν είναι στο φως, είναι πάλι δέσμευση. Δεν ξέρω, πως να το πω, "κάρμα"; Θέλω να είμαι ελεύθερος, ελεύθερος ακόμα και να επιλέξω το "σκοτάδι" βρε παιδί μου, χωρίς να έχω ενοχές και όρκους.
Σήμερα, εντελώς τυχαία, ανακάλυψα αυτό το απόσπασμα από την καινή διαθήκη. Γενικά δεν πηγαίνω στην εκκλησία (πλέον, παλαιότερα πήγαινα), γιατί είδα ότι αθετεί τα ίδια της τα λόγια - πάντα έλεγα ότι η εκκλησία με δίδαξε την αγάπη τόσο καλά, που στο τέλος κατάλαβα ότι δεν έχει καμία σχέση με αυτήν. Αλλά τις διδαχές, τον πυρήνα της, μπορώ να πω ότι τον αισθάνομαι αληθηνό, τουλάχιστον σε ένα ποσοστό (ακόμα και εάν εν τέλη τα ευαγγέλια περάσανε πολλές τροποποιήσεις από τους ρωμαίους αυτοκράτορες κλπ κλπ κλπ). Όπως και νά'χει, μου έκανε λίγο έκπληξη όταν το ανακάλυψα, και είπα να το μοιραστώ μαζί σας.
Πάντα μου άρεσε να "τσιγκλώ" άτομα που λένε ότι υποστιρίζουν μία ιδεολογία, αλλά στην πράξη δεν το κάνουν. (
) ’ραγε, πόσοι "χριστιανοί" γνωρίζουν ότι η ίδια τους η θρησκεία, που λένε ότι την ακολουθούν, τους "απαγορεύει" να ορκίζονται;Εσείς τι άποψη έχετε για την έννοια του "όρκου"; Ορκίζεστε ποτέ; Έχετε ορκιστεί στην ζωή σας;
