σε τροχαίο,στο οποίο μέσα βρισκόμουν και εγώ στο αμάξι,
η μάνα που με μεγάλωσε δεν είχε τις πολυτέλειες τότε εκτός απ το
να μπορούμε να τρώμε απλά,ούτε γιορτές ούτε τίποτα..
Εγώ απ τα 5 μου μέχρι τα 9 μου δεν μιλούσα όχι απο σόκ
απλά δεν ήθελα να μιλάω έτσι λοιπόν έμαθα τους ανθρώπους
απ τις χειρονομίες τους ,και τις εκφράσεις των προσώπων τους.
Να τους καταλαβαίνω...
Όταν ήρθαν τα Χριστούγεννα..έβγαινα στους δρόμους και περπατούσα. Η μάνα μου έψαχνε για δουλειά οπότε ο χρόνος της
ήταν λίγος για μένα. Απ την άλλη ποιος θα έκλεβε τότε ένα
τσιγγανάκι; Βρώμικο,με ρούχα παλαιά και σκισμένα..
Καθόμουν με τα αδέσποτα σκυλιά μέσα στους δρόμους.
Και χάζευα τις οικογένειες και τα παιδάκια.
Τα χρώματα που είχαν τα σπίτια στολισμένα που φώτιζαν στην
νύχτα...ζήλευα είναι η αλήθεια αλλά όχι τα παιχνίδια που παίρνανε..
Αλλά την αγάπη που έβλεπα μεταξύ τους...
Όχι πως δεν με αγαπούσε η μάνα μου αλλά για μένα δεν ήταν
αρκετό...η προστασία που είχαν ...Μερικές φορές τύχαινε εκεί
που καθόμουν να περνάνε οι περαστικοί και να με δίνουν λεφτά.
Νόμιζαν πως ζητιάνευα...Δεν τα κρατούσα γιατί τότε δεν γνώριζα τι
να τα κάνω..
Θυμάμαι μόνο μία σκηνή πολύ έντονα είχα ερωτευτεί στα 6 μου ..
ένα χρόνο μετά πάλι τα Χριστούγεννα...που βρήκα το βιβλίο
*Το κοριτσι με τα σπίρτα* και όχι επειδή γνώριζα τι έγραφε..
Δεν ήξερα να διαβάζω αλλά μέσα είχε γεμάτο εικόνες...
και το συγκεκριμένο κοριτσάκι που έβλεπα έμοιαζε...
πααααρα πολύ με μένα ...και αυτό με έκανε να χαρώ γιατί
φοράγαμε τα ίδια και νιώθαμε το ίδιο όπως το έβλεπα εγώ στις
εικόνες.
Τώρα πλέον δίνω στο παιδί μου ότι είχα στερηθεί και πολλά περισσότερα....δεν θα θελα ποτέ να δώ έστω και για ένα λεπτό.
Την θλίψη στα μάτια της.
Καλά Χριστούγεννα...να χουμε και μη ξεχνάμε πως αυτή η γιορτή
ανήκει στα παιδιά.
