αχ βρε Ναταλάκι...
Είτε στην Ελλάδα, είτε στην Αυστραλία, σε ενδιαφέρει η άποψη των άλλων για σένα, μόνο όταν εσύ δεν αποδέχεσαι τον εαυτό σου και την αποδοχή την αναζητάς απ' έξω και όσο δεν την παίρνεις θυμώνεις.
Εσύ δεν αποδέχεσαι τον εαυτό σου, γιατί δεν τον γνωρίζεις και κρίνεις τις συμπεριφορές των άλλων, δημιουργώντας αδιέξοδο...
Για να έχει νόημα όλη η εσωτερική σου εργασία με το ρέικι, ξεκίνα από την παρατήρηση του εαυτού σου, προσπαθώντας να νιώσεις τις ανάγκες σου και να βρεις το όφελος από τα βιώματά σου σαν παιδί. Το να προσπαθείς να τα αγνοήσεις και να τα απορρίψεις, σε φέρνει έντονα στην αυτο-απόρριψη.
΄Οταν η διάθεσή μας για την εμπειρία μας είναι απορριπτική και θεωρουμε ότι εισπράξαμε αδικία, το μόνο που θα κάνουμε είναι να απορρίπτουμε εκείνη την χρονική περίοδο της ζωής μας, και έτσι αφήνουμε μέσα μας ένα μέρος του εαυτού μας ανώριμο, απελπισμένο και θυμωμένο, που δεν μπορεί να ακούσει την εσωτερική καθοδήγηση, γιατί έχει "πεισμώσει"....
Η ωριμότητα δεν συμβαδίζει, δυστυχώς, με την ηλικία μας. Αν παρατηρείς τους ανθρώπους όταν θυμώνουν, θα αντιληφθείς ένα παιδί που διεκδικεί απελπισμένα την αγάπη και την δικαίωση από τους άλλους, από την κοινωνία και από τον θεό...
Και όσο αυτή η δικαίωση και η αγάπη δεν έρχεται εμπράκτως, θυμώνουν, απορρίπτουν, αμύνονται και έτσι η ανθρωπότητα παραμένει ανώριμη να στηρίξει την πνευματική της αποκατάσταση.
Ενας ώριμος άνθρωπος αναλαμβάνει την ευθύνη της ζωής του αποκαθιστώντας την "διαστρέβλωση" της ανθρώπινης φύσης του, ώστε ο θεός μέσα του να είναι ενωτικός και έτσι να μπορέσει να επανασυνδεθεί με τον Ανώτερο Εαυτό του, μέσα από την "θεραπεια" των νοητικών και συναισθηματικών του "εμμονών"...
