Mικρή μου γλυκειά Ψυχή! ΄Εχεις δίκιο...Αααχ, όταν εγώ πόναγα οι τότε δικοί μου δάσκαλοι ήταν σε φάση "ψωφάς και στην λέω". Πωπω, μόνο αντίδραση μου έφερνε αυτή η στάση..! Πως να αναγνωρίσω ότι έχω και εγώ λάθος? Αφού πονούσα!
Οι δικοί σου δάσκαλοι δεν μπορούσαν ίσως να διακρίνουν τα επίπεδα ωριμότητας που έχει ο μαθητής τους και αυτό είναι σημαντικό, στον τρόπο που προσεγγίζει κανείς τα βαθύτερα υποσυνείδητα πεδία...
Η συνείδηση διαφοροποιείται ηλικιακά, όσο και να λέμε ότι η φυσική ηλικία δεν παίζει κανένα ρόλο στην εσωτερική εργασία...
Αλλιώς προσεγγίζέις έναν νέο στην ηλικία των 20 και αλλιώς έναν νέο στην ηλικία των 30...
Το κάθε στάδιο έχει την δική του ωριμότητα και ανάπτυξη, όπως και τα επίπεδα που μπορεί να κατανοήσει ο κάθε ένας τους...
Είναι όμως έργο των δασκάλων, για όσους θέλουν αυτόν τον ρόλο βεβαίως βεβαίως, να επιτρέπουν στον άνθρωπο να είναι όπως θέλει από την μια, αλλά να τον βοηθούν και να τον υποστηρίζουν από την άλλη, αν έχει εκφράσει την απόλυτη βαθιά ανάγκη του να θεραπευτεί, στην βαθύτερη κατανόηση της αλήθειας, που κρύβεται από τους "οφθαλμούς" του...
Η Αρχή κάθε θεραπείας είναι η ενσυναίσθηση, Σοφάκι, που σε κάνει να δίνεις στον άλλον αυτό που η Ψυχή και όχι το εγώ, έχει ανάγκη κάθε φορά, για να θεραπεύσει τους τραυματισμούς της!
Πέρα από αυτό, θα μιλήσω λίγο για τις φυσικές ασθένειες που επιφέρουν τα ψυχικά τραύματα και την διαδικασία θεραπείας τους, για να καταλάβεις ότι μία ασθένεια εξελίσσεται διαφορετικά σε χρόνο, στον 20χρονο και διαφορετικά στον 30χρονο ή στον 40χρονο, πράγμα που ωθεί από μόνη της αυτή η διαδικασία της εξέλιξης να είσαι πιο "σκληρός" στην οριοθέτηση των τραυμάτων και της αυτο-διάθεσης των συναισθημάτων.
Δεν θα μπορούσε ποτέ η ενσυναίσθηση να κάνει έναν σοβαρό άνθρωπο, που θέλει να λέγεται "θεραπευτής" να ωθήσει ένα 20χρονο παιδί να ωριμάσει πριν την ώρα του, μέσα στον πνευματικό του δρόμο, αλλά θα του άφηνε όλες τις προϋποθέσεις της σταδιακής ωρίμανσης και της εμπειρίας μέσα από αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν "λάθος-σωστό"...
Διαφοροποιείται όμως η ανάγκη αυτή, σε έναν άνθρωπο που έχει περάσει στην φυσική διαδικασία ωρίμανσης, αλλά η συμπεριφορά του εξακολουθεί και ανήκει στην εφηβική κατηγορία των παθών και της ορμής των συναισθημάτων...
Αυτά για να σου δώσω κάποιες εξηγήσεις, σχετικά με τον τρόπο της δικής μου προσέγγισης, της δικής μου Ψυχής αρχικά!!
Βέβαια, όπως σου είπα και κατ' ιδίαν, δεν μπορώ να κρίνω, (και ούτε θέλω, και ούτε με αφορά), τα επίπεδα ωριμότητας των ανθρώπων, που ενώ από την μια θέλουν διακαώς να βοηθηθούν, από την άλλη δεν έχουν καν την διάθεση να δουν με αλήθεια τον εαυτό τους και αντί να μείνουν με ταπεινότητα στην δική τους αυτο-διάθεση, σπρώχνουν το εμπόδιο σε όποιον λειτούργησε γι' αυτούς θεραπευτικά...
Και είναι και ο λόγος, όπως σου εξήγησα, που δεν θα κάνω ένα δεύτερο σεμινάριο ΑΓΑΠΗΣ-ΣΟΦΙΑΣ...
Αν βρεις παλαιότερα ποστ του μέλους μας "Ναταλί-Νεφέλη" και τα παρατηρήσεις στον χρόνο, θα καταλάβεις ακριβώς τι λέω, όπως θα καταλάβεις επίσης ότι σε έναν άνθρωπο 40 χρόνων δεν μπορείς παρά να του πεις ότι οι τόσες ασθένειες που έχει το φυσικό του σώμα, είναι επακόλουθο του τόσου μίσους που εκφράζει εντελώς ανώριμα, όταν από την μια έχει οργή για την μητέρα του, ενώ από την άλλη τρέφεται και συντηρείται σ' αυτήν την ώριμη ηλικία, από αυτόν που μισεί...
Αυτά γιατί θέλω να αποφύγω κάθε είδους παρεξήγηση, μια και το ιντερνετ είναι πηγή τέτοιων συμπερασμάτων!