ΠΡΟΤΥΠΑ

[AMALIA]

Γελα Ηλια μου....
Σε οσους αρεσουμε....για τους αλλους δεν θα μπορεσουμε....



ΩΧ ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΚΟΚΚΙΝΗ.

[Rainmaker]

Αγαπημένος μου στίχος!!!!

[nikos]

Για να τοποθετηθώ και να κλείσω το θέμα από την πλευρά μου Evi:

Θεώθησα όμως πως το μήνυμά σου ήταν άδικο και ακατανόητο για μένα

Ήταν...

αυτό το ποτήρι έπρεπε να στο γυρίσω για να του ρίξεις μια ματιά

και καλά έκανες...

Δεν ήξερα πως είσαι ψυχολόγος

Δεν είμαι. Ασχολούμαι πολύ, αλλά δεν είμαι. Απλώς στην Ελλάδα το τι είναι ψυχαναλυτής, ψυχοθεραπευτής, ψυχολόγος, σύμβουλος ψυχικής υγείας κ.ο.κ είναι μπερδεμένο και για αυτό η Βάσω το είπε.
Ψυχοθεραπευτικές σπουδές έχω, φοιτητής ψυχολογίας είμαι.

Μιας και μοιράζεσαι ένα προσωπικό σου "μάθημα" μέσα από τη δική σου πορεία, θα μοιραστώ κι ένα δικό μου.
Έμαθα στη δική μου ζωή να μην είμαι μονίμως ένα αυτί για τους άλλους και να μην είμαι για μένα.
Έμαθα πως δεν είμαι πάντα σε ισορροπία, δεν φέρομαι πάντα "τέλεια" και κάνω λάθη στις σχέσεις μου.
Μέσα από αυτά αναγνώρισα στον εαυτό μου την προσπάθεια αυτοπραγμάτωσής του, όπως επίσης βρήκα την ιδιότητά μου να παίρνω την ευθύνη των πράξεών μου.

Έτσι λοιπόν λειτούργησα παρορμητικά (για λόγους που μάλλον δεν χρειάζεται να αναλύσω) και άδικα απέναντί σου και λυπάμαι για αυτό! :roll:

Δεν έχω να προσθέσω τίποτα στο γεγονός. Αν θέλεις εσύ να αναλυθεί κάτι που έμεινε μετέωρο μέσα σου ή από παραπάνω γραφόμενα μου λες. :roll:

Σφαίρα το κομμάτι πολύ ωραίο και μου ξυπνάει ωραίες αναμνήσεις...

Όσο αφορά το θέμα τώρα...
Στη δική μου ζωή έβλεπα και βλέπω διάφορα πρότυπα(που μπερδεύονται συχνά με τα στερεότυπα) μέσα μου.
Πρότυπο αδερφού, γιού, αρσενικού κλπ και ποιο είναι αυτό?
Βασιζόμενος στις γύρω πληροφορίες (κατά την παιδική ηλικία και ύστερα) προσπαθούσα να προσαρμοστώ σε αυτές. Έτσι ατύχησα και με έχασα!
Μέσα από διάφορα "συγκυριακά" γεγονότα και επαφές με ψυχές ενσαρκωμένες και μη, άρχισα να με ξαναβρίσκω...
Έψαχνα αυτό που είχε σκεπάσει την ψυχή μου, το πνεύμα μου...
Βρήκα πρώτα τη γοητεία της yin πλευράς που με ένωνε με το πνεύμα. Σιγά-σιγά ένιωσα πως Διάβολος και "κακό" δεν υπήρχαν εκεί. Αυτό ήταν η άρνηση της ένωσης και τίποτε άλλο. Νόμιζα πως όλα τελείωσαν μετά από αυτό. Αμ δε!
Νέα βαθύτερα συναισθήματα και καταστάσεις μου χτυπούσαν την πόρτα! Πως ένιωθα τις σχέσεις μου, πως έβαζα όρια σε αυτές, τι ήταν αυτό που με τραβούσε σε αυτές? Ένιωθα σαν το κρεμμύδι που ξεφλουδίζεται! γυμνός!
Εκεί άρχισα να νιώθω και την ομορφιά της yang πλευράς. Τι σημαίνει διεκδίκηση, άρνηση, το να λέω όχι!
Συνέχισα και συνεχίζω με την παρατήρηση σε συμπεριφορικό-σωματικό επίπεδο. Δεν σκέφτομαι τόσο τα πρότυπα, δεν νιώθω να ανήκω σε κάποια, φέρομαι ανάλογα όμως? Το σώμα μου τι λέει? τι εντάσεις μου δείχνει?
Κι όσο προχωρώ τόσο περισσότερο μπορώ να γίνω ένα με το πνεύμα (σαν υγρό που γίνεται αέριο), τόσο περισσότερο γίνομαι ένα με τη γη(σαν υγρό που γίνεται στερεό σαν πάγος).
Μέσα από την τελευταία διαδικασία ανακαλύπτω όλο και περισσότερο πως όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη, γιατί το πνεύμα είναι όλα! Δεν είναι εδώ, δεν είναι εκεί, είναι παντού και πάντα!
Αυτάάά! :roll:

[galazia_sfaira]

Το σώμα μου τι λέει? τι εντάσεις μου δείχνει?

Aχ σε μερικά θέματα είναι σαν να με βλεπω.....

Καλέ Νίκο οταν μπορεσεις ειτε εδω ειτε σε αλλο θεμα μιλησε μας γι'αυτό το κομματι ,με το δικο σου τρόπο.Της παρατήρησης και της εκφρασης του σώματος.Οποτε κι αν ....
Ειμαι σε αυτο το σημειο καταλαβες;Πονάει πόδι ;Λεω που πας ρε Καλλιοπάκι;Πονάει "δόντι";Λεω άντε παλι μια απο τα ίδια(τωρα δεν ποναει το δοντι μου αλλά λεμε :roll: )
Και μη μου βγαλεις κόκκινο,ενταξει;ΑΠο σενα το πηρα που ηταν με τα προτυπα.

[Vasoula]

Βάσω μου είμαι σίγουρη πως με την εμπειρία που έχεις καταλαβαίνεις πολύ καλά, πως όλα αυτά δεν τα άφηνα να βγουν προς τα έξω, μερικά ούτε καν τα υποψιαζόμουν πως υπήρχαν.

η περιφρούρηση της εικόνας μας, μην τυχόν και οι άλλοι σκεφτούν...κάνεις λάθος!

Αδιαμφισβήτητα είναι οι πρώτες εντολές των γονιών μας...

"να είσαι καλό παιδί, για να..."
"να είσαι καλός μαθητής, για να..."
"να είσαι αυτό, για να..."
"να είσαι εκείνο, για να..."

στην προσπάθειά τους να μας δώσουν κοινωνική ηθική και αξία, διαλύουν την αγνότήτα...Και το κάνουμε κι εμείς στα παιδιά μας, και τα παιδιά μας στα παιδιά τους....

Δεν είμαστε οι "διαμορφωμένοι" άνθρωποι τέλεια όντα!
Και λέω "διαμορφωμένοι", γιατί η παιδική αγνότητα είναι και η τελειότητα, την οποία χάνουμε "ανεπιστρεπτί"????

΄Εμαθα κι εγώ στην ζωή μου, μέσα από τις διαπροσωπικές μου σχέσεις, ότι ο άλλος είναι τόσο ατελής, όσο κι εγώ...
Και η ανάπτυξή μας δεν μπορεί να συμβεί, ανεξάρτητα από το πνεύμα μας..., ούτε ανεξάρτητα από την εμπειρία μας!

Τα συναισθήματά μας υπάρχουν σε ένταση, όσο και οι παρεξηγημένες μας προσπάθειες να "βρούμε" τον εαυτό μας. Στην αρχή τον "ψάχνουμε" στα λαθη των άλλων...
Και αυτή είναι μια μεριά του εγώ...
"αυτός είναι έτσι, εγώ δεν είμαι..." ή
"αυτός είναι έτσι, γιατί εγώ να μην είμαι?"

Αν αναζητάς, πάντα βρίσκεις, αυτό έχω να πω...
Και η αφύπνιση, δεν σημαίνει τίποτα άλλο από το κουράγιο και το θάρρος που χρειάζεται κανείς, για να δει και να αξιολογήσει το εύρημα...

Μέσα σ' αυτήν την αξιολόγηση του ευρήματος, δεν είσαι "ο άλλος"...είσαι απλά ο εαυτός σου...
Με τα λάθη του, με τις επιθυμίες του...με την θλίψη και την χαρά του...Με την ευαισθησία και την δύναμη του...

Πότε ευάλωτος, πότε δυνατός...
Πότε έξυπνος, πότε χαζός...
Πότε θλιμμένος, πότε χαρούμενος...

΄Οταν αποδέχτηκα τον εαυτό μου έτσι, είδα και την αλήθεια της ζωής μου...όχι της περιορισμένης, αλλά της απεριόριστης, με όλες τις δυνατότητες και τις επιλογές που μου χαρίζονταν καθημερινά...
Και εκεί, βρήκα ξανά την δύναμή μου...

Την δύναμη να ζητώ συγνώμη, χωρίς να μειώνομαι
Την δύναμη να κλαίω, χωρίς να αλλοτριώνομαι
Την δύναμη να διεκδικώ, χωρις να χειρίζομαι
Την δύναμη να αγαπώ, χωρίς ανάγκη

Δεν είναι "δύσκολη" η διαδρομή...αλήθεια!!!!
Δύσκολη ειναι η κοινωνική ένταξη, όταν δεν "βλέπεις", δεν "ακούς", δεν "αισθάνεσαι" τον εαυτό σου και ακούς, βλεπεις, αισθάνεσαι μόνο τους άλλους...

΄Ετσι μόνο μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι και τα συναισθήματα που αναδύονται από την αλλαγή του απλού μας ανθρώπινου εαυτού, σε έναν απεριόριστο Εαυτό, που δεν ανήκει σε κάποιον, αλλά μόνο στον Εαυτό του, μέρος αυτού, που οι "άλλοι" στερεότυπα ονομάζουν "θεό"...

΄Εχει για μένα μεγάλη αξία η φράση του Νίκου...

Έμαθα πως δεν είμαι πάντα σε ισορροπία, δεν φέρομαι πάντα "τέλεια" και κάνω λάθη στις σχέσεις μου.

γιατί η σημαντικότητα της, μου έδειξε ότι η ευθύνη της ζωής μου, είναι μόνο δικιά μου, και όχι των γονιών μου, των παιδιών μου, των συντρόφων μου, των φίλων μου, του κόσμου ολόκληρου...

έτσι μόνο ξεκαθάρισα με την "ελεύθερη βούληση" και τις επιλογές μου, ακόμα και λάθος να ήταν...

΄Ετσι μόνο σταμάτησα να είμαι "ασθενής" και ασθενής....
και δεν βασίστηκα στο ρέικι να με θεραπεύσει, αλλά έγινα εγώ η θεραπευτική ενέργεια για τον εαυτό μου!

[nikos]

Και μη μου βγαλεις κόκκινο,ενταξει;ΑΠο σενα το πηρα που ηταν με τα προτυπα

:lol:
Θα δω που κολλάει για να το βάλω αν είναι να αναλυθεί περισσότερο. Πάντως στη δική μου διαδρομή έτσι έβγαιναν από πάνω μου οι ψεύτικοι "ρόλοι". Αν δεν έβγαιναν και από τις σχέσεις και από τη συμπεριφορά πάντα η αποβολή ήταν "εν μέρει".

[Evoula]

Σας διαβάζω και αφήνω αυτά που γράφονται να καθήσουν μέσα μου.
Αφουγκράζομαι μέσα από τις γραμμές, τις παύσεις, τί τελείες...
Και αναλογίζομαι...
Πόσο απλά και ξεκάθαρα θα ήταν όλα αν αποδεχόμαστε αυτό που είμαστε.
Χωρίς συγκρίσεις, χωρίς επικρίσεις...
Αν αντιλαμβανόμαστε πως οι βάρβαροι δεν υπάρχουν, παρά μόνο τα όρια που έχουμε θέσει εμείς.
Αν είμαστε εστιασμένοι στο να μάθουμε και όχι να αποδείξουμε.
Να νοιώσουμε και όχι να πληγώσουμε.
Να αντικαταστήσουμε τους φόβους με αποδοχή και αγάπη.

Όπως βλέπεις Νίκο, το θέμα δεν έχει τελειώσει... Προχωράει... Όπως η ίδια η ζωή...
Όπως η πορεία μας μέσα από το εσωτερικό μονοπάτι...
Έχει να μας δείξει και να μας μάθει ένα σωρό πράγματα, απλά επειδή αφεθήκαμε και αποδεχθήκαμε...
Και αυτό από μόνο του είναι ένα σπουδαίο μάθημα...
Και σε ευχαριστώ γι' αυτό...

[galazia_sfaira]

Και μη μου βγαλεις κόκκινο,ενταξει;ΑΠο σενα το πηρα που ηταν με τα προτυπα

:lol:
Θα δω που κολλάει για να το βάλω αν είναι να αναλυθεί περισσότερο. Πάντως στη δική μου διαδρομή έτσι έβγαιναν από πάνω μου οι ψεύτικοι "ρόλοι". Αν δεν έβγαιναν και από τις σχέσεις και από τη συμπεριφορά πάντα η αποβολή ήταν "εν μέρει".

Συμφωνώ απόλυτα απόλυτα και γι'αυτο ακριβώς το θεωρώ σημαντικό να τοποθετηθείς γιατι αλλο το "βλεπω καταματα"και μου τελειωνει εξ'ολοκλήρου κι αλλο...........το "εν μερει" και ξανά μανά!
Ευχαριστω Νίκο για ολα!

[Ellaki]

στην προσπάθειά τους να μας δώσουν κοινωνική ηθική και αξία, διαλύουν την αγνότήτα...Και το κάνουμε κι εμείς στα παιδιά μας, και τα παιδιά μας στα παιδιά τους....

Δεν είμαστε οι "διαμορφωμένοι" άνθρωποι τέλεια όντα!
Και λέω "διαμορφωμένοι", γιατί η παιδική αγνότητα είναι και η τελειότητα, την οποία χάνουμε "ανεπιστρεπτί"????

Πως μπορείς να κρατήσεις τις ισορροπίες;

Πρέπει να τα βοηθήσουμε να σταθούν στο περιβάλον τους χωρίς να μπουν στο περιθώριο και συγχρόνως να αποκτήσουν κοινωνική ηθική και αξίες.
Βάζουμε όρια στην παιδική αγνότητα - τελειότητα με αποτέλεσμα τα παιδιά μας να την χάνουν.

Θέτω την ερώτηση σε όλους στο φόρουμ .......

Το παιδί μου από μόνο του νοιώθει την ανάγκη να είναι καλός μαθητής και να τον επιβραβεύει η δασκάλα του και ζητάει την βοήθειά μου προκειμένου να τα καταφέρει .... και εγώ τον βοηθάω να δημιουργήσει ένα πρότυπο.
Όταν λοιπόν θαυμάζει το σπουργίτι που τσιμπολογάει ανέμελα εγώ τον προσγειώνω και του ζητάω να συγκεντρωθεί για να διαβάσει.
Κι όμως η παρατήρηση του σπουργιτιού είναι πιο ουσιαστική στην πνευματική του εξέλιξη.

Σας ανέφερα ένα πολύ απλό παράδειγμα και είμαι σίγουρη ότι έχετε κι εσείς χιλιάδες παραδείγματα όπως να μην κτυπάς τον φίλο σου, να μην αντιμιλάς στην δασκάλα σου (κι ας έχεις δίκιο), να σέβεσαι τους μεγαλύτερους κλπ

[Vasoula]

Πόσο απλά και ξεκάθαρα θα ήταν όλα αν αποδεχόμαστε αυτό που είμαστε.

χαχαχα! Γελάω παιδιά...γιατί εχτές μίλησα με μια κυρία, η οποία μεταξύ άλλων, ζήτησε (!!!!) αν υπάρχει τρόπος να αδυνατίσει σε δύο ημέρες, γιατί θα συναντιόταν με τον φίλο της μετά από μεγάλο διάστημα (έλειπε ταξίδι)... Ηταν μέσα στο άγχος και στον πανικό, για 5 (?), παραπανίσια κιλά...

Ακόμα κλαίω από τα γέλια...

Πλην όμως δεν μπορώ να μην σκεφτώ... άντε αυτή η κυρία να απολαύσει το σεξ με τον σύντροφό της!!!

Θα κλείσει τα φώτα, και θα τρέμει μήπως στο χάιδευμα ο άλλος ανακαλύψει την κυτταρίτιδα... Και άντε να χαλαρώσει και να αφαιθεί...

Και σκέφτομαι ακόμα, πόσο "ρηχή" μπορεί να γινει μια σχέση που βασίζεται στην "εξωτερική" απόλαυση, χωρίς να συνδέεται καν με την "εσωτερική"...

:roll: :roll:

[galazia_sfaira]

Ελλη μου καλη τι έιναι αυτο που σε κάνει να πιστεύεις ότι

Το παιδί μου από μόνο του νοιώθει την ανάγκη να είναι καλός μαθητής και να τον επιβραβεύει η δασκάλα του και ζητάει την βοήθειά μου προκειμένου να τα καταφέρει .... και εγώ τον βοηθάω να δημιουργήσει ένα πρότυπο.
Όταν λοιπόν θαυμάζει το σπουργίτι που τσιμπολογάει ανέμελα εγώ τον προσγειώνω και του ζητάω να συγκεντρωθεί για να διαβάσει.
Κι όμως η παρατήρηση του σπουργιτιού είναι πιο ουσιαστική στην πνευματική του εξέλιξη

Είναι απο μόνο του ,αλήθεια;Αυτό πιστεύεις ;Κι όχι ότι το διδάχθηκε ΜΟΝΟ απο σενα και τα δικά σου πρότυπα και τις δικές σου ανάγκες;ΑΠλά το σημειώνω γιατι θεωρώ σημαντικό και να ξερουμε τι δημιουργουμε καθημερινά, και να ξερουμε τι δημιουργήσαμε ώστε να συνεχιζουμε να βοηθάμε στην εξέλιξη του αγνοώντας ότι είμαστε ΕΜΕΙΣ το δημιουργησαμε.

Ας μην το κάνουμε απαλαγή αλλά συνειδηση,αυτο θελω να πω!

[Skapaneas]

στην προσπάθειά τους να μας δώσουν κοινωνική ηθική και αξία, διαλύουν την αγνότήτα...Και το κάνουμε κι εμείς στα παιδιά μας, και τα παιδιά μας στα παιδιά τους....

Δεν είμαστε οι "διαμορφωμένοι" άνθρωποι τέλεια όντα!
Και λέω "διαμορφωμένοι", γιατί η παιδική αγνότητα είναι και η τελειότητα, την οποία χάνουμε "ανεπιστρεπτί"????

Πως μπορείς να κρατήσεις τις ισορροπίες;

Πρέπει να τα βοηθήσουμε να σταθούν στο περιβάλον τους χωρίς να μπουν στο περιθώριο και συγχρόνως να αποκτήσουν κοινωνική ηθική και αξίες.
Βάζουμε όρια στην παιδική αγνότητα - τελειότητα με αποτέλεσμα τα παιδιά μας να την χάνουν.

Θέτω την ερώτηση σε όλους στο φόρουμ .......

Το παιδί μου από μόνο του νοιώθει την ανάγκη να είναι καλός μαθητής και να τον επιβραβεύει η δασκάλα του και ζητάει την βοήθειά μου προκειμένου να τα καταφέρει .... και εγώ τον βοηθάω να δημιουργήσει ένα πρότυπο.
Όταν λοιπόν θαυμάζει το σπουργίτι που τσιμπολογάει ανέμελα εγώ τον προσγειώνω και του ζητάω να συγκεντρωθεί για να διαβάσει.
Κι όμως η παρατήρηση του σπουργιτιού είναι πιο ουσιαστική στην πνευματική του εξέλιξη.

Σας ανέφερα ένα πολύ απλό παράδειγμα και είμαι σίγουρη ότι έχετε κι εσείς χιλιάδες παραδείγματα όπως να μην κτυπάς τον φίλο σου, να μην αντιμιλάς στην δασκάλα σου (κι ας έχεις δίκιο), να σέβεσαι τους μεγαλύτερους κλπ

Συμφωνα με το λογικη που επικρατει σε αυτη εδω τη συζητηση Ελλη, δεν θα πρεπει να λεμε τιποτα απολυτως στα παιδια μας...

Διοτι υποδεικνυοντας τους κατι για να λυσουνε ενα πρακτικο τους προβλημα, οπως στο σχολειο που αναφερεις, αυτοματα τους μεταφερουμε στοιχεια απο καποια προτυπα που εχουμε κι εμεις μεσα μας, ειτε το θελουμε ειτε οχι.

Ετσι λοιπον τα παιδια μαζευοντας απο δω, μαζευοντας απο κει διαμορφωνουν με τη σειρα τους τα δικα τους προτυπα, τα οποια λιγο πολυ ειναι κοινα για ολους μας και τα οποια θα υποχρεωθουν στη συνεχεια να καταρριψουν ή να αφανισουν, προκειμενου να μπορεσουν να προχωρησουν πνευματικα...

Αρα τα παιδια θα πρεπει να μεγαλωνουν χωρις την παραμικρη υποδειξη απο μας η οποια περιεχει καποια στοιχεια ή ακομα και υποψια προτυπου...

Αλλά και επιλογη να προσπαθησουμε να κανουμε των λεγομενων μας, ειναι τοσο "υπουλα" τα προτυπα καθως εχει λεχθει, απο τη Βασω νομιζω και ετσι ειναι, που δεν θα μπορεσουμε μαλλον να μη περασουμε καποια στοιχεια τους στα παιδια...

Αρα μπρος γκρεμος και πισω ρεμα...

Να μη μιλησουμε ;

Πως θα μεγαλωσουν τα παιδια...

Να μιλησουμε ;

Τους μεταφερουμε προτυπα και τους δυσκολευουμε τη ζωη, αφου αργοτερα θα ειναι υποχρεωμενα να απαλλαγουν απο αυτα κατεδαφιστικα...

Η αποψη μου ειναι οτι χωρις τα προτυπα δεν μπορουμε να αναπτυχθουμε, μεσα σε ενα κοσμο σαν το δικο μας στον οποιο ερχομαστε χωρις δυνατοτητες αμεσης ατομικης επιβιωσης.

Πρεπει να μαθουμε λοιπον να επιβιωνουμε μεσα στο καινουργιο περιβαλλον που βρισκομαστε με τη γεννηση μας.

Ειναι αδυνατο να ζησει καποιος χωρις να μαθει και μη μου πητε οτι ειναι διαφορετικα.

Πρεπει να μαθουμε συμπεριφορες, τροπους δρασης, ξενες γλωσσες, νεους ανθρωπους...

Πρεπει να μαθουμε...

Και καθε φορα που μαθαινουμε κατι, ενας νεος τροπος ζωης ενσταλλαζεται μεσα μας...

Ενα νεο προτυπο αρχιζει και διαμορφωνεται στα κυτταρα και στο μυαλο μας...

Ενας καινουργιος μελλοντικος "σταυρος" ανεγειρεται μεσα μας, αφου καποια στιγμη για να προχωρησουμε θα πρεπει να απαλλαγουμε απο αυτο που μαθαμε, γιατι θα μας ειναι βαρος...

Αυτη δεν ειναι η ζωη ολων μας ;

Χωρις τα προτυπα λοιπον δεν μπορουμε να λειτουργησουμε μεσα στον κοσμο, με τα προτυπα δεν μπορουμε να προχωρησουμε σε αλλο κοσμο !

Η χρυση τομη ειναι η μετουσιωση των προτυπων...

Μαθαινω για να επιβιωνω και μετουσιωνω για να προχωρω

Επομενως αυτο που λειπει απο τον κοσμο και ειδικα απο τα παιδια, ειναι η διδασκαλια με την οποια ο ανθρωπος μπορει να μετατρεπει τα βαριδια των προτυπων σε πτερυγες των αγγελων.

Δηλαδη λειπει η διδασκαλια, απο τους πιο προχωρημενους βεβαια μεσα στον κοσμο προς τους αμυητους στην πραξη, με την οποια η ενεργεια μας η οποια ειναι εγκλωβισμενη μεσα στα διαμορφωμενα προτυπα μετετρεπεται σε ενεργεια θεϊκη η οποια με τη σειρα της και παλι, μας εξωθει στην υπερβαση που επιθυμουμε.

Διοτι δεν πρεπει να ξεχναμε οτι η ενεργεια ειναι μια, και αυτο εχει λεχτει κατα κορον εδω μεσα, και οτι αυτο το οποιο ειναι διαφορετικο ειναι οι δονησεις τις οποιες εχει κατα περιπτωση, δηλαδη η συχνοτητα δια της οποια μεταφερεται και υπαρχει.

Αρα το προβλημα τελικα, βρισκεται στην αναβαθμιση των δονησεων οι οποιες με συναπαρτιζουν ενεργειακα και οι οποιες οφειλονται στα συσσσωρευμενα μεσα μου προτυπα, τα οποια για να επιζητω την αναβαθμιση μου ειναι πλεον ανεπιθυμητα.

Επομενως αυτο που λειπει απο την ανθρωποτητα, ειναι ο μηχανισμος μεσα στον οποιο μπορρει να εισελθει ο καθενας συνειδητα ως οντοτητα, που σημαινει με δικη του αποφαση, μεσα στον οποιο μηχανισμο μπορει να μεταλλαξει τις βαριες υλικες ενεργειες του σε αλλες που ειναι μεγαλυτερης συχνοτητας και ως εκ τουτου μεγαλυτερου πνευματικου βεληνεκους και περισσοτερο περιεκτικες.

[galazia_sfaira]

Κι ετσι ........μεταφέραμε το προβλημα στα παιδια μας!

Εμείς γι'αυτά κανουμε αυτό.........

Εμείς γι'αυτά κάνουμε εκείνο.........

Και πως και ποτε και τί;;;;;;;;;

Μονο αν δουμε εμείς ΕΜΑΣ τότε οι απαντήσεις ερχονται ,και οι ερωτήσεις έρχονται ώστα να απαντηθουν ξανά, και ασφάλεια νοιώθουμε και εμπιστοσύνη εχουμε.
Δυστυχως ολα λειτουργούν με προτυπα και κυρίως ότι μπορούμε να τα ελέγξουμε και να τα κατευθύνουμε.

Το ίδιο που θα συμβεί σε μας θα διαχυθεί και στα παιδια μας γιατι με το δικο μας προτυπο λειτουργουν τα δικά μας παιδια.

Κάντε για σας και θα γινει και στα παιδια σας.
Κάντο για μενα και θα γίνει και στο παιδί μου.

Αυτος ειναι ο λογος που μιλαμε για τα προτυπα!

[Skapaneas]

Κι ετσι ........μεταφέραμε το προβλημα στα παιδια μας!

Εμείς γι'αυτά κανουμε αυτό.........

Εμείς γι'αυτά κάνουμε εκείνο.........

Και πως και ποτε και τί;;;;;;;;;

Μονο αν δουμε εμείς ΕΜΑΣ τότε οι απαντήσεις ερχονται, και οι ερωτήσεις έρχονται ώστε να απαντηθουν ξανά, και ασφάλεια νοιώθουμε και εμπιστοσύνη εχουμε.
Δυστυχως ολα λειτουργούν με προτυπα και κυρίως ότι μπορούμε να τα ελέγξουμε και να τα κατευθύνουμε.

Το ίδιο που θα συμβεί σε μας θα διαχυθεί και στα παιδια μας γιατι με το δικο μας προτυπο λειτουργουν τα δικά μας παιδια.
Κάντε για σας και θα γινει και στα παιδια σας.
Κάντο για μενα και θα γίνει και στο παιδί μου.

Αυτος ειναι ο λογος που μιλαμε για τα προτυπα!

• Εκτος και διδαχτεις Καλλιοπη να μετουσιωνεις τα δικα σου προτυπα και διδαξεις με τη σειρα σου τα παιδια σου να κανουν το ιδιο με τα δικα τους... 8)

[nikos]

Όπως βλέπεις Νίκο, το θέμα δεν έχει τελειώσε

Το θέμα μεταξύ μας εννοούσα evi! :roll:

Πόσο απλά και ξεκάθαρα θα ήταν όλα αν αποδεχόμαστε αυτό που είμαστε.

Η αποδοχή έχει οκτάβες για μένα evi που συνδέονται στην περίμετρο ομόκεντρων κύκλων όσο αφορά το βάθος.
Η αποδοχή, η αγάπη στην ουσία είναι τέχνη που μαθαίνουμε...

Σφαίρα σε ευχαριστώ κι εγώ για όλα!

Χωρις τα προτυπα λοιπον δεν μπορουμε να λειτουργησουμε μεσα στον κοσμο, με τα προτυπα δεν μπορουμε να προχωρησουμε σε αλλο κοσμο

Σκαπανέα συμφωνώ με αυτό και σε συνδυασμό με τα λεγόμενα της Έλλης πιστεύω πως δεν είναι απαραίτητο να προσπαθούμε να δημιουργούμε "αποστειρωμένα" περιβάλλοντα και να ελέγχουμε πάντα την κάθε μας κίνηση και σκέψη απέναντι στα παιδιά. Εξελισσόμαστε κι ας αρχίσουμε με το δεδομένο πως κάνουμε λάθη. ’λλωστε κι εκείνα έχουν τις δικές τους προκλήσεις.

Είχα διαβάσει κάπου(ίσως σε αυτό το φόρουμ ) κάτι, όπου θα μεταφέρω το νόημα.
Η προσπάθεια που κάνει η πεταλούδα για να βγει από το κουκούλι της είναι εκείνη που δυναμώνει με χυμούς τα φτερά της ώστε να τα χρησιμοποιήσει μετά. Αν της ανοίξεις το κουκούλι εσύ δεν μπορεί να πετάξει γιατί δεν έχει ανακαλύψει την εσωτερική της δύναμη...

η ενεργεια μας η οποια ειναι εγκλωβισμενη μεσα στα διαμορφωμενα προτυπα μετετρεπεται σε ενεργεια θεϊκη η οποια με τη σειρα της και παλι, μας εξωθει στην υπερβαση που επιθυμουμε
Αρα το προβλημα τελικα, βρισκεται στην αναβαθμιση των δονησεων οι οποιες με συναπαρτιζουν ενεργειακα και οι οποιες οφειλονται στα συσσσωρευμενα μεσα μου προτυπα, τα οποια για να επιζητω την αναβαθμιση μου ειναι πλεον ανεπιθυμητα.

Επομενως αυτο που λειπει απο την ανθρωποτητα, ειναι ο μηχανισμος μεσα στον οποιο μπορρει να εισελθει ο καθενας συνειδητα ως οντοτητα, που σημαινει με δικη του αποφαση, μεσα στον οποιο μηχανισμο μπορει να μεταλλαξει τις βαριες υλικες ενεργειες του σε αλλες που ειναι μεγαλυτερης συχνοτητας και ως εκ τουτου μεγαλυτερου πνευματικου βεληνεκους και περισσοτερο περιεκτικες.

Για αυτό το μηχανισμό που λες θα προσπαθήσω να μιλήσω στη γλώσσα σου. Πως θα καταλάβω μια χημική αντίδραση αν δεν γνωρίζω πως υπάρχουν στοιχεία?
Αν μου λες συμβαίνει αυτό κι αυτό στη χημική αντίδραση δεν θα καταλάβω. Σωστά? Χρειάζεται να μου πεις πως υπάρχουν στοιχεία για να αρχίσω να "στροφάρω" και να δομώ τις πληροφορίες.
Γενικά μιλώντας, αν αυτά τα συναισθήματα αντίστοιχα τα οποία έχεις μέσα σου δεν τα αναγνωρίσεις, δεν τα βιώσεις πως να φύγεις από αυτά? Τα ξέρεις από που προήλθαν? τα έψαξες? ή απλά θες να τα ξεφορτωθείς επειδή νιώθεις ενόχληση?
Ένα συναίσθημα αν δεν το νιώθεις σε όλο του το είναι δεν το γνωρίζεις πιστεύω, απλά ξέρεις πως είναι κάτι που πονάει και δεν θες να το αγγίξεις. Πως να φύγεις από κάπου όταν δεν ξέρεις βιωματικά πως βρίσκεσαι εκεί?
Πως θα σταματήσεις να ζηλεύεις πχ αν δεν αποδεχτείς πως είσαι και ζηλιάρης?
Πως θα βάλεις τα όριά σου σε μια σχέση όπου νιώθεις πως σε καταπατάει η άλλη πλευρά, αν δεν καταλάβεις πως δεν έχεις όρια, αν δεν καταλάβεις πως εσύ άφησες τον εαυτό σου να βρεθεί σε αυτή τη θέση, αν δεν καταλάβεις τελικά το πρότυπο που αναπαράγεις το οποίο σε οδήγησε εκεί? .Κι αν το καταλάβεις δεν χρειάζεται να κατέβεις στο επίπεδο της σχέσης για να το εφαρμόσεις?

άντε αυτή η κυρία να απολαύσει το σεξ με τον σύντροφό της!!!

Εσύ που το πας που το φέρνεις!!! :lol: :lol: :lol:

Γράφω λίγο γρήγορα γιατί πρέπει να φύγω. Ελπίζω να είναι κατανοητά!