ΜΟΙΡΑ VS ΕΠΙΛΟΓΗΣ

[Vasoula]

#4- Οι άνθρωποι στην ζωή σας δεν μπορούν να διαβάσουν το μυαλό σας. Για να διατηρήσετε υγιείς, μακροχρόνιες σχέσεις, χρειάζεται να μάθετε την αξία της ειλικρινής, ανοιχτής επικοινωνίας.

#4 Ιστορία μου, αμαρτία μου. Κάποτε πίστευα ακράδαντα ότι αν ο άλλος με αγαπάει οφείλει να βρει μόνος του τι έχω και τι πάει στραβά και να το διορθώσει. Έδινα μερικές εξηγήσεις για το καλό κ μετά άντε γεια. Μετά εξελίχτηκα κάπως σε αυτό το κομμάτι αλλά δεν εξέφραζα όλη την αλήθεια μου. Το δουλεύω όμως πολύ και προσπαθώ να είμαι εστιασμένη στην ευγενική ειλικρίνια

Αυτή η κατάσταση χαρακτηρίζει τα "κακομαθημένα παιδιά", Ιωαννάκι μου. Τα παιδιά που κανείς δεν τους έβαλε όρια, όχι από αγάπη, αλλά από αδιαφορία. Παιδιά που μεγάλωσαν σχεδόν μόνα τους, προσπαθώντας να τραβήξουν το ενδιαφέρον και την προσοχή με λάθος τρόπο.
Από εδώ, λοιπόν, απορρέουν όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που αναφέρει το άρθρο
έλλειψη επικοινωνίας, έλλειψη ευαισθησίας, έλλειψη καλοσύνης, έτσι κάπως γίνεται άμυνα η αλαζονεία...Και τελικά είναι η μεγαλύτερη παγίδα για την αλλαγή που θέλει να πετύχει κανείς για τον Εαυτό του. Γιατί πριν χτυπήσει αλύπητα την αλαζονεία, πρέπει να παρατηρήσει τις άμυνες του, γιατί το πιο σίγουρο είναι να μην τις έχει καταλάβει. Ίσως κάποτε να εξυπηρέτησαν την ασφάλεια του, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν την εξυπηρετούν πια. Τούτες οι άμυνες μας κάνουν κακοπροαίρετους και αδύναμους να βρούμε το καλό μέσα σε μια αντιφατική κατάσταση, που φαίνεται να μην είναι φιλική με τις προσδοκίες μας.

Αν δεν πέσουν τούτες οι "παιδικές" άμυνες, η καρδιά μας δεν θα μας επιτρέψει να πάμε στο βάθος της και να "λιώσουμε" στην Αγάπη όλα αυτά που από φόβο υπερασπιστήκαμε.
Ένα από αυτά που υπερασπιστήκαμε είναι και η έννοια "εαυτούλης"...Και σίγουρα δεν το κάναμε (και ίσως το κάνουμε ακόμα) από Αγάπη, αλλά από φόβο.

[Μπεττουλα]

Καρκίνος (21 Ιουνίου- 22 Ιουλίου)

#1- Μην επιτρέψετε στον εαυτό σας να παγιδευτεί σε κάτι που μισείτε. Αν κάτι φέρνει αρνητικότητα στην ζωή σας, είτε είναι μια δουλειά ή μια υποχρέωση, τότε είναι καιρός για μια μεγάλη αλλαγή.

#2- Πάντα θα υπάρχουν ευθύνες στην ζωή, αλλά μην τις αφήσετε να είναι τα πάντα. Η ζωή είναι πολλά περισσότερα από το απλώς να δουλεύετε για να πληρώσετε τους λογαριασμούς. Μάθετε να απολαμβάνετε την ζωή και να ζείτε αληθινά.

#3- Χρειάζεται να καθιερώσετε μια ισορροπία όσον αφορά τα συναισθήματα σας. Το να βρίσκεστε διαρκώς στα άκρα είναι εξαντλητικό. Μάθετε να αποδέχεστε, να αγκαλιάζετε και να «νιώθετε» τα συναισθήματα σας χωρίς να τα αφήνετε να εκραγούν.

#4-Μην σχεδιάζετε απλώς να κάνετε κάτι διαφορετικό και συναρπαστικό, ακολουθήστε το κιόλας. Το να ονειρεύεστε εκπληκτικές διακοπές είναι διασκεδαστικό, αλλά δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική εμπειρία.

#5- Επιτρέψτε στον εαυτό σας να συναντήσει και να συναναστραφεί με καινούργιους ανθρώπους. Δεν σημαίνει να αντικαταστήσετε τους παλιούς, αλλά οι καινούργιοι άνθρωποι μπορούν να φέρουν νέες οπτικές και απόψεις για την ζωή.

καλα το 1 το θεωρω πολυ σημαντικο αυτη τη στιγμη! να ειμαι αυτη που ειμαι χωρις να επηρεαζομαι απο την αρνητικοτητα γυρω μου!

το 2 μαλλον λειτουργουσε αναποδα ως τωρα με την εννοια οτι ειμαι οπου φυσαει ο ανεμος δεν αναλαμβανα τις ευθυνες μου απλα αντιμετωπιζα τις συνεπειες με μια ελαφροτητα μαλλον!

με το 3 κλαιω! ενταξει αυτο για τα ακρα κ το ποσο εξαντλητικο ειναι να εισαι συνεχεια μεσα σε συναισθηματισμους κ ατιθασα συναισθηματα ειναι μεγαλη αληθεια!

για το 4 οφειλω να ομολογησω οτι μου αναγνωριζω το ποσο κινητοποιηθηκα για να πραγματοποιησω το δικο μου οραμα αλλα καπου εχασα την ακεραιοτητα μου κ βασανιζομαι αυτη τη στιγμη!

για το 5 ειμαι ανοιχτη πια νομιζω τουλαχιστον περισσοτερο απο οσο ημουν την περιοδο που ειχα απομονωθει..ενα πραγμα που βιωνω πολυ εντονα τον τελευταιο χρονο ειναι το ποσο σημαντικο ειναι να βοηθαμε ο ενας τον αλλο με οποιο τροπο μπορουμε ακομα κ λεκτικα!

Δίδυμος (21 Μαΐου- 20 Ιουνίου)

#4- Να ξέρετε πως θα υπάρξουν στιγμές στην ζωή όπου θα πρέπει να επιλέξετε να είστε εγωιστές ώστε να επιβιώσετε και αυτό είναι εντάξει. Δεν υπάρχει τίποτα λάθος στο να εστιάσετε στον εαυτό σας και δεν μπορείτε να νοιάζεστε για τους άλλους αν εσείς οι ίδιοι δεν είστε καλά.

κ αυτο μαζι με τα υπολοιπα του ωροσκοπου μου εκαναν πολυ κλικ!
αλλα ειδικα για αυτο διαπιστωσα πολυ προσφατα ποσες ενοχες ξεπηδησαν οταν απαιτησα κ διεκδικησα το δικο μου εργο-ρολο!Το δικο μου θελω, την δικη μου αναγκη!

πολυ ωραιο το ποστ!!

[paolo]

Το θέμα είναι πολύ ωραίο , και πολύ σωστά βρίσκεται σε αυτή την ενότητα γιατί εχουν γραφτεί τόμοι για το αν η ζωή μας καθορίζεται από την τύχη η την ελεύθερη επιλογή.
Φιλοσοφώντας με πολύ όρεξη λοιπόν εγω πιστεύω ότι συντελούν και τα δύο με άλλη αναλογία κάθε φορά. Κατ’ αρχήν θα πρέπει να δούμε αν υπάρχει και σε τι βαθμό αυτό που μας αρέσει να λέμε ελευθερη βούληση γιατί αυτή θα μας οδηγήσει στην επιλογή. Επίσης είναι τελικά ελευθερία η επιλογή η είναι ανάγκαστική συνθήκη? Μπορούμε να αρνηθούμε την μοίρα και τον αστάθμητο παράγοντα ? Μπορούμε να αρνηθούμε τις ανθρώπινες ανάγκες και τα συναισθήματα μας?

τους...Δέχονται τις καταστάσεις της ζωής σαν να είναι το γραφτό τους και δεν αναγνωρίζουν ότι ακόμα και σ' αυτό, που λένε "γραφτό", έχουν λόγο και ευθύνη, γιατί κατευθύνουν ασυνείδητα τα γεγονότα να συμβούν, έτσι ώστε να αποτελέσουν μαθήματα εξέλιξης. Βέβαια, για τους περισσότερους, η μη συνειδητή κατάσταση ονομάζεται μοίρα και καθόλου δεν αναγνωρίζουν την επιλογή που κάνουν κάθε στιγμή.
Ίσως είναι βολικό να αφήνεσαι στα γεγονότα να κατευθύνουν την ζωή σου...Η οδήγηση θέλει αποφασιστικότητα και συνείδηση...
Η κυριαρχία επί των Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν χωρίς να έχουν καμία επίγνωση των επιλογών συναισθημάτων, κυρίως των ασυνείδητων, είναι μια διαρκής μάχη αυτοεπίγνωσης

Από εδώ πρέπει να ξεκινήσουμε.
Αν βγούμε εξω και αρχίσουμε να ρωτάμε τον κόσμο αν γνωρίζει τι κάνει σχεδόν όλοι θα πουν ότι γνωρίζουν και είναι και σίγουροι για τις αποφάσεις του. Όμως ναι συμφωνω ότι οι πιο πολλοί λειτουργούν ενστικτωδώς αντιδρώντας περισσότερο στα διάφορα συναισθηματικά και ορμονικά ερεθίσματα, παρά δρώντας κατά συνέπεια.Οσο πιο νέος είναι κανείς τόσο πιο παρορμητικός και ενθουσιώδης είναι και αυτό γιατί ο οργανισμός του εχει πολύ ενέργεια , δόσεις ορμονών και αδρεναλίνης και φυσικά αντοχή. Οσο μεγαλώνουμε αυτά λιγοστεύουν και γινόμαστε πιο συνετοί πιο υπομονετικοί και τελικά ‘’σοφοί’’.
Επομένως το πρώτο από το οποίο είμαστε εξαρτημένοι είναι το σώμα μας.Μας δεσμεύει με τις ανάγκες του. Μου φαίνεται ότι χωρίς επίγνωση πράττουμε κατά κάποιο τρόπο αδαώς αλλα έχοντας επίγνωση κάνουμε το ίδιο αλλά τώρα το ξέρουμε και μεθοδεύουμε την κατάσταση. Και εκεί που όλα πάνε κατ ευχήν γίνεται μια πτώχευση των τραπεζών η ενας σεισμός η ενας θάνατος αγαπημένου προσώπου. Μπορεί και ενας ξαφνικός έρωτας από εκείνους που θεοποίησαν οι αρχαίοι μας και που τυχεροί όποιοι τον ζήσουν.
Αυτό δεν είναι μοίρα ? Προλαβαίνει κανείς να αντιδράσει με πλήρη συνείδηση η αν εντελει την εχει αυτή την αυτογνωσία απλώς εκ των υστέρων χαλαρώνει και ταξινομεί τα πράγματα?

[Ellaki]

καλή χρονιά και σε σένα Παύλο

Τα λόγια σου με έβαλαν σε μια αλληλουχία σκέψεων.

Οσο πιο νέος είναι κανείς τόσο πιο παρορμητικός και ενθουσιώδης είναι και αυτό γιατί ο οργανισμός του εχει πολύ ενέργεια , δόσεις ορμονών και αδρεναλίνης και φυσικά αντοχή. Οσο μεγαλώνουμε αυτά λιγοστεύουν και γινόμαστε πιο συνετοί πιο υπομονετικοί και τελικά ‘’σοφοί’’.

θέμα είναι αν γινόμαστε συνετοί από ανάγκη ή από αληθινή σοφία. Έχουμε την συνήθεια να αντιλαμβανόμαστε τις εμπειρίες μας με έναν προσωπικό και τις περισσότερες φορές εγωκεντρικό τρόπο. Οπότε νομίζω ότι καταλήγουμε να υπερασπιζόμαστε τις απόψεις μας με πάθος και επιμονή, όντας πεπεισμένοι ότι αν ξεφύγουμε από την πεπατημένη θα δυστυχήσουμε. Είναι αλήθεια όμως αυτό ή μήπως πρόκειται για αναγκαστική προσκόλληση γιατί φοβόμαστε να πάμε πιο βαθιά και να ξαναεξετάσουμε τις απόψεις μας;

Επομένως το πρώτο από το οποίο είμαστε εξαρτημένοι είναι το σώμα μας.Μας δεσμεύει με τις ανάγκες του. Μου φαίνεται ότι χωρίς επίγνωση πράττουμε κατά κάποιο τρόπο αδαώς αλλα έχοντας επίγνωση κάνουμε το ίδιο αλλά τώρα το ξέρουμε και μεθοδεύουμε την κατάσταση. Και εκεί που όλα πάνε κατ ευχήν γίνεται μια πτώχευση των τραπεζών η ενας σεισμός η ενας θάνατος αγαπημένου προσώπου. Μπορεί και ενας ξαφνικός έρωτας από εκείνους που θεοποίησαν οι αρχαίοι μας και που τυχεροί όποιοι τον ζήσουν.

Σαφώς και είμαστε εξαρτημένοι από το σώμα μας μέχρι να ολοκληρώσουμε τον κύκλο μας στην γη. Και σίγουρα το σώμα μας έχει ανάγκες και χρειάζεται την φροντίδα μας. Αλλά υπάρχει για να μας βοηθήσει και να μας ωθήσει να δούμε λίγο πιο έξω, πέρα από το οφθαλμοφανές, και όχι για να μας δεσμεύσει. Ακόμη κι όταν η φθορά του σώματος είναι σοβαρή, αν εμείς δεν το επιτρέψουμε δεν μπορεί να μας Το δεσμεύσει να εξελιχτούμε και στα αόρατα πεδία, όπως στα συναισθήματα, στην συμπόνια, στην αγάπη.......
Κατά την γνώμη μου, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να αποτρέψουμε μια φυσική καταστροφή. Μπορούμε μόνο να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες. Τώρα, όσον αφορά την οικονομία, νομίζω ότι εκεί θα μπορούσα με να επηρεάσουμε μια κατάσταση με την ψήφο μας και την γενικότερη στάση μας.
Ένας θάνατος πάντα μας θυμίζει ότι υπάρχει αρχή και τέλος στην παραμονή μας στην γη και μας διεγείρει το πιο πανάρχαιο φόβο του ανθρώπου, τον φόβο για τον θάνατο. Είναι δύσκολο και να αποχαιρετάς ένα αγαπημένο πρόσωπο αλλά και να αποδεχτείς την θνητότητα.Οπότε κι εδώ έχουμε επιλογή στον τρόπο που θα αντιμετωπίσουμε την απώλεια. Το να επιτρέψω στον εαυτό μου να βιώσω την θλίψη θεωρώ ότι είναι το πιο υγιές, αλλά να μην επιτρέψω στην θλίψη να με καταπιεί.
Καλά, για τον έρωτα τι να πει κανείς! Μακάρι να είναι ικανοί όλοι οι άνθρωποι να τον αναγνωρίσουν όταν τους χτυπήσει την πόρτα και στην συνέχεια να τον φροντίσουν σαν το πιο πολύτιμο πετράδι.

[Vasoula]

Φιλοσοφώντας με πολύ όρεξη λοιπόν εγω πιστεύω ότι συντελούν και τα δύο με άλλη αναλογία κάθε φορά. Κατ’ αρχήν θα πρέπει να δούμε αν υπάρχει και σε τι βαθμό αυτό που μας αρέσει να λέμε ελευθερη βούληση γιατί αυτή θα μας οδηγήσει στην επιλογή. Επίσης είναι τελικά ελευθερία η επιλογή η είναι ανάγκαστική συνθήκη? Μπορούμε να αρνηθούμε την μοίρα και τον αστάθμητο παράγοντα ? Μπορούμε να αρνηθούμε τις ανθρώπινες ανάγκες και τα συναισθήματα μας?

Αχ παιδιά χαίρομαι πολύ που σας αρέσει το θέμα

Αυτό που μας αρέσει να λέμε "ελεύθερη βούληση"...εννοείς (και συμφωνώ)Παύλο, ότι δεν είναι καθόλου ελεύθερη...
Ελεύθερη κυριολεκτικά θα ήταν αν είχαμε καθαρίσει τον εσωτερικό μας κόσμο από ιδέες άλλων, από "θέλω" και "πρέπει" άλλων, από προγραμματισμούς άλλων, από ερμηνείες άλλων...Πολλά "φυτεύτηκαν" μέσα μας και όσο και η νεότητα να είναι αντιδραστική, παρορμητική και ενεργητική, δυστυχώς τα κουβαλάει όλα αυτά και τα εμφανίζει σε μια πιο ώριμη ηλικία σαν "ασθένεια"...Σε καμία περίπτωση δεν θα το έλεγα "σοφία", θα συμφωνούσα με το ότι γινόμαστε πιο "υποταγμένοι" μεγαλώνοντας, γιατί δεν έχουμε την ενέργεια να αντισταθούμε στην μοίρα...

Αν την είχαμε όμως? Τι θα γινόταν τότε?

Πιστεύω ότι θα είχαμε αποφύγει πολλά από αυτά που παθαίνουμε επειδή ακριβώς μπαίνει η μοίρα στην μέση και δεν θέλουμε να της χαλάσουμε το χατήρι να φαίνεται πιο δυνατή από εμάς.

Όσο για τον έρωτα που λες, ξέρεις πόσους γνωρίζω που τον αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι? Οπότε μένουν μόνοι τους κι αυτό δεν το λένε επιλογή, αλλά μοίρα...

Και ποιός είπε ότι χρειάζεται να αρνηθούμε τις ανθρώπινες ανάγκες μας και τα συναισθήματα μας? Τους συναισθηματισμούς μας όμως μια χαρά μπορούμε να τους κοντρολάρουμε...Έχει διαφορά το αρνούμαι τα συναισθήματα μου με το ελέγχω τους συναισθηματισμούς μου...

Ξέρεις τι λέω? Ότι αν δεν βραχείς, δεν περνάς το ποτάμι, πλατσουρίζοντας στην όχθη του...
Η αυτοεπίγνωση, μεγάλο πράγμα

[Vasoula]

#1- Μην επιτρέψετε στον εαυτό σας να παγιδευτεί σε κάτι που μισείτε. Αν κάτι φέρνει αρνητικότητα στην ζωή σας, είτε είναι μια δουλειά ή μια υποχρέωση, τότε είναι καιρός για μια μεγάλη αλλαγή.

Από όλα, αυτό με προβλημάτισε πιο πολύ. Ακόμα δεν μπορώ να εντοπίσω τι είναι αυτό που μπορεί να φέρνει αρνητικότητα στην ζωή μου. Θέλω να πω, εύκολα μπορώ να αρχίσω να λέω για το εργασιακό περιβάλλον πχ, πράγμα που με ταλαιπωρεί το τελευταίο διάστημα.

Αυτό που φέρνει αρνητικότητα στην ζωή μας, Θοδωράκο, δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, όπως πχ. μια δουλειά ή η σχέση μας με τους άλλους, αλλά ο τρόπος που σκεφτόμαστε για την Ζωή μας και οι παραχωρήσεις που κάνουμε για να μην τον αλλάξουμε.

Πόσοι άνθρωποι νομίζουν ότι γεμίζουν αρνητικότητα από την δουλειά που κάνουνε πχ, και όταν φύγουν και πάνε σε μια άλλη εργασία, νιώθουν ακριβώς το ίδιο?
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν το περιβάλλον μας, δεν το κάνουν λιγότερο ή περισσότερο αρνητικό, εμείς το κάνουμε, προσπαθώντας να θεραπεύσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο από ζήλιες, θυμούς και φόβους που δεν έχουν λόγο να ζουν μέσα μας, αλλά δεν τα απαρνιόμαστε κιόλας.

#2- Πάντα θα υπάρχουν ευθύνες στην ζωή, αλλά μην τις αφήσετε να είναι τα πάντα. Η ζωή είναι πολλά περισσότερα από το απλώς να δουλεύετε για να πληρώσετε τους λογαριασμούς. Μάθετε να απολαμβάνετε την ζωή και να ζείτε αληθινά.

Αυτό είναι κάτι που ήρθε με το νέο έτος, αρκετά δυναμικά. Κάποιες φορές το καταφέρνω, κάποιες φορές όχι. Χρειάζεται λίγη εκπαίδευση παραπάνω εδώ. Η παλιά κασέτα ήταν ότι πρώτα τελειώνω με τις υποχρεώσεις, και μετά κάθομαι να χαλαρώσω και να απολαύσω την ζωή.

Εδώ χαμογέλασα, Θοδωράκο. Με βάση αυτόν τον προγραμματισμό, η σύνταξη έγινε όνειρο ζωής για τους ανθρώπους, θεωρώντας ότι όταν τελειώσουν τις υποχρεώσεις τους, θα μπορούν να απολαύσουν την ζωή τους. Ας γελάσω τρις!!
Και έρχεται τούτη η εποχή (που θα δυσκολέψει κι άλλο) που σε μαθαίνει να μην έχεις τόσο ρηχά όνειρα απόλαυσης, να μην μεταθέτεις στο μέλλον το δικαίωμα της Ζωής. Μόνο οι "πεθαμένοι" δεν έχουν υποχρεώσεις
Αλλαγή στον τρόπο σκέψης λοιπόν κι εδώ...

#3- Χρειάζεται να καθιερώσετε μια ισορροπία όσον αφορά τα συναισθήματα σας. Το να βρίσκεστε διαρκώς στα άκρα είναι εξαντλητικό. Μάθετε να αποδέχεστε, να αγκαλιάζετε και να «νιώθετε» τα συναισθήματα σας χωρίς να τα αφήνετε να εκραγούν.

Τα συναισθήματα είναι το μέσον που νιώθουμε τον Εαυτό μας και τον κόσμο. Αυτό που μας κάνει να ζούμε σε μια "τραμπάλα" εκρήξεων είναι η έλλειψη αυτοκυριαρχίας, που σε καμία περίπτωση δεν είναι απάθεια.
Ίσως εδώ υπάρχει μεγάλη παρεξήγηση, γιατί οι άνθρωποι νομίζουν ότι όταν φτάσουν στην απάθεια θα είναι φωτισμένοι...
Δεν θα θυμώνουν, δεν θα φοβούνται, δεν θα λυπούνται, δεν θα ντρέπονται...
Όλα αυτά τα "δεν" όμως αφορούν τους νεκρούς όχι τους ζωντανούς...

Τα συναισθήματα είναι σαν το παιδί. Είτε δεν έχει όρια, είτε καταπιέζεται, έχει το ίδιο αποτέλεσμα...Ο τύραννος με τον δούλο είναι ακριβώς το ίδιο νόμισμα με τις δύο του όψεις. Καμία όψη δεν είναι υγιής. Χώρια που οι δύο όψεις εναλλάσσονται στην ζωή ενός ανθρώπου...Ο τύραννος δεν είναι σε όλους τύραννος, μπορεί σε κάποιους να γίνει και δούλος, όπως και το αντίθετο.

Άρα σε τούτη την ζωή εργαζόμαστε ώστε η νοημοσύνη μας να γίνει περισσότερο πνευματική και να βοηθήσει τα συναισθήματα να ωριμάσουν με υγιή τρόπο. Μόνο τα ανώριμα συναισθήματα μεταβάλλονται σε συναισθηματισμούς και μπορούν να μας φτάσουν στα όρια και να μας βυθίσουν, εκεί που μπορούμε να περπατήσουμε

Και εδώ επίσης χρειάζεται αλλαγή στον τρόπο σκέψης...

Εξαρτάται λοιπόν ποιός σκέφτεται μέσα σου και ποιού τις σκέψεις υιοθετείς...

[Vasoula]

#1- Είστε ο χειρότερος κριτής σας. Ενώ είναι εντάξει να έχετε υψηλούς στόχους, επίσης χρειάζεται να μάθετε την σημασία του να συγχωρείτε τον εαυτό σας αν δεν τους φτάνετε πάντα.

Εδώ η βλακεία δεν έχει τέλος. Πως θα μπορούσα αλλιώς να ονομάσω το αυτοσαμποτάζ . Ο κυριότερος λόγος του φόβου της αλλαγής είναι αυτός ο κριτής που προσπαθώ ακόμη να σωπάσω ενώ γνωρίζω βαθύτατα πόσο επιζήμιος είναι. Ακόμη ψάχνω για επιτεύγματα και επιτυχίες παραβλέποντας την δική μου μοναδικότητα αλλά και των άλλων. Αισιχτίρ

Αυτός ο κριτής, Ελλάκι μου, αφορά καθαρά τις λανθασμένες επιιλογές του παρελθόντος, που μας άλλαξαν την πορεία και μας οδήγησαν σε μια καταστροφική διαδρομή, κάτι που ίσως ακόμα δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε.

Μέσα σ' αυτήν την έλλειψη συγχώρεσης των λανθασμένων επιλογών, έχουν μερίδιο και οι άλλοι, δυστυχώς.
Αυτοί που (τάχα) μας αναγκάζουν σε λανθασμένες επιλογές, σοβαρές για να μας στοιχειώσουν παίρνουν μερίδιο ευθύνης μέσα στον ψυχικό μας κόσμο. Μεταβάλλονται σε δαίμονες και μετά το αυτοσαμποτάζ είναι το λιγότερο που μπορούμε να πάθουμε. Το χειρότερο είναι όταν προσπαθούμε να τους κάνουμε να ησυχάσουν από την μία και από την άλλη νιώθουμε ότι δεν θα έχουμε σωστή καθοδήγηση χωρίς αυτούς.

Κάπου διαφωνώ και στο άρθρο που λέει ότι αυτοί που μας πλήγωσαν δεν μας αγάπησαν αληθινά...
Τι σημαίνει αληθινή αγάπη, (σε συναισθηματικό επίπεδο πάντα)?
Η μανούλα μόνο αγαπάει αληθινά και μετά, σύμφωνα με αυτόν τον προγραμματισμό, άντε να βρεις έστω και έναν άνθρωπο που (θεωρητικά) δεν θα σε πληγώσει...Πιο μπαρούφα πεθαίνεις δηλαδή...
Κι όμως εκατομμύρια άνθρωποι ζουν έτσι και πληγώνονται αδίκως, χωρίς να είναι σε θέση να καθαρίσουν αυτόν τον ρόλο της μάνας (τους) και να αντιληφθούν πως η Ζωή δεν χωρίζεται σε αυτούς που πληγώνουν και σε αυτούς που πληγώνονται, γιατί κάπου φέρνει ισορροπίες κάνοντας μας να παίρνουμε μια την μία θέση και μια την άλλη.

Το κυριότερο που μας μαθαίνει η Ζωή (αλλά είμαστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως) είναι αυτό το Θείο Σχέδιο του να ζούμε μαζί με τους άλλους ανθρώπους... Κάποιοι μας ταιριάζουν, κάποιοι άλλοι όχι...Θα το νιώσουμε απόλυτα φυσιολογικό αυτό, όταν αποδεχτούμε ότι όλοι μπορούν να κάνουν τα λάθη τους, όλοι μπορούν να αδικήσουν και να αδικηθούν, όλοι μπορούν να κατηγορήσουν κάποιον και να κατηγορηθούν. Είναι η φύση της Ζωής μας εδώ να μην τα βλέπουμε όλα μονόπλευρα...Αυτό κι αν είναι δύσκολο τελικά! Όμως στόχος μας είναι η δική μας ματιά να είναι πιο ολοκληρωμένη και να αφήσουμε τους άλλους να βλέπουν τα πράγματα όπως θέλουν...

[Ellaki]

Το κυριότερο που μας μαθαίνει η Ζωή (αλλά είμαστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως) είναι αυτό το Θείο Σχέδιο του να ζούμε μαζί με τους άλλους ανθρώπους... Κάποιοι μας ταιριάζουν, κάποιοι άλλοι όχι...Θα το νιώσουμε απόλυτα φυσιολογικό αυτό, όταν αποδεχτούμε ότι όλοι μπορούν να κάνουν τα λάθη τους, όλοι μπορούν να αδικήσουν και να αδικηθούν, όλοι μπορούν να κατηγορήσουν κάποιον και να κατηγορηθούν. Είναι η φύση της Ζωής μας εδώ να μην τα βλέπουμε όλα μονόπλευρα...Αυτό κι αν είναι δύσκολο τελικά! Όμως στόχος μας είναι η δική μας ματιά να είναι πιο ολοκληρωμένη και να αφήσουμε τους άλλους να βλέπουν τα πράγματα όπως θέλουν...

Πόση γαλήνη φέρνουν αυτά τα λόγια!
Το μυστικό της ανιδιοτέλειας και της ισορροπίας. Να ολοκληρωθεί η ματιά μας, μέσα κι έξω, πάνω και κάτω και να γίνουν όλα Ένα στην καρδιά μας.

[Vasoula]

Χρείαζεται να ζυγίζουμε τις συνέπειες που θα φέρει μια αλλαγή πριν αρχίσουμε το γκρέμισμα καθώς επίσης να ξεκαθαρίζουμε τι είναι αρνητικό και αν μπορούμε να το δούμε και απο την άλλη του οψη. Μετά ας βάλουμε και μπουρλότο.

Εδώ Παύλο θα μου επιτρέψεις να πω, ότι υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο μια ενστικτώδης προστασία...Έτσι αποκλείεται να γκρεμίσει τον "οίκο" του, όταν φοβάται ότι δεν θα έχει που να μείνει...Ότι και να μαθαίνει, ότι και να αναγνωρίζει σαν αλήθεια, υπάρχει προστασία από ένα γρήγορο και ανώφελο γκρέμισμα...
Γι' αυτό και η αυτογνωσία ξεκινάει από το μηδέν και φτάνει στο άπειρο. Και δεν ξέρω πόσες ζωές χρειάζονται για το πνευματικό άλμα, όμως ξέρω πάρα πολλούς που εγκατέλειψαν την αυτογνωσία σε βιωματικό επίπεδο, για να πάνε στην φιλοσοφία της.

Καλό είναι αυτό...

Είναι και ακόλουθο των Λόγων του Δασκάλου που λέει "ιδού ο Δρόμος, όσοι Πιστοί προσέλθετε"...

Με την βία δεν γκρεμίζεις, έτσι κι αλλιώς...

Γκρεμίζεις με Σοφία και Αγάπη...Γιατί με το γκρέμισμα πρέπει να ανοίξεις ένα πέρασμα, εκεί που πρώτα ήταν τείχος, για να συνεχίσεις την πορεία σου...Αλλιώς τι νόημα έχει?

[Vasoula]

#1- Μην επιτρέψετε στον εαυτό σας να παγιδευτεί σε κάτι που μισείτε. Αν κάτι φέρνει αρνητικότητα στην ζωή σας, είτε είναι μια δουλειά ή μια υποχρέωση, τότε είναι καιρός για μια μεγάλη αλλαγή.

καλα το 1 το θεωρω πολυ σημαντικο αυτη τη στιγμη! να ειμαι αυτη που ειμαι χωρις να επηρεαζομαι απο την αρνητικοτητα γυρω μου!

Μπεττούλα, αν η προσοχή μας είναι εστιασμένη στην αρνητικότητα των γύρω μας και μας ενοχλεί που την αφήνουμε να μας επηρεάζει, τότε δεν θα αντιληφθούμε καθόλου πόσο μας επηρεάζει η δική μας αρνητική κατάσταση. Οι ενοχές πχ. είναι δική μας αρνητική κατάσταση...Γι' αυτήν τι λες να κάνουμε?

Το να είμαι αυτή που είμαι, κρύβει και μια παγίδα ενίοτε, όταν δεν ξέρω ποιά είμαι η δεν έχω προλάβει να το ανακαλύψω και θεωρώ ότι είμαι ο Εαυτός μου όταν εκφράζω τις ανώριμες ανάγκες μου ή έχω την προσδοκία οι άλλοι να με αναγνωρίσουν, προτού προλάβω να αναγνωρίσω εγώ τον Εαυτό μου.
Η σταθερότητα σε μια ανώτερη Πίστη είναι εκείνη που μας δίνει το κίνητρο να ερευνήσουμε τα δικά μας αδύναμα σημεία και να τα μεταβάλλουμε. Αν περιμένουμε να αλλάξουν οι άλλοι, για να πιστέψουμε ότι η αλλαγή είναι εφικτή, τότε χαθήκαμε στον δρόμο μας...

όσο γι' αυτό

για το 4 οφειλω να ομολογησω οτι μου αναγνωριζω το ποσο κινητοποιηθηκα για να πραγματοποιησω το δικο μου οραμα αλλα καπου εχασα την ακεραιοτητα μου κ βασανιζομαι αυτη τη στιγμη!

το Όραμα δεν καλύπτει προσωπικές ανάγκες αλλά πανανθρώπινες. Ξεκινάει σαν ένας ευρύτερος στόχος στην αρχή και μετά μεταβάλλεται σιγά σιγά σε Όραμα.
Έτσι αυτό που λες εσύ σαν Όραμα, ακόμα είναι στόχος και αυτός χάνεται εύκολα, όταν νιώθεις ότι έχεις ανάγκη και άλλους να σου κρατάνε το τόξο.

Για να πετύχουμε έναν στόχο, εννοείται ότι θέλουμε αγαπημένους ανθρώπους κοντά μας για να μας στηρίζουν, να μας ενθαρρύνουν, να επιβραβεύουν τις προσπάθειες μας, αλλά στην τελική "εγώ μόνος μου θα πετύχω τον στόχο μου". Δεν μπορούν να κρατούν το τόξο πολλά χέρια, γιατί θα χαθεί το κέντρο, από έναν δίχως όρους ανταγωνισμό που είναι ευνόητο ότι θα προκύψει.

[Θοδωράκος]

αλλά ο τρόπος που σκεφτόμαστε για την Ζωή μας και οι παραχωρήσεις που κάνουμε για να μην τον αλλάξουμε.

Νομίζω πως ο μόνος που θα χάσει από την αλλαγή αυτή, είναι ο εγωισμός.

Εδώ χαμογέλασα, Θοδωράκο. Με βάση αυτόν τον προγραμματισμό, η σύνταξη έγινε όνειρο ζωής για τους ανθρώπους, θεωρώντας ότι όταν τελειώσουν τις υποχρεώσεις τους, θα μπορούν να απολαύσουν την ζωή τους

Πωπω, έτσι όπως το έγραψες Βασούλα, φαίνεται εντελώς πόσο τραγικό είναι αυτό!

Ίσως εδώ υπάρχει μεγάλη παρεξήγηση, γιατί οι άνθρωποι νομίζουν ότι όταν φτάσουν στην απάθεια θα είναι φωτισμένοι...
Δεν θα θυμώνουν, δεν θα φοβούνται, δεν θα λυπούνται, δεν θα ντρέπονται...
Όλα αυτά τα "δεν" όμως αφορούν τους νεκρούς όχι τους ζωντανούς...

Ζωντανός! Τι σημαντική λέξη και με πόσο βάθος!

Εξαρτάται λοιπόν ποιός σκέφτεται μέσα σου και ποιού τις σκέψεις υιοθετείς...

[Ταρούλα]

Τι όμορφες συζητήσεις και πολλές πληροφορίες ανεξάρτητως ζωδίου!!!

Κριός (21 Μαρτίου-19 Απριλίου)

#1- Μοιραστείτε τα αληθινά συναισθήματα με τους ανθρώπους που νοιάζεστε. Το να επιτρέψετε στον εαυτό σας να ανοιχτεί και να γίνει ευάλωτος θα οδηγήσει σε βαθύτερες και πιο ουσιώδεις σχέσεις.

#2- Ανοίξτε τα μάτια σας σε όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο γύρω σας. Υπάρχουν τόσα περισσότερα από τις ανάγκες και τις επιθυμίες σας.

#3-Μάθετε να αναγνωρίζετε και να αγκαλιάζετε τα συναισθήματα σας αντί να τα καταπιέζετε. Τα φορτία που σχετίζονται με τα συναισθήματα που καταπιέζετε θα σας κρατάνε μόνο πίσω.

#4- Παλέψτε για αγάπη. Ενώ μπορείτε να επιβιώσετε ως μοναχικοί και να αντιμετωπίσετε τον κόσμο μόνοι σας, δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κάνετε αυτό.

#5- Ενώ οι στόχοι είναι σπουδαίοι, χρειάζεται να μάθετε να θέτετε ρεαλιστικές προσδοκίες. Το να έχετε πολύ υψηλές προσδοκίες θα σας κάνει μόνο να αποτυγχάνετε.

Το #1 και το #3 είναι τα πιο σημαντικά για μένα και αυτά που με δυσκόλεψαν στην σχέση μου με τον Εαυτό μου πρώτα και μετά με τους άλλους.

Στο #4 γέλασα γιατί στο παρελθόν πίστευα σθεναρά ότι πάλευα για την αγάπη, αν δεν ξέρεις όμως τι είναι αγάπη παλεύεις με τα "θηρία" τις ελλείψεις

[Vasoula]

Στο #4 γέλασα γιατί στο παρελθόν πίστευα σθεναρά ότι πάλευα για την αγάπη, αν δεν ξέρεις όμως τι είναι αγάπη παλεύεις με τα "θηρία σου"

Το συναισθηματικό μας σώμα είναι το πλέον ατίθασο στην όλη διαδικασία της εξέλιξης μας, Ταρούλα μου.
Έχει άμεση σχέση με το υποσυνείδητο και το ασυνείδητο... και αν έχουμε "ταϊσει" το υποσυνείδητο με θηρία (επιθυμίες, προσδοκίες, θυμούς, ντροπές, φόβους, ζήλιες, κλπ), θα μας κάνει να αγαπάμε αυτά και να πολεμάμε γι' αυτά. Και οι σκέψεις μας ακόμα γύρω από αυτά θα γυρίζουν...

Όταν πετάξουμε έξω όλους αυτούς τους "αγαπημένους", σημαίνει ότι ήρθε η ώρα να γεμίσουμε με Αγάπη τον χώρο που καταλάμβαναν πριν όλοι αυτοι οι "μνηστήρες"...
Αν ξέρεις ότι σε "κορόιδευαν" δεν θα τους ξαναφήσεις να διαφεντεύουν τον χώρο σου...

[paolo]

Μοίρα η επιλογή? Από πολύ παλιά έλεγα οτι ο τετελεσμένος μέλλων δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν στη γραμματική. Κρίνουμε τα γεγονότα του τότε, με το μυαλό του τώρα, και τα χαρακτηρίζουμε ως σωστά η λάθος ανάλογα απο το αποτέλεσμα. Αυτό το ξαναείπα αλλά πέρασε στην ακρη. Τι λέμε λάθος ? κυρίως αυτό που μας δημιούργησε δυστυχία η θυμό. Ακόμη και μια αποτυχία σε ενα στόχο που μπορεί να είχαμε , αν δεν μας αγγιζε συναισθηματικά πολύ λίγο θα μας επηρέαζε.
Το κλειδί λοιπόν είναι η διαχείρηση του συναισθήματος. Κατά την γνώμη μου απο την μια η αποδοχή και απο την αλλη η αλλαγή προσήλωσης της σκέψης μας μπορούν να βοηθήσουν σε ενα ικανό βαθμό να ισορροπίσουμε.
Η αποδοχή της διαφορετικότητας των ανθρώπων γύρωμας , η αποδοχή της μικρότητας μας αλλα και της μεγαλοσύνης μας , η αποδοχή της αλλαγής της σκέψης μας και των καιρών, η αποδοχή του εφήμερου και της σχετικότητας της ζωής, η αποδοχή της αλήθειας μας οσο μπορούμε .
Η αλλαγή προσήλωσης της σκεψης μας είναι η δυνατότητα να συγκεντρωνόμαστε σε κάτι άλλο απο το στρεσογονο συνειρμό.
Είναι αρκετά δύσκολο αρχικά και το ρέικι βοηθάει πάρα πολύ ´οπως και ο διαλογισμός γιατί χαλαρώνουν το νευρικό σύστημα και ανεβάζουν την δυναμική της ενέργειας ωστε μετά να βλέπουμε τα πράγματα καθαρότερα. Κι αφού τα ξέρουμε ας τα χρησιμοποιούμε για να πράττουμε προς ωφελός μας και να μην χανόμαστε στην φιλοσοφία ,οπως διάβασα παραπάνω.
Μόνο για σήμερα φίλοι, μπορούμε να φανταστούμε το παρελθόν σαν μια σφαίρα στρογγυλη πολυχρωμη και να την κρατήσουμε καπου κρυφά σαν ενα παλιό κόσμημα που ομως δεν το φοράμε πια αφου πέρασε τελείως η μοδα του. Θυμόμαστε ομως τα υλικά που χρησιμοποίησαμε για να το φτιαξουμε. Τώρα ξέρουμε τι ειναι αυτή η χαρά της ύπαρξης με όλα της τα στοιχεία και ευγνώμονες προχωράμε στο τώρα.

[Μάνος]

Αχ ρε Βασουλάκι μου...