Η κοινωνία μας μαστίζεται από την ασθένεια του παρτακισμού και του προσωπικού οφέλους και είναι μοιραίο να οδηγείται και από ανάλογους κυβερνήτες, μια και η ομάδα/κοινωνία παίρνει πολλά στοιχεία από τον οδηγό της και αν εκείνος δεν είναι ακέραιος συνειδησιακά, παίρνει και εκείνος στοιχεία από τα μέλη της ομάδας της οποίας ηγείται. Η διαφθορά δεν αφορά μόνο τον οδηγό μιας ομάδας, αλλά και τα μέλη της ομάδας. Δεν αφορά μόνο τον κυβερνήτη, αλλά και τους πολίτες...
Η ακεραιότητα είναι μία συνειδησιακή κατάσταση που ενδιαφέρεται για το καλό του συνόλου, γιατί αν το σύνολο ευημερεί, θα ευημερούν και τα μέλη που το απαρτίζουν.
Ο οδηγός της ομάδας δίνει την σταθερότητα και την εμπιστοσύνη, το έλεος και την δικαιοσύνη και φροντίζει για τον συγχρονισμό των μελών, αλλά έχει και διάκριση για να απομονώνει τα ασυνείδητα στοιχεία των μελών και να τους δίνει κίνητρα να τα βελτιώνουν. Και για εκείνον είναι μια καθημερινή πρόκληση που μεγαλουργεί στην πνευματικότητα του.
Και σε μια τέτοια σπουδαία εργασία δεν χωρούν συναισθηματισμοί του "εγώ"...
Εδώ χρειάζεται η υπέρβαση των προσωπικών φόβων μέσω της πίστης, της θέλησης, της αφοσίωσης, ποιότητες που πολεμούν κάθε είδους ασυνειδησία εκ των έσω..
Η ενότητα είναι όπως όταν ταξιδεύεις με μια βάρκα σε έναν ποταμό και ξέρεις ότι μια δική σου απότομη κίνηση μπορεί να πνίξει τους συνταξιδιώτες σου και προσέχεις γιατί δεν θέλεις να αφήσεις το παιχνίδι στην μοίρα...
Η προσωπική ανάπτυξη αποκτά άλλη διάσταση όταν παράλληλα με την προσωπική εργασία βγαίνεις από το "εγώ" και εργάζεσαι και για το σύνολο...
Κάθετος και οριζόντιος άξονας "Αγάπης και Σοφίας", που σε μια απόλυτη αρμονία μεταξύ τους, δημιουργούν τον Άνθρωπο που θέλεις να Είσαι, χωρίς να χρειάζεσαι οδηγίες χρήσης και κανόνες για το καλό και το κακό...Όλα υπάρχουν μέσα μας ακόμα και οι Θείοι Νόμοι...
Ο καθένας μας ξέρει τι είναι καλό και τι είναι κακό, όταν αφήσει τον προγραμματισμό του και ξεπεράσει τα ενστικτώδη όρια του "εγώ" του.
Αλλιώς την τύφλα του δεν ξέρει...
Βέβαια μιλάω για το ανέφικτο μια και από αρχαιοτάτων χρόνων η διάσπαση ήταν το κύριο έργο των "Ειδημόνων"...Και η διαμάχη που φέρνει η διάσπαση κάνει ανυπολόγιστο κακό και στα δύο μέρη των "αντιπάλων"...
Κανείς δεν το ξέρει αυτό, θεωρώντας νίκη την υπερίσχυση όσων εξυπηρετούν το προσωπικό του όφελος, ενώ η διαμάχη έχει κλέψει εντελώς την ανθρωπιά του. Η απώλεια από κάθε διαμάχη δεν είναι ορατή στον φυσικό κόσμο μόνο από τα θύματα της, αλλά κυρίως από την εσωτερική Θεότητα που "κλαίει" μέσα σε νικημένους και νικητές...Και δεν υπάρχει κανείς να της "σκουπίσει" τα δάκρυα...
Αναρωτιέμαι πότε ο Άνθρωπος θα έρθει πιο κοντά στην αληθινή του φύση...Πιο κοντά στον Θείο Εαυτό του...
Μετά από πόσους αιώνες θα σταματήσει αυτήν την ανοησία?
Και όσο δεν την σταματάει, ανεξάρτητα από την νίκη του ή την ήττα του, ο πόλεμος γίνεται δριμύτερος μέχρι να μην αφήσει τίπότα όρθιο...
Γιατί, κάθε διαμάχη δεν έχει δύο αντιπάλους, ξένους μεταξύ τους...Έχει ένα σύνολο ανθρώπων που παλεύουν να καταστρέψουν την Ψυχή τους...
Και ο Νόμος είναι πάντα σε ισχύ, ανεξάρτητα αν το ξέρουμε ή όχι...
- forum.jpg (104.55 KiB) Προβλήθηκε 2247 φορές
