ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ

[Vasoula]

Πόσο θέλει ένας άνθρωπος να γνωρίσει τον Εαυτό του? Να μάθει για τις λανθασμένες ερμηνείες του? Τις στέρεες πεποιθήσεις του? Την ηθική και τον εγωισμό? Πόσο χρόνο χρειάζεται για να τα αντιστρέψει όλα και να βαδίζει με ακεραιότητα στην δική του πορεία?
Η εμπειρία μου πάνω στο θέμα "ασθένεια" μου απόδειξε ότι και να ξέρει κανείς τόσα-όσα, δεν αρκεί για να θεραπεύσει τα μίση και τα πάθη του. Χρειάζεται και κάτι ακόμα, που ρυθμίζει τους στόχους του. Χρειάζεται η Πίστη...Η πλέον κλονισμένη αρετή των ανθρώπων...

Η κατηγορία είναι η εύκολη λύση της ανωριμότητας. Φταίνε οι γονείς μας για το χάλι μας (ο φταίχτης καθρεφτίζεται μετά εύκολα σε κάποιον άλλον)...Μα όμως ούτε αυτό δικαιολογεί την συνέχιση της ασθένειας μας, γιατί από κάποιο σημείο και μετά, ο άνθρωπος είναι ο μόνος ρυθμιστής της μοίρας του, με βάση την ελεύθερη βούληση. Κανείς δεν με υποχρεώνει να κάνω αυτό που μου είπαν για σωστό, είναι δική μου επιλογή να το κάνω και να τρώω τα μούτρα μου συνεχώς. Το να το παίρνω είδηση είναι αποτέλεσμα της συναισθηματικής ωριμότητας. Αλλιώς τίποτα δεν θα παίρνω είδηση…

Είναι δική μου επιλογή η μνησικακία, ο φθόνος, η οργή, ο φόβος, η ανάγκη δικαίωσης, η χαιρεκακία, ο εγωισμός, η καχυποψία, η ανταπόδοση, η αγάπη με όρους, η βλάβη και κανείς δεν μπορεί να προσθέσει μέσα μου αυτά τα δηλητήρια, αν εγώ δεν τα θέλω πια στην Ζωή μου.
Το πιστεύω όμως? Πιστεύω ότι δεν φταίνε οι άλλοι για τις αδυναμίες μου? Για τις ελλείψεις μου? για τις εξαρτήσεις μου? Για τα πληγωμένα (ασυνείδητα) συναισθήματα?

Σίγουρα το παιδί είναι άγραφος χάρτης που πάνω του οριοθετούν οι γονείς τις κατευθύνσεις και χαράζουν τις πορείες. Όμως εγώ περπατάω σ' αυτές, όχι εκείνοι. Και είναι δικό μου χρέος να μην παρασύρομαι από την ασφάλεια που μου δίνει ο χαραγμένος δρόμος που πήραν και εκείνοι. Είναι δικό μου χρέος να χαράξω την πορεία μου, πολεμώντας εγώ ο ίδιος τον φυγόπονο, τον ανώριμο, τον επικριτικό, τον εγωιστικό, τον βολεμένο εαυτό μου.

Τα δικά μου μάτια κοιτάζουν τον Θεό, οι δικές μου πυξίδες θα τον ανακαλύψουν, τα δικά μου πόδια θα με στηρίξουν στον δρόμο μου προς Αυτόν, η δική μου καρδιά θα ξεπεράσει τους φόβους μου. Όσο και να υπάρχουν άλλοι γύρω μου, εγώ θα τα κάνω όλα αυτά και κανείς δεν θα τα κάνει για εμένα.

Κάποια στιγμή ανακαλύπτεις ότι το να ξεμάθεις είναι πιο δύσκολο από το να μάθεις...Και τότε δεν υπάρχει κατηγορία, παρά μόνο Πίστη, ότι θα τα καταφέρεις ακόμα και αν μείνεις ο μοναδικός άνθρωπος στην Γη που το πιστεύει.

Ο ανθρώπινος νους είναι μηχανιστικός. Μαθαίνει και ξεχνάει...Αυτή είναι η πορεία του. Μηχανιστική και ενστικτώδης. Και θέλει μεγάλη προσπάθεια εκ μέρους μας για να θυμόμαστε συνεχώς ποιός είμαστε και ποιός γίναμε, ώστε οι επιλογές μας να μην είναι τυχαίες και από προκατάληψη...

Τίποτα δεν είναι άσχημο στην Ζωή μας, εκτός από αυτό που επιτρέπουμε να χάσει τον δρόμο του προς την Αγάπη.
Και τότε γεμίζει η Ζωή μας δεινά, πόνο και ματαιότητα, αλλά το εύκολο είναι να μην το πάρουμε καν είδηση, αν τα έχουμε κάνει όλα όπως πρέπει…Και τότε οι κατηγορίες γυρνάνε προς τα έξω και ψάχνουν να βρουν τον στόχο που θα πετάξουμε την πέτρα.
Κάποιοι την πετάνε στον Εαυτό τους, κάποιοι στους άλλους, αλλά είναι το ίδιο…Είτε «δεν είμαι αρκετά καλός», είτε «δεν είσαι αρκετά καλός» και τα δύο έχουν χάσει τον δρόμο τους προς την Αγάπη. Και όταν χαθεί η Αγάπη, τι μένει? Ένας τεράστιος φόβος, που η σκιά του φτάνει στα πέρατα του κόσμου. Και ό,τι γίνεται υπό σκιά είναι έργο του ασυνείδητου, ενώ εγώ λέω ότι είμαι ένας καλός άνθρωπος…

Το χάρισμα του καθενός είναι μια απόδειξη ότι μπορεί να ήρθαμε σαν άγραφος χάρτης εδώ στον φυσικό κόσμο, λόγω ανυπαρξίας νοητικού επιπέδου, αλλά η Ψυχή μας έχει και την "προίκα" της για να ξαναβρούμε τον δρόμο της καρδιάς... Αν το θέλουμε, αν το πιστεύουμε, αν η πνευματική μας εξέλιξη είναι ο στόχος μας, τότε θα βρούμε και τον δρόμο της επιστροφής στον Εαυτό μας.

[Μάνος]

Το χάρισμα του καθενός είναι μια απόδειξη ότι μπορεί να ήρθαμε σαν άγραφος χάρτης εδώ στον φυσικό κόσμο, λόγω ανυπαρξίας νοητικού επιπέδου, αλλά η Ψυχή μας έχει και την "προίκα" της για να ξαναβρούμε τον δρόμο της καρδιάς... Αν το θέλουμε, αν το πιστεύουμε, αν η πνευματική μας εξέλιξη είναι ο στόχος μας, τότε θα βρούμε και τον δρόμο της επιστροφής στον Εαυτό μας.

Βασούλα μου

[Δεκατριούλης]

Πίστη , πίστη , πίστη...
αν το πω καμια πενηνταρια φορές λέτε να βοηθήσει;
κρίμα που δεν είναι τόσο ευκολο.

Κάποια στιγμή ανακαλύπτεις ότι το να ξεμάθεις είναι πιο δύσκολο από το να μάθεις...Και τότε δεν υπάρχει κατηγορία, παρά μόνο Πίστη, ότι θα τα καταφέρεις ακόμα και αν μείνεις ο μοναδικός άνθρωπος στην Γη που το πιστεύει.

και τι είναι η Πίστη; ενα φωτάκι μεσα μας, ενα μεγαλο φως ίσως σε άλλους, ενα φως απο κερακι που τρεμοπαίζει και που πρέπει να προφυλάξουμε για να σταθεροποιηθεί και να μεγαλώσει.

Κώδικας: Επιλογή όλων

Τα δικά μου μάτια κοιτάζουν τον Θεό, οι δικές μου πυξίδες θα τον ανακαλύψουν, τα δικά μου πόδια θα με στηρίξουν στον δρόμο μου προς Αυτόν, η δική μου καρδιά θα ξεπεράσει τους φόβους μου.

Η αισθηση ότι η ευθύνη ειναι δικια μας λοιπόν

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Ellaki]

Συνήθως όταν μιλάμε για Πίστη ο νους μας πάει στον Θεό. Ο Θεός όμως είναι μια αφηρημένη και μάλλον άπιαστη έννοια έτσι όπως μας τον έχουν πλασάρει. Κατά συνέπεια, ακολουθώντας το διαστρεβλωμένο νόημα της πίστης, φτιάχνουμε ένα εύθραυστο οικοδόμημα το οποίο με τις δυσκολίες της καθημερινότητας εύκολα καταρρέει.

Η Πίστη παύει να είναι αφηρημένη έννοια όταν της δώσουμε υπόσταση στρέφοντάς την προς τον Εαυτό μας.
Σαν αρχή κάποιος θα μπορούσε να πει αντί για το συνηθισμένο <είμαι δυνατός και θα τα καταφέρω>, ότι <έχω πίστη σε Εμένα και θα τα καταφέρω>.
Στην πρώτη περίπτωση καλλιεργείς την πλασματική εικόνα που σου έχουν διδάξει, ενώ στην δεύτερη δίνεις το δικαίωμα του Επιτρέπω στον εαυτό σου. Δηλαδή, άσχετα από τα λάθη που πιθανόν να κάνω, θα συνεχίσω να μάχομαι για αυτό που πιστεύω. Δεν αποδίδω τίποτε στην μοίρα, και αλλάζοντας την ταυτότητα που έχω υιοθετήσει αναλαμβάνω την ευθύνη για τα σωστά και τα λάθη μου.

Η δυσκολία βρίσκεται στο να παραδεχτείς ότι η εικόνα στην οποία στηρίζεσαι, Δεν είσαι Εσύ.
Εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι γιατί μας έχουν τρομοκρατήσει ότι εαν εκφραστούμε ελεύθερα, κινδυνεύουμε με αποκοπή από το περιβάλλον μας. Η περικοκλάδα, η σπηλιά του Πλάτωνα, η φυλακή με την ανοιχτή πόρτα, το παιδί με τα δεμένα χέρια, όλα θέματα που μας έχει αναφέρει η Βασούλα και έχουμε συζητήσει διεξοδικά.
Θέματα που άπτουν της παραπλάνησης και χρήζουν αποφάσεων ή μάλλον μιας και μόνης Απόφασης.

Θέλεις να Πιστέψεις;

[ARTYADIS]

[margaritarenia]

Σίγουρα το παιδί είναι άγραφος χάρτης που πάνω του οριοθετούν οι γονείς τις κατευθύνσεις και χαράζουν τις πορείες. Όμως εγώ περπατάω σ' αυτές, όχι εκείνοι. Και είναι δικό μου χρέος να μην παρασύρομαι από την ασφάλεια που μου δίνει ο χαραγμένος δρόμος που πήραν και εκείνοι. Είναι δικό μου χρέος να χαράξω την πορεία μου, πολεμώντας εγώ ο ίδιος τον φυγόπονο, τον ανώριμο, τον επικριτικό, τον εγωιστικό, τον βολεμένο εαυτό μου.

Τα δικά μου μάτια κοιτάζουν τον Θεό, οι δικές μου πυξίδες θα τον ανακαλύψουν, τα δικά μου πόδια θα με στηρίξουν στον δρόμο μου προς Αυτόν, η δική μου καρδιά θα ξεπεράσει τους φόβους μου. Όσο και να υπάρχουν άλλοι γύρω μου, εγώ θα τα κάνω όλα αυτά και κανείς δεν θα τα κάνει για εμένα.

Κάποια στιγμή ανακαλύπτεις ότι το να ξεμάθεις είναι πιο δύσκολο από το να μάθεις...Και τότε δεν υπάρχει κατηγορία, παρά μόνο Πίστη, ότι θα τα καταφέρεις ακόμα και αν μείνεις ο μοναδικός άνθρωπος στην Γη που το πιστεύει.

Κραταω αυτα και προχωραω για να ξεπερασω την δυσκολια που βιωνω .........

[Δωρουλα]

[Ellaki]

Τίποτα δεν είναι άσχημο στην Ζωή μας, εκτός από αυτό που επιτρέπουμε να χάσει τον δρόμο του προς την Αγάπη.
Και τότε γεμίζει η Ζωή μας δεινά, πόνο και ματαιότητα, αλλά το εύκολο είναι να μην το πάρουμε καν είδηση, αν τα έχουμε κάνει όλα όπως πρέπει…Και τότε οι κατηγορίες γυρνάνε προς τα έξω και ψάχνουν να βρουν τον στόχο που θα πετάξουμε την πέτρα.
Κάποιοι την πετάνε στον Εαυτό τους, κάποιοι στους άλλους, αλλά είναι το ίδιο…Είτε «δεν είμαι αρκετά καλός», είτε «δεν είσαι αρκετά καλός» και τα δύο έχουν χάσει τον δρόμο τους προς την Αγάπη. Και όταν χαθεί η Αγάπη, τι μένει? Ένας τεράστιος φόβος, που η σκιά του φτάνει στα πέρατα του κόσμου. Και ό,τι γίνεται υπό σκιά είναι έργο του ασυνείδητου, ενώ εγώ λέω ότι είμαι ένας καλός άνθρωπος…

Το χάρισμα του καθενός είναι μια απόδειξη ότι μπορεί να ήρθαμε σαν άγραφος χάρτης εδώ στον φυσικό κόσμο, λόγω ανυπαρξίας νοητικού επιπέδου, αλλά η Ψυχή μας έχει και την "προίκα" της για να ξαναβρούμε τον δρόμο της καρδιάς... Αν το θέλουμε, αν το πιστεύουμε, αν η πνευματική μας εξέλιξη είναι ο στόχος μας, τότε θα βρούμε και τον δρόμο της επιστροφής στον Εαυτό μας.

Η Αλήθεια

Από τη στιγμή που ένας άνθρωπος καλής θελήσεως θελήσει να μάθει ποια είναι η Αλήθεια, ενεργοποιεί Νόμους που θα τον ωθήσουν προς τα εμπρός.

Το πρώτο βήμα –σε όλη αυτήν τη διεργασία– βασίζεται στην απόφαση που θα λάβει από μόνο του το άτομο, στο να θελήσει να γνωρίσει την ίδια την Αλήθεια πέρα από τα φαινόμενα.

Και θεωρώ ότι η βούληση είναι ο πρωταρχικός παράγοντας, γιατί χωρίς αυτή τίποτε δεν πραγματοποιείται.

Ενσαρκωμένοι Μαθητές αλλά και Διδάσκαλοι (Μύστες) ίδρυσαν Μυητικές Σχολές, ώστε να διαιωνιστεί η Μύηση, η οποία, όταν είναι αυθεντική, είναι πάντοτε ΜΙΑ, όπως και μία είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ και ένα είναι το ΥΨΙΣΤΟ ΟΝ.

Ο Διδάσκαλος ΚΟΥΤ ΧΟΥΜΙ ΛΑΛ ΣΙΝΓΚ

Όλα μια Απόφαση είναι, και τα εμπόδια που συναντάμε είναι για να μας βοηθήσουν να Πιστέψουμε στην Δύναμή μας και να την εφαρμόσουμε.
Το να ψάξουμε και να δεχτούμε την Αλήθεια είναι κι αυτό μια απόφαση να πάρουμε πίσω ένα από τα όπλα μας. Γιατί η Αλήθεια Ελευθερώνει και δεν δεσμεύεται από την βολή μας. Αντίθετα μας ωθεί στον δρόμο της επιστροφής και μας βοηθάει να καθαρίσουμε την καρδιά μας από τα βαριά συναισθήματα.

[ALEXOULA]

[Βικούλα]

[Μάνος]

[margaritarenia]

Όλα μια Απόφαση είναι, και τα εμπόδια που συναντάμε είναι για να μας βοηθήσουν να Πιστέψουμε στην Δύναμή μας και να την εφαρμόσουμε.
Το να ψάξουμε και να δεχτούμε την Αλήθεια είναι κι αυτό μια απόφαση να πάρουμε πίσω ένα από τα όπλα μας. Γιατί η Αλήθεια Ελευθερώνει και δεν δεσμεύεται από την βολή μας. Αντίθετα μας ωθεί στον δρόμο της επιστροφής και μας βοηθάει να καθαρίσουμε την καρδιά μας από τα βαριά συναισθήματα.