Η ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

[Vasoula]

Εχτές περπατούσα στον δρόμο και είδα από μακριά δύο γάτες... Με κοίταζαν καχύποπτα και ένιωθα να βρίσκονται σε ετοιμότητα για να αντιμετωπίσουν το χειρότερο.. .Όσο πλησίαζα βέβαια, άρχισαν και χαμήλωναν τις ενστικτώδεις τους άμυνες, σαν να ένιωσαν ότι η ενέργειά μου είναι φιλική και κυρίως ειρηνική... και μετά ξάπλωσαν στον ήλιο σαν να μην τρέχει τίποτα...
Τους χαμογέλασα και μου φάνηκε πως μου χαμογέλασαν κι αυτές…

Σκεφτόμουν ότι αυτή η φύση της γάτας μου θυμίζει πολύ τον άνθρωπο, με την διαφορά ότι η γάτα είναι ζώο και είναι απόλυτα λογικό να φοβάται για την ζωή της, όμως έχει και την ικανότητα της ευαισθησίας... δηλαδή μπορεί να ξεχωρίζει τις ενέργειες και να πιάνει την δόνηση των ανθρώπων από το τι έχουν μέσα τους συναισθηματικά. Αν δηλαδή κάποιος είναι θυμωμένος, η γάτα δεν ξέρει τι θα πει θυμός, μπορεί μόνο να ξεχωρίσει την απειλή από την δόνηση της και ανάλογα να συμπεριφερθεί... Κάθε συναίσθημα έχει και την δόνησή του και αυτό η γάτα, λόγω της ευαισθησίας της, το γνωρίζει...

Ο άνθρωπος τώρα είναι καχύποπτος προς όλους και ζει με τις άμυνές του, οι οποίες δυστυχώς δεν χαμηλώνουν αν νιώσει ότι δεν κινδυνεύει, γιατί έχει χάσει την αρχέγονη ευαισθησία του. Για να χαμηλώσει τις άμυνες, κάτι που είναι σπάνιο, πρέπει να έχει απόλυτη εμπιστοσύνη σε κάποιον και τούτο δεν είναι εύκολο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν επιτρέπει την εξημέρωση του, ούτε θέλει να εξημερώσει κάποιον άλλον.
Η εξημέρωση εδώ έχει την έννοια του "σε γνωρίζω βαθιά και επιτρέπω να με γνωρίσεις και εσύ βαθιά"

Έτσι οι άνθρωποι επικοινωνούν μεταξύ τους με σηκωμένες τις άμυνες, οπότε σαφώς δεν επικοινωνούν και οι διάλογοι τις περισσότερες φορές διακατέχονται από ασυνεννοησία...

Έχουν χάσει την ενστικτώδη ευαισθησία τους, μια ιδιότητα που είναι αρχέγονη μέσα στον άνθρωπο και τον κάνει να νιώθει ενωμένος με τον Εαυτό του και με ολόκληρο το Σύμπαν...

Τώρα γιατί τα λέω αυτά?

Γιατί θέλω να καταλήξω στον Θεραπευτή, που δεν είναι μόνο μια ιδιότητα, αλλά μια κατάσταση συνείδησης, που για να την αναπτύξει κανείς, χρειάζεται να έχει εξελίξει την φυσική και αρχέγονη ποιότητα της ευαισθησίας.
Δεν φτάνουν μόνο οι γνώσεις και οι τεχνικές…

Ο ασθενής, λόγω της δύσκολης κατάστασης που βρίσκεται, γίνεται πολύ ευαίσθητος στις ενέργειες των άλλων, χωρίς να έχει και ιδιαίτερη γνώση στο γιατί νιώθει έτσι... Θέλει ο θεραπευτής του να τον "κανακέψει" λίγο. Να του χαμογελάσει, να τον νιώσει φιλικό, να του πει δύο λόγια καρδιάς, να νιώσει εμπιστοσύνη. Ο ασθενής θέλει διακαώς (χωρίς να το γνωρίζει φυσικά) κάποιος να είναι σε θέση να του κατεβάσει τις άμυνες.

Αν ο θεραπευτής αντιμετωπίζει τον ασθενή με απάθεια, δηλαδή χωρίς να εκφράζει αισθήματα, αυτό του προκαλεί δυσφορία και παραπέρα φόβο και δεν τον βοηθά να ρίξει τις άμυνές του. Θεωρεί τον θεραπευτή απειλητικό και σηκώνει άμυνες μεγαλύτερες.. .και επειδή είναι άρρωστος, τούτες οι άμυνες είναι ισχυρότερες και εκφράζονται κιόλας με άρνηση... «Δεν τον θέλω αυτόν τον γιατρό, δεν την θέλω αυτήν την νοσοκόμα», τα έχω ακούσει αυτά από πολλούς ανθρώπους που ήταν ασθενείς...
Ανάλογα με την ευαισθησία που αποκτά ο ασθενής μπορεί να γίνει ιδιαίτερα δύστροπος σε άτομα που δεν τον αντιμετωπίζουν με την καρδιά τους, αλλά μόνο με έναν "στεγνό" επαγγελματισμό.

ΟΙ θεραπευτής οφείλει να χαμογελά στους ασθενείς, να τους δίνει θάρρος, να τους λέει λόγια με την καρδιά του. Ο θεραπευτής, ανεξάρτητα από τον τομέα που διαχειρίζεται (εννοώ συμβατική ιατρική ή ολιστική ή πνευματική ή ψυχολογική) πρέπει να είναι εντελώς παρών στον ασθενή του, γιατί δεν κάνει ένα απλό επάγγελμα, αλλά ένα λειτούργημα, γιατί ο άλλος δεν είναι κρέας...

Η ευαισθησία στην πιο υψηλή μορφή της είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει ο Θεραπευτής να γεφυρώσει το χάσμα σε έναν ασθενή, μεταξύ της αληθινής του φύσης και της απώλειάς της, γιατί αυτός είναι και ο λόγος της ασθένειας του…

[Ταρούλα]

[Δεκατριούλης]

Τι ομορφο κείμενο Βασούλα.

Ειχα τελευταία μια εμπειρία που μου την θυμησε παρα πολύ το κείμενο. Με πρώτη ευκαιρία θα γράψω περισσότερα.

[Vasoula]

να γράψεις οπωσδήποτε Παναγιωτάκο μου

[Annoula]

[margaritarenia]

[Δωρουλα]

[Ellaki]

Ο ασθενής, λόγω της δύσκολης κατάστασης που βρίσκεται, γίνεται πολύ ευαίσθητος στις ενέργειες των άλλων, χωρίς να έχει και ιδιαίτερη γνώση στο γιατί νιώθει έτσι... Θέλει ο θεραπευτής του να τον "κανακέψει" λίγο. Να του χαμογελάσει, να τον νιώσει φιλικό, να του πει δύο λόγια καρδιάς, να νιώσει εμπιστοσύνη. Ο ασθενής θέλει διακαώς (χωρίς να το γνωρίζει φυσικά) κάποιος να είναι σε θέση να του κατεβάσει τις άμυνες.

Πάρα πολύ σημαντικό, τόσο όσο και η φαρμακευτική αγωγή.
Υπάρχει όμως ένα σοβαρό εμπόδιο και είναι οι άμυνες του θεραπευτή. Τις περισσότερες φορές ο ασθενής είναι υπερβολικά απαιτητικός από τον θεραπευτή του και προσπαθεί να του ρουφήξει ενέργεια με αποτέλεσμα οι άμυνες του θεραπευτή να αυξάνονται.
Δυστυχώς η σχέση θεραπευόμενου-θεραπευτή βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο, ακόμη κι όταν πρόκειτια για το ίδιο άτομο. Εξάλλου πόσες φορές εμείς οι ίδιοι κατά την διάρκεια της θεραπείας μας δεν έχουμε αντιμετωπίσει τις αντιστάσεις μας, κάποιες φορές ανυπέρβλητες.

Η Ζωή είναι ένα Λειτούργημα, μια Ευλογία, αρκεί να το Επιτρέψουμε.

[Θοδωράκος]

Η ευαισθησία στην πιο υψηλή μορφή της είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει ο Θεραπευτής να γεφυρώσει το χάσμα σε έναν ασθενή, μεταξύ της αληθινής του φύσης και της απώλειάς της, γιατί αυτός είναι και ο λόγος της ασθένειας του…

[Μπεττουλα]

ακομα και αν δεν μιλαμε για φυσικη ασθενεια παλι το ιδιο συμβαινει οντως.. αυτή η ευαισθησια η αγαπη και ο σεβασμος της δικης μου δασκάλας-θεραπευτριας ηταν που με βοηθησε να ανοιξω και εγω στο δικο μου δρομο της θεραπειας

[Μάνος]

[IΟΑΝΝΑ]

[ΙΩΑΝΝΑ]

ΟΙ θεραπευτής οφείλει να χαμογελά στους ασθενείς, να τους δίνει θάρρος, να τους λέει λόγια με την καρδιά του. Ο θεραπευτής, ανεξάρτητα από τον τομέα που διαχειρίζεται (εννοώ συμβατική ιατρική ή ολιστική ή πνευματική ή ψυχολογική) πρέπει να είναι εντελώς παρών στον ασθενή του, γιατί δεν κάνει ένα απλό επάγγελμα, αλλά ένα λειτούργημα, γιατί ο άλλος δεν είναι κρέας...

Η ευαισθησία στην πιο υψηλή μορφή της είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει ο Θεραπευτής να γεφυρώσει το χάσμα σε έναν ασθενή, μεταξύ της αληθινής του φύσης και της απώλειάς της, γιατί αυτός είναι και ο λόγος της ασθένειας του…