ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ

[Vasoula]

Δεν υπάρχει χειρότερη διαπαιδαγώγηση από την κριτική χωρίς ευκαιρίες δημιουργικότητας. Κανονικά αυτό που ασκούν οι γονείς στα παιδιά δεν είναι καν κριτική, είναι επίκριση και έτσι μπλοκάρουν το 5ο κέντρο του παιδιού...

Μέσω της επίκρισης το παιδί στερείται κάθε δικαιώματος να είναι δημιουργικό και γίνεται φοβισμένο και επιφυλακτικό με αυτό που νιώθει και έτσι χάνει εντελώς την αυτοεκτίμηση του. Στην συνέχεια, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του, θα προσπαθήσει να χτίσει μία αλαζονική προσωπικότητα για να καλύψει την έλλειψη του ή αντίθετα θα γίνει υποχωρητικό, άτολμο, άβουλο και εσωστρεφές γιατί φοβάται την έλλειψή του ή ντρέπεται γι' αυτήν. Μοιραία φτάνει στον άνθρωπο του σήμερα...

Η αυτοεκτίμηση δεν είναι μια απλή λέξη, αλλά μία ουσιώδης κατάσταση στην συνείδησή μας, που μας ολοκληρώνει, γιατί στηρίζει όλες τις ανθρώπινες αξίες από μέσα...
Οι προσωπικότητες των ανθρώπων στερούνται αυτής της βαθιάς επαφής με τις ανθρώπινες αξίες και έτσι ο εσωτερικός τους κόσμος αφήνεται έρμαιο στον προγραμματισμό, που θέλει τους ανθρώπους ευγενικούς, συμπονετικούς, καλοσυνάτους, ηθικούς, ποιότητες που χάνονται στην πρώτη ευκαιρία που το ασυνείδητο νιώσει απειλή.

Η αυτοεκτίμηση είναι ένα σπάνιο φαινόμενο για τους ανθρώπους και οι περισσότεροι νομίζουν ότι αφορά την εξωτερική τους εμφάνιση ή την μόρφωσή τους ή την κοινωνική τους θέση, γι' αυτό και αγωνίζονται να πετύχουν και τα τρία. Αλλά δυστυχώς δεν ανεβαίνουν τα επίπεδα αυτοεκτίμησης, ανάλογα με την εμφάνιση ή την μόρφωση ή τον πλούτο ή την φήμη ή την διάκριση που αποκτά κάποιος στην διάρκεια της ζωής του. Με όλα αυτά μπορεί να τρέφεται η αυτοπεποίθηση μεν, αλλά στηρίζεται σε σάπια θεμέλια, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να γκρεμίσουν όλο το οικοδόμημα που χτίσαμε πάνω στις ελλείψεις μας και τις διαστρεβλώσεις μας.

Γι' αυτό και το μεγαλύτερο σοκ της αυτογνωσίας είναι η συνειδητοποίηση ότι δεν είσαι αυτός ο άνθρωπος που πίστευες ότι είσαι...ο καλός άνθρωπος...ο ώριμος ενήλικας...ο καλός γονιός...ο καλός σύντροφος...

Το ασυνείδητο είναι ένας άλλος εαυτός που καθορίζει πολλά από τον εσωτερικό μας κόσμο και την σχέση μας με τον Εαυτό μας και με τους άλλους, σχέση που διαταράσσεται συνεχώς από προδοσίες, από ανεκπλήρωτες προσδοκίες και αδύναμες θελήσεις...

Όταν ένα παιδί επικρίνεται, γίνεται ανθεκτικό στην αρνητικότητα, την οποία προσπαθεί αργότερα μάταια να αποφύγει και να εξαλείψει από την ζωή του, αλλά δεν έχει μάτια μέσα του για να δει που αυτή η αρνητικότητα εδράζει... Την βλέπει παντού γύρω του, εκτός από μέσα του. Την βλέπει στην ασχήμια του κόσμου, στις προκλητικές συμπεριφορές των άλλων, στους πολέμους, στην βία, στις διαφορετικές φυλές και στις διαφορετικές θρησκείες, στις διαφορετικές χώρες, στα διαφορετικά ήθη και έθιμα.. .Έχει μεγαλώσει μέσα στον απόλυτο διαχωρισμό του θεού και του διαβόλου, ενώ και τους δύο τους κουβαλάει συνεχώς μέσα του, χωρίς καν να το υποψιάζεται...

Κάθε ημέρα η Ζωή μας αποδεικνύει ότι τίποτα δεν υπάρχει σταθερό και δεδομένο
Ο φόβος για αυτό που θα προκύψει στην εργασία μας, δεν έχει νόημα γιατί ενώ όλα μπορεί να πάνε καλά εκεί, ξαφνικά μπορεί να ανατραπεί η ησυχία και η ασφάλεια που βιώνουμε στο σπίτι μας πχ.
Κανονικά, ο άνθρωπος έχει μάθει να φοβάται και που αναπνέει, από αυτό το απρόοπτο που μπορεί να συμβεί και να μην μπορεί να το διαχειριστεί, είτε αυτό αφορά την επιβίώσή του, είτε μια δύσκολη συναισθηματική κατάσταση. Από αυτήν την κομμένη ανάσα, ο νους περιορίζεται και για αντιπερισπασμό δημιουργεί ασφάλεια εκεί που δεν υπάρχει...

Είμαστε έρμαια του νου μας, λένε... στην ουσία όμως είμαστε έρμαια των συναισθημάτων μας.

Η λέξη "έρμαιο" δεν αρέσει σε κανέναν, γιατί νιώθει ότι προσβάλλει την νοημοσύνη του, την αξιοπρέπειά του, την άσκηση των δικαιωμάτων του, την ελευθερία του... Τι ειρωνεία όμως, όταν ανακαλύπτουμε ότι όλα αυτά τα έχουμε προσβάλλει πρώτοι εμείς...




"Ίσως οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ήρθα για να σπείρω την ειρήνη στον κόσμο. Δεν ξέρουν ότι ήρθα για να σπείρω την διχόνοια πάνω στην Γη" (Ευαγγέλιο του Θωμά)

[Θοδωράκος]

[Δωρουλα]

[Elen75]

[Μάνος]

Αχ μωρέ Βασουλάκι μου...

[Giorgos Agelis]

[Ταρούλα]

Βασούλα μου

[konstantinos s.]

Είμαστε έρμαια του νου μας, λένε... στην ουσία όμως είμαστε έρμαια των συναισθημάτων μας.

Βασούλα

[Vasoula]

Στο πρώτο άκουσμα του τι έχουν κάνει οι γονείς στο παιδί, ναι σοκάρεσαι...Ποτέ δεν το είχες αντιληφθεί αυτό, από την οπτική του παιδιού, εξετάζοντας το τραύμα σου από την οπτική του ενήλικα...

Και εν καιρώ αυτογνωσίας, ναι θα τραβήξεις οριακές γραμμές, που μπορεί να μην τις στηρίζεις στην αρχή συναισθηματικά, στην πορεία όμως η απέχθεια, το μίσος, το παράπονο, χρειάζεται να ελευθερώσουν τις οριακές σου γραμμές, γιατί δεν τις χρειάζεσαι πια, για να σε κάνουν να νιώθεις ανεξάρτητος και να ολοκληρώνεσαι από μέσα σου...

Απομακρύνεσαι συνήθως από αυτόν που σε βλάπτει...Και τι θα κάνεις όταν αντιληφθείς ότι κανείς δεν σε βλάπτει πια πέρα από εσένα? Θα εξακολουθήσεις να συντηρείς τις οριακές γραμμές σου?

[konstantinos s.]

Και τι θα κάνεις όταν αντιληφθείς ότι κανείς δεν σε βλάπτει πια πέρα από εσένα? Θα εξακολουθήσεις να συντηρείς τις οριακές γραμμές σου?

Αυτό νομίζω είναι μεγάλη παγίδα...

Γιατί αν έχεις μάθει να αντιμετωπίζεις με αυστηρά όρια αυτούς που σε βλάπτουν και συνειδητοποιείς ότι ο μόνος που πλέον σε βλάπτει είσαι εσύ, ή θα αλλάξεις τα κομμάτια αυτά που σε βλάπτουν ή, όπως το αντιλαμβάνομαι τώρα, πας βούρ για κατάθλιψη...

[Annoula]

Απομακρύνεσαι συνήθως από αυτόν που σε βλάπτει...Και τι θα κάνεις όταν αντιληφθείς ότι κανείς δεν σε βλάπτει πια πέρα από εσένα? Θα εξακολουθήσεις να συντηρείς τις οριακές γραμμές σου?

Η απομάκρυνση αυτό το όφελος έχει μόνο. να δεις ότι εσύ με εσένα τα έχεις. Εκεί πια δεν μπορείς να κρατήσεις τις οριακές σου γραμμές, όταν ξέρεις πια ότι εσύ ο ίδιος βλάπτεις τον εαυτό σου. Αρχίζεις να βλέπεις με τρυφερότητα τον εαυτό και με συνέπεια και τους άλλους. Αλλιώς, μια από τα ίδια κάνεις απλά σε διαφορετικό περιβάλλον και γίνεσαι αυτό που θέλεις να αλλάξεις.

[Vasoula]

κατάθλιψη είναι η light κατάσταση, Κωνσταντινούλη μου...Υπάρχουν σίγουρα πιο δύσκολες όμως...

Πολεμάς να ανοίξεις την καρδιά σου και δεν παίρνεις είδηση ότι έχουν χωρέσει εκεί οριακές γραμμές μίσους, απέχθειας και παράπονου και δεν τις έχεις αποσύρει. Πως μετά να νιώσεις ανάλαφρος, όταν ακόμα υπάρχουν εχθροί που σε κάνουν να νιώθεις ευάλωτος και τρωτός?

Όλη η ιστορία της ωρίμανσής μας σε όλα τα επίπεδα, αφορά το πόσο εύκολα παραδίνεσαι στον εσωτερικό γονιό

εδώ είναι το μυστικό,
Το πως έχεις συντηρήσει μέσα σου τους γονείς σου και από μέσα σου μπορούν επίσης να σε ελέγχουν, όχι οι ίδιοι πρακτικά, αλλά αυτή η πεποίθηση που έρχεται ενστικτωδώς στον συναισθηματικό σου κόσμο.

Οι γονείς συντηρούνται μέσα στον άνθρωπο σαν αρχή, γιατί εκείνος τρέφει αυτήν την ανάγκη, γιατί νομίζει ότι χωρίς αυτούς δεν θα καταφέρει να ξεχωρίσει το καλό και το κακό και θα κάνει μαντάρα την ζωή του. Μόνος του κανείς συντηρεί την ανωριμότητά του, συντηρώντας και τις πεποιθήσεις του για τους γονείς του και έτσι δεν μπορεί να κρίνει με αντικειμενικότητα....Έχει αυτοματοποιηθεί η αντίδραση, οπότε χρειάζεται να την συλλάβεις την ώρα που δημιουργείται η σκέψη και σε αποθαρρύνει, σε κρίνει, σε απογοητεύει, σε κάνει να νιώθεις μικρός και ανάξιος, ή αλαζονικός ή...ή...ή...
Τούτος ο "επικριτικός γονέας" που έχει συντηρηθεί μέσα στον συναισθηματικό μας κόσμο, είναι και η αιτία που δεν ωριμάζουμε, γιατί ο επικριτικός γονέας χρειάζεται και ένα ανώριμο παιδί, για να συνεχίσει να υπάρχει...αλλιώς θα πεθάνει, θα εξαφανιστεί και αυτό προκαλεί φόβο...

Έτσι συντηρούνται οι ρόλοι μέσα μας και με αυτόν τον τρόπο χάνουμε την αντίληψη και την κρίση για το σωστό και το λάθος, γιατί είναι βολικό κάποιος να μας λέει τι είμαστε και τι να κάνουμε...

[Μάνος]

Έτσι ακριβώς Βασουλάκι μου

[Θοδωράκος]

Πολεμάς να ανοίξεις την καρδιά σου και δεν παίρνεις είδηση ότι έχουν χωρέσει εκεί οριακές γραμμές μίσους, απέχθειας και παράπονου και δεν τις έχεις αποσύρει. Πως μετά να νιώσεις ανάλαφρος, όταν ακόμα υπάρχουν εχθροί που σε κάνουν να νιώθεις ευάλωτος και τρωτός?

Πολύ όμορφα και σημαντικά όσα λέγονται.

Κι εγώ έριξα μαύρη πέτρα και απομακρύνθηκα μπαμ και κάτω, και εξακολουθώ και κρατάω αποστάσεις. Αρχικά απλά δεν τους ήθελα (μου έσπαγαν τα νεύρα με τις συμπεριφορές τους - και ήθελα απλά να με αφήσουν ήσυχο), στην συνέχεια για να μπορέσω να εργαστώ με τα εσωτερικά μου κομμάτια με περισσότερη ηρεμία.

Δεν ξέρω εάν το ότι διατηρώ αυτές τις αποστάσεις και σήμερα έχουν να κάνουν με έναν τέτοιο φόβο μόνο (ή έστω ότι δεν θέλω να μπαίνω σε ψυχοφθόρες διαδικασίες χωρίς λόγο), ή απλά αισθάνομαι ότι δεν έχω και τίποτα να πω με αυτούς τους ανθρώπους (γονείς και αδέρφια).

Μέσα μου πιο πολύ έχει μείνει ότι κάποτε συγκατοικούσαμε απλά πέντε άνθρωποι σε ένα σπίτι, χωρίς κάτι να μας "ενώνει". Με εξαίρεση ίσως λίγο τον πατέρα μου, μπορώ να πω ότι δεν αισθάνομαι καν το ενδιαφέρον για το τι κάνουν και πως είναι, πχ.

[Μπεττουλα]

Δεν υπάρχει χειρότερη διαπαιδαγώγηση από την κριτική χωρίς ευκαιρίες δημιουργικότητας. Κανονικά αυτό που ασκούν οι γονείς στα παιδιά δεν είναι καν κριτική, είναι επίκριση και έτσι μπλοκάρουν το 5ο κέντρο του παιδιού...

Μέσω της επίκρισης το παιδί στερείται κάθε δικαιώματος να είναι δημιουργικό και γίνεται φοβισμένο και επιφυλακτικό με αυτό που νιώθει και έτσι χάνει εντελώς την αυτοεκτίμηση του. Στην συνέχεια, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του, θα προσπαθήσει να χτίσει μία αλαζονική προσωπικότητα για να καλύψει την έλλειψη του ή αντίθετα θα γίνει υποχωρητικό, άτολμο, άβουλο και εσωστρεφές γιατί φοβάται την έλλειψή του ή ντρέπεται γι' αυτήν. Μοιραία φτάνει στον άνθρωπο του σήμερα...

μεγαλη αληθεια και βιωμενο

Όταν ένα παιδί επικρίνεται, γίνεται ανθεκτικό στην αρνητικότητα, την οποία προσπαθεί αργότερα μάταια να αποφύγει και να εξαλείψει από την ζωή του, αλλά δεν έχει μάτια μέσα του για να δει που αυτή η αρνητικότητα εδράζει...

και όχι απλα ανθεκτικο αλλα αυτή την αρνητικοτητα τη θεωρει κ φυσιολογικη και καποιες φορες την αποζητάει χωρις να το καταλαβαινει για να νιωσει ασφαλης στο οικειο κ ας ηταν ότι χειροτερο

Κανονικά, ο άνθρωπος έχει μάθει να φοβάται και που αναπνέει, από αυτό το απρόοπτο που μπορεί να συμβεί και να μην μπορεί να το διαχειριστεί, είτε αυτό αφορά την επιβίώσή του, είτε μια δύσκολη συναισθηματική κατάσταση. Από αυτήν την κομμένη ανάσα, ο νους περιορίζεται και για αντιπερισπασμό δημιουργεί ασφάλεια εκεί που δεν υπάρχει...

μεγαλο κλικ μου εκανε αυτό.. μου ηρθε στο μυαλο ένα ονειρο που ειδα προχτες ότι δεν μπορουσα να αναπνεύσω..

Και εν καιρώ αυτογνωσίας, ναι θα τραβήξεις οριακές γραμμές, που μπορεί να μην τις στηρίζεις στην αρχή συναισθηματικά, στην πορεία όμως η απέχθεια, το μίσος, το παράπονο, χρειάζεται να ελευθερώσουν τις οριακές σου γραμμές, γιατί δεν τις χρειάζεσαι πια, για να σε κάνουν να νιώθεις ανεξάρτητος και να ολοκληρώνεσαι από μέσα σου...

Απομακρύνεσαι συνήθως από αυτόν που σε βλάπτει...Και τι θα κάνεις όταν αντιληφθείς ότι κανείς δεν σε βλάπτει πια πέρα από εσένα? Θα εξακολουθήσεις να συντηρείς τις οριακές γραμμές σου?

αυτό και αν μου εκανε κλικ..

Πολεμάς να ανοίξεις την καρδιά σου και δεν παίρνεις είδηση ότι έχουν χωρέσει εκεί οριακές γραμμές μίσους, απέχθειας και παράπονου και δεν τις έχεις αποσύρει. Πως μετά να νιώσεις ανάλαφρος, όταν ακόμα υπάρχουν εχθροί που σε κάνουν να νιώθεις ευάλωτος και τρωτός?


Όλη η ιστορία της ωρίμανσής μας σε όλα τα επίπεδα, αφορά το πόσο εύκολα παραδίνεσαι στον εσωτερικό γονιό

εδώ είναι το μυστικό,
Το πως έχεις συντηρήσει μέσα σου τους γονείς σου και από μέσα σου μπορούν επίσης να σε ελέγχουν, όχι οι ίδιοι πρακτικά, αλλά αυτή η πεποίθηση που έρχεται ενστικτωδώς στον συναισθηματικό σου κόσμο.

Οι γονείς συντηρούνται μέσα στον άνθρωπο σαν αρχή, γιατί εκείνος τρέφει αυτήν την ανάγκη, γιατί νομίζει ότι χωρίς αυτούς δεν θα καταφέρει να ξεχωρίσει το καλό και το κακό και θα κάνει μαντάρα την ζωή του. Μόνος του κανείς συντηρεί την ανωριμότητά του, συντηρώντας και τις πεποιθήσεις του για τους γονείς του και έτσι δεν μπορεί να κρίνει με αντικειμενικότητα....Έχει αυτοματοποιηθεί η αντίδραση, οπότε χρειάζεται να την συλλάβεις την ώρα που δημιουργείται η σκέψη και σε αποθαρρύνει, σε κρίνει, σε απογοητεύει, σε κάνει να νιώθεις μικρός και ανάξιος, ή αλαζονικός ή...ή...ή...
Τούτος ο "επικριτικός γονέας" που έχει συντηρηθεί μέσα στον συναισθηματικό μας κόσμο, είναι και η αιτία που δεν ωριμάζουμε, γιατί ο επικριτικός γονέας χρειάζεται και ένα ανώριμο παιδί, για να συνεχίσει να υπάρχει...αλλιώς θα πεθάνει, θα εξαφανιστεί και αυτό προκαλεί φόβο...

Έτσι συντηρούνται οι ρόλοι μέσα μας και με αυτόν τον τρόπο χάνουμε την αντίληψη και την κρίση για το σωστό και το λάθος, γιατί είναι βολικό κάποιος να μας λέει τι είμαστε και τι να κάνουμε...

εξαιρετικος διαλογος πολύ επίκαιρος για μενα τον εχω αναγκη..

Βασουλα μου
Θοδωρακο
παιδακια όλα