Αυτό που χρειάζεται να καταρριφτεί είναι ο φόβος.
Μετά όλα γίνονται πολύ απλά...
Γιατί και αυτή ακόμα η εικόνα που χρησιμοποιούμε στον υλικό κόσμο, προς χάρη του φόβου την υιοθετήσαμε...
Όμως είναι σχεδόν αδύνατον να καταρριφτεί ο φόβος, αν δεν γνωρίζουμε γιατί εξαναγκαστήκαμε να υιοθετήσουμε αυτήν την εικόνα και τι σκοπούς εξυπηρετεί.
Αν αντιληφθούμε ότι δεν μας ήταν ποτέ χρήσιμη, ότι ποτέ αυτή η εικόνα δεν μας έκανε πλήρεις και ευτυχισμένους και ότι μόνο από έναν παιδικό φόβο (τραύμα) δημιουργήθηκε, είναι πιο εύκολο να γκρεμίσουμε εκείνα τα στοιχεία στην Προσωπικότητά μας που δημιουργούν άμυνες και να ωριμάσουμε συναισθηματικά, ανοίγοντας τον δρόμο στον αληθινό μας Εαυτό και να επιτρέψουμε σε όλες τις ανθρώπινες ποιότητες να αναδυθούν με τον σωστό τρόπο της Φύσης μας.
Αυτήν την στιγμή υπάρχει μεγάλη πνευματική κακοποίηση στον άνθρωπο, λόγω των θρησκειών... Ακόμα και εκείνοι που δεν πιστεύουν σε μία θρησκεία, δεν ξέρουν ότι η αληθινή τους Φύση είναι βαθιά συνδεδεμένη με τον Θεό και δεν καταλαβαίνουν αυτήν την βαθιά ανάγκη της Ψυχής τους να έρθει σε επαφή με το Θείο... Αλλά και όσοι πιστεύουν σε μια θρησκεία, νομίζουν ότι με κάποια τυπολατρικά στοιχεία που τους έχουν δοθεί, έρχονται σε επαφή με τον θεό...
Εμείς οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να κάνουμε την Ψυχή μας ίδια με το υλικό μας σώμα, κρατώντας την δεσμευμένη στον υλικό κόσμο, ενώ εκείνη θέλει να ενωθεί ελεύθερη με το Πνεύμα. Εμείς την υποχρεώνουμε να ταπεινώνεται και να σέρνεται στην χαμηλή δόνηση της Ύλης και να ζει σε ένα "ανθυγιεινό" περιβάλλον γεμάτο δηλητηριώδη συναισθήματα. Και εκείνη αρρωσταίνει...
Οτιδήποτε πνευματικό, εδώ στον φυσικό κόσμο, είναι παρεξηγημένο... Η επαφή με τον Θεό έχει χαθεί, γιατί εμείς χάσαμε την επαφή με τον Εαυτό μας και χάσαμε την σύνδεση με την Πηγή μας. Γίναμε περισσότερο εγωκεντρικοί, που αυτό σημαίνει ότι υιοθετήσαμε περισσότερους μηχανισμούς, άμυνες και έλεγχο.
Για να γίνεις αυτός ο Άνθρωπος που θέλεις, χρειάζεται να αμφισβητήσεις τον άνθρωπο που έγινες, μου είχε πει ο Δάσκαλός μου... Να πιάσεις τις άμυνες σου μία μία και να τις ερευνήσεις για τον λόγο που τις έβαλες να σε "φυλάνε" από το κακό. Να ερευνήσεις που σου χρειάζεται ο έλεγχος, που σε βοήθησε να γαληνέψεις, που σε προστάτεψε από το κακό. Να ερευνήσεις όλα τα εσωτερικά δηλητήρια που μπλόκαραν τον νου σου στον φόβο και δημιούργησαν έναν ασυνείδητο τομέα, ανεξέλεγκτο και εχθρικό προς τις ίδιες σου τις προθέσεις.
Όλα αυτά δεν είναι απλά... Αν ζούμε στην σπηλιά συνεχώς, ακόμα και μια μικρή ακτίνα ήλιου θα μας τρομάξει και θα κλείσουμε τα μάτια μας στο φως, ακόμα και στην απειροελάχιστη μορφή του.
Χρειάζεται να πιστέψουμε βαθιά ότι αυτή η απειροελάχιστη μορφή του φωτός, που πέφτει πάνω μας, δεν θα μας βλάψει και να μείνουμε με τα μάτια ορθάνοιχτα (συνειδητοί εννοώ) σ΄ αυτήν την Θεία επαφή και να της επιτρέψουμε να ζεστάνει την καρδιά μας και τον κόσμο μας. Να επιτρέψουμε στον Εαυτό μας να μας οδηγήσει έξω από την σπηλιά, ακόμα και αν εγκαταλείψουμε τους αγαπημένους μας, που ακόμα φοβούνται το φως.
Η επιστροφή στην Πηγή μας είναι μια διαδικασία Αγάπης, ενώ φαίνεται ότι πάει ενάντια σε όλους... Και χρειάζεται βαθιά Πίστη για να μην πιστέψουμε ότι οι άλλοι είναι σε σωστό δρόμο και εμείς παραπλανηθήκαμε.
Ο δρόμος της Αλήθειας και της Ζωής, αιώνες τώρα, είναι ο λιγότερο ταξιδεμένος και ο περισσότερο παρεξηγημένος… Αιώνες τώρα είναι τόσο κατηγορημένος, που οδηγεί στην σταύρωση… Ποιος να τολμήσει να τον πάρει?
Κ όσο μέσα μου ενίσχυα την εικόνα μου τόσο η Ψυχή μου εξασθενούσε μέχρι που ούρλιαξε και ευτυχώς την άκουσα, γιατί ήμουν άμαθη στα σιγοψυθιρίσματα. 
Κ να σου να μου τα λέει ο Άνθρωπός μας κ το μέσα μου να τσινάει. Ευτυχώς όμως, είχα διάθεση να Ακούσω κ επιπλέον συνειδητοποίησα μετά πάσης βεβαιότητας ότι όλο αυτό το οικοδόμημα που είχα χτίσει ήταν σαθρό από τα θεμέλια ως πάνω κ όχι μόνο δεν με προστάτευσε, όχι μόνο δεν με έκανε ευτυχισμένη αλλά με απομόνωσε και συνέβαλλε στη δυστυχία μου όσο τίποτα άλλο. Κ μετά δεν υπάρχει άλλός δρόμος. Οπλίζεσαι με Θάρρος και αρχίζεις να γκρεμίζεις. Κ όπου πάει να ξεπηδήσει του λες κ ένα ωραίο μάντρα και το στέλνεις στον αγύριστο 
Κ αντικαθιστάς την αλαζονεία με την Ταπεινότητα, σιγά σιγά με σταθερά βήματα, ανοίγεις να Ακούσεις τους Φίλους της Ψυχής σου αλλά πάνω από όλα τον Εαυτό σου, γιατί όταν αποδυναμώνονται οι άμυνες ακούς και τα σιγοψυθιρίσματα. Δεν είναι εύκολη διαδικασία το γκρέμισμα της εικόνας, δεν είναι κάτι που γίνεται άμεσα, τουλάχιστον για μένα, ακόμα ξεπηδάνε βλακειούλες που δεν παίρνω πάντα άμεσα χαμπάρι ότι έχουν να κάνουν με την εικόνα μου, αλλά από την ώρα που πήρα Απόφαση να γκρεμίσω εντελώς την εικόνα μου, να μην αφήσω ούτε ένα συντριμμάκι μέσα μου, σκάνε μπροστά μου όλα για να τα δουλέψω και μόνο Ευγνωμοσύνη έχω για όλο αυτό 
