Συναισθήματα και συναισθηματισμός

[Δεκατριούλης]

Και Παναγιωτάκο για εσένα μόνο και το υπέροχο θέμα που άνοιξες ένα μπουκέτο λουλουδάκια που εκφράζουν την χαρά μου για το όμορφο κείμενο σου

Ευχαριστώ πολύ Στεφανάκο μου για το μπουκέτο που είναι τα αγαπημένα μου. Περιμένω και το δικό σου .

[Δεκατριούλης]

γενικά ο συναισθηματισμός είναι μια παρορμητική συμπεριφορά που οδηγείται από τον θυμικό μας τομέα, που είναι "υπεύθυνος" για την ενσυναίσθηση/συναίσθηση.

Η ενσυναίσθηση/συναίσθηση είναι απο τα πιο όμορφα πράγματα που έχουμε. Πως γινεται να είναι "υπεύθυνος" για αυτό ο θυμικός μας τομέας που οδηγεί σε συναισθηματισμό; Κάτι χάνω εδώ.
Μήπως εννοείς ότι είναι "υπεύθυνος" για το μπλοκάρισμα της ενσυναίσθησης/συναίσθησης ;

Ο έλεγχος των παρομήσεων αυτών έχει να κάνει με τον αυτοέλεγχο που ασκούμε στο "εγώ¨μας, σε συναισθηματικό και διανοητικό επίπεδο και όχι με το θάψιμο ή πάγωμα των συναισθημάτων...

Και ο αυτοέλεγχος είναι συνέπεια της εσωτερικής εργασίας μόνο!

Το λέω αυτό, γιατί κάποιοι άνθρωποι χρησιμοποιώντας μόνο την λογική νομίζουν ότι ελέγχουν και τις παρορμήσεις τους, όμως δεν προσέχουν τις συμπεριφορές τους και έτσι δεν παίρνουν είδηση ότι τους προδίδουν...

Ήμουν απο αυτούς τους ανθρώπους που χρησιμοποιούσαν μόνο την λογική για να θάψουν συναισθήματα όποτε η λέξη αυτοελεγχος ειχε ταυτιστεί με αυτό. Τωρα το τι είναι ο αυτοέλεγχος στο "εγώ" δεν είμαι πολύ σιγουρος ότι ξέρω, το μόνο που μπορώ να πω είναι παρατηρηση και βίωμα.

[Έφη]

Από όσο το έχω βιώσει Παναγιωτάκο , είναι όταν πχ κάποιος πάει να σε χειριστεί έντεχνα , νιώθεις μέσα σου να φουντώνει ο θυμός και θες απλά να τον σπάσεις στο ξύλο , όμως ταυτόχρονα συνειδητοποιείς το παιχνίδι που παίζεται , καταφέρνεις να αυτοκυριαρχήσεις και να μην τραβήξεις το σκοινάκι που σου πετάει (να θυμώσεις , ή να κάνεις αυτό που σου λεέι )αλλά να κάνεις αυτό που εσύ θέλεις ήρεμα και ωραία ...

[Θοδωράκος]

Τώρα θα γράψω κάτι που το "ψυχανεμίστηκα", δεν το έχω επεξεργαστεί και πολύ, απλά μου ήρθε και το γράφω.

Νομίζω ότι ο υγιής και δημιουργικός θυμός, αφορά την οριοθέτησή μας σε κάτι που προσβάλει τον αυτοσεβασμό μας και την αυτοαγάπη μας. Οπότε και μας οδηγεί προς να τα διαφυλάξουμε από εξωτερικές απειλές - πχ εκεί που δουλεύω στο γραφείο μου, έρχεται ένας συνάδερφος και μου επιβάλλει την παρουσία του, διακόπτοντάς με χωρίς λόγο. Εκεί θα θυμώσω, γιατί κάποιος προσέβαλε τον προσωπικό μου χώρο, και αυτός ο θυμός θα με οδηγήσει προς την οριοθέτησή μου απέναντί του.

Ο συναισθηματισμός αφορά μία πληγή από παιδικό βίωμα, η οποία δεν έχει επεξεργαστεί/θεραπευτεί. Και "θολώνει το τοπίο", μην επιτρέποντάς μου να δω τα αληθινά αίτια του θυμού. Έτσι λοιπόν, εάν ως παιδί δεν είχα δικαίωμα για προσωπικό χώρο, ή/και οι γονείς μου συνέχεια μου τον προσέβαλαν, όταν έρθει το σκηνικό που προανέφερα παραπάνω, θα έχω μία έκρηξη θυμού, θα θολώσω, και θα τον αρχίσω τον άλλον στα καντήλια, αντί απλά να οριοθετηθώ απέναντί του. Παραπέρα, αυτό το τραύμα μπορεί να με κάνει να χάνω και την διάκριση, θεωρώντας λχ προσβολή του προσωπικού μου χώρου ακόμα και την "καλημέρα" του συναδέρφου.

Αν λοιπόν έχω μία τέτοια έκρηξη θυμού, μπορώ μετά να κάτσω να αναρωτηθώ το γιατί έγινε αυτή, αντί της πιο απλής οριοθέτησης. Και να δω πχ ότι δεν οριοθετώ τον προσωπικό μου χώρο γιατί δεν το έχω μάθει από την παιδική μου ηλικία. Να έρθω σε επαφή με το θαμμένο συναίσθημα του θυμού από το παρελθόν, να το απελευθερώσω, και να το διαχειριστώ, επιλέγοντάς στο τώρα μου τον αυτοσεβασμό και την αυτοαγάπη. Και έτσι την επόμενη φορά, σε αντίστοιχο σκηνικό, ο θυμός αυτός να έχει εξομαλυνθεί, και να είναι πιο λειτουργικός.

Αυτά μου ήρθαν τώρα στο μυαλό.

[ARTYADIS]

[Giorgos Agelis]

Οι συναισθηματισμοί μας είναι το μεγάλο εμπόδιο για να έχουμε συναίσθηση του Εαυτού μας και έτσι των πράξεων μας και τον λόγων μας και μας κάνουν να είμαστε ασυνεπείς με τις προθέσεις μας ή μας κάνουν να μην αντιλαμβανόμαστε τις προσβλητικές και ασεβείς συμπεριφορές μας, μας κάνουν δε υπερβολικά εύθικτους, καχύποπτους και αμυντικούς, ή υπερβολικά ευσυγκίνητους, άφρονες και ανεκτικούς ή συνδυασμό και των δύο...μια το ένα, μια το άλλο.

Σε εμένα που λειτουργώ με το παγωμένο συναίσθημα, είχα φθάσει να είμαι πολύ κυνικός στην συμπεριφορά μου με τους άλλους και με εμένα, με ελάχιστη ενσυναίσθηση (ασχέτως που εγώ νόμιζα ότι είχα και από αυτή), κάποιες φορές πολύ επικριτικός και κάποιες φορές κάνοντας λάθη και παραλήψεις.

[Ellaki]

To κομμάτι του θύμου /συναισθηματισμού το καταλαβαίνω, πως απο πίσω κρυβονται αναξιοτητα, φόβος κλπ και πως μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις για να δεις τι συμβαίνει πιο βαθια.
Το κομμάτι θυμός /συναίσθημα απο την καρδία, δεν είμαι πολύ σίγουρος ότι το πιάνω Ελλη μου. Εννοείς ότι παρότι εδράζει στην καρδιά δεν σε "γεμιζει" όπως αλλά συναισθήματα αλλά προέρχεται απο άλλα θέματα που τον δημιουργούν; Και αν ναι, σε τι διαφέρει απο τον θυμό/συναισθηματισμό; Οτι δεν σε "βαραίνει" και ότι μπορείς μεσω αυτού να πας κατευθείαν στο "πρόβλημα" να το δεις καθαρά ;

ο Θοδωράκος απάντησε ήδη την ερώτηση με το παράδειγμά του

Σκέψου το λίγο σαν δράση και αντίδραση.
Ο συναισθηματισμός είναι μια αντίδραση σε καταστάσεις που συμβαίνουν.
Το συναίσθημα είναι η αμφίδρομη δράση που ξεκινά από μέσα και έχει αποδέκτη την οριζόντια ανάπτυξη.
Όταν μέσα σου είσαι γεμάτος θυμό, και δεν έχεις ή δεν θέλεις να αναλάβεις την ευθύνη του, τότε όλοι σου φταίνε και με όλα θυμώνεις, το κράτος, η κοινωνία, ο γείτονας, ο συνάδελφος κλπ
Η αντίδρασή σου δλδ, ο συναισθηματισμός σου, είναι νεύρα-θυμός-τσακωμοί και αυτό είναι η τροχοπέδη σου κιόλας. Η άρνηση σου να δεις την Αλήθεια και να δράσεις προς αυτήν δημιουργώντας τις κατάλληλες συνθήκες.

[Μάνος]

Θοδωράκο μου πολύ κατανοητό το παράδειγμα σου!
Ευχαριστούμε

[Μπεττουλα]

γενικά ο συναισθηματισμός είναι μια παρορμητική συμπεριφορά που οδηγείται από τον θυμικό μας τομέα, που είναι "υπεύθυνος" για την ενσυναίσθηση/συναίσθηση.

δηλαδη Βασουλα? ο θυμικος τομεας ειναι καποιος τομεας μεσα στο συναισθηματικο μας πεδιο?

ειμαι ενα ατομο που βιωνω κατεξοχην πολυ εντονους συναισθηματισμους.. μεχρι και προχτες δεν ειχα καταλαβει την διαφορα αναμεσα στους συναισθηματισμους και τα συναισθηματα.. με πιανει πολυ συχνα μια ταραχη που την ωρα που μου συμβαινει απλα νιωθω οτι κατακλυζομαι.. πολλες φορες δεν εχει καποια συγκεκριμενη αιτια απο το περιβαλλον μου.. δηλαδη μπορει να μην εχει συμβει κατι συγκεκριμενο εκεινη τη στιγμη κατι που θα δικαιολογουσε θυμο ταραχη κτλ αλλα με πιανει παρολα αυτα γιατι διαπιστωνω οτι το ιδιο μου το συναισθημα ειναι διαρκως σε επιφυλακη και τα παντα τα ερμηνευει σαν επιθετικα προς εμενα.. βασικα προσφατα συνειδητοποιησα οτι το ιδιο μου το συναισθημα μου επιτιθεται διαρκως..

ειχα μια μονομερη αντιληψη του πολεμου που γινεται μεσα μου.. βιωνα το κομματι εκεινο του ενηλικα μεσα μου που δεν αποδεχεται τα συναισθηματα του παιδιου γιατι ντρεπεται για αυτο κ το πολεμουσε.. το παιδακι το ενιωθα σαν το θυμα της υποθεσης και ειναι οντως.. αυτο που δεν ειχα αντιληφθει ομως ειναι οτι δεν καθοταν απλα στην γωνια του ντροπιασμενο και θυμωμενο να δεχεται πυρα.. περναει διαρκως στην αντεπιθεση..κ ο ενας τροπος ειναι μεσω του "ενηλικα" μεσα μου μιας και η λογικη που χρησιμοποιουσε και αυτος ηταν εμποτισμενη με συναισθημα.. ομως και το ιδιο επειδη ακριβως νιωθει ολα αυτα τα ασχημα για τον εαυτο του νιωθω οτι βγαινει διαρκως προς τα εξω επιθετικα προς εμενα.. καθε πρωτη σκεψη που μου περναει απο το μυαλο στιγμαια οταν συμβαινει κατι ειναι αρνητικη προς εμενα.. το παραμικρο γεγονος στο περιβαλλον μου ακομα και αν ειναι ασχετο με εμενα ερχεται να το ερμηνευσει σαν κατι που σχετιζεται με εμενα και μαλιστα αρνητικα.. γιατι εγω εκανα κατι (κακο προφανως..) η γιατι εγω ειμαι καπως (και παλι αρνητικο..)

οταν με πιανει η ταραχη και κατακλυζομαι απο συναισθηματα προσπαθουσα να τα διαχειριστω με λογικη αλλα εβλεπα οτι δεν ειχε κανενα αποτελεσμα..φουντωνα ακομα περισσοτερο γιατι ενιωθα οτι δεν μπορω να διαχειριστω αυτο που νιωθω που πολλες φορες δεν ξερω καν τι ειναι κ γιατι το νιωθω, σαν να ερχεται απο το πουθενα.. εχουν υπαρξει φορες που αφου καταλαγιαζε ο πανικος η ο θυμος μπορεσα να δω τι υπηρχε απο πισω και τοτε το συναισθημα ηρεμουσε.

προσφατα βιωσα πολυ εντονο θυμο σε βαθμο οργης θα ελεγα.. σαν να ανοιξε ενα ασκι και βγηκε με απιστευτη ενταση απο μια ασχετη αφορμη.. σε πρωτη φαση καταλαβα οτι ηταν συσσωρευμενος θυμος για καταστασεις που εχω βιωσει τους τελευταιους μηνες.. σε αυτη τη φαση το αντικειμενο του θυμου μου ηταν εξω απο μενα.. μετα θυμωσα με τα ποσα εχω ρουφηξει κ ποσα εκανα δικα μου.. ποσες παραχωρησεις στο συναισθημα μου.. εκει ο θυμος ηταν κ προς εμενα.. οτι λογικο επιχειρημα και να εδωσα οσο και αν προσπαθησα να κατανοησω να δικαιολογησω ο θυμος παρεμενε.. κ μου ηρθε η σκεψη το Σαββατο πριν την συναντηση μας οτι λογικα για να μην υποχωρει καποιο αλλο συναισθημα υπαρχει απο πισω που δεν το εχω ακουμπησει..κ αρχισε να προκυπτει με λογικη επεξεργασια το συναισθημα της ντροπης.. λεω λογικη επεξεργασια γιατι δεν το βιωσα ακομα νοητικα αρχισα να το προσεγγιζω..και αυτο μου ηρθε και σαν επιβεβαιωση στην συναντηση μας..

με αφορμη μια σοκαριστικη εμπειρια που ειχα οταν γυρισα σπιτι ξεκινησε αργοτερα μια συζητηση κ με τον συντροφο μου.. υπαρχει ενα πραγμα που μου εκανε τρομερη εντυπωση.. καθως η συζητηση ειχε προχωρησει και ο θυμος ειχε καταλαγιασει εδω κ ωρα λογω της εμπειριας κυριως κ ενω εξελισσοταν πολυ ομορφα παρατηρουσα οτι η καρδια μου ανοιγοκλεινε.. υπηρχαν στιγμες που ανοιγε κ αμεσως ορμουσαν αντιστασεις κ την ξανακλειναν.. το παρατηρουσα μεσα μου καθως εξελισσοταν κ χωρις να το κρινω αυτη τη φορα προσπαθουσα να καταλαβω γιατι ενω αυτα που ακουω ειναι τοσο ομορφα κ βοηθητικα κατι μεσα μου αντιστεκεται.. σαν να υπηρχαν τοιχη που δεν κατεβαιναν..κ ξαφνικα για κλασματα δευτερολεπτου κοιτωντας τον συντροφο μου εβλεπα το προσωπο του πατριου μου..ενα προσωπο που αν μη τι αλλο για μενα μεσα μου ειναι συνηφασμενο και με τον φοβο.. σοκαριστηκα παρολο που σαν νοητικη γνωση την ειχα.. αυτο ξεκινησε μεσα μου μια αλλη διαδικασια επεξεργασιας.. κ ενα πραγμα που αντιλαμβανομαι αμεσα ειναι οτι χρειαζομαι να ειμαι πιο "επιφυλακτικη" απεναντι στους συναισθηματισμους πια και τα συναισθηματα που μου προκυπτουν γιατι αλλου χτυπανε κ απο αλλου προκυπτουν..

(καρδουλες κ λουλουδακια για να μην ξεχνιομαστε.. )

(μ'αρεσει αυτη η συζητηση!!!!)

[Μάνος]

Μπεττούλα μου

[Βικούλα]

Μπεττούλα

πολυ ωραια συζήτηση όντως

[Δεκατριούλης]

Μπετούλα μου λιγο μπερδευτικα με το πως χρησιμοποιείς την λέξη συναισθημα και συναισθηματισμός.

Σκέψου το λίγο σαν δράση και αντίδραση.
Ο συναισθηματισμός είναι μια αντίδραση σε καταστάσεις που συμβαίνουν.
Το συναίσθημα είναι η αμφίδρομη δράση που ξεκινά από μέσα και έχει αποδέκτη την οριζόντια ανάπτυξη.

Ξεκαθαρο μου φαίνεται.

[ALEXOULA]

Πολλή όμορφη η συζήτηση μας εδώ , που αφορμή είχε όσα είπαμε στην συνάντησή μας για τα συναισθήματα και το συναισθηματισμό .
Όλα αυτά που συζητάμε μου δημιούργησαν κάποιες σκέψεις , πάνω στο ότι ο παρορμητισμός και ο συναισθηματισμός μας πολλές φορές έχει σαν βάση το θυμό , που όλοι μας έχουμε νιώσει και είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα , η εκδήλωση και η διαχείριση του όμως είναι ένα θέμα βασικό και ουσιαστικό .
Αν ο θυμός μας είναι από ήπιος , εκδηλωθεί και εκτονωθεί συντομα , μπορεί να μας ωφελήσει , αλλά μπορεί να μας οδηγήσει και να πυροδοτήσει τον παρορμητισμό μας που κάποιες φορές όχι μόνο δεν ελέγχεται αλλά οδηγεί σε ακραίες καταστάσεις
Ολη αυτή η κατάσταση που αρχίζει από το θυμό και εξελίσσεται σε παρορμητικές εκδηλώσεις ,προκαλείται είτε από εξωτερικά γεγονότα όσο και από εσωτερικά αίτια δικά μας ,
από σκέψεις και αναμνήσεις τραυματικών εμπειριών πού ξύνουν και φέρνουν στην επιφάνεια τα τραύματα που υπάρχουν μέσα μας.
Από την δική μου εμπειρία έχω καταλάβει
ότι οι περισσότεροι είτε εκτονώνουν το θυμό τους παρορμητικά , είτε δεν τον εκδηλώνουν καθόλου και τον καταπνίγουν , όπως το έκανα και γω πολύ συχνά ,
γιατί έτσι έχουμε μάθει από μικροί μέσα στις οικογένειες μας , είτε γιατί τα καλά παιδιά δεν πρέπει να θυμώνουν ,
είτε βλέποντας και δεχόμενοι πάνω μας ξεσπάσματα θυμών και τιμωριών ,
γιατί δεν μας μάθαμε ποτέ να επικοινωνούμε εκφράζοντας και συζητώντας για τα συναισθήματά μας.
Βλέπω κάθε μέρα διάφορα που συμβαίνουν γύρω μου και σκέφτομαι πως αν δεν μπορούμε να απαλλαγούμε, να αποφύγουμε ή να εξαφανίσουμε τα γεγονότα ή τα άτομα
που μας ζορίζουν,
αυτό που μπορούμε να κάνουμε και είναι το πιο σημαντικό , είναι κοιτάμε το δικό μας το κομμάτι , να ψάχνουμε λίγο παραμέσα να βρούμε τι μας δημιούργησε το θυμό ή κάποιο κάποιο άλλο συναίσθημα και μας οδήγησε να φερθούμε παρορμητικά και μόνο έτσι θα μάθουμε να αναγνωρίζουμε και να αντιλαμβανόμαστε τις δικές μας αντιδράσεις .
Γνωρίζω καλά πια πως το πιο ουσιαστικό είναι να παρατηρήσουμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά τους γύρω μας στις συμπεριφορές, να βρούμε τι είναι αυτό που ξεπερνάει τα όρια μας , που μας προξενεί φόβο, θλίψη , θυμό ,απογοήτευση και οτιδήποτε άλλο μας ενοχλεί , να καταλάβουμε τις «εσωτερικές αντιδράσεις μας»
για να μπορέσουμε να δούμε με αλήθεια , τι γίνεται, να κατανοήσουμε και να αναγνωρίσουμε αυτά που μας συμβαίνουν , τότε θα μπορούμε πιο εύκολα να διαχειριστούμε όσα προκύπτουν πάνω αλλά και κάτω από την επιφάνεια και να τα αλλάξουμε .
Είναι πολύ βασικό
να αναγνωρίσουμε ξεκάθαρα τις ανάγκες, τους στόχους και τις επιθυμίες μας και βρούμε και τον τρόπο να τα εκφράσουμε
και να διεκδικήσουμε αυτό που θέλουμε χωρίς να πληγώσουμε , χωρίς να πιέζουμε , να απαιτούμε και να χειριζόμαστε , πρώτα τον εαυτό μας και μετά τους άλλους

[ARTYADIS]

[Vasoula]

Η ενσυναίσθηση/συναίσθηση είναι απο τα πιο όμορφα πράγματα που έχουμε. Πως γινεται να είναι "υπεύθυνος" για αυτό ο θυμικός μας τομέας που οδηγεί σε συναισθηματισμό; Κάτι χάνω εδώ.
Μήπως εννοείς ότι είναι "υπεύθυνος" για το μπλοκάρισμα της ενσυναίσθησης/συναίσθησης ;

υπεύθυνος για το μπλοκάρισμα είμαι μόνο εγώ ο ίδιος, Παναγιωτάκο μου

όμως έχουμε και τομείς που μπλοκάρουν (όχι από μόνοι τους βέβαια), αλλά πως να ονομάσω κάποια πεδία μέσα μας και να μην σας μπερδέψω με τις ορολογίες?

Ο θύμος αδένας είναι ένα μη γνωστό ενεργειακό κέντρο που είναι "υπεύθυνο" για την συναίσθηση/ενσυναίσθηση, όπως η καρδιά είναι για την Αγάπη και ο λαιμός για την Δημιουργικότητα και την εσωτερικότητα κλπ κλπ...Όταν μπλοκάρει αυτό το κέντρο, μπλοκάρει και ο θυμικός μας τομέας και γίνεται ή ευσυγκίνητος ή αδιάφορος και μας δημιουργεί τις λεγόμενες συναισθηματικές ταυτίσεις καθώς και την αδυναμία να έχουμε συναίσθηση του Εαυτού μας...