Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ

[Skapaneas]

• • Εν Οιδα Οτι Ουδεν Οιδα

[nikos]

Συμφωνώ με τη Βάσω σε αυτά που λέει, ο τρόπος επίτευξης ίσως είναι η διαφορά σε μερικά παραπάνω ποστ. Ο στόχος είναι μάλλον κοινός.

"...O αφυπνισμένος άνθρωπος γνωρίζει ότι το πνεύμα του, ο αληθινός εαυτός του δεν έχει φύλλο, και επομένως αυτός ο άνθρωπος που έχει επιτύχει συνειδητότητα εντός του πνεύματός του, μέσα στην αληθινή του ύπαρξη δεν αναζητά πια το εφήμερο, το σωματικό, αλλά το αιώνιο, το θείο.

...μέχρι να το βρει μόνιμα και να ζει και τον ουρανό και τη γη ταυτόχρονα:το εδώ μαζί με το εκεί, το τώρα μαζί με το πάντα, το πνεύμα μαζί με το σώμα.

Σε μια επικοινωνία με κάποιον "πάνω"΄παλιότερα είχα την εξής πληροφορία μέσα από συζήτηση και έρευνα.
Είπε: "Φαντάσου σχηματικά τις ψυχές να "κατεβαίνουν" από τον Ουρανό σαν γιο-γιο όπου στην πλάτη τους είναι το σχοινί που ξετυλίγεται. Κατεβαίνουν μπρούμυτα στη γη κι ο καθένας πάει σε διαφορετικά "βάθη"΄της Γης. Έτσι αντιλαμβάνονται πάντα το Πνεύμα ως "σπίτι" γιατί είναι αυτό που τους τραβάει πίσω. Ο Ιησούς το έσπασε αυτό το "σχοινί" κι είναι ο μόνος που έφτασε μέχρι τον πυρήνα της Γης. Γύρισε με πρόσωπο στο Πνεύμα και πλάτη στην Ύλη. Γνώρισε το Πνεύμα πίσω από Αυτήν κι όχι μόνο επάνω της. Έκανε σπίτι το Όλον.Έτσι ενώθηκε η αρχή και το τέλος και οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να πραγματοποιήσουν αυτό το ταξίδι. Είναι ο πρώτος για αυτό είναι και ο "αγαπητός"..."

[Qisan]

... η σεξουαλική πράξη, χωρίς εκσπερμάτωση και χωρίς κίνηση(!).....και μάλιστα λέγεται και Τάντρα

Δεν ξερω αν λεγεται Ταντρα Emmanoyela, ξερω ομως πως υπαρχουν ανδρες καποιων οικων-σχολων που απο νεαρη ηλικια πρωτα δινουν σπερμα σε Τραπεζα σπερματος και μετα κανουν "δεσιμο" ετσι εξοικονομουντε με οργασμο χωρις εκσπερματωση ...
Οταν ερ8ει η ωρα να τεκνοποιησουν πανε στην Τραπεζα .... για ..... αναληψη ........ 8)
Χεχεχε
Αυτο ειναι εφαρμοσμενη οικονομια ενεργειας !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[Vasoula]

Ο Ιησούς το έσπασε αυτό το "σχοινί" κι είναι ο μόνος που έφτασε μέχρι τον πυρήνα της Γης.

Νίκο και εγώ πήρα αυτό το μήνυμα...Με άλλα λόγια βέβαια, αλλά με το ίδιο νόημα...Για να ξεκαθαρίσω μέσα μου το έργο του και να αποβάλλω την απόσταση από το θείο...

Μόνο θα διορθώσω...ήταν ο μόνος! Απλά, άνοιξε τον δρόμο και για εμάς. Και γι' αυτό λέει συνέχεια, ότι μπορεί ένας, μπορούν όλοι.
Είναι πιεστικός αυτός ο Λόγος σε εμένα.

[Vasoula]

Προχτές ένα «βίντεο» που μου έστειλαν, λειτούργησε για μένα σαν βίαιο σπρώξιμο στο λαβύρινθο…Δεν ξέρω σε ποια στοά μπήκα, αλλά αισθάνθηκα να με «εγκαταλείπει» ο Εαυτός μου και να μένω «στήλη άλατος» μπροστά στην σκληρότητα του ανθρώπινου εγώ, τόσο που δεν μπορούσα να βρω την παραμικρή δικαιολογία για την τόσο έντονη βία σε ζωντανά όντα. ΄Ένοιωσα μόνη και βίωσα μια στιγμή μηδενισμού του χρόνου, της ζωής, της πνευματικής μου ανέλιξης…
Μετά θυμήθηκα ότι βρίσκομαι στην ανατολική διαδρομή του λαβύρινθου, αυτή της ουδετερότητας!


΄Ένα σκληρό “μάθημα” για μένα σε νεαρή ακόμα ηλικία, ήταν να μάθω να αποδέχομαι την διαφορετικότητα του καθενός και μέσα από αυτήν να νιώθω την ενότητα.
Κατανόησα απόλυτα την κακία, το μίσος, την ζήλια, τον φόβο. ΄Έβλεπα πως λειτουργούσαν αυτά τα συναισθήματα σε ανθρώπους που ήταν μόνοι, αποκομμένοι από το σύνολο και πόσο άρρωστη ήταν η ψυχή τους, μέσα από την αδυσώπητη μάχη με το "εγώ".
Παρατηρούσα τα μάτια των ανθρώπων την ώρα που θύμωναν, που μισούσαν, που οργίζονταν…Η «πύλη» κλειστή, με κοίταγαν παγωμένοι. Αφουγκραζόμουν την ανάσα τους την ώρα που φοβόντουσαν, βαριά σαν την ανάσα αυτών που αργοπεθαίνουν.
Ζωντανοί νεκροί, μόνοι τους, χωρίς αγάπη, χωρίς ενδιαφέρον, πλησίαζαν την ζωή με θυμό…
΄Έκανα αναγωγή αυτών των ανθρώπων στα κύτταρά μου. Και τότε κατάλαβα τι συμβαίνει όταν θυμώνω, όταν οργίζομαι, όταν αισθάνομαι χωριστά από τους ανθρώπους. Η εντολή που έπαιρναν από εμένα ήταν «χωριστά», και αυτά υπάκουαν, με αποτέλεσμα να αρρωσταίνουν και να φθείρονται, απομονωμένα από το σύνολο.
΄Ένιωσα τα γερά και υγιή κύτταρα να δραστηριοποιούνται και να προσπαθούν να έλξουν τα άρρωστα…Να τα «αγκαλιάζουν» και να τους μεταδίδουν αγάπη, να ενώνονται μαζί τους, αδιαφορώντας που είναι άρρωστα…Και έτσι, πολλά από τα «άρρωστα» κύτταρα επανέρχονταν σε υγιή κατάσταση. Σώζονταν και μαζί τους και το σώμα μου.
’ρχισε να μου αρέσει αυτό το παιχνίδι. Το ενίσχυσα με την σκέψη μου, έδινα εντολές, τα περιέβαλλα με φως, έστελνα αγάπη και έτσι είδα πάλι τα κύτταρα «ενωμένα» και το σώμα μου υγιές!

Το σύνολο των κυττάρων μου έγινε ανθρωπότητα. Και εγώ ο θεός της. Και μεσα από το παράδειγμα από τον μικρόκοσμό μου, βγήκα και στον μακρόκοσμο…και αντιλήφθηκα πόσο καλό κάνει στους ανθρώπους όταν, παρ’ όλο που είναι «άρρωστοι», εσύ τους δίνεις αγάπη, παρ’ όλο που είναι «νεκροί», εσύ τους δίνεις φως, παρόλο που είναι χωριστά από σένα, εσύ τους ενώνεις…χωρίς να τους φοβάσαι!

Δεν είναι φαντασία. Λειτουργεί, το έχω δει! Το βλέπω καθημερινά σε όλες τις φάσεις της ζωής μου, στον εαυτό μου, στους γύρω μου.

Τρελλή φαντασία? ΄Ισως…μα τι άλλο όμως θα μπορούσαμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε την ανθρωπότητα να βαδίσει στον δρόμο που της ταιριάζει? Τι άλλο εκτός από το να στέλνουμε αγάπη στα «νοσηρά» κύτταρά της?
Και όχι αγάπη συναισθηματική αλλά αγάπη συμπαντική, φως ουσία, δύναμη, θεότητα, αποδοχή…
Μήπως έτσι καταφέρουμε να εξαφανίσουμε την σκληρότητα και την αδιαφορία για την ζωή…

O άνθρωπος είναι μικρόκοσμος του σύμπαντος. Ο συνδετικός ιστός του σύμπαντος, σαν το μυελό των οστών του ανθρώπου, είναι η θεϊκή αγάπη. Αυτή κρατάει τους συμπαντικούς κόσμους σε συνοχή. ΄Οταν αυτός ο συνδετικός κρίκος διακοπεί, από ανθρώπους που δεν είναι στο φως και γι' αυτους προέχει η προσωπικότητα, τότε όσοι είναι φωτισμένοι πρέπει να λειτουργούν όπως τα αντισώματα στον οργανισμό του ανθρώπου. Απομονώνουν αυτήν την αρνητική ενέργεια και της στέλνουν φως, ώστε να αποκατασταθεί η τάξη στον οργανισμό του Σύμπαντος. Γι' αυτό εσείς οι φωτισμένοι άνθρωποι δεν πρέπει να λειτουργείτε αρνητικά με αρνητικούς ανθρώπους. Προσπαθήστε να κρατήσετε σε συνοχή τον Οργανισμό του Σύμπαντος, στέλνοντας μόνο αγάπη στα νοσηρά μόριά του

[Vasoula]

είναι δύσκολο να αντικρύζεις τον εαυτό σου κατάματα και να τον αγαπήσεις για αυτό που είναι αληθινα....

To oυσιαστικό στην όλη εργασία είναι να μην μπαίνεις εκεί μέσα με κριτική διάθεση. Αποδοχή και αγάπη για ό,τι δεις και νιώσεις.
Ξέρεις τι θέλεις, και επίσης είσαι υποψιασμένος το τι θα βρεις...

Γι' αυτό ο λαβύρινθος "αποφεύγεται" επιμελώς από το εγώ μας, γιατί κατα βάθος γνωρίζουμε, με πόσα ψέματα είχαμε στηρίξει την ζωή μας και την αλήθεια της ψυχής μας και αυτό πονάει. Δεν είναι όλοι έτοιμοι γι’ αυτό.
Αποφεύγεται από τους ανθρώπους που δεν είναι έτοιμοι να αγκαλιάσουν και να αγαπήσουν, αυτό που νόμιζαν ότι δεν είναι...

Eίναι οι ταμπέλες που βάζουμε και κρατάμε αποστάσεις από αυτό που υπάρχει, γιατί δεν μας αρέσει.

Νιώθουμε λοιπόν συναισθήματα, απαράδεκτα για την λογική μας και την ηθική μας, όμως εκεί κάτω βλέπουμε ότι αυτά τα συναισθήματα υπάρχουν και μας οδηγούν σε λανθασμένες εντυπώσεις για τον εαυτό μας.

Προβάλλουμε αυτά τα «απαράδεκτα» συναισθήματα στους άλλους και τους βλέπουμε μέσα από τις δικές μας «μάσκες» γι’ αυτό τους αντιπαθούμε και τους κρίνουμε…
΄Όταν δούμε ότι κι εμείς τα ίδια συναισθήματα με όλους μοιραζόμαστε, όταν αντιληφθούμε ότι ο εγωισμός είναι πρότυπα που μας «τοποθέτησε» το περιβάλλον σαν χαρακτηριστικά μιας προσωπικότητας που στην ουσία δεν ξέρουμε καλά, τότε αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την απομάκρυνση.

Ο φόβος είναι για όλους τους ανθρώπους ίδιος. ΄Εχει μόνο διαφορετικά κλαδιά, αλλά η ρίζα του είναι ίδια. Ο φόβος της ανυπαρξίας, του θανάτου, του άγνωστου μέρους της συνείδησής μας.
΄Ετσι όλα γίνονται για να αποφύγουμε αυτήν την ανυπαρξία και το κυριότερο που κάνουμε είναι ότι ξεχνάμε ότι δεν υπάρχει ανυπαρξία, αν κατανοήσουμε την ζωή.

΄Ετοιμοι λοιπόν να αγκαλιάσουμε και το «μη αποδεκτό» μέρος του εαυτού μας, και να το μοιραστούμε με ολόκληρο τον εαυτό μας. ΄Ετσι αναγνωρίζουμε την δική μας ευθύνη για όσα είχαμε επιτρέψει να λειτουργούν «υπόγεια» και να μας απομακρύνουν από την πραγματική μας φύση που είναι και θεϊκή.

Επίπονο δεν λέω, αλλά και πόσο λυτρωτικό!!!

Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτοιμοι να "αντιμετωπίσουν" με ειλικρίνια τον εαυτό τους. ΄Αλλοι μπορούν να το κάνουν μόνοι τους, άλλοι χρειάζονται την βοήθεια ειδικών, γιατί έτσι αισθάνονται ασφάλεια.

Δεν είναι ο ένας τρόπος καλύτερος από τον άλλον! Σημασία έχει η διαδρομή και η εμπειρία που παίρνει κανείς μέσα από αυτήν.
΄Αλλη θέλουν μόνοι τους να βιώσουν το "σκοτάδι", άλλοι χρειάζονται να γνωρίζουν ότι "κάποιος" τους περιμένει στην έξοδο.
Και είναι όμορφο αυτό!

[Madraoulas]

Θα κανω μια 'χαζη' ερωτηση - οσο μπορω να τη εκφρασω καλυτερα.

Διαβαζα εδω και πολλες μερες στο θεμα ''τ οραμα μου''...και σημερα καθως το τελειωνα(εχει και πολλες σελιδες :lol: )....μου ηρθε το εξης(και ξαναδιαβασα και το τοπικ 'Λαβυρινθος'):
ΕΡΩΤΗΣΗ
υπαρχει περιπτωση να θελω να μπω στον λαβυρινθο, να μην ξερω πως, να το 'ξεχναω', αλλα αυτη η σκεψη να λειτουργει υποσυνειδητα, να μπαινω τελικα στο λαβυρινθο εν 'αγνοια' μου,αλλα το δωματιο να μην ειναι τοσο 'σκοτεινο' και να μην αισθανομαι 'ασχημα'...(γιατι υπαρχουν και ρετιρε που ειναι πιο βρωμικα απο υπογεια)..αυτη η αποψη δεν ξερω αν την λεω γιατι ισως μ 'εξυπηρετει' (δλδ οτι δεν νιωθω 'ασχημα') αλλα την εκφραζω επειδη τους τελευταιους 3 μηνες 'καταλαβαινω' και 'αισθανομαι' πραγματα/επιγνωσεις και ισως να εχω μπει σ αυτη την διαδικασια μη-αισθανομενος 'ασχημα'
Τι λετε?
Υ.Γ....δεν ξερω αν το εξεφρασα κατανοητα το ερωτημα

[Δωρουλα]

Γιώργο έχω αναρωτηθεί πολλες φορές αυτό που εσυ ρωτάς και θα σου πω τι βιώνω!θεωρώ ότι ο λαβύρινθος δεν είναι ένα επίπεδο, είναι περίπου όπως το λες!αρχικά μπαίνουμε στα πρώτα επίπεδα, συνειδητοποιούμε πράγματα και κταστάσεις του εαυτού μας και λέμε μμμμ είμαι και αυτό είμαι και το άλλο, εμπεριεχω και το τρίτο και ανάλογα με το πόσο μας τσούζει το καθένα πονάμε και ανάλογα!εγώ για παράδειγμα αποδέχτηκα πράγματα στον εαυτό μου ευκολότερα απο κάποια άλλα!μετα περνάμε στο επόμενο στάδιο να δούμε πως ακριβώς τα κονομήσαμε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά!το τρελό είναι ότι ανανωρίζεις πράγματα σε σενα που ούτε τα περίμενες και εκεί καταλαβαίνεις ότι είναι οι υποσυνείδητες κασσέτες που έχουν περαστεί απο οικογένεια, θρησκεία και κοινωνία! εκεί τσούζει παραπάνω!και όσο πιο βαθειά πας τόσο ζορίζεσαι, είσαι όμως και αρκετά δυνατός πλέον για να αντέξεις!σταδιακά έρχονται όλα!βήμα βήμα!και δεν υπάρχει συνταγή!η κάθε ψυχή έχει το δρόμο της!

[Vasoula]

Μάδρυ μου, δεν αισθάνονται όλοι οι άνθρωποι άσχημα...
Η επιφάνεια "κουμαντάρεται" κατά πως θέλεις....

Μερικοί άνθρωποι "περνάνε" απλά καλά...Αν αυτό είναι το "ζητούμενο", γιατι ντε και καλά να μπει κανείς σε υπόγειο?

Αν νιώθεις καλά με σένα και με την ζωή σου, δεν βρίσκεις και νόημα στο υπόγειο...

Το υπόγειο χρειάζεται για τον πνευματικό σου στόχο!
Αν αυτός δεν έχει οριοθετηθεί, τότε τι να ψάξεις στο βάθος?

Και πως να το κάνεις? Να δημιουργήσεις πρόβλημα, όταν νιώθεις (ή νομίζεις) ότι όλα πάνε καλά?

Θα έρθει η στιγμή, που θα νιώσεις έτοιμος για την αλήθεια...

Ξέρεις καμιά φορά κάποια "τραυματική" εμπειρία, μας βάζει στην επιφανειακή ηρεμία, γιατί δεν θέλουμε να "νιώσουμε" το βάθος, του πόνου...

Γι' αυτό που μπορώ να σε σιγουρέψω είναι ότι δεν υπάρχει συνείδηση χωρίς υποσυνείδητο...!!!! ΄Οπως επίσης ενσαρκωμένος άνθρωπος, χωρίς πρότυπα...

Από εκει και πέρα...δικό σου το καρπούζι, δικό σου και το μαχάιρι...

[Vasoula]

Ο δικός μου δρόμος χαρτογράφησε τον παράδεισο και την κόλαση, σαν δύο περιοχές η μία μέσα στην άλλη...

Η ψυχή μου περνούσε διαδοχικά από την μία κατάσταση στην άλλη και βίωνε είτε σε σώμα, είτε σε μορφή τα ίδια ακριβώς συναισθήματα... δημιουργώντας τις ίδιες συνθήκες ζωής!!!

Βίωνα τον ποταμό και το φίδι, το ίδιο "εχθρικά" όπως και στην φυσική μου ζωή...

Και από αυτήν την διαδρομή με έπιασε "λύσσα"...που στην γλώσσα μας λέγεται "θάρρος"!!!

Δεν θα σου περάσει θεά!!!!!!!!
Γιατί εγώ ξέρω να αγαπώ...
Εσύ ξέρεις??????

[Δωρουλα]

Δεν θα σου περάσει θεά!!!!!!!!
Γιατί εγώ ξέρω να αγαπώ...
Εσύ ξέρεις??????

Αχ, Βααασω!!!!!!

[Vasoula]

Δωρούλα, "ακούω" τον πόνο των ανθρώπων και πνίγομαι!
θέλω να φωνάξω πόσο εύκολο είναι να αγαπάς και δεν μπορώ να το πω, γιατί κανείς δεν θα με πιστέψει...

Ο λαβύρινθος είναι στον νου μας μαύρος κι άραχνος!

Τώρα που το ξέρω, μπορώ να το πω με σιγουριά! Η ψυχή ξέρει να "κολυμπάει" και στον πιο ταραγμένο ποταμό, αρκεί να ξέρει τι είναι...

Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα...Είναι απλά η ουσία από την οποία δημιουργήθηκε...

Τα "ρούχα" μας εμποδίζουν να το νιώσουμε...Και το ρέικι απλά, μας "ξεγυμνώνει"....

[Δωρουλα]

Δωρούλα, "ακούω" τον πόνο των ανθρώπων και πνίγομαι!
θέλω να φωνάξω πόσο εύκολο είναι να αγαπάς και δεν μπορώ να το πω, γιατί κανείς δεν θα με πιστέψει...

[zefira]

Δωρούλα, "ακούω" τον πόνο των ανθρώπων και πνίγομαι!
θέλω να φωνάξω πόσο εύκολο είναι να αγαπάς και δεν μπορώ να το πω, γιατί κανείς δεν θα με πιστέψει...

Αγάπες μου αυτά τα λόγια δεν είναι για να κλαίμε είναι για να μας κάνουν να νιώθουμε το μεγαλείο του ανθρώπου που έχει ψυχή και ξέρει να αγαπάει

[Δωρουλα]

Συκγινούμε πολύ αλλά και πονάω συνάμα!αλλά μετα σκέφτομαι αφού μπορούν κάποιοι μπορούν όλοι!!!