Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ

[Επισκέπτης]

Αχ βρε Βασούλα...δεν αφήνεις κανένα ερώτημα αναπάντητο

Αετέ, σωστές οι παρατηρήσεις σου...

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Ενας μικρος θησαυρος η συζητηση που εχει γινει εδω

[Μπεττουλα]

ω ναι πανω στην ωρα

[ΙΩΑΝΝΑ]

Ο λαβύρινθος είναι στον νου μας μαύρος κι άραχνος!

Τώρα που το ξέρω, μπορώ να το πω με σιγουριά! Η ψυχή ξέρει να "κολυμπάει" και στον πιο ταραγμένο ποταμό, αρκεί να ξέρει τι είναι...

Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα...Είναι απλά η ουσία από την οποία δημιουργήθηκε...

Τα "ρούχα" μας εμποδίζουν να το νιώσουμε...Και το ρέικι απλά, μας "ξεγυμνώνει"....

πάρα πολύ ενδιαφέρον με πολλά μαργαριτάρια όλη η συζήτηση

ο μινώταυρος είναι φίλος, δεν είναι εχθρός...

όσο τον θεωρείς εχθρό, θα κρύβεται...

άρχισε να μην τον φοβάσαι...πήγαινε μέσα στον λαβύρινθο αποφασισμένός να αγαπάς τον μινώταυρο...

γιατί τότε έρχεται κοντά σου και σου επιτρέπει να τον δεις!

Λένε ότι οι άνθρωποι έχουμε "όπλα" για να τον "πολεμήσουμε"

και εγώ σου λέγω...

το μόνο όπλο που έχουμε, είναι το θάρρος να τον αγαπήσουμε...

τότε μόνο έρχεται μαζί μας στο φως...μπαίνει στην ζωη μας...
τρώει από το φαγητό μας, κοιμάται στο κρεββάτι μας, φοράει τα ρούχα μας! Ενηλικιώνεται, ωριμάζει...

Χωρίς μινώταυρο στον λαβύρινθο, τι λαβύρινθος είναι?
Χάνει κι αυτός την έννοια του, την αξία του, το σκοτάδι του
Δεν έχει λόγο πια να υπάρχει...

Αφού όλα είναι στο φως έξω του, όλα θα είναι στο φως και μέσα του!

Και όταν κατέβεις πια κάτω ξανά, αγαπάς κάθε γωνία που άγγιξε ο μινώταυρος, γιατί πια έχεις μοιραστεί τα πάντα μαζί του. Δεν είναι ξένος, είναι ένα κομμάτι σου, έχει γίνει μέρος του είναι σου, με ότι περιέχει...

εδώ είμαστε
αυτή η ευλογημένη συγχρονικότητα

Βασούλα μου

[Vasoula]

[Danielli]

Και όταν κατέβεις πια κάτω ξανά, αγαπάς κάθε γωνία που άγγιξε ο μινώταυρος, γιατί πια έχεις μοιραστεί τα πάντα μαζί του. Δεν είναι ξένος, είναι ένα κομμάτι σου, έχει γίνει μέρος του είναι σου, με ότι περιέχει...

[Μάνος]

Κατέγραψα την διαδρομή του και την κάθε επίγνωση που ερχόταν μέσα στο σκοτάδι, σαν ένα βιωματικό ταξίδι, χωρίς αποσκευές, χωρίς προορισμό.
Κάθε φορά μετά από κάποια στοά που εξερευνούσα, "ανέβαινα" στην επιφάνεια και βίωνα την πραγματικότητα των ευρημάτων.
΄Έτσι αναγνώρισα την κακία, την έλλειψη πίστης και εμπιστοσύνης, την δήθεν ευσπλαχνία, την δήθεν καλοσύνη, τον φόβο να αγαπήσω και να επιτρέψω στην αγάπη να ανοίξει την καρδιά μου.
Ανακάλυψα τις εξαρτήσεις και την έλλειψη χαράς, τον φόβο της ανυπαρξίας, τον θάνατο, την αρρώστια.

’ρχισα να ψάχνω ποιά είμαι, τι είμαι, γιατί τόσα ψέματα, τι συμβαίνει με την ψυχή μου, τι συμβαίνει όταν κλαίω, γιατί προκαλούσα τον θεό, που ήταν αυτός σε σχέση με μένα, που ήμουν εγώ σε σχέσή με αυτόν.

Σιγά-σιγά τα ερωτήματα άρχισαν να απαντώνται...Μετά κατέβαινα "κάτω" με λύσεις ΄και τις εφάρμοζα στο σκοτάδι.
Το γνωρίζετε ότι έχετε τις θεϊκές ιδιότητες. Ο Πατέρας / Μητέρα Θεός δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει κάτι ατελές. Είστε το τέλειο ον, η αιώνια παρουσία. Εσείς δημιουργήσατε αυτήν την διάσταση, είστε οι κύριοι της, μα φέρεστε σαν υπηρέτες της. Υπηρετείτε την ύλη, ενώ μπορείτε να την εξουσιάσετε. Επικεντρωθήκατε στις φυσικές αισθήσεις που δώσατε στο σώμα σας και ξεχάσατε ότι η ύπαρξη σας δεν χρειάζεται τις φυσικές αισθήσεις παρά μόνο για να «παίξει» με την ύλη. Μα εσείς δεν «παίζετε» πια. Το παιχνίδι το θεωρείτε ανωριμότητα. Το γέλιο το θεωρείτε αμαρτία, ακόμα και στο έρωτα βάλατε προσδιορισμό. Έτσι δεσμευτήκατε μόνοι σας και μόνοι σας φυλακίσατε τον νου και την ψυχή σας σ' αυτό που εσείς οι ίδιοι δημιουργήσατε για να πειραματιστείτε. Και εγκλωβίσατε τον Πατέρα / Μητέρα Θεό σε μια εμπειρία, που στην αρχή σας έδινε χαρά, μα τώρα ούτε καν τη θυμάστε.

Βασούλα μου γλυκιά τι υπέροχο αυτό το μοίρασμα!!!
Το ευχαριστώ είναι λίγο...

Επιμένω..."ζητήσατε και θα σας δοθεί"!!!

«Είμαι φως και φως εκπνέω» Ηταν μια φράση που πάντα δημιουργούσε σε μένα τις προϋποθέσεις να «βλέπω» στο σκοτάδι.

Μικρά βηματάκια προς την ουδετερότητα...που δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση "αναισθησία"!!!

Αν τα δάκρυα θεωρούνται ευαισθησία, δεν θέλω να την χάσω ποτέ!

Ο λαβύρινθος είναι για όλους τους ανθρώπους ίδιος, μην γελιόμαστε. Το μόνο που διαφέρει είναι η στιγμή που θα αποφασίσουμε να τον διανύσουμε. Χρειάζεται θάρρος, πίστη, αποφασιστικότητα.

Θάρρος, για να αντιστρέψουμε όσα αφήσαμε τον εαυτό μας να αποκαλεί «πίστη».

Πίστη για να αντιστρέψουμε όσα αφήσαμε τον εαυτό μας να αποκαλεί θάρρος.

Αποφασιστικότητα, για να αντιστρέψουμε όσα αφήσαμε τον εαυτό μας να αποκαλεί «εαυτό».

Θάρρος - Πίστη - Αποφασιτικότητα... Τρεις λέξεις μόνο, κι όμως... Εκεί στηρίζρται η ΖΩΗ μας...(!)

Είναι οι στιγμές που σας πνίγει ο θυμός, η απελπισία, ο πόνος, η αδικία, ο φόβος. Είναι οι στιγμές όπου ο εαυτός σας διχάζεται και η ενσάρκωση αποσπάται από το πνεύμα. Σας διαβεβαιώ, ότι αυτές οι στιγμές είναι ιερές! Μην ταράζεστε και θα διαπιστώσετε ότι κρατάνε ένα δευτερόλεπτο! Το φως έρχεται σαν ενοποιό στοιχείο και σας ευθυγραμμίζει ξανά με τον Ανώτερο Εαυτό σας. Σας ενώνει με την αιώνιο σπίθα του πνεύματος. Και βρίσκεστε ξανά στην αγκαλιά του Πατέρα / Μητέρας Θεού, για να συνεχίσετε με επίγνωση το έργο σας.

Ένα δευτερόλεπτο...(!) 'Αλλος ένας λόγος που πραγμάτικά αξίζει να ψάξω για τον Ανώτερο Εαυτό μου!!! Και είμαι αποφασισμένος γι' αυτό!!!

Είναι μεγάλη η διαφορά γιατί το μεν «μοιράζομαι» εμπεριέχει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον με απόλυτη επίγνωση, το δε «συμμετέχω» εμπεριέχει μόνο το «τώρα»…Και το «τώρα» είναι ακριβώς αυτό το δευτερόλεπτο που σου χρειάζεται για να ευθυγραμμιστείς ξανά με τον Ανώτερο Εαυτό σου!!!!

Βασούλα μου εξακολουθώ να μην αντιλαμβάνομαι τις έννοιες του "μοιράζομαι' και του "συμμετέχω". Μήπως θα μπορούσες να μου το εξηγήσεις καλύτερα; Το "μοίρασμα" δηλαδή που εμπεριέχει το παρον, δεν είναι στο τώρα; Και εντάξει, καταλαβαίνω ότι ένα μοίρασμα εμπεριέχει και το παρελθόν, αλλά το μέλλον γιατι;

[quote="Δεν φτάνει μόνο να νιώθεις τον άλλον για να μοιράζεσαι, χρειάζεται να αλλάξεις για λίγο και την οπτική σου, ώστε να μην αδικήσεις και να μην αδικηθείς...

Αν αξίζει τον κόπο να το κάνεις! Αλλιώς κάθεσαι στην γωνία σου και "βλέπεις" ότι θέλεις και σε εξυπηρετεί για την δική σου διαδρομή!!
Αυτό λέει η δική μου εμπειρία περί "δικαίου"

Ναι αλλά, το να νιώθεις τον άλλον για να μοιράζεσαι και να αλλάξεις την οπτική σου χρειάζεται δύο. Ο ένας μόνο είναι ανώφελο... ...Και τι γίνεται όταν συμβαίνει μόνο από τη μια πλευρά;;;

Μετά από την ανάγνωση αυτού του τόπικ, δνε ξέρω γιατί αλλά την επιθυμία μου να συμμετάσχω στο επόμενο Αγάπη - Σοφία, την νιώθω μεγαλύτερη από ποτέ!!!! Πραγματικά την θεωρώ ένα μίνι σεμιναριάκι την συγκεκριμένη ενότητα!!! Νιώθω ευλογιά που μοιραστήκατε δημόσια τις εμπειρίες σας και κατάφερα να σας διαβάσω!!! ...Όσο για αυτή τη συγχρονικότητα πια...(!) Έχω παρατηρήσει πως λίγο λίγο η συγχορνικότητα με πράγματα που σκέφτομαι γίνεται όλένα και πιο συχνή!!!

Βασούλα μου

[Vasoula]

Βασούλα μου εξακολουθώ να μην αντιλαμβάνομαι τις έννοιες του "μοιράζομαι' και του "συμμετέχω". Μήπως θα μπορούσες να μου το εξηγήσεις καλύτερα; Το "μοίρασμα" δηλαδή που εμπεριέχει το παρον, δεν είναι στο τώρα; Και εντάξει, καταλαβαίνω ότι ένα μοίρασμα εμπεριέχει και το παρελθόν, αλλά το μέλλον γιατι;

Το "μοιράζομαι", Μάνο μου, χρειάζεται διάκριση, αλλιώς παρελθόν, παρόν και μέλλον εμπλέκονται στους φόβους, στις ελπίδες και τα όνειρα
Ενώ το "συμμετέχω", χρειάζεται μόνο αφοσίωση στο παρόν

Και νιώθω επίσης πόσο άφηνα να «απορροφώ» όσα δεν ήταν δικά μου, αλλά απλά τα βίωνα σαν δικά μου, θεωρώντας ότι το «μοίρασμα» εμπεριέχει και αυτήν την ανταλλαγή.

Είναι μια λεπτή γραμμή που χωρίζει τούτα τα όρια των ερμηνειών, που όταν γίνει αντιληπτή, το κάθε πράγμα τοποθετείται στην θέση του...

και τότε μπορείς να το αφήσεις να σε εκπλήξει

[Μάνος]

Το "μοιράζομαι", Μάνο μου, χρειάζεται διάκριση, αλλιώς παρελθόν, παρόν και μέλλον εμπλέκονται στους φόβους, στις ελπίδες και τα όνειρα
Ενώ το "συμμετέχω", χρειάζεται μόνο αφοσίωση στο παρόν

Πω πω... Δηλαδή το "μοιράζομαι" χωρίς τη διάκριση μπορεί να είναι μια πλάνη...(!)

Βασούλα

[Vasoula]

πλάνη...χμ...

μοιράζομαι την ζωή μου μαζί σου...που φτάνουν τα όρια όμως της δικής σου και που αρχίζει η δική μου? Οι φόβοι, οι ανασφάλειες, όλα τούτα χρειάζονται διάκριση για να μην μπλέξουν την κοινή ζωή και την κάνουν κόλαση...Αν έχεις διάκριση δεν υπάρχει τούτος ο κίνδυνος...αλλά η διάκριση είναι μια κατάσταση συνείδησης που αναπτύσσεται και ανυψώνεται με την διεύρυνση της...

όταν συμμετέχω στην ζωή σου, σου επιτρέπω να συμμετέχεις και εσύ στην δική μου και τότε υπάρχει ένας αλληλοσεβασμός σ' αυτό που είναι ο καθένας μας..Τότε μπορούμε να αφοσιωθούμε ο ένας στον άλλον στο παρόν...

[Μάνος]

το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω... μπα!
Δεν το έχω
Θα το σημειώσω και αυτό στα sos Βασούλα μου και θα επανέλθω...

[Vasoula]

ωραία, ας πούμε ότι είναι προχωρημένα σουαχίλι, Μανούλη μου

[Vasoula]

απλά σου λέω, ότι χωρίς διάκριση τσακώνονται συνήθως οι ανωριμότητές μας, όταν ήμαστε σε σχέση...

[Μάνος]

απλά σου λέω, ότι χωρίς διάκριση τσακώνονται συνήθως οι ανωριμότητές μας, όταν ήμαστε σε σχέση...

...Σαν κάτι να πήγε να γίνει τώρα...

Όμως τα SOS με αυτά τα προχωρημένα σουαχίλι δεν είναι να 'χαμε να λέγαμε, για να αλλάξουμε θέμα!
Οοοοοοοχι Έχω λίστα! 11 μέχρι στιγμής!

[Θοδωράκος]

όταν συμμετέχω στην ζωή σου, σου επιτρέπω να συμμετέχεις και εσύ στην δική μου και τότε υπάρχει ένας αλληλοσεβασμός σ' αυτό που είναι ο καθένας μας..Τότε μπορούμε να αφοσιωθούμε ο ένας στον άλλον στο παρόν...