Μια φράση που κλείνει μέσα της έναν μεγάλο κύκλο αυτογνωσίας…
Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να με πείσει πια ότι η γεύση της ζωής είναι πικρή...
Ακόμα και όταν βλέπω ανθρώπους να αγωνίζονται για να αποδείξουν την παρουσία τους, νιώθω πίσω από αυτόν τον αγώνα, τον τεράστιο φόβο τους μήπως χαθούν μέσα στην «ασημότητα» και χαμογελάω…
Η αληθινή φύση των πραγμάτων δεν αγωνίζεται ποτέ! Ρέει…
Και σίγουρα δεν χρειάζονται αποδείξεις γι’ αυτό!
Ούτε και καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια…
Η προσπάθεια γίνεται μόνο πριν, μεταξύ ελέγχου και αυτό-ελέγχου, που δίνει κίνητρα για να εντοπίσουμε τον εσωτερικό μας πόλεμο, μέσα από τους μηχανισμούς της αξίας-αναξιότητας, του κέρδους και της απώλειας, του πόνου και της ευχαρίστησης.
΄Όταν δεν «γαντζώνεσαι» στην ζωή, τότε τα χέρια χαλαρώνουν και την αγγίζουν απαλά, με αγάπη, κατανόηση και συνειδητοποίηση…
Υπάρχει ένας μεγάλος πόλεμος! Αληθινός πόλεμος, όχι αυτός που κάνουμε μεταξύ μας οι άνθρωποι, έτσι γενικά και αόριστα…
Αυτός ο πόλεμος της αμφισβήτησης…
Το να γνωρίζεις μέσα σου την αληθινή κατάσταση της Αγάπης, δεν έχει να κάνει με την ανάγκη να γίνει αποδεκτή αυτή η κατάσταση, από άλλους…
Ίσως αυτή είναι η διαφοροποίηση της κατάστασης της Αγάπης μέσα στην Συνείδηση…Ότι δεν χρειάζεσαι αποδοχή, για κάτι που έχεις, χωρίς καμία αμφιβολία…
Μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει το ύψος σου? Το χρώμα των ματιών σου? Το μάκρος των μαλλιών σου? Όχι βέβαια…
Γιατί ακριβώς δεν νιώθεις καμία αμφιβολία γι’ αυτά…
Δεν υπάρχει ανάγκη επιβεβαίωσης μέσα σου, για κάτι που είσαι σίγουρος!
Το ίδιο ισχύει όμως και με την εσωτερική μας κατάσταση…
Αν είσαι σίγουρος γι’ αυτήν, τότε δεν υπάρχει η ανάγκη επιβεβαίωσης από κανέναν…Ούτε χρειάζεται να πείσεις κανέναν…
Αν η εσωτερική κατάσταση της Συνείδησης είναι η Αγάπη, και το γνωρίζεις πέρα από κάθε αμφιβολία, τότε εκλείπει αυτόματα και η ανάγκη να την επιβεβαιώσεις μέσα από ρόλους…
Μπορεί να αμφισβητηθεί από όλους…Αν όμως εσύ είσαι απόλυτα σίγουρος και ασφαλής ότι έχεις αναπτυχθεί προς τους Νόμους του Θεού και του Ανθρώπου, οι κοινωνικοί ρόλοι παύουν να ισχύουν μέσα σου…
Δεν χρειάζεσαι κανέναν για να σου επιβεβαιώσει την Σοφία, δεν χρειάζεσαι κανέναν να σου επιβεβαιώσει την Αγάπη…
Δεν χρειάζεσαι κανέναν να σου επιβεβαιώσει τον Εαυτό σου…Την θειότητα, το Πνεύμα που εκφράζεται στην Ανθρώπινη Φύση σου…
Αυτό που μας κάνει να πολεμάμε μεταξύ μας, για το ποιανού η Αγάπη, η Σοφία και η εξ αυτών απορρέουσα Συμπονετική δράση είναι καλύτερη, σωστότερη, αποτελεσματικότερη, είναι ακριβώς αυτή η αμφίβολη εσωτερική κατάσταση που δεν έχουμε στερεώσει επαρκώς και με ακεραιότητα στην Ψυχή μας.
Όταν έχουμε εμείς οι ίδιοι αμφιβολία για τον Εαυτό μας, τότε θυμώνουμε αν μας αμφισβητούν…όπως θυμώνουμε αν δούμε ότι οι άλλοι εκφράζουν έναν διαφορετικό τρόπο από αυτόν που εμείς θεωρούμε σωστό και αποτελεσματικό…
Το Ανώτερο Καλό του καθενός είναι ανάλογο με τις Προθέσεις της Καρδιάς και μιας Νοημοσύνης που δεν έχει καμία σχέση με την λογική του καλού και του κακού…
Είναι μια ένδειξη αυτή, για το πόσο ακέραιος είσαι μέσα στον Εαυτό σου…
Η ακεραιότητα είναι ένας «ιδιαίτερος» Δρόμος της Αγάπης και της Σοφίας που εκφράζονται ανάλογα με το «Ύψος» που έχει κατακτήσει η Συνείδησή μας.
Όταν στοχεύουμε υψηλότερα από την εσωτερική ακεραιότητα μας, τότε γινόμαστε αλαζονικοί με τους άλλους…
Θεωρούμε ότι όλα τα ξέρουμε και δεν έχουμε την ταπεινότητα να ανοίξουμε στον άλλον για να πάρουμε τα μαθήματά μας…
Ο Πνευματικός εγωισμός είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στον δρόμο του αναζητητή…
Η γνώση που μπορεί κάποιος να αποκομίσει από την εσωτερική του αναζήτηση δεν τον καθιστά δάσκαλο κανενός, αν δεν καταφέρει να απαλλαγεί από ρόλους.
Πάντα θα τους αναζητά σε κάθε του σχέση, για να τον τρέφουν.
Σαφώς στην ανθρώπινη οικογένεια, που όλοι ανήκουμε, ο καθένας αναπτύσσει τις δικές του ταχύτητες αφύπνισης, μαθαίνει να ξετυλίγει την εμπειρία του, μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις, παίρνοντας και δίνοντας μαθήματα. ΄Ετσι, κατά κάποιον τρόπο, ο ένας γίνεται δάσκαλος για τον άλλον, σε ανύποπτες στιγμές…
Αυτό όμως δεν αφορά την πνευματική καθοδήγηση…Αφορά την εσωτερική κατάσταση του καθενός….Τα μαθήματα που παίρνει, χρειάζεται να τα συνειδητοποιεί, αλλά τα μαθήματα που δίνει, δεν χρειάζεται να τα συνειδητοποιεί αυτός, αλλά ο άλλος που τα πήρε…
Είναι εντελώς λανθασμένη η άποψη, ότι δίνεις σε κάποιον μαθήματα και οφείλεις να το γνωρίζεις…
Παίρνεις τον ρόλο του δασκάλου, χωρίς εσωτερικό υπόβαθρο με αυτόν τον τρόπο.
Και είναι μια συνήθεια, που αν την αποκτήσεις, θα την εκφράζεις σε κάθε σου σχέση, φιλική ή συντροφική…
Ενόσω είσαι στον Δρόμο σου σαν «μαθητής» ολοκληρώνεις τις εργασίες που ανήκουν στο «Ύψος» της συνειδησιακής σου ακεραιότητας…Αν πας να πηδήξεις τάξεις, θα φτάσεις στην τελευταία και δεν θα γνωρίζεις τίποτα άλλο, παρά το πώς θα επιβεβαιώνεσαι συνεχώς από τους άλλους…
Ο εσωτερικός Δρόμος έχει μια ισονομία στην σχέση εμπειρία-γνώση και είναι θέμα του πόσο επιτρέπεις το βίωμα να έρθει με πνευματική ωριμότητα και να ολοκληρώσει νόηση και συναίσθημα, ενόσω αναπτύσσεις την Συνείδησή σου...
Οι Στόχοι του Δρόμου δεν είναι εξουσιαστικοί, αλλά κατευθυντήριοι…
Το να έχεις την ίδια Κατεύθυνση από την Αρχή, σε κάνει να μην οραματίζεσαι το τέλος σαν λύτρωση ή σαν αξία, αλλά να βιώνεις την διαδρομή με ταπεινότητα τόση, όση περιέχει το «εν οίδα, ότι ουδέν οίδα»…
Το ότι είχες ένα χέρι να στηριχτείς όταν το είχες ανάγκη, είναι το ίδιο σε αισθήματα, όπως το να είσαι σε θέση και να δώσεις το χέρι σου για να στηρίξεις και όχι για να τραβήξεις…
Πριν, λοιπόν, ανακαλύψουμε τους λόγους που δίνουμε, ας ανακαλύψουμε πρώτα αν είμαστε διατεθειμένοι να λάβουμε…Η προσφορά που αξιολογείται σαν ιδιοτελής ή ανιδιοτελής, έχει άμεση σύνδεση με αυτό που μας δίνεται, κάθε φορά με Σοφία, και είμαστε ανοιχτοί να το λάβουμε, και όχι με αυτό που θέλουμε ντε και καλά να λάβουμε ή να δώσουμε…
Αν αυτό δεν το προσέξουμε, θα χαλάμε όλες τις σχέσεις μας...
Το να φύγεις από τον εγωιστικό μηχανισμό που κινεί κάποιες διαδικασίες στον υλικό κόσμο, δεν σημαίνει ότι δεν θα τον συναντήσεις και σαν πνευματική αλαζονεία, ενόσω προχωράς σε έναν Δρόμο χωρίς να έχεις Κατεύθυνση, παρά μόνο τον υλικό κόσμο!
