Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΗΜΕΡΑ...

[Vasoula]

Στο παρελθόν, όταν ήρθε η ώρα να θέσω τους στόχους της ζωής μου, δεν μπορούσα να βρω κάποιον άνθρωπο που θα μπορούσε να μου επιβεβαιώσει την ικανοποίηση που μου υποσχέθηκαν ότι θα αντλήσω, αν τους πετύχω. Τους παρατηρούσα διαρκώς σε όσα μου έλεγαν για σωστά και διέκρινα ότι δεν υπήρχε η παραμικρή ικανοποίηση μέσα τους, και αυτό το αίσθημα εκπλήρωσης, που οφείλει να έχει κανείς όταν οι στόχοι του πραγματοποιούνται…΄Ηθελα, δηλαδή να διακρίνω την ικανοποίηση σε ανθρώπους που πέτυχαν τους στόχους τους, την υγεία, την αρμονία, την ειρήνη μέσα τους, αλλά πουθενά, όσο κι αν έψαξα, δεν βρήκα έναν ικανοποιημένο άνθρωπο, ότι κι αν ήταν, όσα κι αν είχε…

΄Η εγώ ήμουν δύσκολη, ή οι στόχοι ήταν λάθος…

Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι αυτή η διαρκής έλλειψη ικανοποίησης των ανθρώπων είναι κάτι φυσιολογικό και δεδομένο της πορείας τους…Πίστευα πάντα από μικρή στον ΄Ανθρωπο και στην Αγάπη, σε όση ομορφιά έχει μέσα του και σκεφτόμουν, βλέποντας τους μέσα στην αρρώστια και την δυστυχία, δεν μπορεί όνειρο είναι και θα ξυπνήσω. Πληγωνόμουν…

Έψαχνα την άκρη όμως…

Αναζητούσα, προφανώς, το αντίθετο από όσα οι άλλοι θεωρούσαν ζωή…Και έτσι βρέθηκα στον θάνατο…Εκεί που δεν υπάρχει τίποτα άλλο να χάσεις, γιατί τα έχεις χάσει όλα…Γενικά, το τι χάνει και τι κερδίζει κανείς από την ζωή είναι ένα πολύ προσωπικό θέμα. Και δεν με ενδιέφερε η ζωή που μου έδειχναν…Δεν την ήθελα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν την ζωή τελικά και φοβούνται τον θάνατο, η απόλυτη παράνοια…

Προσπαθούσα για καιρό να καταλάβω γιατί μου είπαν τόσα ψέματα…Γιατί έπρεπε να συγκριθώ, ενώ δεν ήθελα, γιατί έπρεπε να πάρω το συνηθισμένο τρένο, γεμάτο με λάφυρα, ενώ εγώ δεν ήθελα να κουβαλήσω τίποτα…

Τι συμφέρον είχαν τελικά?

Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το μοναδικό συμφέρον, που έχει ένας άνθρωπος να λέει ψέματα, είναι απλά γιατί δεν προσπάθησε ποτέ να τεκμηριώσει την αλήθεια μέσα του. Από συνήθεια αγνοεί την αλήθεια, γιατί για να μάθει κάτι άλλο, χρειάζεται να διακινδυνέψει την ομοιότητά του με τους άλλους γύρω του.

Και αν η ζωή των ανθρώπων έφτασε σε αυτό το χάλι, είναι γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι μεταδίδουν το ψέμα, χωρίς να έχουν πειραματιστεί και χωρίς να έχουν τολμήσει να ανακαλύψουν τις προσωπικές τους αλήθειες μιας Ζωής με Αγάπη και Πληρότητα…

Αυτοί που διέδωσαν το ψέμα, ήταν βλέπετε, όσοι όφειλαν να είναι οι αγαπημένοι μας, οι έμπιστοι μας, αυτοί που, υποτίθεται, είχαν τεκμηριώσει την αλήθεια στην ζωή τους, πριν από εμάς, και την είχαν εκπληρώσει…Και εμείς το χάψαμε…έτσι είναι, αφού έτσι το λενε…

΄Ένα παιδί, λόγω της διανοητικής του ανωριμότητας, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εμπιστεύεται όσα του λένε οι γονείς του. Να τους πιστεύει και να πείθεται για το σωστό, γιατί πραγματικά δεν έχει άλλον τρόπο να τεκμηριώσει την ζωή.
Αγνοεί την δυστυχία τους και την ασθένειά τους, γιατί δεν έχει την ωριμότητα να διακρίνει το φυσιολογικό από το συνηθισμένο.

Αν παρατηρήσετε την ζωή των ανθρώπων, θα δείτε ότι λίγοι, πάρα πολύ λίγοι, τολμούν να επιλέξουν το ασυνήθιστο. Οι περισσότεροι φοβούνται ότι αυτό το ασυνήθιστο, αυτό που το μέσα τους τούς «φωνάζει» να εκπληρώσουν, αυτό που δεν είναι οριοθετημένο και «ψημένο» μέσα στην αποδοχή και την επιβεβαίωση των «μεγάλων», θα είναι ένα τραγικό λάθος τους.

΄Εχοντας αυτό σαν παράμετρο στην ζωή τους, καλύπτουν έναν βασικό φόβο, με το να υποτάσσονται στα σωστά ανθρώπινα δεδομένα, χωρίς να παρατηρούν ότι αυτός ο βασικός φόβος κάνει την ζωή των ανθρώπων κοινή μέσα σε μία μοναδική αλήθεια, την ασθένεια και την φθορά. Ακολουθούν το συνηθισμένο, γιατί αυτό θεωρούν και φυσιολογικό, όχι γιατί έχουν πειραματιστεί μαζί του, αλλά γιατί έχουν πειστεί ότι έτσι είναι…

Ο φόβος έγινε φυσιολογικός, γιατί απλά είναι συνηθισμένος.
Το ίδιο και η αγάπη…

Και ζουν από φόβο μήπως πάθουν κάτι, μη παρατηρώντας ότι τα έχουν πάθει όλα ήδη. Δεν τα παρατηρούν, γιατί τα βλέπουν σε όλους τους ανθρώπους γύρω τους και δεν έχουν το παραμικρό κίνητρο να πιστέψουν ότι δεν είναι αυτή η ζωή που ο θεός θα ήθελε να βιώσουν…Γέμισε ο τόπος αυθεντίες…

Αυθεντίες της θρησκείας, της κοινωνίας, της οικογένειας…΄Ολοι έγιναν αυθεντίες, αλλά κανένας δεν ζει μια ζωή με πληρότητα τελικά…Δεν είναι μια Αλήθεια αυτό?

Αυτό όμως, για να γίνει κίνητρο και να αναζητήσουμε την δική μας εκπλήρωση, χρειάζεται να πιστέψουμε ότι δεν θα πάθουμε τίποτα με την αυτονομία μας.
Δεν χρειαζόμαστε άλλους για να ζούμε…ίσως τους χρειαζόμαστε για να επιβιώνουμε απλά…Αυτό θέλουμε όμως τελικά?

Το φυσιολογικό, δεν μπορεί να τεκμηριωθεί από την επιστήμη, όπου και να φτάσει η γνώση της, γιατί είναι ένας προσωπικός παράγοντας, που διαφεύγει από όλους. Τα κίνητρα της Ζωής δεν τα θέτει κανένας άλλος, εκτός από την Ψυχή μας. Εκείνη μόνο μπορεί να έχει άποψη για το φυσιολογικό μέσα στον θεό και να μας δίνει τις ωθήσεις να μην θεωρούμε ζωή το συνηθισμένο…Γιατί μια ματιά μόνο να ρίξουμε γύρω μας, σε όσους θεωρούμε συνηθισμένα επιτυχημένους, φτάνει, για να μας κάνει να σταματήσουμε να φοβόμαστε το μη φυσιολογικό…και να ακούσουμε τον Εαυτό μας στην Σιωπή!

Και αν κάνω λάθος? Αναρωτιούνται πολλοί άνθρωποι…Και ξεχνούν ότι η ζωή που βιώνουν είναι εκ πρωιμίου λάθος, γιατί δεν φαίνεται πουθενά να είναι εκπληρωμένη μέσα τους!

Κι αν πιστεύουν στον θεό, κι αν πηγαίνουν να τον συναντήσουν στους ναούς του, κι αν προσπαθούν να γίνουν καλοί άνθρωποι ακολουθώντας κάποιες εντολές, πάντα προσπαθούν και κανείς δεν είναι θεραπευμένος μέσα στην συνηθισμένη ζωή…που από φόβο, έγινε και φυσιολογική…Εκεί ανθίζει η ασθένεια, εκεί που συρρικνώνεται η σκέψη της θεραπείας…

Το φυσιολογικό δεν τεκμηριώνεται από τους πολλούς, αλλά από αυτόν που κατάφερε να κάνει την διαφορά μέσα του. Δεν είναι μια Αλήθεια αυτό?

Εκεί όπου οι στόχοι της Αγάπης δεν θέτονται από την συνήθεια, αλλά από την Φύση του Ανθρώπου! Και αυτό είναι το φυσιολογικό, όλα τα άλλα είναι τα αφύσικα συνηθισμένα! Εξαρτάται, λοιπόν τι επιλέγουμε, αρκεί να ανακαλύψουμε εκείνο το σημείο μέσα μας, όπου ο Θεός και ο ΄Ανθρωπος γίνονται ΄Ένα!


Πρόσεξε μου έλεγε ο Δάσκαλός μου, ποιους νομίζεις ότι αγαπάς και ακολουθείς…Συνήθως αυτοί είναι το ίδιο ασθενείς με εσένα και σε δένει μαζί τους αυτή η συνήθεια του φυσιολογικού…Εκείνοι που νομίζεις ότι σε αγαπούν, εκείνοι είναι που σε ξεγελάνε με το να σου «νανουρίζουν» τον μεγαλύτερο φόβο σου, να μην μπορείς να αγαπήσεις τον Εαυτό σου…Δεν είναι παρά ο καθρέφτης σου, γιατί δεν παρατηρείς ούτε την ασθένειά τους, ούτε την ασθένειά σου, μέσα στις «εξαρτημένες» ομοιότητές σας…Ο θεός δεν σας μοιάζει όμως μέσα στην ομοιότητά των εξαρτήσεών σας, αλλά μέσα σε κάτι πιο βαθύτερο που είναι μια αυτάρκης Αγάπη!

Εδωσα προσοχή σ’ αυτούς που μου έθρεφαν τον φόβο, μέσα από την αγάπη τους…Εκεί τα είδα όλα, μέσα σ’ αυτήν την αδυναμία μου να θέλω κάποιον να με προσέχει, σαν το μοναδικό του απόκτημα…προσπαθούσαν να με κάνουν να νιώσω σαν αντικείμενο…και όσο δεν ξεπουλιόμουν ήμουν άχρηστο αντικείμενο…Σταμάτησαν να έχουν ενδιαφέρον για εμένα, με άφησαν στην ησυχία μου να ζήσω…

Τα λόγια των μεγάλων Δασκάλων δεν είναι για να τα επαναλαμβάνουμε και να συμφωνούμε…Είναι να τα εφαρμόζουμε πρώτα στην Ζωή μας και μετά να γίνονται Λόγοι Ζωής…Μοναδικά εμείς για εμάς…Η Αλήθειες βιώνονται στην Ζωή, πριν γίνουν Εσωτερικές Αλήθειες, αυτός είναι ο στόχος τους.


Δέστε, δέστε το χάλι μας, σαν λαός, σαν πολίτες, σαν άτομα και νιώστε βαθιά ότι η σαπίλα ξεκινά από την οικογένειά μας!

Η σαπίλα της κοινωνίας δεν είναι κάτι που έκαναν οι πολιτικοί από μόνοι τους! Τους στήριξε ο καθένας από εμάς μέσα σε ένα "φεουδαρχικό" απόλυτο σύστημα ελέγχου!

Αν νιώθουν σήμερα ανίσχυροι οι άνθρωποι να αντιδράσουν, δεν φταίνε οι αμερικάνοι, αλλά το σύστημα που μας έμαθε να υποτάσσουμε τις θελήσεις μας στον πιο δυνατό.

Αυτό το σύστημα που μας έμαθε να παίρνουμε είδος και να δίνουμε κομμάτια από την ψυχή μας σε αντάλλαγμα

το ίδιο γινόταν πάντα, το ίδιο γίνεται και τώρα...

Το σύστημα δεν είναι παρά ένα συνονθύλευμα από θρησκευτικές και οικογενειακές εντολές, που οι άνθρωποι ονόμασαν κοινωνία.
Και μέσα σ' αυτό το σύστημα μάθαμε να αγαπάμε, να εξαρτιόμαστε, να ανταλλάσσουμε ότι ο καθένας μας είχε...Κανείς δεν μπόρεσε να μοιραστεί τίποτα, δυστυχώς, χρόνια τώρα… Γιατί το μοίρασμα χρειάζεται κάτι πιο δυνατό από την ανταλλαγή…Χρειάζεται καρδιά, θάρρος και Αγάπη.
Μέσα σ' αυτό το σύστημα αποδεχτήκαμε την φυλακή μας, την ομηρία μας, έχοντας κατανόηση για τους «απαγωγείς» μας…

Αν ο κόσμος μας έχει αυτό το χάλι, είναι γιατί προέκυψε από συμφέρον και όχι από αγάπη...

Δεν γεννηθήκαμε περιορισμένοι, μας περιόρισαν...

Δεν γεννηθήκαμε χρεωμένοι, μας χρέωσαν...

Ποιός? Αυτός που είχε συμφέρον από εμάς...Γίναμε, πριν προλάβουμε να αγαπήσουμε, αντικείμενα προς χρήση και μάθαμε να αγαπιόμαστε μεταξύ μας, μόνο κατά συμφέρον και όχι κατά βούληση...
Και αυτό επηρέασε τον κόσμο του ανθρώπου, που νόμισε ότι επιλέγει με ελεύθερη βούληση και δεν είδε ότι οι επιλογές του πάντα γίνονταν από συμφέρον, γιατί έτσι έμαθε να είναι…Αντικείμενο! ΄Οσο πιο ακριβά πουλάει τον εαυτό του, τόσο μεγαλύτερη αξία παίρνει μέσα του.

Λυπάμαι για την ώρα που δεν θα έχω Ψυχή να σου πω σ’ αγαπώ, άνθρωπε!

Είσαι, είμαστε όλοι συνένοχοι, σ' αυτό το έγκλημα...Γιατί΄κανείς δεν προτίμησε την Ελευθερία από το συμφέρον του...

Δεν περιμένω το τέλος του κόσμου, το βιώνω ήδη μέσα στην θλίψη που βλέπω στην Ψυχή του ανθρώπου...
Κι ας αντιδράει τώρα για όσα γίνονται...Πάλι για το συμφέρον του αντιδράει, όχι για την Αγάπη, όχι για τον θεό, όχι για τα παιδιά του θεού, αλλά για τα παιδιά του...τάχα! Μπα, για τον εαυτό του αντιδράει...μόνο!

[Λιζούλα]

[AMALIA]

[Danielli]

Ας είχα μια πρόταση να διαφωνησω...

[Δωρουλα]

[elenaki]

[Ελενίτσα]

[Annoula]

Τι να πεις μετά από αυτό

[Ταρούλα]

[Fotinoula]

Αν ο κόσμος μας έχει αυτό το χάλι, είναι γιατί προέκυψε από συμφέρον και όχι από αγάπη...

Δεν γεννηθήκαμε περιορισμένοι, μας περιόρισαν...

Δεν γεννηθήκαμε χρεωμένοι, μας χρέωσαν...

Ποιός? Αυτός που είχε συμφέρον από εμάς...Γίναμε, πριν προλάβουμε να αγαπήσουμε, αντικείμενα προς χρήση και μάθαμε να αγαπιόμαστε μεταξύ μας, μόνο κατά συμφέρον και όχι κατά βούληση...
Και αυτό επηρέασε τον κόσμο του ανθρώπου, που νόμισε ότι επιλέγει με ελεύθερη βούληση και δεν είδε ότι οι επιλογές του πάντα γίνονταν από συμφέρον, γιατί έτσι έμαθε να είναι…Αντικείμενο! ΄Οσο πιο ακριβά πουλάει τον εαυτό του, τόσο μεγαλύτερη αξία παίρνει μέσα του.

Λυπάμαι για την ώρα που δεν θα έχω Ψυχή να σου πω σ’ αγαπώ, άνθρωπε!

Είσαι, είμαστε όλοι συνένοχοι, σ' αυτό το έγκλημα...Γιατί΄κανείς δεν προτίμησε την Ελευθερία από το συμφέρον του...

Δεν περιμένω το τέλος του κόσμου, το βιώνω ήδη μέσα στην θλίψη που βλέπω στην Ψυχή του ανθρώπου...
Κι ας αντιδράει τώρα για όσα γίνονται...Πάλι για το συμφέρον του αντιδράει, όχι για την Αγάπη, όχι για τον θεό, όχι για τα παιδιά του θεού, αλλά για τα παιδιά του...τάχα! Μπα, για τον εαυτό του αντιδράει...μόνο!

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Θοδωράκος]

Στο παρελθόν, όταν ήρθε η ώρα να θέσω τους στόχους της ζωής μου, δεν μπορούσα να βρω κάποιον άνθρωπο που θα μπορούσε να μου επιβεβαιώσει την ικανοποίηση που μου υποσχέθηκαν ότι θα αντλήσω, αν τους πετύχω. Τους παρατηρούσα διαρκώς σε όσα μου έλεγαν για σωστά και διέκρινα ότι δεν υπήρχε η παραμικρή ικανοποίηση μέσα τους, και αυτό το αίσθημα εκπλήρωσης, που οφείλει να έχει κανείς όταν οι στόχοι του πραγματοποιούνται…΄Ηθελα, δηλαδή να διακρίνω την ικανοποίηση σε ανθρώπους που πέτυχαν τους στόχους τους, την υγεία, την αρμονία, την ειρήνη μέσα τους, αλλά πουθενά, όσο κι αν έψαξα, δεν βρήκα έναν ικανοποιημένο άνθρωπο, ότι κι αν ήταν, όσα κι αν είχε…

΄Η εγώ ήμουν δύσκολη, ή οι στόχοι ήταν λάθος…

Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι αυτή η διαρκής έλλειψη ικανοποίησης των ανθρώπων είναι κάτι φυσιολογικό και δεδομένο της πορείας τους…Πίστευα πάντα από μικρή στον ΄Ανθρωπο και στην Αγάπη, σε όση ομορφιά έχει μέσα του και σκεφτόμουν, βλέποντας τους μέσα στην αρρώστια και την δυστυχία, δεν μπορεί όνειρο είναι και θα ξυπνήσω. Πληγωνόμουν…

Βασούλα!!!

Και εγώ πολλές φορές βλέπω τον κόσμο γύρω μου... με όλα αυτά τα "θέλω" και όλο αυτό το κενό. Και λέω "μα καλά, πλάκα μου κάνουν;!;! γιατί συνεχίζουν και ζουν έτσι, αφού δεν καταφέρνουν τίποτα;;;"
Κάποιες φορές η κοινωνία μοιάζει σαν μία τεράστεια φάρσα, που όλοι λένε το ίδιο αστείο ξανά και ξανά. Είναι να γελάς και να κλαίς ταυτόχρονα...

Κι εγώ ποτέ μου δεν πίστεψα ότι όλο αυτό το χάλι και η μιζέρια, η εσωτερική μιζέρια, είναι αυτό που λέγεται "ζωή". Κάτι πήγαινε λάθος, συνέχεια λάθος... Και όλοι πάντα προσπαθούσαν να με καθησυχάσουν, να με κάνουν να "αποδεχθώ την αλήθεια"... Ευτυχώς δεν τους άκουσα! Λέω δεν μπορεί, δεν μπορεί αυτό να λέγεται ζωή! Και έτσι έψαξα και έψαξα και έψαξα... ποτέ μου δεν ησύχασα, ποτέ μου δεν ηρέμησα... Με είπανε καταθληπτικό, μίζερο, εγωιστή, ότι δεν χαίρομαι τίποτα, ότι δεν ζω... και τί δεν μου είπαν!! Αλλά έτσι είναι, όταν δεν παίζεις στο ίδιο παιχνίδι μαζί τους, τότε δεν σε θέλουν, γιατί η παρουσία σου και μόνο τους θυμίζει αυτό: ότι αυτή η ζωή που ζουν είναι ένα χαζό παιχνίδι και τίποτε άλλο. Ευτυχώς που δεν με παίξανε... Γιατί τώρα κατάφερα και βρήκα την άκρη του νύματος που λέγεται ΖΩΗ, και μπορώ να Ζω πραγματικά μέσα στην Αλήθεια μου...

[Vasoula]

Θοδωράκο μου...ας σε λένε όπως θέλουν...Η διαφορά είναι πάντα μέσα μας!

[Ελενα Κ.]

[ALEXOULA]