Δεν νομίζω να υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στην Γη που να μην ξέρει τι σημαίνει συμπόνια, αγάπη, ενότητα, ειρήνη, φιλία, ταπεινότητα…
Ιδεαλιστικές αξίες, που ουδέποτε βρήκαν εφαρμογή στην καρδιά της ανθρωπότητας.
Δεν ξέρω αν βρίσκουν εφαρμογή και στο πιο οικείο μας περιβάλλον ακόμα…
Πάντα κάτι γίνεται, και εκφράζονται ασυνείδητα τα αντίθετά τους…αδιαφορία, φόβος, διαχωρισμός, πόλεμος, αλαζονεία…
Τι συμβαίνει άραγε?
Παρατηρώντας την ζωή, σίγουρα θα διαπιστώσεις ότι τα αντίθετα εκφράζονται πολύ πιο εύκολα και με μεγαλύτερη συνέπεια, σαν να είναι έτσι η φύση των πραγμάτων…
Τι συμβαίνει άραγε?
Αν μπούμε βαθύτερα στην αναλογία ποιότητας-ποσότητας, η πρώτη σαφώς υστερεί στο σύνολο αξιών μας και στην ζωή μας γενικά…Γιατί η ποιότητα στηρίζεται στο «λίγο», ενώ η ποσότητα στο «πολύ»…Η πρώτη αφορά στο σύνολο και η δεύτερη αφορά στην μάζα…Η σχέση σύνολο-μάζα είναι ανατρεπτική στην διατήρηση της ακεραιότητας οποιασδήποτε αξίας, περισσότερο η αξία τείνει να γίνει μαζική πεποίθηση και έτσι χάνεται η ουσία της.
Τι συμβαίνει άραγε?
Μεταξύ της επίγνωσης και της αυτό-επίγνωσης υπάρχει ένα πεδίο που φαίνεται να μην αφορά κανέναν άνθρωπο, παρ’ όλα αυτά αυτό το πεδίο εκφράζεται απόλυτα και καταλυτικά στον κόσμο μας, ασυνείδητα.
Υπάρχουν ασυνείδητες αιτίες και ένας επικριτικός εαυτός που παρακολουθεί τα αποτελέσματα που εκφράζονται όχι μέσα μας, αλλά έξω από εμάς, χωρίς να αντιλαμβάνεται την σχέση αιτία-αποτέλεσμα. Μια «παύλα» χωρίζει την αιτία από το αποτέλεσμα, αλλά αυτή, τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, δεν αξιολογείται με τους βαθύτερους Νόμους του Θεού…Είναι σαν να μην υπάρχει…Κι όμως αυτή η «παύλα» αφορά όλη την διαδρομή μας από το ασυνείδητο στο συνειδητό…
Αυτή η «παύλα» εκπροσωπεί τον Δρόμο μας και τον πνευματικό μας Στόχο, να γινόμαστε ολοένα και πιο αποτελεσματικοί στην Ουσία Μας!
Κανείς δεν μας έμαθε ότι ένα μεγάλο μέρος των αληθινών συναισθημάτων μας πάει στα «αζήτητα» του ασυνείδητου…Τα ψυχολογικά μας περιεχόμενα φτάνουν μέχρι τα βιώματα και τα τραύματα της παιδικής ηλικίας, αλλά αγνοούν την βασικότερη αιτία του θυμού, των ενοχών, της απόρριψης και παραπέρα του θεού μέσα μας, ενόσω η διανόηση «ενηλικιώνεται» και όσο «ενηλικιώνεται» διαχωρίζεται ακόμα περισσότερο από την Ολότητά Μας και τον κόσμο μας!
Τι συμβαίνει άραγε?
Τι ήρθαμε να βιώσουμε στην ζωή μας ετούτη, αν όχι τον υλικό κόσμο? Πόσο άραγε συνειδητή είναι αυτή η επιλογή?
Το βλέπουμε στις συμπεριφορές μας προς τον Εαυτό μας, το περιβάλλον μας, τους άλλους, ότι δεν είναι τελικά συνειδητή η επιλογή μας…
Μάλλον μας ενοχλεί και ο αέρας που αναπνέουμε…πόσο μάλλον η εμπειρία της Ζωής μας!
Που είναι άραγε ο θεός?
Σε ποια συνειδητή επιλογή τον «κρύψαμε»?
Ανεχόμαστε ολοένα και λιγότερο τον Εαυτό μας και μια ζωή που φαίνεται ότι τρέχει χωρίς εμάς.
Λες, άραγε, να είναι η φύση των πραγμάτων τόσο χαώδης και μυστήρια?
Λες, άραγε, αυτό το «κάτι» στο Σύμπαν, τελικά να είναι χαώδες και μυστήριο?
Ας ξανασκεφτούμε τις μαγικές αναλογίες της Τάξης και της Ισονομίας, για να δούμε που τελικά χάσαμε την «ομοιότητά» μας με τον θεό…
Αν ποτέ το πιστέψαμε…ή δεν γελάσαμε σπασμωδικά, θεωρώντας ότι όλα λύνονται μαγικά και μόνο που τον αναφέρουμε…
Νομίζω, ότι ο θεός δεν αφορά μια πίστη, αλλά μια Αγάπη…
Δεν αφορά μια γνώση, αλλά μια Σοφία…
Και τα δύο είναι κρυμμένα στο ασυνείδητο…ενόσω το συνειδητό προσπαθεί να ελευθερωθεί από μια πίστη και μια γνώση «δανεική»…
Εσείς τι λέτε να συμβαίνει?
