Η επίδραση στις αποφάσεις μας δεν είναι από΄την ευρύτερη μάζα, όπου εκεί ΄θα ήταν ίσως λίγο πιο εύκολο να παραμείνουμε σε σταθερότητα, αλλά από τους δικούς μας ανθρώπους, που ανεπαίσθητα μας επηρεάζουν προς τα κάτω μας κέντρα...αυτών των αισθήσεων, των απολαύσεων, των φαινομένων και της προσδοκίας...
συζητούσα τις προάλες με μια φίλη και μου λέει ρε γμτ δεν μπορείς να μιλήσεις με κανένα,
και αυθόρμητα της απάντησα αυτό που βιώνω και εγώ αυτη την περίοδο,
δεν χρειάζεται να έχω "φίλους" ας και έχω και ένα φίλο, εσένα, απο κοντά, σε ουσία και Αγάπη
και τόσους ακόμα στην καρδιά μου
τελικά είναι ένας μύθος και η μοναξιά, γιατί δεν χρειάζεται να έχεις ένα ευρύ κοινωνικό περίγυρο για να νοιώθεις Ανθρωπος, που δεν νοιώθεις κιολας, μπορείς να νοιώθεις Ανθρωπος και με ένα φίλο και το κυριότερο με τον Εαυτό σου
και ακόμα και άν χρειάστει, μια και ζούμε στο φυσικό κόσμο, να συναναστραφείς κοινωνικά να ξέρεις που πας και που βρίσκεσαι, χωρίς ανάγκες και ελπίδες.....ουτως συ άλλως λίγοι έιναι αυτοί που θα θέλουν να σε κάνουν παρέα στο τέλος, απο μόνοι τους το απωθούν
όσο για τους κοντινούς ανθρώπους είναι όντως πρόκληση....
γιατί πριονίζουμε την Ακέραιότητα και την Αγάπη μας για ψίχουλα, κολλάμε στο κλαδί της ανάγκης και δεν βλέπουμε το δέντρο της Αγάπης, που βρίσκεται πάνω απο ελπίδες, ανάγκες και προσδοκίες
ώστε να Αποφασίσουμε να Είμαστε και έτσι να δείξουμε τον Δρόμο και στον άλλον
με τους γονείς δεν έγινε τίποτα, δεν είδαν τίποτα, και έτσι κόπηκε
με τον σύντροφο πειραματίζομαι και βλέπουμε, θα δείξει.....
για συγγενείς δεν το συζητώ απο την αρχή ήταν ξεγραμμένο....
