"Μοντέλα Ζωής"...

[Vasoula]

Παρατηρείστε πως επέρχονται πιο εσωτερικές αξίες με δραματικό τρόπο!!!
Αυτήν την στιγμή το πλήγμα έχουν οι ιδιοκτησίες...
Αρχίζουν και γίνονται "δυσβάσταχτοι" οι όροι ΄της ιδιοκτησίας...
Βάρος για κάθε άνθρωπο...

Αρχίζει η απειλή ενός πολέμου να είναι εμφανής, μα πριν βγει στο κοσμικό να εκφραστεί, έχει συμβεί χίλιες φορές μέσα μας, πια…


Η ιστορία έχει αποδείξει, ότι στις μοιρασιές παίρνουν μέρος λίγοι...Οι πολλοί ακολουθούν τα γεγονότα, που τους εμφανίζονται σαν μοιραία, αλλά απαραίτήτα συγχρόνως...

΄Ολοι οι πόλεμοι έγιναν από μια δικαιολογία...

Το να γίνει άλλος ένας, λίγα πράγματα μου λέει...

Η ανατροπή της αναλογίας χρειάζεται να γίνει...

αντί οι λίγοι να μοιράζουν πια, χρειάζεται οι πολλοί να ενώνουν...

Τώρα διανύουμε της περίοδο της "μείωσης"...
Μειώνόνται οι υλικές αξίες και έτσι θα υπάρχει μια περίοδος ταραχών και οικονομικής εξαθλίωσης...
Μπορεί να φαίνεται ότι σ' αυτό οδηγούν οι λίγοι, όμως εγώ βλέπω ότι είναι πια απαραίτητο οι άνθρωποι να στραφούν σε βαθύτερες και ηθικές αξίες...

Αφού δεν το κατάφεραν από μόνοι τους, θα έρθουν έτσι τα γεγονότα, που θα το καταλάβουν βίαια και με πόνο...
Η Ζωή εξελίσσεται όχι μόνο στον φυσικό κόσμο, αλλά αιώνια...

Και παρασύρει μαζί της τις φρούδες ελπίδες των ανθρώπων για δικαιοσύνη, ειρήνη και ελευθερία με κοσμικό τρόπο...
Η δικαιοσύνη, η ελευθερία και η ειρήνη δεν μπορεί να έρθουν στις καρδιές των ανθρώπων, αν δεν είναι μέσα στον θεό...

Και αν είναι μέσα στον θεό, τότε η Αγάπη όλα τα φέρνει στα "ίσια" τους...

Τίποτα άλλο δεν μπορεί να γίνει εδώ στον φυσικό κόσμο, εκτός από αυτήν την αργή και βασανιστική εξέλιξη μέσα στα φαινόμενα...

Να παρατηρείτε μόνο, με ποιό τρόπο η Ζωή "επιβάλλει" τους δικούς όρους στην εξέλιξη των όντων...

Ο θάνατος τελικά δεν λέει τίποτα...΄Ισως ο φόβος των ανθρώπων για τον θάνατο, είναι γιατί η Ψυχή τους τρομάζει για όσα η Συνείδηση έχει παρανοήσει και της τα χαρίζει σαν ΄Ηθος, ενώ εκείνη θα τα κουβαλάει σαν βάρος!

Μέχρι να καταλάβει ο άνθρωπος ότι εδώ δεν ήρθε για να πολεμήσει, αλλά για να αγαπήσει, η εξέλιξη θα συμβαίνει αργά και βασανιστικά...

Mέχρι να καταλάβει ο άνθρωπος, ότι τούτος ο Κόσμος δεν στηρίζεται στο προσωπικό όφελος, αλλά στην συνολική ωφέλεια, η Ζωή θα του απαγορεύει να συμμετέχει στα μυστήρια του Σύμπαντος….

τα "μοντέλα" ζωής δεν μπορούν πια να βοηθήσουν κανέναν...

Ο μόνος πόλεμος που δικαιώνεται σε τούτον τον Κόσμο, είνα αυτός που γίνεται με τον Εαυτό μας, μέχρι να μην μετράμε πια τα θύματα μέσα μας...


δυνατά το λαλά...
καλημέρα φιλαράκια

http://youtu.be/cdo-njbgNhc

[Ellaki]

Τα γεγονότα μας ωθούν να ξεβολευτούμε και εμείς συνεχίζουμε να παλεύουμε για να κρατήσουμε τα αποκτήματα μας.

Έχουμε χάσει τις αληθινές μας αξίες και μαζί με αυτές, την εμπιστοσύνη στην ζωή μας.

Αντιστεκόμενοι στην αλήθεια το μόνο που πετυχαίνουμε είναι, να βασανίζουμε περισσότερο τον εαυτό μας.

Η συνολική ωφέλεια παραμένει στην σφαίρα της ιδεολογίας και της άτοπης ελπίδας όσο προσκολλούμαστε στα προσωπικά επιτεύγματα, υλικά ή μη.

[Λευκός Κρίνος]

[AMALIA]

Ο μόνος πόλεμος που δικαιώνεται σε τούτον τον Κόσμο, είνα αυτός που γίνεται με τον Εαυτό μας, μέχρι να μην μετράμε πια τα θύματα μέσα μας...

[Vasoula]

Εσύ δεν μπορείς να ξεπεράσεις την «διαφορά» μας, μου είχε πει ο δάσκαλός μου, γιατί δεν τολμάς να είσαι αυτό που είσαι και μαζί μου…


΄Όταν αναζητούσα την δυσαρμονία του να είσαι απλά ανθρωπάκος…

Όταν φοβόμουν την «αμαρτία» μου…

΄Οσα με έμαθαν ότι είναι αρμονικά στην ζωή, και έρχονταν βίαια να κλέψουν κομμάτια από την Ψυχή μου, γιατί απλά όσα ένιωθα δεν ήταν «σωστά», όλα αυτά ήταν η απόστασή μου από τον θεό…και από ότι αγαπούσα!

Μόνη έμπαινα σε μια άθλια κριτική για όσα αγαπούσα…

Όμως…


Η κριτική αφορά μόνο τον έλεγχο...Τίποτα άλλο!

Η αυτοπαρατήρηση, αντίθετα, αναπτύσσει την κρίση και την διάκριση.

Στην κριτική υπάρχει ήδη ενσωματωμένος ο διαχωρισμός, προς όφελός σου...
Ετσι κρίνεις οτιδήποτε είναι διαφορετικό από την ηθική σου, που φυσικά θεωρείς σωστή, αφού με βάση αυτήν έχεις δημιουργήσει και την υποδομή της ζωής σου.

Υπάρχει ένα γενικό κοινωνικό "μοντέλο" συμπεριφορών, πάνω στο οποίο η κάθε οικογένεια χτίζει τον χαρακτήρα της ηθικής της. Σ' αυτό το "μοντέλο" προστίθενται η θρησκεία και τα έθιμα του τόπου, καθώς και τα βιώματα της οικογένειας, η παραδοσιακή κληρονομικότητα των προτύπων και έχουμε έτσι ένα μοναδικό "μοντέλο" για την κάθε οικογένεια, το οποίο, από ότι αντιλαμβάνεστε, στηρίζεται κατά 80% σε υποκειμενικά κριτήρια και κατά 20% σε κοινωνικά κριτήρια, που θα θεωρήσουμε αντικειμενικά...

Με αυτό το ανατρεπτικό "μοντέλο" όμως της αντικειμενικής ισονομίας των όντων, οι άνθρωποι δεν μπορούν παρά να διαχωρίζονται...΄Ετσι δημιουργούνται οι ανθρώπινες "τάξεις" και η διαχωριστικότητα…

Η αυτογνωσία ξεκινά όταν κατανοήσει κανείς ότι αυτό ΄το «μοντέλο» είναι δυσλειτουργικό στην Ζωή του, γιατί του δίνει μόνο υποκειμενικές πεποιθήσεις και τον δυσκολεύει στην συμβίωση του.
Η κρίση τον βοηθά να συνυπολογίσει τα συναισθήματά του, ώστε να εντοπίσει την δυσλειτουργία και επίσης τον βοηθά να δει εσωτερικά τον υποκειμενικό τρόπο που δρα πάνω στους γενικούς ποιοτικούς άξονες της αγάπης και της ενότητας…

Το να εντοπίσουμε τον προγραμματισμό μας αφορά την κρίση (και ευρύτερα την εσωτερική Σοφία), το να τον ανατρέψουμε αφορά την διάκριση (και ευρύτερα την εσωτερική Αγάπη)…

Σε κανένα από τα δύο δεν «χωράει» η κριτική, η οποία στηρίζεται μόνο στα υποκειμενικά «μοντέλα» ζωής…

Ουσιαστικά, ακόμα και η κριτική που ασκούμε στον εαυτό μας, βασίζεται ασυνείδητα σε εκείνες μας τις συμπεριφορές, που έχουν ξεφύγει από το "μοντέλο" και αισθανόμαστε τύψεις και ενοχές γι' αυτό...

να ζεις ελεύθερα ...
Να κάνεις ότι νιώθεις εκείνη την στιγμή, χωρίς να σκέφτεσαι αν είναι σωστό ή λάθος...
Αλλιώς μοιάζει η ζωή μιά τεράστια σκακιέρα που πρέπει πάντα να αξιολογείς που θα κινήσεις το πιόνι σου...

αυτό που έχει σημασία δεν είναι οι πράξεις, αλλα τα συναισθήματα που τις ωθούν να εκφραστούν ασυνείδητα...
Να γινόμαστε ολοένα πιο συνειδητοί, σημαίνει να νιώθουμε αυτές τις ωθήσεις
Aν σε ενοχλεί κάτι που έκανες, τότε ναι, αξίζει τον κόπο να ενδιαφερθείς για την ενόχληση...
Αν η πράξη γίνεται αυθόρμητα ή καθοδηγείται από ασυνείδητες ανάγκες, ναι αυτό έχει σημασία να βρούμε...


Η ζωή με τις πιθανότητες μας κάνει και ζούμε σε έναν διαρκή τρόμο...


Και μετά λέμε ότι φοβόμαστε τον θάνατο….

Ας κάνουμε την αρχή να αποδεχόμαστε τα πάντα...όλα όσα μας έμαθαν ότι πρέπει να τα πετάμε στα αζήτητα, αναζητώντας "μπαστουνάκια" χαράς...



’ντε πάλι μ’ έπιασε…
φταίνε τα τσιγάρα...Δεν τα στρίβω καλά γμτ ακόμα...παίρνουν αέρα... :mrgreen:

http://youtu.be/8tWMCGRWr-Y

[Θοδωράκος]

φταίνε τα τσιγάρα...Δεν τα στρίβω καλά γμτ ακόμα...παίρνουν αέρα...

:mrgreen: :mrgreen: :mrgreen:

[Ταρούλα]

να ζεις ελεύθερα ...
Να κάνεις ότι νιώθεις εκείνη την στιγμή, χωρίς να σκέφτεσαι αν είναι σωστό ή λάθος...
Αλλιώς μοιάζει η ζωή μιά τεράστια σκακιέρα που πρέπει πάντα να αξιολογείς που θα κινήσεις το πιόνι σου...

αυτό που έχει σημασία δεν είναι οι πράξεις, αλλα τα συναισθήματα που τις ωθούν να εκφραστούν ασυνείδητα...
Να γινόμαστε ολοένα πιο συνειδητοί, σημαίνει να νιώθουμε αυτές τις ωθήσεις

χωρίς λόγια..... στη σιωπή!

[Ellaki]

Ας κάνουμε την αρχή να αποδεχόμαστε τα πάντα...όλα όσα μας έμαθαν ότι πρέπει να τα πετάμε στα αζήτητα, αναζητώντας "μπαστουνάκια" χαράς...

Έναν ολόκληρο θησαυρό έχουμε πετάξει στα αζήτητα για τον οποίο μας έμαθαν να ντρεπόμαστε.
Κι εμείς (σαν γνήσια τέκνα της κοινωνίας) τα διαστρεβλώσαμε, τα χαρακτηρίσαμε ως ανάρμοστα και αρχίσαμε να ψάχνουμε να πάρουμε από τους άλλους έγκριση για να καλύψουμε το κενό.

Δεν χρειαζόμαστε μπαστουνάκια για να ζήσουμε τη ζωή που μας ανήκει !!!!
Δεν χρειαζόμαστε έγκριση για να είμαστε αυτοί που είμαστε !!!

Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να επαναπροσδιορίσουμε την θέση μας προς την Ζωή και τον ’νθρωπο.
Να ψάξουμε μέσα μας για τις ξεχασμένες αξίες.
Να τολμήσουμε να αντικρύσουμε τον καθρέπτη μας, όσο κι αν πονάει.

Γιατί τελικά τι θα προτιμήσουμε ........... να πονάει η ψυχή μας κάθε μέρα - όλη μέρα και για όλη τη ζωή μας ή ............. να πονέσει η προσωπικότητα μέχρι να παραδοθεί στη Σοφία της Ψυχής μας και στην Αγάπη του Εαυτού ?

[Vasoula]

Να ψάξουμε μέσα μας για τις ξεχασμένες αξίες.

μπα, δεν είναι ξεχασμένες οι αξίες...

απλά ξεχασμένη είναι η Ψυχή μας!

μαζί μ' αυτήν και οτιδήποτε αυθεντικό...

[Ellaki]

απλά ξεχασμένη είναι η Ψυχή μας!

ναι γμτ
είναι εκεί όμως πάντα και μας περιμένει

[eirini]

Δεν χρειαζόμαστε μπαστουνάκια για να ζήσουμε τη ζωή που μας ανήκει !!!!
Δεν χρειαζόμαστε έγκριση για να είμαστε αυτοί που είμαστε !!!

α ζεις ελεύθερα ...
Να κάνεις ότι νιώθεις εκείνη την στιγμή, χωρίς να σκέφτεσαι αν είναι σωστό ή λάθος...
Αλλιώς μοιάζει η ζωή μιά τεράστια σκακιέρα που πρέπει πάντα να αξιολογείς που θα κινήσεις το πιόνι σου...

Να γινόμαστε ολοένα πιο συνειδητοί, σημαίνει να νιώθουμε αυτές τις ωθήσεις
Aν σε ενοχλεί κάτι που έκανες, τότε ναι, αξίζει τον κόπο να ενδιαφερθείς για την ενόχληση...
Αν η πράξη γίνεται αυθόρμητα ή καθοδηγείται από ασυνείδητες ανάγκες, ναι αυτό έχει σημασία να βρούμε...

Ουσιαστικά, ακόμα και η κριτική που ασκούμε στον εαυτό μας, βασίζεται ασυνείδητα σε εκείνες μας τις συμπεριφορές, που έχουν ξεφύγει από το "μοντέλο" και αισθανόμαστε τύψεις και ενοχές γι' αυτό...

αι σιχτίρ κι εσύ

Σε κανένα από τα δύο δεν «χωράει» η κριτική, η οποία στηρίζεται μόνο στα υποκειμενικά «μοντέλα» ζωής…

[Θοδωράκος]

Αλλιώς μοιάζει η ζωή μιά τεράστια σκακιέρα που πρέπει πάντα να αξιολογείς που θα κινήσεις το πιόνι σου...

Ουφ...

Κουράστικε η καρδιά μου, το σώμα μου, η ζωή μου, από αυτόν τον συνεχή υπολογισμό. Ακόμα και ο νους, που "την βρίσκει" με όλα αυτά, έχει αρχίσει να καίει εγκεφαλικά κύτταρα...

Ασπρόμαυρα τετράγωνα, ασπρόμαυρα πιόνια... Και αν καμιά φορά γίνουν πολύχρωμα και πλουμιστά, απλά θα είναι μία προσπάθεια να κρύψουν την πραγματικότητα: ότι είναι πάλι μία σκακιέρα με πιόνια...

Εάν σβηστεί τελείως η σκακιέρα και γίνει ένας απέραντος λευκός καμβάς, και τα πιόνια γίνουν πολύχρωμα παιχνιδιάρικα πινέλα, τότε ίσως μόνο γίνει η "ζωή", Ζωή, και ο "παίχτης", Δημιουργός...

[Ταρούλα]

΄Οσα με έμαθαν ότι είναι αρμονικά στην ζωή, και έρχονταν βίαια να κλέψουν κομμάτια από την Ψυχή μου, γιατί απλά όσα ένιωθα δεν ήταν «σωστά», όλα αυτά ήταν η απόστασή μου από τον θεό…και από ότι αγαπούσα!

Μόνη έμπαινα σε μια άθλια κριτική για όσα αγαπούσα…

Βασούλα

Ειρηνάκι μου σούπερ φτυαράκι

Θοδωρή μου

[Fotinoula]

Κουράστικε η καρδιά μου, το σώμα μου, η ζωή μου, από αυτόν τον συνεχή υπολογισμό. Ακόμα και ο νους, που "την βρίσκει" με όλα αυτά, έχει αρχίσει να καίει εγκεφαλικά κύτταρα...

ναι Θοδωρή , αυτό λέω και εγώ, είναι πολύ κουραστικό
είναι πολύ κουραστικό, να υπολογίζεις την κάθε σου κίνηση λες και υπάρχει περίπτωση και που θα την υπολογίσεις να "γλυτώσεις" απο τον ίδιο σου τον εαυτό,
Χαρά αυθορμητισμός, Εμπιστοσύνη δεν πάνε μαζί με τον υπολογισμό
ας αφήσουμε τον έλεγχο, ξυπνάω σταδιακά και λειτουργώ τους Νόμους του θεού μέσα μου, για να Ζω
όχι για να κάνω και αυτούς τους νόμους πεποιθήσεις

[JOANNA]

να ζεις ελεύθερα ...
Να κάνεις ότι νιώθεις εκείνη την στιγμή, χωρίς να σκέφτεσαι αν είναι σωστό ή λάθος...
Αλλιώς μοιάζει η ζωή μιά τεράστια σκακιέρα που πρέπει πάντα να αξιολογείς που θα κινήσεις το πιόνι σου...

αυτό που έχει σημασία δεν είναι οι πράξεις, αλλα τα συναισθήματα που τις ωθούν να εκφραστούν ασυνείδητα...
Να γινόμαστε ολοένα πιο συνειδητοί, σημαίνει να νιώθουμε αυτές τις ωθήσεις
Aν σε ενοχλεί κάτι που έκανες, τότε ναι, αξίζει τον κόπο να ενδιαφερθείς για την ενόχληση...
Αν η πράξη γίνεται αυθόρμητα ή καθοδηγείται από ασυνείδητες ανάγκες, ναι αυτό έχει σημασία να βρούμε...

δεν είναι ξεχασμένες οι αξίες...

απλά ξεχασμένη είναι η Ψυχή μας!

μαζί μ' αυτήν και οτιδήποτε αυθεντικό..