ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ

[Vasoula]

μπα? τι γίνεται εδώ?

άντε πάμε...ξυπνήστεεεεεεεεεεε!!

καλημέραααααααααααααα


άντε γιατί μόνο στο αντίθετο ρεύμα είναι η Ζωή...
πέρα από όλα τα "καθως πρέπει" της ανθρώπινης επινόησης...

τώρα μαθαίνω την Ζωή...και αφήνω την ζωούλα σου ήσυχη να επωάζεται μέσα στο "να πάω" ή "να μην πάω"...
Μην πας...
εγώ πάω ήδη...

ή θα "κινδυνέψουμε" μαζί ή τίποτα...

θα το πείτε σε ότι σας πληγώνει ακόμα?








Σ΄ένα χαρτί όλες οι πληγές
τις έγραψα για να΄ναι καθαρές
με κόκκινο βάζω αυτές που έχω από σένα
Έχω γεμίσει πολλές σελίδες
κι εσύ μου λες να έχω ελπίδες
ν΄αγαπηθούμε απ΄την αρχή
δε θα τ΄αφήσω να συμβεί

Τελευταία φορά τα δικά σου σκαλιά
ανεβαίνω και φτάνω στο τέρμα
πάλι φεύγω από΄δω μ΄ένα βήμα αργό
κι οδηγώ στο αντίθετο ρεύμα

Τ΄όνειρο τρέχει σαν το νερό
αχ και να ήταν καθαρό
δε φταις εσύ ούτε κι εγώ η μοναξιά μας φταίει
Του καθενός μας η καρδιά
άλλα τραγούδια λέει κρυφά
μη με μαλώνεις σαν παιδί
τώρα μαθαίνω απ΄τη ζωή

Τελευταία φορά τα δικά σου σκαλιά
ανεβαίνω και φτάνω στο τέρμα
πάλι φεύγω από΄δω μ΄ένα βήμα αργό
κι οδηγώ στο αντίθετο ρεύμα

http://youtu.be/idTSAKzFUxo

[ΙΩΑΝΝΑ]

τώρα μαθαίνω την Ζωή...και αφήνω την ζωούλα σου ήσυχη να επωάζεται μέσα στο "να πάω" ή "να μην πάω"...
Μην πας...
εγώ πάω ήδη...

[Vasoula]

πως?

δεν άκουσα?

[ΙΩΑΝΝΑ]

σε μένα μιλάς

[Vasoula]

ε ναι...

σε ποιόν άλλον?

[ΙΩΑΝΝΑ]

ε είπα να κάνω πράξη αυτό που έγραψες

[Vasoula]

και? για πες...

[ΙΩΑΝΝΑ]

ε να πώς να στο πώ τώρα που δεν εκφράζομαι και καλά γμτ

θέλω να προχωρίσω τον δικό μου δρόμο χωρίς να εμπλακώ στον δρόμο κανενός ,να δουλέψω της συναισθηματικές εξαρτήσεις ,να κατακτήσω την αυτοαγάπη ,να οριμάσω συναισθηματικα και διάφορα τέτοια ξέρεις :

στο '' έχω πάει είδη '' βέβαια δεν έφτασα ακόμα αλλά με υπομονή και επιμονή θα τα καταφέρω με τον καιρό.

[Vasoula]

ε να πώς να στο πώ τώρα που δεν εκφράζομαι και καλά γμτ

τους φιλόλογους τους απολύσαμε Ιωαννάκι...Οπότε μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα...

θέλω να προχωρίσω τον δικό μου δρόμο χωρίς να εμπλακώ στον δρόμο κανενός ,να δουλέψω της συναισθηματικές εξαρτήσεις ,να κατακτήσω την αυτοαγάπη ,να οριμάσω συναισθηματικα και διάφορα τέτοια ξέρεις :

θέλεις? απλά θέλεις?
Αυτό εκφράζει μια απλή επιθυμία...
Για να κάνεις όλα αυτά που αναφέρεις χρειάζεται να τα ποθήσεις πολύ.

Για να πας στο αντίθετο ρεύμα χρειάζεται να μην σε ενδιαφέρει ο κίνδυνος του "αντίθετου"...και να αποφεύγεις την ομοιότητα της ζωής...

Οι "τραυματισμοί" δεν έρχονται επειδή πάει κανείς στο αντίθετο ρεύμα, αλλά επειδή πάει στο ίδιο...Συνεχώς και συνεχώς στο ίδιο, θεωρώντας το πιο ασφαλές από το αντίθετο...

Ξέρεις, οι κανόνες που θεμελιώνουν την ζωή μας με ελευθερία, δεν έχουν βγει από καμία αυθεντία, αλλά από Ανθρώπους που τόλμησαν να πάνε στο αντίθετο ρεύμα...
Που τόλμησαν να αμφισβητήσουν το φυσιολογικό...γιατί πείστηκαν ότι δεν είχαν και τίποτα σπουδαίο να χάσουν...

Κοντράρεις με τις πληγές σου Ιωαννάκι στο φυσιολογικό...ανοίγοντας συνεχώς καινούργιες!

μια ιδέα είναι όλα...

οτιδήποτε δεν σε χρειάζεται, δεν το χρειάζεσαι και εσύ...

[ΙΩΑΝΝΑ]

τους φιλόλογους τους απολύσαμε Ιωαννάκι...Οπότε μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα...

Για να κάνεις όλα αυτά που αναφέρεις χρειάζεται να τα ποθήσεις πολύ.

ω ναι το ποθώ πολύ

Οι "τραυματισμοί" δεν έρχονται επειδή πάει κανείς στο αντίθετο ρεύμα, αλλά επειδή πάει στο ίδιο...Συνεχώς και συνεχώς στο ίδιο, θεωρώντας το πιο ασφαλές από το αντίθετο...

αυτό το έχω εμπεδώσει για τα καλά

Κοντράρεις με τις πληγές σου Ιωαννάκι στο φυσιολογικό...ανοίγοντας συνεχώς καινούργιες!

μια ιδέα είναι όλα...

οτιδήποτε δεν σε χρειάζεται, δεν το χρειάζεσαι και εσύ...

ωραία τηγανιά αυτή ,ευχαριστώ Βασούλι μου

[Λιζούλα]

...γιατί πείστηκαν ότι δεν είχαν και τίποτα σπουδαίο να χάσουν...

πόση αλήθεια.

Μας έμαθαν να αρκούμαστε στο μισό, στο λίγο, στο τόσο όσο...Γιατί διαφορετικά είμαστε αχάριστοι και εγωιστές. Γιατί βρίσκονται πάντα δικαιολογίες για την έλλειψη, αφού "έτσι συμβαίνει σε όλους" . Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όλοι μαθαίνουμε να συμβιώνουμε με την έλλειψη και να τη συνηθίζουμε τόσο πολύ που να τη θεωρούμε φυσιολογική...
Μέχρι που είναι πια ξεκάθαρο ότι αυτή είναι που μας καθορίζει και μας αποδυναμώνει κι άλλο κι άλλο...είναι αυτό το "φυσιολογικό" που συμβαίνει σε όλους.
Και αρκεί μια στιγμή , μια μόνο στιγμή, να ακούσουμε την Ψυχή μας που φωνάζει για να πιστέψουμε και να οπλιστούμε με θάρρος για την ανατροπή του φυσιολογικού. Γιατί να αρκεστούμε σ' αυτό και να μην ποθήσουμε το Θεικό, τη ζωή μέσα στο ΟΛΟΝ με αρμονία, γιατί να μην ποθήσουμε να είμαστε εμείς ολόκληροι Ανθρωποι και όχι ψίχουλα ανθρώπου που σκορπίζονται στον άνεμο του φυσιολογικού, γιατί τι θα χάσουμε, τη μισή ζωή μας;

[Vasoula]

Γιατί να αρκεστούμε σ' αυτό?

και ποιός λέει να αρκεστούμε?

η έλλειψη Πίστης μόνο...

αν κάτι χρειάζεται να ανακτήσουμε είναι η Πίστη μας σ' αυτό ΄που δεν ορίζεται ούτε σε θρησκεία με ονοματεπώνυμο, ούτε σε ανθρώπους με ονοματεπώνυμο...

εύκολα μάθαμε να πιστεύουμε γμτ τις αυθεντίες, χωρις προηγουμένως να παρατηρήσουμε και την δική τους "δυστυχία"...

όλα ίδια, πάντα ίδια...

Για σκέψου ότι η συλλογή χρημάτων και υλικών αποκτημάτων δεν εξαίρεσε ούτε τις θρησκευτικές μας αυθεντίες από την τάση των ανθρώπων να "αρπάζουν"...

και όσοι λίγοι δεν το κάνουν, είναι γιατί φοβούνται την κρίση του θεού και όχι γιατί ανακάλυψαν εκείνη την ουσία που λέγεται "συμπόνια", άσχετα αν οι πράξεις τους είναι συμπονετικές...

Η συμπόνια, σαν αυθεντικότητα ενότητας, δεν ορίζει ποτέ τον "χαρακτήρα" του θεού, έτσι δεν υπάρχει μέσα της καμία λέξη που να εκφράζεται "αιρετικά"...

[Λιζούλα]

αν κάτι χρειάζεται να ανακτήσουμε είναι η Πίστη μας σ' αυτό ΄που δεν ορίζεται ούτε σε θρησκεία με ονοματεπώνυμο, ούτε σε ανθρώπους με ονοματεπώνυμο...

ναι, να θυμηθούμε αυτό που Είμαστε.

[Annoula]

η έλλειψη Πίστης μόνο...

αν κάτι χρειάζεται να ανακτήσουμε είναι η Πίστη μας σ' αυτό ΄που δεν ορίζεται ούτε σε θρησκεία με ονοματεπώνυμο, ούτε σε ανθρώπους με ονοματεπώνυμο...

Πόσο σημαντικό είναι αυτό !!!!!!

[Θοδωράκος]

εύκολα μάθαμε να πιστεύουμε γμτ τις αυθεντίες, χωρις προηγουμένως να παρατηρήσουμε και την δική τους "δυστυχία"...

Αυτό το πράγμα (σε ένα πιο υλικό επίπεδο) το σκεφτόμουν πριν κάνα-δυο χρόνια για όλους αυτούς τους "φτασμένος", "αστέρες", "διάσημους", τους "κορυφαίους" - είτε είναι ηθοποιοί, είτε τραγουδιστές, πολιτικοί, επιστήμονες, οτιδήποτε. Πόσο αψεγάδιαστοι και ευτυχησμένοι φαίνονται, αλλά πόσο δυστυχισμένοι είναι στην πραγματικότητα. ’τομα συνήθως εργασιομανείς, που δεν είναι ευτυχισμένοι με τίποτα, που αισθάνονται ένα μεγάλο κενό. Πόσο καλά όμως κρύβεται αυτή η προβληματική τους φύση! Εσκεμένα και μεθοδευμένα κρύβουν οτιδήποτε μπορεί να τους κάνει να φανούν ατελείς, δυστυχισμένοι, ανθρώπινοι.

Ζούμε σε έναν πολιτισμό που έχει για πρότυπο το ψέμα... Και μετά ένας νέος, άμα θελήσει να μοιάσει σε αυτούς τους "φτασμένους"/"ευτυχείς", συνειδητοποιεί στην πορεία πόσο κούφιο και ψεύτικο είναι όλο αυτό. Και νά σου μετά οι καταθλήψεις και οι αυτοκτονίες...

Μας υπόσχονται ένα "παραμύθι", που ποτέ όμως δεν θα μπορέσουμε να το βρούμε. Και έτσι μέσα μας υπάρχει το παράπονο, το ανεκπλήρωτο. Και μετά οι ίδιοι σου λένε "είναι σκληρή η ζωή". Όχι. "Σκληρή" την κάνουμε από μόνοι μας.