ε φίλε.........

[Vasoula]

Ε, φίλε…

Μην κάθεσαι τάχα έξω από το σύστημα και σχολιάζεις…
Γιατί και εσύ μέσα σ’ αυτό είσαι…το ξέρεις δεν το ξέρεις!

Δεν διαφέρει η Ζωή ανάλογα με το σε ποια παράταξη ανήκεις!

Μην γελάς με την λέξη «Πνεύμα»…μην θαρρείς ότι αφορά την Ζωή μετά τον θάνατο…
Δες καλύτερα την Ζωή μέσα στην ζωή για να νιώσεις που την έχεις «χωρέσει» τελικά…
Σε δύο αράδες κριτική και σε έναν ατέλειωτο θυμό για όσα δεν έκαναν οι άλλοι για σένα…και τάχα διαφέρεις! Από ποιόν?

Ελα μην ξεγελιέσαι…οι πρώτες σκέψεις των ανθρώπων αλλάζουν…Οι δεύτερες, είναι ίδιες…Εκείνες που δεν είναι συνειδητές αλλά γίνονται πράξεις καθημερινές «ανέντιμες»…

Ο αλαζόνας δεν διαφέρει από τον φοβισμένο, παρά μόνο στην ελπίδα!

Δεν χωράμε εμείς την αιωνιότητα, εκείνη μας δέχεται με απλότητα…

Γιατί το να είσαι ΄Ανθρωπος είναι τελικά τόσο απλό, όσο και αιώνιο…΄Ότι και να πεις, δεν διαφέρεις από το φθαρμένο όνειρο όσων κοιτάνε την όψη του νομίσματος που τους βολεύει…

Κανείς δεν ζει για την θέση στον παράδεισο…Ζει γιατί οι Νόμοι του Σύμπαντος έχουν αιτία και αποτέλεσμα…Αν αυτό το προσπεράσεις, τότε θα κοιτάς πάντα το αποτέλεσμα και θα απογοητεύεσαι από την ζωή χωρίς αιτία!

Η επανάσταση δεν ξεκινά παρά από την αντίληψη της δικής μας διαφθοράς…





εσεις τι θα λέγατε σ' αυτούς που θεωρούν ότι η αυτογνωσία είναι ουτοπία?
σ' αυτούς που παραπλανούν τον εαυτό τους ότι ζουν έξω από την διαφθορά, απλά γιατι δεν την κάνουν πράξη?

[Elen75]

[Danielli]

εσεις τι θα λέγατε σ' αυτούς που θεωρούν ότι η αυτογνωσία είναι ουτοπία?
σ' αυτούς που παραπλανούν τον εαυτό τους ότι ζουν έξω από την διαφθορά, απλά γιατι δεν την κάνουν πράξη?

Τι να τους πω Βασούλα μου οταν θεωρούν την περαιτέρω ενδοσκόπηση μάταιη γιατι πιστευουν ότι τα ξέρουν όλα για τον εαυτο τους?

Διαπραγματευεται κανείς με την αλαζονεία?
Δεν διαπραγματευεται...

[Vasoula]

όχι δεν διαπραγματεύεται κανείς με την αλαζονεία Νταννιέλι...

μπορεί όμως να μιλήσει με τον φόβο!!

εκεί όλοι καταλαβαίνουν τι λες!

...ή σχεδόν όλοι!


Παρατηρώ συνεχώς τις κριτικές για την ζωή μας γύρω μου...

Και η κριτική δεν είναι παρά μια άλλη όψη του ίδιου νομίσματος που σε κάνει ίδιο με αυτό που κρίνεις!

Η κρίση είναι εκεινη που θα σου δείξει ποιόν δρόμο παίρνεις και ποιόν χρειάζεται να αφήσεις...Αλλιώς ίδιοι δρόμοι, ίδια ανία...

[Danielli]

μπορεί όμως να μιλήσει με τον φόβο!!

εκεί όλοι καταλαβαίνουν τι λες!

Δυστυχώς...

Και η κριτική δεν είναι παρά μια άλλη όψη του ίδιου νομίσματος που σε κάνει ίδιο με αυτό που κρίνεις!
Η κρίση είναι εκεινη που θα σου δείξει ποιόν δρόμο παίρνεις και ποιόν χρειάζεται να αφήσεις...Αλλιώς ίδιοι δρόμοι, ίδια ανία...

Ετσι ειναι...

[VasilisM]

Αλαζονεια! Γινομαι κι εγω πολλες φορες αλαζονικος... Ειναι αυτη η αθλια ιδεα που νομιζουμε πως τα ξερουμε ολα και ειδικα ποιοι ειμαστε.. αλλα ακομη και αν καταλαβουμε οτι τελικα δεν ξερουμε και τοσα πολλα για εμας εμμενουμε απο εγωϊσμο να υποστηριζουμε μια στερεοτυπη και οντως ανιαρη θεωρια! Γιατι περι θεωριας προκειται..

Και ξεκιναμε να κρινουμε οτι θα θελαμε να ειμαστε οτι ζηλευουμε οτι αποστρεφομαστε. Ισως μαλλον γιατι ειναι κατι που δεν εχουμε αποδεχτει σε εμας η στον διπλανο μας.. μια ατελειωτη λιστα ορων για να τον βαφτισουμε φιλο, αδελφο, συναδελφο..

Ποσο ευκολα ξεχναμε.. ξεχναμε πως ειμαστε παιδια Του..

Ειναι τελικα τοσο λυτρωτικη η αποδοχη της διαφορετικοτητας.

Ποσο πιο ηρεμη και αρμονικη θα ηταν η ζωη αν απλα σταματουσαμε την κριτικη!

Ειναι λες και οι ανθρωποι προσπαθουν να νοιωσουν επιβεβαιωση κρινωντας και συγκρινωντας την ζωη τους με των γυρω τους.. λες και θα παρουν το βραβειο της πιο επιτυχημενης ζωης.. ειναι τοσο ματαιο και αυτοκαταστροφικο..

[ΙΩΑΝΝΑ]

εσεις τι θα λέγατε σ' αυτούς που θεωρούν ότι η αυτογνωσία είναι ουτοπία?
σ' αυτούς που παραπλανούν τον εαυτό τους ότι ζουν έξω από την διαφθορά, απλά γιατι δεν την κάνουν πράξη?

Τι να τους πω Βασούλα μου οταν θεωρούν την περαιτέρω ενδοσκόπηση μάταιη γιατι πιστευουν ότι τα ξέρουν όλα για τον εαυτο τους?

Διαπραγματευεται κανείς με την αλαζονεία?
Δεν διαπραγματευεται...

[Alexandros]

Δε Θέλω να κρίνω… γιατί αυτό που κρίνω είμαι και εγώ.
Είμαι ο απατεώνας, ο δειλός, ο κακός, ο καλός, ο γλυκός, ο τρυφερός και όλα όσα βλέπω και κρίνω ως καλός ή κακός είναι και ένα κομμάτι δικό μου.

Μπορεί να μην τα εκδηλώνω όλα αλλά δεν είμαι και στην θέση αυτών που τα έχουν εκδηλώσει.

Όχι μόνο οι πράξεις… αλλά και οι σκέψεις έχουν βαρύτητα και επιπτώσεις…

Αυτογνωσία λοιπόν για να πετάξουμε από πάνω μας το ρατσισμό σε οποιαδήποτε μορφή του.

[Vasoula]

Δε Θέλω να κρίνω… γιατί αυτό που κρίνω είμαι και εγώ.

Από εκεί ξεκινά η αυτογνωσία και συνεχίζεται σε μια πνευματική ωρίμανση...

Είναι πιο εύκολο να πεις στον άλλον "εγώ δεν είμαι έτσι, εσύ είσαι έτσι", από το να πεις "μην φοβάσαι και οι δύο είμαστε ΄Ανθρωποι"...

αλλά για να το πούμε αυτό χρειάζεται να έχουμε δει τους δικούς μας φόβους, γιατί αυτοί τελικά είναι κοινοί στον φυσικό άνθρωπο.

Ποιοί είναι οι φόβοι των ανθρώπων? Ποιός είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας άραγε?

[VasilisM]

Ο θανατος και η μοναξια..

Ο θανατος γιατι δεν βιωνουμε την Ζωη σαν αιωνιοτητα..

Η μοναξια γιατι εχουμε μαυρα μεσανυχτα για τον Εαυτο μας..

[Vasoula]

Συμφωνώ Βασίλη μου ότι ο θάνατος και η μοναξιά φαίνεται να είναι από τους μεγαλύτερους φόβους των ανθρώπων...

Και εγώ έχω άλλη άποψη για τον φόβο, αλλά θα βγει από τον διάλογο...


Τι είναι ο φόβος της μοναξιάς?

Η μοναξιά δεν είναι θέμα επιλογής?

Προκύπτει από δύο καταστάσεις...΄Η υπερεκτιμάς τον εαυτό σου ή τον υποτιμάς!
Η κανένας δεν αξίζει για σένα, ή εσύ δεν αξίζεις για κανέναν...

αυτό δεν είναι θέμα επιλογής όμως? Ποιός επιλέγει την κατάσταση συνείδησης με την οποία θα μπορέσεις να κοινωνικοποιηθείς άραγε?

[Λιζούλα]

Ποιοί είναι οι φόβοι των ανθρώπων? Ποιός είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας άραγε?

Νομίζω ότι καθημερινά παλεύουμε με τον φόβο της απόρριψης σε κάθε επίπεδο.

Προσπαθούμε συνεχώς να γίνουμε αρεστοί και αποδεκτοί, και συνειδητά και ασυνείδητα, με όποιο κόστος. Μας είναι πολύτιμο να εισπράτουμε την αποδοχή από τους άλλους αφού εμείς οι ίδιοι δεν αποδεχόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό και τον θέτουμε διαρκώς υπό αμφισφήτηση.

[Ellaki]

Όταν έθεσα στον εαυτό μου την ερώτηση, τι είναι αυτό που φοβάμαι περισσότερο απ' όλα, η απάντηση με σόκαρε και με άφησε άφωνη για μέρες.

Ο μεγαλύτερος φόβος που έχω νιώσει είναι, ο φόβος της Αγάπης.

Την αποζητούσα κι όταν την ακούμπαγα με έκαιγε.
Μόλις πήγαινα να βιώσω μια στιγμούλα της, δεν μπορούσα να πάρω ανάσα.
Πολέμησα (και ακόμη πολεμώ) την αποδοχή της με όλα τα μέσα που διαθέτω.
Υπήρξαν στιγμές που παραδόθηκα γιατί δεν άντεχα άλλο να την πολεμώ και, μόλις έπαιρνα ανάσα την αμφισβητούσα και πάλι.

Η Αγάπη είναι κόρη της Αλήθειας και η Αλήθεια είναι κόρη της Εμπιστοσύνης ..........
Ο φόβος σε ωθεί στον έλεγχο και ο έλεγχος σου αποκλείει την εμπιστοσύνη.
Πως να αφεθείς στην Αγάπη όταν δεν μπορείς να κοιτάξεις κατάματα το φόβο σου και να του συστηθείς σαν ’νθρωπος ?

Ναι, φίλε, κι εγώ φοβάμαι, όλοι φοβόμαστε, αποστρεφόμαστε την Αγάπη, φοβόμαστε να δεχτούμε την αιωνιότητα ......... γιατί τότε τι μένει ? ............. ο ’νθρωπος γυμνός αγκαλιά με την Αλήθεια........

[VasilisM]

Νοιωθουμε μοναξια συνηθως ασυνειδητα. Δεν αντεχουμε να μεινουμε μονοι μας ουτε καν μερικες ωρες. Ισως τοτε μονο εκεινες τις στιγμες που μενουμε μονοι μας, μας κατακλυζουν σκεψεις και συναισθηματα που απωθησαμε.. απλα επειδη φοβηθηκαμε να τα κοιταξουμε καταματα.

Παντως συμφωνω πως ειναι και αυτο επιλογη..

Γιατι αραγε υπερτιμουμε τον εαυτο μας η τον υποτιμουμε; Τι ψαχνουμε; Τι μας λειπει; Ειναι η αυτοπεποιθηση; Ειναι η αλαζονεια;

Ισως να ναι η Αγαπη..

[Vasoula]

θα βάλω το ποστ που έγραψα στα κορίτσια στο σεμινάριο...

είναι μια καλή ευκαιρία να το συζητήσουμε...


Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να προστατευθούμε
από ένα περιβάλλον που είναι «επιθετικό» για τις αντοχές μας!
Οι άμυνες του οργανισμού μας είναι ευεργετικές…
όμως…
Μας έγινε συνήθεια να σηκώνουμε άμυνες και στα συναισθήματα…Η ανάγκη να προστατεύσουμε το πιο ευάλωτο μέρος της ΄Υπαρξής μας, την καρδιά, μας ανάγκασε να το περιφρουρήσουμε, προτρέποντάς μας σε έναν σκληρό εσωτερικό διαχωρισμό από την πιο βαθιά μας ουσία, που δεν χρειάζεται να αμύνεται, γιατί νιώθει…
Αμυνα-επίθεση είναι η κύρια αιτία της εσωτερικής μοναξιάς μας και του βαθύτερου φόβου μας να είμαστε αληθινά ο Εαυτός μας.

αυτή η ανάγκη εκλείπει σιγά σιγά με την γνώση...

Εχουμε τόση τρυφερότητα να δώσουμε οι άνθρωποι, που το μόνο που μας εμποδίζει να το κάνουμε είναι ο φόβος μήπως μας "αδειάσουν", όπως μας "άδειασαν" οι γονείς μας...

Γιατί πίσω από την αγάπη τους κρύβονταν χιλιάδες απαιτήσεις, αόρατες, ασυνείδητες, όροι που ήταν δυσανάλογα βαρείς για την αληθινή μας Φύση και μας περιόρισαν σε έναν "χώρο" που το ονόμασαν ζωή...

Πως να ζήσεις όμως ουσιαστικά, χωρίς αυτάρκεια? Χωρίς να χρειάζεται να αποδείξεις το τίποτα...

Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον...είναι το μόνο σίγουρο! Μέσα στην κοινωνία αναπτύσσεται και εξελίσσεται...Κύριο θέμα του δεν είναι μόνο να μπορεί να επιβιώνει, αλλά να θέτει κοινούς στόχους πνευματικούς και να ωριμάζει μέσα σε μία συνειδητή κατάσταση συναισθηματικής και νοητικής αυτάρκειας!

Αν υπήρξε η αναγκαιότητα μιας θρησκείας, αυτή προέκυψε από το γεγονός της κοινωνικοποίησής του και πάνω εκεί τοποθετήθηκαν οι πνευματικοί στόχοι, έξω από τον εαυτό του.

΄Ετσι, ο άνθρωπος, έχασε την αγνότητα να θέτει πνευματικούς στόχους και να τους επιτυγχάνει συνειδητά. Ο θεός έγινε μία μόνιμη αμφισβήτηση, αλλά στην ουσία δεν αμφισβήτησε παρά τον εαυτό του και την Δύναμή της Αγάπης, που είναι η ουσία του!

Από εκεί και πέρα άρχισε η κατρακύλα στα πιο χαμηλά επίπεδα συνείδησης...
Ποιός από τους ανθρώπους είναι άξιος για τον θεό, αν πρώτα δεν γίνει άξιος για τον Εαυτό του?
Οι πράξεις , τελικά, δεν έχουν αξία τελικά για να επιτύχει την πιο βαθιά του πνευματική ωριμότητα, γιατί επιβλήθηκαν σαν χρέος αξιών και η αμαρτία στόχευσε αυτές τις πράξεις.

Αποτέλεσμα αυτού ήταν να επικρατήσει η κριτική μεταξύ μας, μειώνοντας την δυναμική της πνευματικής Λογικής που ισορροπεί την συναισθηματική και νοητική μας κατάσταση.

Αν οι άλλοι είναι τόσο αμαρτωλοί όσο εμείς...αν εμείς είμαστε πιο αμαρτωλοί από τους άλλους...αν οι άλλοι είναι πιο αμαρτωλοί από εμάς...Αυτές οι ερωτήσεις έβρισκαν και μια επιφανειακή απάντηση, που συνέκρινε τελικά το συνειδητό, αφήνοντας έξω από την περιοχή της γνώσης μας, το μεγαλύτερο μέρος της Συνείδησης, το ασυνείδητο!

Ποιός ορίζει όμως τις αξίες? Ποιός ορίζει το σωστό και το λάθος, αν όχι η Συνείδησή μας? ΄Οσο αυτή θα βρίσκεται στα χαμηλά επίπεδα της πολικότητας, θα πολώνεται συνεχώς και χωρίς διάκριση.

Γιατί το Καλό δεν έχει διαδρομή, ούτε κανόνες! Είναι αυτούσιο και αυτόνομο μέσα μας!

Η Ηθική δεν είναι παρά ο εσωτερικός Νόμος ενός Ανθρώπου, που εκφράζεται χωρίς περιορισμό σε όλα τα επίπεδα! Είναι πνευματικός στόχος μας που επιτυγχάνεται μέσα στην σιωπή του Εαυτού μας και δίνει στην Ζωή μας εκείνη την Δυναμική της βαθιάς και χωρίς διεκδικήσεις προσφοράς Αγάπης!