Είναι δύο αλληλένδετες καταστάσεις που υφίστανται οι άνθρωποι στο υλικό πεδίο, το οποίο υπόκειται στους δικούς του νόμους της αιτίας και του αποτελέσματος, μα που δεν αφήνει κανένα πεδίο της ανθρώπινης υπόστασης έξω από αυτούς τους νόμους.
Στο φυσικό πεδίο είναι εμφανές το αποτέλεσμα, αλλά σε πολλούς ανθρώπους διαφεύγουν οι αιτίες
Στο ψυχικό πεδίο είναι εμφανείς οι αιτίες, αλλά νοητικά προσπαθούμε να αποφύγουμε το αποτέλεσμα
Στο πνευματικό πεδίο η αιτία και το αποτέλεσμα είναι η κινητήρια δύναμη της εξέλιξης αυτής της ανθρώπινης θεϊκής μονάδας που ονομάζεται Ανώτερος Εαυτός ή ΕΓΩ
Στο φυσικό πεδίο υπάρχει σύγκρουση και αυτό είναι το αποτέλεσμα των βιωμάτων και των πεποιθήσεων Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να επεξεργαστούν την πρόκληση αυτής της σύγκρουσης, σαν αιτία.
Στο ψυχικό πεδίο υπάρχει πόνος και αυτό έχει σαν αιτία τις εμμονές. Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να επεξεργαστούν τις εμμονές, σαν αποτέλεσμα.
Στο πνευματικό πεδίο υπάρχει το θεϊκό ιδεώδες, που είναι αφηρημένο και σαν αιτία και σαν αποτέλεσμα, όμως και τα δύο συνυπάρχουν μέσα του σαν αρχέτυπη δομή
Στα δύο πρώτα πεδία, που είναι τα πεδία της ύλης, η αιτία και το αποτέλεσμα είναι στενά συνυφασμένα με τον νου
Η εκπαίδευση μας περιέχει, σαν υλικό διαπαιδαγώγησης, συγκεκριμένα αποτελέσματα που επαναλαμβάνονται από συγκεκριμένες αιτίες, με αφορμή κάποιες πράξεις
Η σκέψη ενός ανθρώπου δεν τιμωρείται, με βάση τους κοινωνικούς νόμους. Η σκέψη είναι ελεύθερη να φέρει όποιο αποτέλεσμα αποφασίσει, αγνοώντας τις αιτίες
΄Ετσι οι πράξεις επειδή ελέγχονται, μπορούν να σταματήσουν να είναι παρορμητικές, οι σκέψεις όμως όχι
Κάποιος μπορεί να έχει σκέψεις «κακές» και παρ όλα αυτά να είναι ένας ευυπόληπτος πολίτης.
Αντίθετα, κάποιος μπορεί να πράξει αδικία, αλλά οι σκέψεις του να είναι «καλές», παρ όλα αυτά θα τιμωρηθεί
Εμείς σίγουρα θα έχουμε ανάγκη να συγχωρέσουμε τον δεύτερο, γιατί τα αποτελέσματα του πρώτου δεν είναι σε εμάς εμφανή
Τι σημαίνει, λοιπόν, συγχωρούμε την οντότητα, αλλά δεν εγκρίνουμε τις πράξεις της?
Ο άνθρωπος είναι πνευματικός, μόνο εφ όσον αποφασίσει ότι είναι και αυτό!
Στην υλική του υπόσταση, είναι ένας απλός άνθρωπος, που δεν περιέχει το πνεύμα παρά μόνο σαν αιτιατή μορφή που βρίσκεται εν δυνάμει μέσα του, όμως δεν είναι αναπτυγμένη Πάλλεται σε πολύ χαμηλή δόνηση, τόσο χαμηλή ώστε για τα αυτιά και τα μάτια ενός απλού ανθρώπου, είναι ανύπαρκτη
Πως μπορεί λοιπόν, να συγχωρήσει κανείς, αυτήν την ανύπαρκτη μορφή?
Με την επινόηση
Επινόηση είναι η σκέψη, ότι όλοι είμαστε ένα Ανήκει στα θρησκευτικά πρότυπα, όπως και η συγχώρεση ανήκει στα θρησκευτικά πρότυπα που βασίζεται στον έναν και μοναδικό θεό, σαν οντότητα που είναι φιλεύσπλαχνος και συγχωρεί
Για να αντιληφθεί ο ανθρώπινος νους την ενότητα και την ομοιότητα, χρειάζεται να έχει αναπτυχθεί και πνευματικά Αλλιώς επαναλαμβάνει αυτό που έμαθε
Ο αναζητητής αναγνωρίζει την ομοιότητα των θεϊκών ανθρώπινων μονάδων, σαν εκπόρευση από την θεϊκή πηγή, από την δική του διαδρομή. Αν δεν την έχει διανύσει, παρά μόνο νοητικά, η συγχώρεση θα είναι απλά μια επινόηση, που θα σταματήσει να υφίσταται όταν η πράξη πλησιάσει τα «κεκτημένα» του
΄Ετσι οδηγήθηκαν οι Χριστιανοί στα άγρια και αποτρόπαια εγκλήματα που έκαναν, αναιρώντας αυτοστιγμεί τα ιδανικά της αγάπης και της ενότητας
΄Όταν ο απλός άνθρωπος δεν έχει καθαρίσει τα κύτταρά του από την κληρονομικότητα της πόλωσης, του είναι αδύνατον να συγχωρήσει, βαθιά και ουσιαστικά και τότε συγχωρεί αδιαφορώντας Δηλαδή με επινόηση
΄Όταν ο αναζητητής αναπτυχθεί προς το πνευματικό ιδεώδες, τότε δεν έχει ανάγκη να συγχωρήσει, γιατί γνωρίζει Η συγχώρεση μέσα στο πνευματικό πεδίο, δεν υφίσταται σαν κατάσταση, ούτε σαν ανάγκη, γιατί οι αιτίες και τα αποτελέσματα σ αυτό είναι αφηρημένα και τα προσλαμβάνει μέσα από τα ψυχικά πεδία της ενσάρκωσής του. Ο Ανώτερος Εαυτός μας δεν έχει την ανάγκη να συγχωρήσει Γι αυτόν τα πάντα είναι εξέλιξη. Και η εξέλιξη αφορά μόνο το αγαθό σε όλη του την μορφή και σε όλα τα πεδία.
Δεν υπάρχει χώρος για το «κακό» μέσα στον Ανώτερο Εαυτό μας, έτσι οι πράξεις και οι σκέψεις του μη αγαθού, δεν περιέχονται σαν εξελικτικό στάδιο, γι αυτό και οι πολλαπλές ενσαρκώσεις
Η συγχώρεση λοιπόν είναι μια κατάσταση του φυσικού πεδίου και μόνο, που υπάρχει με προϋποθέσεις
Κατά την πνευματική μας ανάπτυξη, ο δρόμος μας προς την αλήθεια γίνεται σταθερός και ακλόνητος προς το εσωτερικό αγαθό που δεν έχει την ανάγκη να συγχωρήσει κανέναν, μια και η ανάπτυξη των θεϊκών ιδιοτήτων του αγαθού, αφορά την ατομική εξέλιξη Σ αυτόν τον δρόμο το Φως του Πνεύματος, η Θεία Χάρη, απλώνεται από τον αναζητητή-μύστη στην ανθρωπότητα και πολλοί ευεργετούνται από αυτόν, ανεξάρτητα από τις πράξεις και τις σκέψεις τους
Γιατί ο θεός δεν κάνει διακρίσεις, όπως έχετε ακούσει όλοι να λέγεται
Αυτή είναι η δική μου εμπειρία και μόνο, και απλά την μοιράζομαι μαζί σας, όχι σαν αυθεντία (το διευκρινίζω), αλλά μέσα από την προσωπική μου διαδρομή ανάπτυξης, σαν άνθρωπος!
