ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙΑΣΜΕΝΟ "ΕΙΝΑΙ" ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ...

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Βασουλαααα μου

[VasilisM]

Ο άνθρωπος, σπασμένος σε χίλια κομμάτια...

Μέσα του βρίσκεται ο φοβισμένος, ο αγνοημένος, ο παρεξηγημένος, ο δειλός, ο καταπιεσμένος, ο ανάξιος, ο συγκρίσιμος, ο βίαιος, μα και ο ευαίσθητος, ο τρυφερός, ο ζωντανός, ο ελεύθερος!

Πώς να συνθέσεις σε μια Ολότητα τον Εαυτό σου, εκεί είναι όλη η δυσκολία…

Δεν φτάνει μόνο να υπερβείς τις δικές σου πεποιθήσεις και να αφήσεις τον Δρόμο του Πνεύματος ανοιχτό, για να γεφυρώσει τα χιλιάδες κομμάτια που έσπασες τον Εαυτό σου, αλλά χρειάζεται να διατηρήσεις και την ακεραιότητα στην Θέληση σου, ώστε να λιγοστεύεις διαρκώς την εσωτερική εξουσία των «ανυπόταχτων» μέσα σου.

Κάθε ένα κομμάτι του σπασμένου Εαυτού μας έχει δεσμευτεί με όρκους να πολεμήσει για την ισχύ του, να πολεμήσει για την ζωή του, να πολεμήσει αυτό που φοβάται. Για να λύσουμε αυτούς τους όρκους, χρειάζεται να βρούμε το θάρρος να πάμε κόντρα στον θεό, μπροστά στον οποίο αναγκαστήκαμε να τους δώσουμε…

Έτσι ακριβώς! Ακεραιότητα στην Θέληση.. πως να το πετύχεις με τόσα πολλά που προκύπτουν συνεχώς; Να κόψεις τους δεσμούς με τα του φυσικού κόσμου δεν γίνεται.. Είναι ακόμη πολύ θολό το τοπίο σχετικά με την Θέληση σε μένα.

[konstantinos s.]

Υπάρχει μια μαζική "σκεπτομορφή" που υποκρίνεται τον θεό...Και πραγματικά θέλει μεγάλο Θάρρος να τολμήσεις να την υπερβείς, να σπάσεις τους δεσμούς μαζί της, να μείνεις Συνειδητός στο δημιουργικό κενό που προκύπτει από αυτήν την αποσύνδεση...

Το τελευταίο καιρό δουλεύω το φόβο... Αισθάνομαι βαθιά μέσα μου πως είναι το συναίσθημα που με έχει καθηλώσει στο μεγαλύτερο ίσως βαθμό από τα υπόλοιπα και το πρώτο που πρέπει να δουλέψω, αν και συνειδητά με μεγάλη δυσκολία το αισθάνομαι. Προσπαθώ να το απελευθερώσω, να το νιώσω, προκειμένου να μπορέσω να δουλέψω τους πιο βαθιούς αυτούς φόβους.

Και συνειδητοποιώ ότι αυτό το δημιουργικό κενό, η αποσύνδεση, με φοβίζει, αλλά και το ποθώ ταυτόχρονα. Να γίνει χώρος για να μπει το καινούργιο, το αυθεντικό, το αληθινό...
Είναι τελικά πολύ λυτρωτικό να μπορείς να δεις τι χρειάζεται να αντιμετωπίσεις και να "καθαρίσεις".
Με βοήθησε πολύ το ποστ αυτό (όπως βέβαια και όλα τα άλλα).
Ευχαριστώ

[Vasoula]

Είναι ακόμη πολύ θολό το τοπίο σχετικά με την Θέληση σε μένα.

τώρα τι μου λες Βασιλάκη?
ότι βλεπεις την πόρτα του κλουβιου ανοιχτή, αλλά δεν μπορείς να ζεις χωρίς το κλουβί? :roll:

Δεν λες ότι μου είναι δυσκολο να βρω την έξοδο, γιατί αυτό θα προϋπόθετε ότι την ψάχνεις...

Έτσι ακριβώς! Ακεραιότητα στην Θέληση

Να κόψεις τους δεσμούς με τα του φυσικού κόσμου δεν γίνεται

δεν γίνεται, γιατί δεν το έχεις ποθήσει με την Ψυχή σου, οπότε έτσι όπως το λες, παραιτείσαι και απο΄το δικαίωμα να προσπαθήσεις

[Vasoula]

Αισθάνομαι βαθιά μέσα μου πως είναι το συναίσθημα που με έχει καθηλώσει στο μεγαλύτερο ίσως βαθμό από τα υπόλοιπα

ποιά είναι τα ύπόλοιπα Κωνσταντίνε μου?

ο φόβος δεν είναι συναίσθημα, είναι κατάσταση! Τα συναισθήματα είναι απλά μέρος του...

όπως και η Αγάπη δεν είναι συναίσθημα, αλλά κατάσταση!

εσύ ορίζεις με τι θα γεμίσεις την Συνείδησή σου...

Είναι σαν ένα δωμάτιο, να το ονομάζεις "σαλόνι" και εκεί να απαγορεύεται να βάλεις το πλυντήριο, γιατί έτσι συνηθίζεται...Έτσι και η Συνείδησή μας, γεμίζει με συναισθήματα, γιατί ο χώρος έχει ονομαστεί "φόβος"...
Οπότε τι όμορφο μπορεί να υπάρχει μέσα σε έναν χώρο προσδιορισμένο?

[konstantinos s.]

Βάσω

[Δωρουλα]

Κάθε ένα κομμάτι του σπασμένου Εαυτού μας έχει δεσμευτεί με όρκους να πολεμήσει για την ισχύ του, να πολεμήσει για την ζωή του, να πολεμήσει αυτό που φοβάται. Για να λύσουμε αυτούς τους όρκους, χρειάζεται να βρούμε το θάρρος να πάμε κόντρα στον θεό, μπροστά στον οποίο αναγκαστήκαμε να τους δώσουμε…

Το να πηγαίνεις κόντρα σ' αυτό που νόμιζες ότι, υπηρετώντας το, θα είσαι "καλός" άνθρωπος, εκεί είναι όλη η Ουσία...

Το να αντιληφθείς ποιό κομμάτι σου σε εξουσιάζει κάθε φορά, εκεί είναι η αρχή της Αυτογνωσίας...

Το να σπας τους δεσμούς με τις καταπιεστικές εντολές του "καλού" και του "κακού", για να ακολουθείς το Αγαθό, εκεί είναι όλη η Θειότητα...

και να μην έχεις τύψεις για όλα όσα Θέλεις να Είσαι, εκεί είναι το τέλος της ανωριμότήτας...

Εχει πολύ μεγάλη σημασία να ολοκληρώνουμε μέσα μας τους Νόμους του Θεού, από το να υποκρινόμαστε ότι τους ακολουθούμε...

Υπάρχει μια μαζική "σκεπτομορφή" που υποκρίνεται τον θεό...Και πραγματικά θέλει μεγάλο Θάρρος να τολμήσεις να την υπερβείς, να σπάσεις τους δεσμούς μαζί της, να μείνεις Συνειδητός στο δημιουργικό κενό που προκύπτει από αυτήν την αποσύνδεση...

Αυτό το κενό, είναι που φοβούνται όλοι οι άνθρωποι, γιατί δεν ξέρουν πως να το γεμίσουν με τον Εαυτό τους, μια και έχουν συνηθίσει την απώλειά του, ξεγελώντας την Συνείδησή τους με όλους αυτούς που την έχουν γεμίσει...

τι να πω για αυτο το αποσπασμα!

[VasilisM]

ότι βλεπεις την πόρτα του κλουβιου ανοιχτή, αλλά δεν μπορείς να ζεις χωρίς το κλουβί?

Δεν λες ότι μου είναι δυσκολο να βρω την έξοδο, γιατί αυτό θα προϋπόθετε ότι την ψάχνεις...

Αυτό που θέλω να πω είναι οτι δεν ξέρω πως να αναπτύξω την Θέληση μου γιατί υπάρχουν κάποια θέματα πρακτικά που πρέπει να λύσω, εγώ δηλαδή θέλω να τα λύσω για να μπορέσω να είμαι πιο αυτόνομος. Χρειάζομαι αποστάσεις από πολλά πρόσωπα και πολλές καταστάσεις..

[Ελενα Κ.]

Βασουλα μου με τα παραδειγματα σου

Κάθε ένα κομμάτι του σπασμένου Εαυτού μας έχει δεσμευτεί με όρκους να πολεμήσει για την ισχύ του, να πολεμήσει για την ζωή του, να πολεμήσει αυτό που φοβάται. Για να λύσουμε αυτούς τους όρκους, χρειάζεται να βρούμε το θάρρος να πάμε κόντρα στον θεό, μπροστά στον οποίο αναγκαστήκαμε να τους δώσουμε…

Το να πηγαίνεις κόντρα σ' αυτό που νόμιζες ότι, υπηρετώντας το, θα είσαι "καλός" άνθρωπος, εκεί είναι όλη η Ουσία...

Το να αντιληφθείς ποιό κομμάτι σου σε εξουσιάζει κάθε φορά, εκεί είναι η αρχή της Αυτογνωσίας...

Το να σπας τους δεσμούς με τις καταπιεστικές εντολές του "καλού" και του "κακού", για να ακολουθείς το Αγαθό, εκεί είναι όλη η Θειότητα...

και να μην έχεις τύψεις για όλα όσα Θέλεις να Είσαι, εκεί είναι το τέλος της ανωριμότήτας...

Εχει πολύ μεγάλη σημασία να ολοκληρώνουμε μέσα μας τους Νόμους του Θεού, από το να υποκρινόμαστε ότι τους ακολουθούμε...

Υπάρχει μια μαζική "σκεπτομορφή" που υποκρίνεται τον θεό...Και πραγματικά θέλει μεγάλο Θάρρος να τολμήσεις να την υπερβείς, να σπάσεις τους δεσμούς μαζί της, να μείνεις Συνειδητός στο δημιουργικό κενό που προκύπτει από αυτήν την αποσύνδεση...

Αυτό το κενό, είναι που φοβούνται όλοι οι άνθρωποι, γιατί δεν ξέρουν πως να το γεμίσουν με τον Εαυτό τους, μια και έχουν συνηθίσει την απώλειά του, ξεγελώντας την Συνείδησή τους με όλους αυτούς που την έχουν γεμίσει...

Μονο την αληθεια μου ζητω να ερχεται μπροστα μου και Ολα στο Φως... για να μπορω να με Βλεπω καθε φορα και να επιλεγω ποια Ειμαι τελικα, και οχι να μενω ανθρωπακι

ποσο ευγνωμοσυνη Βασω

[Vasoula]

γιατί υπάρχουν κάποια θέματα πρακτικά που πρέπει να λύσω,

Βασιλάκη μου τι θυσιάζεις γι' αυτά τα πρακτικά θέματα?

όταν ανακαλύπτεις ότι οι ανάγκες, για χάρη των οποίων παραδόθηκες στην συμβατικότητα, δεν είναι αυτό που Θέλεις αληθινά, όλα αλλάζουν...

Καμιά φορά έρχονται μπροστά μας ηθικά διλήμματα που μας καθηλώνουν…σαν να σαμποτάρουν κάθε καλοπροαίρετη διάθεση να προχωρήσουμε στον Δρόμο μας…
Μας στενοχωρούν και μας καταπιέζουν…

Οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν τρόπους να παραμείνουν στην Ζωή, που μάλλον τους φαίνεται μίζερη, απαιτητική και βίαιη…

Περιφέρονται…

Γιατί δεν τολμούν να ομολογήσουν ανάγκες που δεν είναι αποδεκτές από το σύνολο, που δεν θα εγκριθούν από το σύνολο, που δεν θα δικαιωθούν από το σύνολο…

Έτσι το «δεν τολμώ» γίνεται δεύτερη φύση του ανθρώπου…

Και μέσα σ’ αυτήν την δεύτερη φύση όλα μοιάζουν απειλητικά…

Απειλητικές οι σκέψεις και οι πράξεις, απειλητικά και τα συναισθήματα…
Όταν μέσα μας διατηρούμε την «απειλή», τότε κάθε τι στον κόσμο μας θα είναι τρομαγμένο και υποταγμένο…
Ετσι αρχίζουμε το «ξεπούλημα»…Γι’ αυτήν την τόσο δα μικρή στιγμή ασφάλειας που θα μπορούσαμε να βιώσουμε, παραβιάζουμε ελευθερίες και επιλογές, θυσιάζουμε ευαισθησίες και Θελήσεις…

και επίσης να σου πω, μωράκι μου, ότι και όσοι άνθρωποι στην πορεία τους έλυσαν τα πρακτικά τους θέματα, τόσο, ώστε να νομίζουν ότι δεν έχουν ανάγκη από πρόσωπα στην ζωή τους, απέτυχαν να βρουν τον Εαυτό τους και την βαθύτερη αυτονομία τους...΄Δεν είναι δηλαδή τα πρακτικά ζητήματα, παράμετρος της αυτάρκειάς μας και ούτε είναι εμπόδιο για τον Δρόμο μας...Και αυτό να θυμάσαι...

Ίσως όταν λύσεις τα πρακτικά θέματα να έχεις την δυνατότητα να απομακρυνθείς από ανθρώπους που σε καταπιέζουν, αλλά το σίγουρο είναι ότι θα βρεις άλλους, αν δεν το λύσεις το θέμα μέσα σου με Θέληση προς τον Εαυτό σου...

[VasilisM]

Ευχαριστώ Βασούλα! Καταιγισμός επιγνώσεων και ναι ξέρω πως μέχρι να γίνουν αυτό-επιγνώσεις έχω Δρόμο, αλλά όλα από κάπου ξεκινάνε.. Το πλήρωμα του χρόνου έρχεται και Πιστεύω πως θα γίνουν όλα όπως πρέπει!

[Vasoula]

Το πλήρωμα του χρόνου έρχεται και Πιστεύω πως θα γίνουν όλα όπως πρέπει!

γι' αυτό είμαι σίγουρη καρδούλα!
Αλλά θέσε τους Στόχους σου με γενναιοψυχία!
Γι' αυτό΄στο είπα

[elenaki]

Το να πηγαίνεις κόντρα σ' αυτό που νόμιζες ότι, υπηρετώντας το, θα είσαι "καλός" άνθρωπος, εκεί είναι όλη η Ουσία...

Το να αντιληφθείς ποιό κομμάτι σου σε εξουσιάζει κάθε φορά, εκεί είναι η αρχή της Αυτογνωσίας...

Το να σπας τους δεσμούς με τις καταπιεστικές εντολές του "καλού" και του "κακού", για να ακολουθείς το Αγαθό, εκεί είναι όλη η Θειότητα...

και να μην έχεις τύψεις για όλα όσα Θέλεις να Είσαι, εκεί είναι το τέλος της ανωριμότήτας...

Εχει πολύ μεγάλη σημασία να ολοκληρώνουμε μέσα μας τους Νόμους του Θεού, από το να υποκρινόμαστε ότι τους ακολουθούμε...

[Βικούλα]

όταν ανακαλύπτεις ότι οι ανάγκες, για χάρη των οποίων παραδόθηκες στην συμβατικότητα, δεν είναι αυτό που Θέλεις αληθινά, όλα αλλάζουν...

Καμιά φορά έρχονται μπροστά μας ηθικά διλήμματα που μας καθηλώνουν…σαν να σαμποτάρουν κάθε καλοπροαίρετη διάθεση να προχωρήσουμε στον Δρόμο μας…
Μας στενοχωρούν και μας καταπιέζουν…

Οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν τρόπους να παραμείνουν στην Ζωή, που μάλλον τους φαίνεται μίζερη, απαιτητική και βίαιη…

Περιφέρονται…

Γιατί δεν τολμούν να ομολογήσουν ανάγκες που δεν είναι αποδεκτές από το σύνολο, που δεν θα εγκριθούν από το σύνολο, που δεν θα δικαιωθούν από το σύνολο…

Έτσι το «δεν τολμώ» γίνεται δεύτερη φύση του ανθρώπου…

Και μέσα σ’ αυτήν την δεύτερη φύση όλα μοιάζουν απειλητικά…

Απειλητικές οι σκέψεις και οι πράξεις, απειλητικά και τα συναισθήματα…
Όταν μέσα μας διατηρούμε την «απειλή», τότε κάθε τι στον κόσμο μας θα είναι τρομαγμένο και υποταγμένο…
Ετσι αρχίζουμε το «ξεπούλημα»…Γι’ αυτήν την τόσο δα μικρή στιγμή ασφάλειας που θα μπορούσαμε να βιώσουμε, παραβιάζουμε ελευθερίες και επιλογές, θυσιάζουμε ευαισθησίες και Θελήσεις…

[Ελενα Κ.]

Ίσως όταν λύσεις τα πρακτικά θέματα να έχεις την δυνατότητα να απομακρυνθείς από ανθρώπους που σε καταπιέζουν, αλλά το σίγουρο είναι ότι θα βρεις άλλους, αν δεν το λύσεις το θέμα μέσα σου με Θέληση προς τον Εαυτό σου...

ειναι αυτο που λεει οτι και στην Αλασκα να πας αν δεν το εχεις λυσει θα το κουβαλας
πραγματι και το εχω βιωσει... οσο πελαγωνα κι αγωνιουσα να βρω λυσεις σε θεματα πρακτικα, που δε λεω ειναι σοβαρα, και χανομουνα απο μενα, οχι μονο δεν εβρισκα λυση, αλλα μονο δικαιολογιες για να διαιωνιζω το "εχω προβλημα".....