"Τυχαία γεγονότα" ή "Θεϊκή συγχρονικότητα&quo

[Vasoula]

Βρε Μαράκι...απλά...

αν θεωρείς έναν άνθρωπο σημαντικό, γιατί να χωρίσεις μαζί του?

αν δεν τον θεωρείς σημαντικό, γιατί πονάς αν χωρίσεις?

και επίσης

αν θεωρείς έναν άνθρωπο σημαντικό, γιατι ψάχνεις να βρεις ελαττώματα?

αν τον θεωρείς σημαντικό γιατί δεν επικεντρώνεσαι στα χαρίσματά του?

όλα τα υπόλοιπα τα κάνει το ασυνείδητο!

η μη-λογική, με βάση την οποία δεν μπορείς να δώσεις κανένα επιχείρημα στις υπό εξέταση προτάσεις...

και το ασυνείδητο περιέχει τους εγωιστικούς μηχανισμούς του συναισθήματος, που δεν μπορείς να αντιληφθείς, γιατί δεν ξέρεις καν τις αιτίες που υπάρχει...
Τις αιτίες στις εμφανίζει όταν καταλάβει ότι την σκέψη σου απασχολεί κάτι άλλο, εκτός από τον εαυτό σου.

΄Ομως, σε καταλαβαίνω...Χρειάζεται να εξοικειωθείς με όρους...
Πάρε λίγο χρόνο...

[meinall]

Αν χρειάζεται λέει
Αλλά πάντα τη δεύτερη φορά βλέπεις και κάτι που δεν είχες δει πριν.

[Vasoula]

Μαράκι μου, είναι σημαντικό να γνωριζεις τουλάχιστον την ανθρώπινη ύπαρξη σαν ολότητα, ακόμα κι αν δεν δεν έχεις άμεση αντίληψη των εσωτερικών πεδίων.

Η ολιστική θεραπεία δεν απευθύνεται στο νου ή΄στο συναίσθημα, όπως δεν απευθύνεται και στο φυσικό σώμα, ξεχωριστά...

΄Ολα συνθέτουν μια προσωπικότητα, μια ψυχή και ένα πνεύμα και οι πληροφορίες δεν μπορούν να είναι ακριβείς, αν μία απο τις τρεις υποστάσεις μείνει έξω, κάτι που ο φυσικός άνθρωπος κάνει κατ' εξακολούθηση, μια και δεν γνωρίζει τίποτα για τον εαυτό του, παρά μόνο αυτό που έχει συνηθίσει να θεωρεί σαν αληθινό, χωρις να έχει συνθετικά επιχειρήματα...

΄Ομως και πρακτικά αν το εξετάσουμε, δεν θα μπορέσεις εύκολα να βρεις επιχείρηματα για τον πόνο, για τον θυμό, για τις ενοχές...
Δεν μπορείς να έχεις επιχείρημα με την Λογική, που είναι μια πνευματική και όχι μια νοητική μόνο, λειτουργία της Ανθρώπινης ΄Υπαρξης.

Γι' αυτό σου είπα, πάρε τον χρόνο σου!

[Γλαύκη]

ξεκίνησα από την τελευταία σελίδα και τελικά πήρα το topic από την αρχή - το ρούφηξα και φυσικά μου έγιναν και μένα άπειρα κλικ.
σας ευχαριστώ πολύ και βάσω και σένα ειδικά

[meinall]

Εγώ τον παίρνω τον χρόνο, ο χρόνος δε μ' αφήνει...
Μπλέχτηκαν και οικογενειακοί φίλοι τώρα στο θέατρο της Δευτέρας... Αργά ή γρήγορα με βλέπω να με βάζουν κάτω για να ξεκαθαριστεί η κατάσταση...
Το θέμα είναι ότι δε θέλω να με βάλουν κάτω. Ούτε πάνω. Ούτε να μη με βάλουν, ούτε να αποφασίσουν για μένα λες και είμαι μωρό -για μια ακόμα φορά. Δεν ξέρω πώς να αντιδράσω αλλά θα είναι ακραίο.

[Vasoula]

Μαράκι, γιατί εμπλέκονται οι οικογενειακοί φίλοι, σε ένα τόσο σημαντικό θέμα?

αυτό αφορά εσένα, ούτε καν τους γονείς σου!

[meinall]

Δηλαδή όλο το πρόβλημα είναι αποκλειστικά δικό μου; Ξεκινάει από μένα και καταλήγει σε μένα; Οι άλλοι είναι ο καθρεύτης μου κι όχι το αντίθετο; Οι άλλοι αντιδρούν σε κάτι που έκανα κι όχι εγώ σε κάτι που γίνεται 25 χρόνια; Τότε γιατί την έβαλαν οι δικοί μου να με ψαρέψει με δήθεν δική της πρωτοβουλία, αν όχι για να συνεχίσουν να ασχολούνται μαζί μου και να διαιωνίσουν τη γνώριμη κατάσταση χειραγώγησης που τους βολεύει; Ποιός είναι αγκιστρωμένος σε ποιόν; Θέλουν να μιλήσουν γιατί τους συμφέρει. Όταν όλα θα έρθει η κατάσταση στα λόγια, θα μπορέσουν να τα ανατρέψουν εύκολα. Όταν θα τα ανατρέψουν θα νιώσουν εκείνοι καλά. Αυτό είναι όλο το ζητούμενο. Αν εγώ κλαίω χρόνια κάτω από ψυχολογική και λεκτική βία δεν έχει να κάνει. Έχω κριθεί τόσο πολύ που δε θέλω να ξέρουν ούτε τί κάνω, ούτε τί διαβάζω, ούτε τί σκέφτομαι. Ένα μήνα όμως που έκοψα επαφή (πού να λουζόντουσαν κι αυτά που μου έκαναν!) δεν άντεξαν. Τώρα ξαφνικά θέλουν να τα βρούμε; Τώρα καίει; Τώρα όμως εγώ αποφάσισα να δροσιστώ και δε θα γυρίσω πίσω στον καύσωνα. Δε δέχομαι να ασχοληθώ με το πρόβλημά τους αφού πρόκειται για την ικανοποίηση ότι θα καίγομαι τουλάχιστον μαζί τους. Ό,τι θέλεις μπορεί να είμαι, αλλά μπαλάκι πια δεν είμαι. Τουλάχιστον όσο κρατάν οι δυνάμεις μου. Και μέχρι να αποκτήσω τις άπειρες γνώσεις για το ποιά είμαι, σε πόσα επίπεδα και το πώς και το γιατί, θα έχω θυμό γιατί έτσι είναι. Αυτό δε σημαίνει ότι ξεκινάει από μένα το πρόβλημα. Σημαίνει ότι καταλήγει. Σύμφωνοι. Μα δε με αφήνουν και σε ησυχία! Πρώτα σου βγάζουν την πίστη. Μετά περιμένουν να αντιδράσεις. Αν δεν αντιδράσεις έχεις ύφος. Αν επιμένεις να μην αντιδράς παρόλη την κατηγορία ότι έχεις ύφος (και δεν τους θέλεις και τους ακυρώνεις και κάθε πατάτα που μπορεί να σκεφτεί κανείς να πει) προσπαθούν να ανοίξουν κουβέντα. Σε τσιγκλάνε να πεις κάτι για οτιδήποτε σου προσάπτουν. Σε ρωτάνε και είναι ύβρις να μην απαντάς. Μόλις λοιπόν κάνεις το λάθος να μιλήσεις έχουν πρόβλημα...με την απάντηση, με το ύφος σου... Και κάνουν επίθεση υπονοόντας ότι δεν μπορείς ούτε να τους αμφισβητήσεις, ούτε να πεις κάτι που δε θα το δεχτούν....όχι να το ξεστομίσεις, ούτε να το σκεφτείς! Κι εσύ είσαι το μπαλάκι του τέννις. ’γεσαι και φέρεσαι με την κάθε υπόνοια επί 25 χρόνια. Υποννοείς ότι σκέφτεσαι να πας ταξιδάκι αναψυχής; (σε απλά ελληνικά, απλό τριήμερο με φίλες). Υποννοείς ότι δε σου αρέσει αυτό που είπαμε; Έχεις και μούτρα; Γιατί είναι έτσι η φωνή σου;
Τί να σου πω ρε φίλε, έτσι με γέννησες! Που και να μη με ρωτούσες, αυτό το ύφος έχω, αλλά εσύ με ρώτησες, τί άλλο θέλεις από μένα;

Αντιδρούν σε ένα μπαλάκι του τέννις που ούτε καν μπιστάει; Αν ήταν πράγματι αυτοί ο καθρεύτης μου, δε θα χοροπήδαγαν, θα κόλλαγαν στο πάτωμα. Αφού ούτε να σκεφτώ ότι μπορώ να τους πάω ποτέ κόντρα μου έχουν επιτρέψει. Πλήρης ευνουχισμός!

Θα μου πεις, αν περιμένουμε να μας επιτρέψουμε το χάσαμε το παιχνίδι...
Ε αυτό διορθώνω τώρα σιγά σιγά. Μόνο ας μην το έκαναν πιο δύσκολο απ' ό,τι είναι. Ένα ένα να τα αντιμετωπίζω, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα με εξωτερικές φωνές αποπροσανατολισμού.

[Επισκέπτης]

Aφου μενεις αλλου πλεον βρε μαρακι μου γιατι πρεπει να ανεχεσαι αυτα που θελουν?

[meinall]

Γιατί είναι δικό τους το σπίτι.

[Sofoula]

Και τι πάει να πει αυτό? Ότι θα σε διώξουν? Ας το κάνουν... Θα τα καταφέρεις, γιατί ούτε μόνη σου θα είσαι ούτε οι ανάγκες σου καλύπτονται με τέτοια εξάρτηση...

Πιστεύω ότι καταλαβαίνεις πως και οι δικοί σου σε χρειάζονται... Ότι είσαι σημαντική για αυτούς. Ότι δεν ξέρουν να το δείχνουν, δεν ξέρουν να ζητάνε και μόνο απαιτούνε... Ότι και αυτοί έχουν τους λόγους τους να συμπεριφέρονται έτσι... Γιατί φοβούνται την απόρριψη, την αχρηστία, την μοναξιά...

Αλλά επειδή αυτοί έχουν τα θεματάκια τους δεν σημαίνει ότι πρέπει θα πρέπει να τους βάλεις πάνω από σένα... Γιατί και εσύ έχεις τους λόγους σου και κάνεις ότι κάνεις, γιατί αυτό δέχεσαι και κρίνεις ως σωστό.

Αν χρειαστούν ένα δυνατό χτύπημα για να νιώσουν... Ας γίνει έτσι... Έχεις την δική σου ζωή να ζήσεις..!

[meinall]

Και τι πάει να πει αυτό? Ότι θα σε διώξουν? Ας το κάνουν... Θα τα καταφέρεις, γιατί ούτε μόνη σου θα είσαι ούτε οι ανάγκες σου καλύπτονται με τέτοια εξάρτηση...

Πιστεύω ότι καταλαβαίνεις πως και οι δικοί σου σε χρειάζονται... Ότι είσαι σημαντική για αυτούς. Ότι δεν ξέρουν να το δείχνουν, δεν ξέρουν να ζητάνε και μόνο απαιτούνε... Ότι και αυτοί έχουν τους λόγους τους να συμπεριφέρονται έτσι... Γιατί φοβούνται την απόρριψη, την αχρηστία, την μοναξιά...

Αλλά επειδή αυτοί έχουν τα θεματάκια τους δεν σημαίνει ότι πρέπει θα πρέπει να τους βάλεις πάνω από σένα... Γιατί και εσύ έχεις τους λόγους σου και κάνεις ότι κάνεις, γιατί αυτό δέχεσαι και κρίνεις ως σωστό.

Αν χρειαστούν ένα δυνατό χτύπημα για να νιώσουν... Ας γίνει έτσι... Έχεις την δική σου ζωή να ζήσεις..!

Τα έχω σκεφτεί κι εγώ αυτά και δε θα μπορούσα να μη συμφωνώ.

[Vasoula]

Μαράκι θα σου πω κάτι, και αν θέλεις το κρατάς, αν θέλεις το πετάς, το αφήνεις...

΄Οπου και να πας, όσες πόρτες και να κλείσεις, όσο μακρυά κι αν φύγεις, τους γονείς σου θα τους κουβαλάς, γιατί΄το θέμα είναι δικό σου! Και δεν θα τους κουβαλάς με αγάπη, αλλά με μίσος, θυμό, πίκρα...

Αυτά τα συναισθήματα είναι δικά σου και θα τα παίρνεις μαζί σου σε κάθε σημαντικό σταθμό στην ζωή σου...Σε κάθε ασθένειά σου...Σε κάθε δάκρυ σου...

Δεν εξετάζω το φαινόμενο της απομάκρυνσης...Ποιός έχει δίκιο, ποιανού ανήκει το σπίτι, ποιός θέλει ανακωχή, ποιούς βάζουν να σε πλησιάσουν...
΄Ολα αυτά, για μένα, είναι μια "περικοκλάδα" που τυλίγει τις σχέσεις των ανθρώπων...
Η ουσία δεν είναι τι σου έκαναν αυτοί, αλλά τι κάνεις εσύ χρόνια τώρα στον εαυτό σου...

Δεν μας αρρωσταίνουν οι συνθήκες της ζωής...Αυτό είναι ένας μύθος, όπως τόσοι άλλοι που μας πλασάρουν στην φτωχή μας εκπαίδευση...Μαζί με χιλιάδες "πρέπει" μαθαίνουμε πως θα γίνουμε και φοβισμένοι άνθρωποι, που θα τρεφόμαστε από τα συναισθήματά μας. Και μέσα σ' αυτήν την λειτουργία, έχουμε τάχα και έναν νου, που αντί να μας βοηθά, μας ελέγχει...
Ελέγχει τον ύπνο μας, το ξύπνιο μας, την ώρα της ηρεμίας μας, την ώρα της ανησυχίας μας, το δίκαιο μας, την αδικία μας, τον φόβο και την αγάπη που έχουμε, την ευαισθησία μας, την ανάγκη μας...

΄Εχει άποψη για τα πάντα, εκτός από τον Εαυτό του...Πάντα βρίσκει δικαιολογίες για να συνεχίσει αυτό το φρικτό παιχνίδι που τον έμαθαν να παίζει...Κάποιος άλλος, κάποιοι άλλοι, φταίνε για την δυστυχία του...

Ε, όχι Μαράκι...Δεν φταίνε οι άλλοι! Μέχρι ένα σημείο, είναι δικαιολογημένοι, γιατί κι αυτοί τόσα ξέρουν, τόσα κάνουν...

Κάποτε έλεγα ότι φταίνε οι γονείς μου για όλα...Δεν ήθελα, όπως κι εσύ, να τους δω...Σε κάποια όμως πιο βαθιά ανίχνευση του εαυτού μου, είδα ότι τα συναισθήματά μου δεν είχαν ωριμάσει, απλά με είχαν γεράσει...Στα 30 μου ήμουν ήδη γριά...Αλλά τα συναισθήματα ήταν παιδικά...Είχαν παραμείνει στην ηλικία των 5, των 6, των 7, των 8....

Και έκλαψα πικρά γι' αυτό που είχα κάνει στον Εαυτό μου!!

Εκλαψα για την ανάγκη μου να γίνω αποδεκτή από αυτούς, για την ανάγκη μου να προσπαθώ να κρύβω τις ανάγκες μου από τον ίδιο μου τον Εαυτό, και να γίνομαι "μαχητής" στην ζωή μου, παρ' όλα αυτά αυτή να είνάι χάλια...

Είναι φυσικό να συμβαίνει αυτό στους ανθρώπους...
Είναι φυσικό να βλέπουν μόνο τα γεγονότα, τις κατηγορίες, τις πιέσεις, τις κρυφές και τις φανερές αδικίες...

Εδώ ολόκληρο θεό τον έντυσαν με συμπεριφορά, οι άλλοι θα τους ξέφευγαν?

Μαράκι, πάρε χρόνό σου είπα...
΄Οχι για να καταλάβεις τι σου λέω εγώ, αλλά για να μάθεις τον Εαυτό σου...Γιατί αλλιώς, ότι και να γίνει στις σχέσεις σου με τους γονείς σου, θα είναι μόνο κάτι επιφανειακό που ίσως σε ησυχάσει, μέσα σου όμως θα έχεις φουρτούνα.
Και η ασθένεια δεν έρχεται από την επιφάνεια, αλλά από το βάθος!

Ακόμα και αν σου πουν ότι έχεις δίκιο, ακόμα και αν σου ζητήσουν συγνώμη, χωρίς να το εννοούν, και ησυχάσουν για πάντα με ότι εσύ θεωρείς ότι σου κάνουν άδικο και πιεστικό, ακόμα και τότε, το ανώριμο συναίσθημα θα σε πιέζει ασφυχτικά, πατώντας σε ένα παρελθόν που δεν έχεις παρά σαν νοητική ανάμνηση μέσα σου, χωρίς καν να γνωρίζεις την βία των συναισθημάτων που υπάρχει μέσα σ' αυτές τις παιδικές μνήμες!

Πρέπει να το έχεις καταλάβει ότι οι άνθρωποι απλά μεγαλώνουν χωρίς να ωριμάζουν...

Γι' αυτό σου είπα πάρε τον χρόνο σου...
Να μάθεις ποιός είναι ο Εαυτός σου, να μάθεις τις αληθινές σου ανάγκες, όχι αυτές που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά, αλλά αυτές που έχει ένας ΄Ανθρωπος που βιώνει την Ζωή του ουσιαστικά και ώριμα, με πλήρη συνείδηση...

Σε όλη αυτήν την διαδικασία, οι γονείς σου ας είναι αυτό που είναι...

Γιατί το επόμενο μυστικό που θα σου αποκαλύψω είναι ότι κανέναν δεν μπορούμε να αλλάξουμε, παρά μόνο τον εαυτό μας!
΄Οτι και να κάνουμε, όπως και να το κάνουμε, ο κόσμος γύρω μας θα είναι ίδιος με τον κόσμο μέσα μας...
Και ας λέμε ότι είμαστε διαφορετικοί...

Για να είμαστε διαφορετικοί, χρειάζεται πρώτα να βρούμε τις ομοιότητες, να τις νιώσουμε και να μεταλλάξουμε ότι δεν μας αρέσει σε εμάς...και όχι στους άλλους!

Αν θέλεις ο κόσμος σου να είναι δίκαιος και γεμάτος αγάπη, αν θέλεις ειρήνη μέσα σου και έξω σου, ο μόνος που θα σε βοηθήσει είναι ο Εαυτός σου, ολόκληρος και όχι η συμπεριφορά των άλλων...

Με πάρα πολύ αγάπη και κατανόηση για σένα!

[AMALIA]

Μαρακι ανηκα και εγω στην περιπτωση οτι παντα εφταιγαν οι αλλοι και μεσα απο απο δικαιολογιες κτλ δεν αναλαμβανα την ευθυνη του ευατου μου..
Την μετεθετα στους αλλους και περιμενα ολες τις ελλειψεις μου μεσα απο ρολους θυμα θυματος να τις ριχνω στου αλλους..
Η Βασω στα εξηγει παραπανω και ημουν και εγω ενα γερασμενο πλασμα που αρρωστενα που ο θυμος βαραγε σε νευροπιεση, και αλλα πολλα και με xanax και lexonatil κοιμιζα τα συναισθηματα μου..
Δεν ειναι ετσι κοριτσακι γλυκο απλα θελει πολυ υπομονη και επιμονη να εργαστεις και να ανακαλυψεις τις αιτιες και τις ομοιοτητες στις συμπεριφορες..
Ειμαι τριαμιση χρονια σε αυτον τον δρομο δουλλευοντας να ανακαλυψω τον ευατο μου.
Εχει αλλαξει η ζωη μου ολη εδω και ενα χρονο !!!
Δεν εχουν αλλαξει οι αλλοι εγω δουλλεψα για αυτο και ξαναεκπαιδευω τον ευατο μου..
Ειναι οτι πιο ομορφο και συμαντικο εχω κανει!!
Ειχα απειρα θεματα ειδικα με τους γονεις δεν αλλαξε ο πατερας μου γιατι δεν υπαρχει καν στην ζωη εγω αλλαξα δουλλευοντας τα συναισθηματα μου και συγχωρησα και ελευθερωθηκα.

Θελει χρονο κοριτσακι αλλα πιστεψε με αξιζει !!!

[Sofoula]

Μα δεν νομίζω ότι η Μαρία μόνο έδωσε την ευθύνη, τυφλά, χωρίς καμία κατανόηση... Απλά πιστεύω ότι είναι λογικό τώρα, που τα συναισθήματα πιέζουν, να είναι κάπως πιο επιθετική.
Το πως και πότε θα απελευθερωθεί από τα συναισθήματα που έχει, εντάξει, προφανώς είναι δικό της θέμα [και το βλέπω να έρχεται σύντομα, μιας και η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο...]
Είναι κάτι που θέλει προσπάθεια, σίγουρα δεν έρχεται μόνο του, αλλά πιστεύω ότι, από την στιγμή που αναγνωρίζουμε ότι ο καθένας στην ιστορία έχει τους λόγους του που κάνει κάτι οφείλουμε να τους δεχτούμε, χωρίς όμως να πάψουμε να σεβόμαστε και τους δικούς μας.

Γιατί κάθε πράξη, κάθε δράση σε αυτό το σύμπαν, έχει μία αντίδραση. Και αν αυτά που της έκαναν είχαν ως αποτέλεσμα να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο δεν πάει να πει ότι "φταίει" κιόλας. Κανείς δεν φταίει ουσιαστικά αλλά, στην διαδικασία που αναγνωρίζουμε και αποδεχόμαστε τα λάθη όλων, πρέπει πρώτα να δικαιολογήσουμε ειλικρινά (με την έννοια να αναγνωρίσουμε τις αιτίες τον πράξεών μας και να τις κρίνουμε εμείς, για εμάς) τον εαυτό μας. Αλλιώς δεν θα το κάνουμε ποτέ για τους άλλους.

Ναι, και οι άλλοι είχαν τους λόγους τους. Το αναγνωρίζουμε, το αποδεχόμαστε. Ναι, και εμείς έχουμε τους λόγους μας. Ας αποδεχτούμε και ας σεβαστούμε πρώτα την δική μας άποψη και όταν είμαστε ήρεμοι και έτοιμοι θα είμαστε εντάξει και με την άποψη των άλλων.

Για τα θεματάκια που αποκτήσαμε [αδίκως] λόγο γονέων, ανεξάρτητα από το ότι και εκείνοι είναι δικαιολογημένοι για την άγνοια και την δική τους ψυχολογική κατάσταση, δεν σημαίνει ότι εμείς έπρεπε να τα υποστούμε. Αλλά τα περάσαμε, επιβιώσαμε με αυτά και το αν και πότε θα τα αποβάλλουμε θα φανεί στην πορεία.
Από την στιγμή που το πρόβλημά τους έγινε και δικό μας πρόβλημα και από την στιγμή που η ψυχική μας ηρεμία επηρεάζεται τόσο από αυτούς, ναι, η μόνη λύση για αποδέσμευση είναι στο χέρι μας.

Όλοι είναι δικαιολογημένοι και ο καθένας πρέπει να βιώσει την σύγκρουση για να αναγνωρίσει τις ανάγκες του. Να πάρει κάποιο μάθημα. Αλλά αν η αρχική άμυνά μας είναι να κατηγορήσουμε, να επιτεθούμε και να εκφράσουμε την διαταραχή μας με οποιονδήποτε τρόπο... Ας γίνει έτσι! Δεν θα μας λύσει το πρόβλημα, συμφωνώ, αλλά είναι μια αρχή.

Ένας άνθρωπος που μπορεί να μιλήσει και να εμπιστευτεί έτσι προσωπικά του προβλήματα σίγουρα δεν θα "επαναπαυθεί" σε αυτό.

[meinall]

Βάσω και Αμαλία, καταλαβαίνω ότι πρέπει οκαθένας να διανύσει την πορεία αυτή σιγά σιγά και μόνος του να φτάσει στα συμπεράσματά του. Έχω όμως τις εξής ..ενστάσεις; απορίες; ανησυχίες;

α) Ας το κάνουμε πιο χτυπητό το παράδειγμα. Ας πούμε ότι έχεις ένα κατάστημα που προσωπικά δεν έχεις λόγο να το κλείσεις ή να το μεταφέρεις αλλά που για κάποιο λόγο ενοχλεί τους γείτονες (είναι sex shop πες και θεωρούν ότι απειλούνται). Ας πούμε ότι έχεις παιδευτεί για χρόνια με μηνύσεις κλπ. Και κάποια στιγμή λες ΣΤΟΠ! Δε θα μ' ενοχλεί πια τίποτα. Τη δουλειά μου εγώ. Αλλά οι μηνύσεις συνεχίζουν. Τρέχεις στα δικαστήρια όλη μέρα και πληρώνεις δικηγόρους και πρόστιμα. Κι αν αυτό δεν είναι ψυχικό έξοδο, είναι χρηματικό. Ακόμα και τις ώρες που θα το έχεις κλειστό για να παραστείς στη δίκη είναι κόστος. Επιπλέον ο φούρναρης δε σου μιλάει επειδικτικά και υπάρχει μια υπόνοια ότι δε σε έχουν και ανάγκη, εσύ τους έχεις. Κι αποφασίζεις ότι δεν τους έχεις γιατί υπάρχουν και σε άλλες περιοχές φουρνάρηδες. Και τρέχεις από Χαλάνδρι Χολαργό για τις βασικές σου ανάγκες αλλά πάλι δε σ' ενοχλεί εκτός από χάσιμο χρόνου και ενέργειας. Αλλά εν τω μεταξύ έρχονται κι άλλες μηνύσεις. Κι αυτή η κούραση συσσωρεύεται. Δεν ξέρω πώς μπορεί αυτό να μη γίνει ψυχικό κόστος. Την ώρα που απολογείται στο δικαστήριο, όσο και να πιστεύει ότι το sex shop είναι κι αυτό ένα αξιοπρεπές επάγγελμα, όσο και να ξέρει ότι δεν έχει καμία υποχρέωση να μετακομίσει σε άλλη περιοχή, δεν θα το κάνει με το χαμόγελο στα χείλη. Θα μπορούσε να πει "τόσο ξέρουν!" και να προχωρήσει; Που να προχωρήσει όταν ξανά αύριο θα ξαναπεράσει τα ίδια;

β) Είμαι πρόθυμη να το ψάχνω το θέμα μέχρι να γεράσω. Γι' αυτό είμαι εδώ. Ακόμα δεν έχω καταλάβει τον τρόπο, κι αν είναι ο διαλογισμός, ακόμα δεν έχω καταφέρει κάποιον αξιοπρεπή πέρα από κατευθυνόμενο στο παρελθόν (χωρίς τότε να ξέρω τί είναι).
Και τέλος πάντων αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να περιμένω 3 χρόνια. Κι αυτά που μου λέτε είναι μόνο θεωρητικά. Ας πούμε ότι σας έλεγαν 'πάμε κάπου να μιλήσουμε' τί θα κάνατε; Θα πηγαίνατε; Η όχι και θα τους λέγατε "το πρόβλημα είναι αποκλειστικά δικό μου και σας συγχωρώ''; Θα τους τα λέγατε έξω απ' τα δόντια; Θα τους αφήνατε να σας τα πούνε έξω απ' τα δόντια; Και μετά τί; Όλα θα ήταν καλά;
Ας πούμε τώρα ότι κάνω την εσωτερική εργασία μου και τα έχω ξεπεράσει όλα. Και μιλάω μαζί τους. Και τους μιλάω με αγάπη και υπάρχει αγάπη. Ξέρω τί θα έκαναν αυτοί. Θα αισθανόντουσαν οκ (τώρα που ήρθε με τα νερά μας πάμε πάλι) και θα συνέχιζαν το τροπάρι τους από εκεί που το άφησαν. Κρίσεις και επικρίσεις και ψυχολογικά τερτίπια. Τί σημαίνει, ότι αν τα επεξεργαστώ αυτά μέσα μου δε θα μ' αγγίζουν; Δηλαδή θα τους γράφω. Και θα έχω στ' αφτιά μου "μας γράφεις!!!??" αλλά δε θα με πειράζει. Ή θα έχω αποκτήσει τόση αυτοεκτίμηση που δε θα αισθάνομαι την υποχρέωση να τους ακούω οπότε θα φεύγω. Στην πρώτη περίπτωση θα μου τρώνε τα αφτιά αλλά εγώ εκεί...ο χαρούμενος σάκος (αλήθεια, υπάρχει περίπτωση να αγιάσω; ). Στη δεύτερη, θα κάνω αυτό που κάνω τώρα, θα φεύγω, κι εκείνοι θα με ψάχνουν για να μου τα πούνε και να ξεσπάσουν. Και κόντρα ενοχές! Αλλά εγώ βράχος!
Έχω αποδεχτεί ότι δε θα αλλάξουν, γι' αυτό εξάλλου και δεν το παλεύω και αποσύρομαι. Έχω γλιτώσει πολύ φασαρία έτσι.
Αλλά αν αλλάξω μυαλά δεν καταλαβαίνω πώς μπορούν να αλλάξουν και οι συνθήκες. Ειλικρινά, όλα αυτά είναι πολύ θεωρητικά, αλλά αυτή τη στιγμή δεν προλαβαίνω να τα επεξεργαστώ. Μπορεί από στιγμή σε στιγμή να ανέβουν Αθήνα. Για μένα υπάρχουν 2 λύσεις. Η μια να μη δεχτώ να κουβεντιάσω. Η δύτερη να δεχτώ, αλλά να διαλλέξω ανάμεσα σε 2 παρακλάδια. Ο ένας να κατηγορήσει τον άλλο έξω από τα δόντια. Ή αν τους δουλέψω ψιλό γαζί. Να το παίξω τρέλα και να τους μπερδέψω.
Δεν ξέρω καν πως να τους φερθώ. Να τους αντιμετωπίσω όμως δεν μπορώ. Αν τους αντιμετώπιζα θα τους έβριζα άσχημα. Αλλά στο dna μου έχουν (ναι οι άλλοι πάλι φταίνε) περάσει ότι αυτό είναι αδιανόητο. Και είναι αδιανόητο να τους μιλήσω κάπως. Ο πατέρας μου με πήρε προχθές να μου πει ότι όταν τελειώσει το επίδομα να του πω να μου βάλει ΙΚΑ. Του είπα ένα ξερό ναι. Μέσα μου ήθελα να του πω να μην ασχολείται με τα ΙΚΑ μου. Πραγματικά, φέτος ήθελα να τα καταφέρω μόνη μου. Κι αυτό σημαίνει λεφτά. Και το ΙΚΑ σημαίνει λιγότερα λεφτά, ίσως όχι ικανά να με θρέψουν. Τώρα κάποιος μου το εξασφαλίζει. Από αγάπη ή όχι δε με αφορά. Με αφορά ότι δε θέλω να κανονίζουν άλλοι για μένα. Αν είναι να φάω τα μούτρα μου θέλω να είναι δική μου απόφαση. Αλλά δεν μπορούσα να του το πω... δε μου έβγαινε η φωνή. Το μόνο που μου βγήκε ήταν ένα άψυχο 'ναι', για να εισπράξω μετά την εξής επίκριση: "Γιατί μιλάς ΈΤΣΙ;" Α στο δ** που θα απολογηθώ και γι' αυτό!
Κι όμως απολογήθηκα... έφταιγε το κινητό.


Φυσικά και δε φταίω εγώ. Ακόμα και στα 31 μου, δεν έχω δικαίωμα να φταίω... έχω μόνο υποχρέωση να ακολουθώ τα θέλω των άλλων και να απολογούμαι