celestial έγραψε:
Ίσως γιατί ,όταν πρόκειται για ό,τι καταστρεπτικό,αυτό βρίσκει πρόσφορο έδαφος στις αντιστάσεις του ανθρώπου για αλλαγή,γιατί η εξέλιξη προϋποθέτει άνοιγμα προς το άγνωστο,προς το καινούριο.
Η ανάπτυξη κυριολεκτικά σημαίνει διεύρυνση και ,σε συνειδησιακό επίπεδο πρώτα και έπειτα σε κοινωνικό,κατανόηση όλο και ευρύτερης/βαθύτερης εμπειρίας ή προσφερόμενης απ'έξω γνώσης.
Όμως είμαστε φοβισμένοι και κατά συνέπεια εγωιστές.Αγκιστρωνόμαστε στο οικείο,αυτό που ήδη ξέρουμε.
Ακόμη και να μη συμφωνούμε,για παράδειγμα, με αυτό το κάτι που μπορεί να είναι εξαιρετικά καταστρεπτικό ακόμη και σε συλλογικό επίπεδο(πόλεμοι κτλ) συνήθως περνάει στα ψιλά γιατί έτσι ξέρουμε ότι έχουν τα πράγματα.Μένουμε στα όριά μας γιατί αυτό είναι το πιο εύκολο.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη γνώση.Αντιστεκόμαστε στο ,αν και ωφέλιμο, δυσνόητο άρα άγνωστο.
Δυστυχώς είναι ένας φαύλος κύκλος αυτό που μας ρίχνει όλο και πιο βαθιά στη θολούρα και συνήθως χρειάζεται ένα δυνατό ταρακούνημα για να το πάρουμε απόφαση να δούμε.
Βέβαια ίσως ο ρυθμός χελώνας να μην είναι και τόσο απογοητευτικός γιατί είναι ο χρόνος που χρειάζεται για να αφομοιωθεί η γνώση και ,αν και είναι αργός ,μας δίνει ένα σήμα για την ανθρώπινη φύση (και εξέλιξη και κατανόηση σε συλλογικό επίπεδο κτλ) και αφετέρου είναι ο ρυθμός του σοφού και του σταθερού σύμφωνα με τους Κινέζους.(<-χιούμορ)
Καλώς σας βρήκα! 
Συμφωνώ σε όλα όσα λες, Celestial...
Όμως αν λίγο παρατηρήσει κανείς, θα δει ότι μια Δύναμη κάθε φορά, μας κάνει να ξεπερνάμε τα όριά μας...Αυτή η Δύναμη είναι ο πόνος...
Σε συγκεκριμένες στιγμές στην ιστορία μας, η εξέλιξη προήρθε μέσα από τον πόνο...Που σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να αφομοιώσουν μια πιο εσωτερική πληροφορία, μπορούν όμως να κινηθούν με μεγαλύτερη ταχύτητα, μόνο αν πονέσουν...
Μόλις σταματήσει ο πόνος, τότε επανέρχονται στα γνωστά όρια...
Και αυτό μου έδωσε κίνητρα να το ερευνήσω, σε μεγαλύτερο εύρος...
Το συμπέρασμα μου είναι ότι μαθαίνοντας τον πόνο σαν εξέλιξη, δεν ανοίγει κανείς εύκολα στην παρατήρηση και την σύνθεση πληροφοριών, αλλά περιμένει αυτό το μαγικό χέρι να τον σπρώξει έξω από τα όρια του, ενόσω μπορεί ήδη να έχει μάθει, ότι τα έχει βάλει ο ίδιος...
Νομίζω ότι δεν γίνεται ποτέ "απολογισμός" των καταστάσεων της Ζωής...Έτσι έτυχε, έτσι έπραξα...συμπτωματικά και αντιδραστικά...Και αυτή είναι η ψευδαίσθηση για εμένα...
