«Θέλω κάποιος να με αγαπήσει γι’ αυτό ακριβώς που είμαι…»

[Sofoula]

Ναι, ο τίτλος αυτού του άρθρου μου κίνησε το ενδιαφέρον. Είναι γραμμένο από τον Διδάκτωρα Ψυχολογίας Α.Π.Θ., Ψυχολόγο – Ψυχοθεραπευτή, Μέλος του Σ.Ε.Ψ. (Σύλλογος Ελλήνων Ψυχολόγων) και της E.F.T.A. (European Family Therapy Association). Και είναι δημοσιευμένο σε site που κάνει, κατά τα άλλα, σοβαρές προσπάθειες για την ψυχολογική υποστήριξη των ανθρώπων.

Πηγή:
http://psychografimata.com/8648/thelo-k ... s-pou-ime/" onclick="window.open(this.href);return false;


Στην καθημερινότητα μας όλοι μας, με κάθε μας σκέψη, με κάθε κίνηση του νου και της καρδιάς μας, με κάθε μας πράξη, σε κάθε μας σχέση, σε κάθε μοναχική μας στιγμή, επιδιώκουμε ενσυνείδητα ή ανεπίγνωστα μας, ένα μόνο πράγμα: την αγάπη.

Έχουμε μια βασική έλλειψη, ένα στόχο, αναζητούμε μια ευκαιρία, έχουμε ένα όνειρο: να αγαπηθούμε. Να βιώσουμε αυτό –που όπως συνηθίζουμε να πιστεύουμε- δεν πήραμε, καθόλου ή πήραμε σε ανεπαρκή βαθμό, από τους γονείς μας, αυτό που δεν βιώνουμε επαρκώς στην σχέση με τον/την σύντροφό μας, με τα παιδιά, ή τους φίλους μας.

Η βασική αυτή έλλειψη κρύβεται πίσω από κάθε βίωμα μοναξιάς, αίσθηση ότι οι άλλοι μας αδικούνε ή μας περιορίζουν, πίσω από κάθε υλική διεκδίκηση, και κάθε αγωνιώδη προσπάθεια επίτευξης ενός ορατού στόχου. Όλη μας η προσωπική και συλλογική ζωή υποκινείται από την βαθύτατη αυτή, αλλά ταυτόχρονα –σε πολλές περιπτώσεις- ανεπαίσθητη ανεπάρκεια: την ανεπάρκεια της αγάπης.

Αν όλοι όμως, σε κάθε συμπεριφορική μας εκδήλωση και συναισθηματική έκφραση, ζητάμε από τους άλλους την αγάπη, τότε ποιος είναι αυτός που είναι σε θέση να την δώσει;

Είναι πρακτικά αδύνατον να δώσει κανείς σε κάποιον άλλον –και μάλιστα σε επαρκή ποσότητα & ποιότητα- κάτι που ο ίδιος δεν έχει, αφού ποτέ δεν το έλαβε, ή το έλαβε σε περιορισμένο βαθμό! Κάθε μας, λοιπόν, απόπειρα να πάρουμε μέσα από μια σχέση μας την αγάπη που μας λείπει είναι καταδικασμένη σε ματαίωση, αφού κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να μας δώσει αυτό που δεν πήρε ο ίδιος ποτέ. Μήπως λοιπόν αυτό που αναζητούμε πυρετωδώς, εκτεταμένα και με κάθε τίμημα, στο χρόνο της ζωής μας είναι μια ουτοπία; Κάτι που δεν υπάρχει και γι’ αυτό δεν μπορεί να δοθεί;

Η αλήθεια είναι ότι, οι περισσότεροι από μας, έχουμε μια εντελώς -γνωστικά & βιωματικά- διαστρεβλωμένη εικόνα της αγάπης. Θεωρούμε δηλαδή ότι είναι ένα προϊόν συναισθηματικών προθέσεων που, μέσω της σκέψης, του λόγου & των ενεργειών μας μπορεί εκούσια να παραχωρήσουμε σε συγκεκριμένα πρόσωπα και σχέσεις με τις οποίες συνδεόμαστε κατά έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Η αγάπη όμως δεν είναι μια περιορισμένη σε ιδιαίτερες σχέσεις συναισθηματική κατάσταση, η οποία βιώνεται υπό συγκεκριμένους όρους, και την «αξίζουν» συγκεκριμένοι άνθρωποι που πληρούν κάποια δεδομένα κριτήρια. Είναι μια -άνευ όρων, χωρο-χρονικών, και σχεσιακών περιορισμών- υπαρξιακή κατάσταση. Επειδή ακριβώς μπορεί να βιωθεί μόνο ως «άνωθεν» δωρεά –δηλαδή, δεν είναι κάτι που «αξίζει» να δοθεί σε κάποιον επειδή έκανε κάτι, ή είναι κάπως- δεν είναι δυνατόν να δοθεί σε κανέναν από κάποιον άλλον άνθρωπο, στο πλαίσιο μια ιδιαίτερης σχέσης. Δεν μπορεί σίγουρα να δοθεί, σε καμία περίπτωση, από κάποιον που δεν του δόθηκε.

Επειδή όμως η απουσία της είναι κυρίως αποτέλεσμα μιας βαθύτατης –και στους περισσότερους από μας ανέγγιχτης και σε πρακτικό επίπεδο αόρατης- οντολογικής ανεπάρκειας, είναι απολύτως φυσικό και αναμενόμενο το γεγονός ότι κανένας άνθρωπος που κρατάει τον εαυτό του περιορισμένο στο επίπεδο της φτωχής ψυχικής του πραγματικότητας δεν μπορεί ούτε να λάβει –απ’ το επίπεδο αυτής της περιοριστικής συνθήκης- ούτε να δώσει αγάπη.

Συνήθως οποιαδήποτε αίσθηση έλλειψης/ανεπάρκειας, –είτε πρόκειται για το αμιγώς υλικό, είτε για το επίπεδο των συναισθημάτων- ωθεί αυτόν που την βιώνει στο να «κλειστεί», εξαιτίας του φόβου του, ακόμα περισσότερο στο «καβούκι» του. Με τον ίδιο τρόπο, εκείνος που του λείπει η αγάπη, προσπαθώντας να αμυνθεί σε έναν «επικίνδυνο» κόσμο –σε έναν κόσμο σχέσεων, απ΄τον οποίον δεν μπορεί να πάρει αυτό που του λείπει, άρα απειλητικό- τείνει να «κλείνει την πόρτα» σε κάθε ευοίωνο σχεσιακό ερέθισμα, σε κάθε πιθανότητα να αγαπηθεί! Αυτή η επιλεκτική του κλειστότητα γίνεται η φυλακή του. Ολόκληρη η ζωή του μεταμορφώνεται σε τόπο & χρόνο αυτό-εξορίας.

Η αξιοθρήνητη αυτή κατάσταση είναι δυνατόν να αλλάξει μόνο όταν εγώ, εσύ, εμείς, αποφασίσουμε -αποδεχόμενοι τον φόβο μας να αγαπηθούμε- να αφήσουμε κάτω την πανοπλία των περιοριστικών νοητικών μας κατασκευών, και με ειλικρινή ταπείνωση, ανοίξουμε την πόρτα στον όντως Όντα, στον Κύριο της οντολογικής μας επάρκειας & πληρότητας, στον Ιησού Χριστό. Στον διδάσκαλο της ταπείνωσης, στον οδοδείκτη και οδηγό μας προς τον α-ληθή, αναλοίωτο και υπερ-αιώνιο εαυτό μας.

Η αποδοχή λοιπόν αυτής της ψυχικής μας ανεπάρκειας είναι απαραίτητη και βασική συνθήκη για να ανοίξουμε την καρδιά μας στον πνευματικό μας εαυτό. Σ’ αυτόν δηλαδή, που όντας απεριόριστος στο χώρο & τον χρόνο, βιώνει την απόλυτη επάρκειά του ως καθαρή και ανεξάντλητη Αγάπη, τελείως απαλλαγμένη από συμβιβασμούς & προϋποθέσεις.

Έτσι, οι ψυχικές ποιότητες που σε εγκλωβίζουν σε μια συνεχή αίσθηση ανικανοποίητου, και με τις οποίες είχες μέχρι σήμερα ταυτιστεί, υποκαθίστανται –ανάλογα με τον βαθμό της εμπρόθετης ανοιχτότητάς σου- από τις πνευματικές σου ποιότητες.

Σ’ αυτό το επίπεδο, αρχίζεις να βιώνεις αναπόφευκτα την δωρεά της Αγάπης, και ταυτιζόμενος μαζί της, δεν μπορείς παρά να την χαρίζεις σε όλους τους συνανθρώπους σου, άσχετα με το είδος, το βάθος, και την ποιότητα της σχέσης σου μαζί τους. Όλοι οι άνθρωποι είναι για σένα πια αδερφοί σου, και οφείλεις να τους βοηθήσεις να το καταλάβουν. Η ευτυχία σου ολοκληρώνεται στον βαθμό που ο κάθε ένας αδερφός σου αρχίζει να βιώνει τον εαυτό του ως μια ολοκληρωμένη και ψυχο-πνευματικά επαρκή οντότητα, παιδί της μιας και πανανθρώπινης οικογένειας.



Ενώ στην αρχή δεν ήμουν ιδιαίτερα αντίθετη με όσα έλεγε, κάπου άρχισε να χάνει...
Το άρθρο αυτό, εκτός απο τα θρησκευτικά λέει επίσης ότι η αγάπη είναι μια δύναμη που δεν έχουμε απο μόνοι μας
αλλά χρειάζεται να τη λαμβάνουμε απο αλλού.

Είναι κρίμα που άνθρωποι με πτυχία και αναγνώριση χρησιμοποιούν την θέση τους για να διαιωνίζουν πρότυπα. Το καταλαβαίνω πως μπορεί ο ίδιος να έχει βοηθηθεί από αυτό, αλλά όταν γράφει την επιστημονική του άποψη... Ε, με ενοχλεί.

[Ellaki]

Η ευτυχία σου ολοκληρώνεται στον βαθμό που ο κάθε ένας αδερφός σου αρχίζει να βιώνει τον εαυτό του ως μια ολοκληρωμένη και ψυχο-πνευματικά επαρκή οντότητα, παιδί της μιας και πανανθρώπινης οικογένειας.

εμένα με ενοχλεί αυτό που έβαλα σε παράθεση
προσπαθεί να πει κάτι για την ανιδιοτελή Αγάπη και στο τέλος την ακυρώνει

[Ταρούλα]

Συμφωνώ στο ότι η Αγάπη δεν είναι συναίσθημα, αλλά η Ουσία μας

[Vasoula]

παιδιά ξαναδιαβάστε το άρθρο...

έτσι είναι ακριβώς όπως τα λέει...

Μόνο αλήθειες έχει μέσα του...


Η Αγάπη δεν είναι συναίσθημα, αλλά η Ουσία μας, όμως πολύ λίγοι άνθρωποι ζουν με την Ουσία τους...


Δεν μπορείς να δώσεις κάτι που δεν έχεις και δεν μπορείς να πάρεις αν φοβάσαι...

Η Αγάπη δίνεται άνωθεν, λέει...Και αυτό είναι αλήθεια...Γιατί η Αγάπη βιώνεται σαν κατάσταση μέσα στον Εαυτό σου...


Αλήθεια, θα ήθελα να συζητήσουμε, Σοφάκι, Ελλάκι, που είδατε κάτι που μέχρι τώρα δεν έχετε ακουσει!


:roll:

σε έναν κόσμο σχέσεων, απ΄τον οποίον δεν μπορεί να πάρει αυτό που του λείπει, άρα απειλητικό

αλήθεια

Αυτή η επιλεκτική του κλειστότητα γίνεται η φυλακή του. Ολόκληρη η ζωή του μεταμορφώνεται σε τόπο & χρόνο αυτό-εξορίας.

αλήθεια

Επειδή όμως η απουσία της είναι κυρίως αποτέλεσμα μιας βαθύτατης –και στους περισσότερους από μας ανέγγιχτης και σε πρακτικό επίπεδο αόρατης- οντολογικής ανεπάρκειας, είναι απολύτως φυσικό και αναμενόμενο το γεγονός ότι κανένας άνθρωπος που κρατάει τον εαυτό του περιορισμένο στο επίπεδο της φτωχής ψυχικής του πραγματικότητας δεν μπορεί ούτε να λάβει –απ’ το επίπεδο αυτής της περιοριστικής συνθήκης- ούτε να δώσει αγάπη.

αλήθεια

Η αλήθεια είναι ότι, οι περισσότεροι από μας, έχουμε μια εντελώς -γνωστικά & βιωματικά- διαστρεβλωμένη εικόνα της αγάπης. Θεωρούμε δηλαδή ότι είναι ένα προϊόν συναισθηματικών προθέσεων που, μέσω της σκέψης, του λόγου & των ενεργειών μας μπορεί εκούσια να παραχωρήσουμε σε συγκεκριμένα πρόσωπα και σχέσεις με τις οποίες συνδεόμαστε κατά έναν ιδιαίτερο τρόπο.

αλήθεια

Η αξιοθρήνητη αυτή κατάσταση είναι δυνατόν να αλλάξει μόνο όταν εγώ, εσύ, εμείς, αποφασίσουμε -αποδεχόμενοι τον φόβο μας να αγαπηθούμε- να αφήσουμε κάτω την πανοπλία των περιοριστικών νοητικών μας κατασκευών, και με ειλικρινή ταπείνωση, ανοίξουμε την πόρτα στον όντως Όντα, στον Κύριο της οντολογικής μας επάρκειας & πληρότητας

αληθεια (όσον αφορά το όνομα του Ιησού, ο καθένας τον αγαπά όπως μπορεί...)

Η ευτυχία σου ολοκληρώνεται στον βαθμό που ο κάθε ένας αδερφός σου αρχίζει να βιώνει τον εαυτό του ως μια ολοκληρωμένη και ψυχο-πνευματικά επαρκή οντότητα, παιδί της μιας και πανανθρώπινης οικογένειας.

η μεγαλύτερη αλήθεια...απορώ Ελλάκι που σε ενόχλησε αυτό! :roll:


τι διαφορετικό έχετε μάθει?


:roll:

[Sofoula]

Η διαφωνία μου είναι σε αυτό

Η αξιοθρήνητη αυτή κατάσταση είναι δυνατόν να αλλάξει μόνο όταν εγώ, εσύ, εμείς, αποφασίσουμε -αποδεχόμενοι τον φόβο μας να αγαπηθούμε- να αφήσουμε κάτω την πανοπλία των περιοριστικών νοητικών μας κατασκευών, και με ειλικρινή ταπείνωση, ανοίξουμε την πόρτα στον όντως Όντα, στον Κύριο της οντολογικής μας επάρκειας & πληρότητας, στον Ιησού Χριστό. Στον διδάσκαλο της ταπείνωσης, στον οδοδείκτη και οδηγό μας προς τον α-ληθή, αναλοίωτο και υπερ-αιώνιο εαυτό μας.

Γιατί αυτό μου φέρνει σε θρησκευτικό πρότυπο. Αρχικά γιατί η ταπείνωση δεν ήταν η διδασκαλία του Ιησού, αλλά η διδασκαλία που έμαθε η εκκλησία τον κόσμο, ως σωστή.

Και αυτό με πάει και σε διαφορετική κατεύθυνση. Το να πρέπει τις άμυνες να τις βγάλουμε μέσα από την ταπείνωση, μου θυμίζει το "να τσακίσουμε την προσωπικότητα".


Δεν αμφιβάλλω πως ο ίδιος ο συγγραφέας βοηθήθηκε από την συγκεκριμένη αντίληψη. Απλά με ενοχλεί που την προβάλλει σε ένα άρθρο ψυχολογίας. Θεωρώ εμπλέκει έντονα θρησκευτικές αντιλήψεις ή έστω αυτό βγάζει προς τα έξω. Θα είχε ενδιαφέρον, ως άρθρο εσωτερισμού ή θρησκευτικό άρθρο, αλλά δεν νομίζω πως θα έφερνε επιθυμητά αποτελέσματα όταν απευθύνεται στην ευρύτερη κοινώτητα (και κυρίως ανθρώπων με ψυχολογικές δυσκολίες).

[ARTYADIS]

Παιδιά, επειδή εγώ τώρα το διάβασα, δεν είδα κάπου κάτι που δεν το ξέρουμε ήδη. Ειδικά αυτό:

Η ευτυχία σου ολοκληρώνεται στον βαθμό που ο κάθε ένας αδερφός σου αρχίζει να βιώνει τον εαυτό του ως μια ολοκληρωμένη και ψυχο-πνευματικά επαρκή οντότητα, παιδί της μιας και πανανθρώπινης οικογένειας.

θεωρώ ότι είναι απόλυτα αλήθεια!

[Annoula]

To άρθρο όπως το διάβασα λέει ακριβώς αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε.

Να ξεφύγουμε από την ελλειπή εκπαίδευση της αγάπης και την αναζήτησή της με όρους και να ανοίξουμε στον εσωτερικό πνευματικό μας Εαυτό και να τη λάβουμε από εκεί. Λέει ουσιαστικά ότι η Αγάπη είναι μια εσωτερική διαδικασία που δεν μπορούμε να τη λάβουμε απ' έξω όσο και να προσπαθούμε.

Κάθε μας, λοιπόν, απόπειρα να πάρουμε μέσα από μια σχέση μας την αγάπη που μας λείπει είναι καταδικασμένη σε ματαίωση, αφού κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να μας δώσει αυτό που δεν πήρε ο ίδιος ποτέ. Μήπως λοιπόν αυτό που αναζητούμε πυρετωδώς, εκτεταμένα και με κάθε τίμημα, στο χρόνο της ζωής μας είναι μια ουτοπία; Κάτι που δεν υπάρχει και γι’ αυτό δεν μπορεί να δοθεί;

Βιωμένο από εμένα προσωπικά και από τα μοιράσματα εδώ μέσα από πολλούς ακόμα. Είναι μια συνειδητοποίηση που χρειάζεται να γίνει για να στραφουμε στον εαυτό μας και να αναζητήσουμε την πηγή μας.

Συνήθως οποιαδήποτε αίσθηση έλλειψης/ανεπάρκειας, –είτε πρόκειται για το αμιγώς υλικό, είτε για το επίπεδο των συναισθημάτων- ωθεί αυτόν που την βιώνει στο να «κλειστεί», εξαιτίας του φόβου του, ακόμα περισσότερο στο «καβούκι» του. Με τον ίδιο τρόπο, εκείνος που του λείπει η αγάπη, προσπαθώντας να αμυνθεί σε έναν «επικίνδυνο» κόσμο –σε έναν κόσμο σχέσεων, απ΄τον οποίον δεν μπορεί να πάρει αυτό που του λείπει, άρα απειλητικό- τείνει να «κλείνει την πόρτα» σε κάθε ευοίωνο σχεσιακό ερέθισμα, σε κάθε πιθανότητα να αγαπηθεί! Αυτή η επιλεκτική του κλειστότητα γίνεται η φυλακή του. Ολόκληρη η ζωή του μεταμορφώνεται σε τόπο & χρόνο αυτό-εξορίας.

Αυτό το έχω βιώσει πολύ πρόσφατα και ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει. Εγκλωβισμένη στο χωρο-χρόνο να σναμασώ τις ανεπάρκειές μου και να κλείνομαι όλο και περισσότερο από οποιονδήποτε και οποιαδήποτε κατάσταση μπορεί να με κάνει να νιώσω πέρα από το λίγο μου.
Αν δεν κάλυπτα τις ανάγκες μου από το περιβάλλον μου, αυτό γινόταν απειλητικό και απορρηπτικό και απομακρυνόμουν από αυτό προσπαθώντας να καλύψω την έλλειψη από αλλού. Δηλαδή γύρναγα γύρω απο την ουρά μου συνεχώς και κλεινόμουν όλο και περισσότερο.

Η αξιοθρήνητη αυτή κατάσταση είναι δυνατόν να αλλάξει μόνο όταν εγώ, εσύ, εμείς, αποφασίσουμε -αποδεχόμενοι τον φόβο μας να αγαπηθούμε- να αφήσουμε κάτω την πανοπλία των περιοριστικών νοητικών μας κατασκευών, και με ειλικρινή ταπείνωση, ανοίξουμε την πόρτα στον όντως Όντα, στον Κύριο της οντολογικής μας επάρκειας & πληρότητας, στον Ιησού Χριστό. Στον διδάσκαλο της ταπείνωσης, στον οδοδείκτη και οδηγό μας προς τον α-ληθή, αναλοίωτο και υπερ-αιώνιο εαυτό μας.

Αυτό δεν προσπαθούμε, να αφήσουμε τις άμυνες και να ανοίξουμε στο θεϊκό πυρήνα μέσα μας;

Σ’ αυτό το επίπεδο, αρχίζεις να βιώνεις αναπόφευκτα την δωρεά της Αγάπης, και ταυτιζόμενος μαζί της, δεν μπορείς παρά να την χαρίζεις σε όλους τους συνανθρώπους σου, άσχετα με το είδος, το βάθος, και την ποιότητα της σχέσης σου μαζί τους. Όλοι οι άνθρωποι είναι για σένα πια αδερφοί σου, και οφείλεις να τους βοηθήσεις να το καταλάβουν. Η ευτυχία σου ολοκληρώνεται στον βαθμό που ο κάθε ένας αδερφός σου αρχίζει να βιώνει τον εαυτό του ως μια ολοκληρωμένη και ψυχο-πνευματικά επαρκή οντότητα, παιδί της μιας και πανανθρώπινης οικογένειας.

Αν μη τι άλλο έχουμε αυτό το έχουμε βιώσει όλοι μέσω της Βάσως που προσπαθεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε και να γίνουμε ψυχο-πνευματικά επαρκή οντότητα, παιδί της μιας και πανανθρώπινης οικογένειας .

Θα συμφωνήσω λοιπόν με το άρθρο.

[Vasoula]

Η διαφωνία μου είναι σε αυτό

Η αξιοθρήνητη αυτή κατάσταση είναι δυνατόν να αλλάξει μόνο όταν εγώ, εσύ, εμείς, αποφασίσουμε -αποδεχόμενοι τον φόβο μας να αγαπηθούμε- να αφήσουμε κάτω την πανοπλία των περιοριστικών νοητικών μας κατασκευών, και με ειλικρινή ταπείνωση, ανοίξουμε την πόρτα στον όντως Όντα, στον Κύριο της οντολογικής μας επάρκειας & πληρότητας, στον Ιησού Χριστό. Στον διδάσκαλο της ταπείνωσης, στον οδοδείκτη και οδηγό μας προς τον α-ληθή, αναλοίωτο και υπερ-αιώνιο εαυτό μας.

Γιατί αυτό μου φέρνει σε θρησκευτικό πρότυπο. Αρχικά γιατί η ταπείνωση δεν ήταν η διδασκαλία του Ιησού, αλλά η διδασκαλία που έμαθε η εκκλησία τον κόσμο, ως σωστή.

Και αυτό με πάει και σε διαφορετική κατεύθυνση. Το να πρέπει τις άμυνες να τις βγάλουμε μέσα από την ταπείνωση, μου θυμίζει το "να τσακίσουμε την προσωπικότητα".


Δεν αμφιβάλλω πως ο ίδιος ο συγγραφέας βοηθήθηκε από την συγκεκριμένη αντίληψη. Απλά με ενοχλεί που την προβάλλει σε ένα άρθρο ψυχολογίας. Θεωρώ εμπλέκει έντονα θρησκευτικές αντιλήψεις ή έστω αυτό βγάζει προς τα έξω. Θα είχε ενδιαφέρον, ως άρθρο εσωτερισμού ή θρησκευτικό άρθρο, αλλά δεν νομίζω πως θα έφερνε επιθυμητά αποτελέσματα όταν απευθύνεται στην ευρύτερη κοινώτητα (και κυρίως ανθρώπων με ψυχολογικές δυσκολίες).

Σοφάκι, και για Εμένα ο Ιησούς υπήρξε ο Δάσκαλός μου, ο Αγαπημένος μου, ένας Ψυχικός ΄Ερωτας, μια Ζωή στην Αιωνιότητα...
΄Οτι σας λέω, ότι βγαίνει απο την καρδιά μου, είναι Μέρος του...

Δεν το έκρυψα ποτέ άλλωστε...

Αν υπήρξε έστω και μια μικρή Στιγμή που ένιωσα Ενότητα, Αγάπη και Σοφία μέσα στον Εαυτό μου την χρωστάω σ' αυτήν την Σχέση...Αν ένιωσα τον Θεό μέσα μου και μέσα σε όλους τους ανθρώπους, είναι γιατί η Ζωή μου και η Ζωή του και η Ζωή μας έγιναν Ενα...

Δεν ξέρω αν ο αρθρογράφος εμπνέεται απο τον θρησκευτικό Ιησού, όμως όσα λέει είναι Αλήθεια...
Το αν ονομάζει τον Ιησού "Κύριο", εμένα δεν με ενδιαφέρει...Ας τον ονόμαζε όπως θέλει...Εμένα με ενδιαφέρει πως βιώνει κανείς τον ΄Ανθρωπο και τον Θεό, πως βιώνει τον Λόγο της ΄Υπαρξής του.

Η λέξη "ταπείνωση" που σε ενοχλεί, είναι μια αλήθεια κι αυτή...Ταπείνωση είναι όταν αντιλαμβάνεσαι ποσο λάθος συμπεριφέρθηκες στον εαυτό σου και στους άλλους...Ντρέπεσαι γι' αυτό, πολλές φορές...πονάς!

Για να προκύψει η ταπεινότητα, νομίζω ότι η ταπείνωση των διεκδικήσεων σου πρέπει να προηγηθεί...
Το να καταστείλεις την προσωπικότητά σου ναι είναι λάθος...Το να την δομήσεις όμως ξανά με πιο συνειδητά πνευματικά κριτήρια, πρέπει να συμβεί...Οπότε η "καταστολή" αφορά σε ό,τι έχεις αντιληφθεί σαν "εγώ-χαρακτήρας"...Αυτό χρειάζεται να αποδομηθεί, αλλιώς δεν πας πουθενά...

Το θέμα της ψυχολογίας είναι απαραίτητο και απορώ πως σου διαφεύγει...Η αυτογνωσία χωρίς ψυχολογία είναι τίποτα...ονειρική, λανθασμένη θυμαπάτη...Ποτέ η πνευματικότητα δεν μπορεί να βασιστεί σε μια άποψη...Το ασυνείδητο είναι μια αληθεια, χωρίς ψυχολογική πλατφόρμα δεν μπορείς να φτάσεις πουθενά...

Ψυχολογία και Εσωτερικότητα είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μέσα σε κάθε άνθρωπο, δεν μπορεις να επιλέξεις την μία χωρίς την άλλη, γιατί καμία δεν σε οδηγεί στην αλήθεια από μόνη της...

Προσπάθησε να ερμηνεύσεις διαφορετικά το άρθρο...Είναι εντελώς όμοιο με ότι έχεις μάθει μέχρι τώρα, μέσα στον Δρόμο Αγάπη-Σοφία.

Δεν σου λέει τι πρέπει να κάνεις, αλλά τι χρειάζεται να μάθεις να Θυμάσαι, για να Είσαι αυτό που σου Αξίζει...

[Δωρουλα]

παιδια κι εγω διαβαζοντας το αρθρο αναγνωρισα καθαρα ολα αυτα που εχουμε συζητησει εδω!!

[AMALIA]

Το διαβασα προσεχτικα και οντως μονο αληθειες λεει που τοσα χρονια μας λεει η Βασω..

Αν όλοι όμως, σε κάθε συμπεριφορική μας εκδήλωση και συναισθηματική έκφραση, ζητάμε από τους άλλους την αγάπη, τότε ποιος είναι αυτός που είναι σε θέση να την δώσει;

Είναι πρακτικά αδύνατον να δώσει κανείς σε κάποιον άλλον –και μάλιστα σε επαρκή ποσότητα & ποιότητα- κάτι που ο ίδιος δεν έχει, αφού ποτέ δεν το έλαβε, ή το έλαβε σε περιορισμένο βαθμό!

Διαβαζωντας το παραπανω μου ηρθε και με ηχο στα αυτια μου αυτο που χρονια μας λεει η Βασω..
Για να δωσεις πρεπει να εχεις αλιως απο που δινεις?
και αλλα πολλα..

Η λέξη "ταπείνωση" που σε ενοχλεί, είναι μια αλήθεια κι αυτή...Ταπείνωση είναι όταν αντιλαμβάνεσαι ποσο λάθος συμπεριφέρθηκες στον εαυτό σου και στους άλλους...Ντρέπεσαι γι' αυτό, πολλές φορές...πονάς!

Για να προκύψει η ταπεινότητα, νομίζω ότι η ταπείνωση των διεκδικήσεων σου πρέπει να προηγηθεί...
Το να καταστείλεις την προσωπικότητά σου ναι είναι λάθος...Το να την δομήσεις όμως ξανά με πιο συνειδητά πνευματικά κριτήρια, πρέπει να συμβεί...Οπότε η "καταστολή" αφορά σε ό,τι έχεις αντιληφθεί σαν "εγώ-χαρακτήρας"...Αυτό χρειάζεται να αποδομηθεί, αλλιώς δεν πας πουθενά...

Ετσι ακριβως μα ακριβως ομως και βιωμενο!

[ALEXOULA]

Πολύ καλά τα λέει αυτό το άρθρο και θα συμφωνήσω
με τον γράφοντα.
Σε όσα αναφέρεται και αναλύει είναι αυτά με τα οποία και μεις τόσο καιρό ασχολούμαστε , αναφέρει
Αλήθειες με τις οποίες ταυτιζόμαστε και πιστεύουμε , λέει πράγματα που η Βάσω τόσες φορές μας έχει διεξοδικά αναλύσει και διδάξει , όσα αναφέρει για την Αγάπη και πως την βλέπουν οι άνθρωποι είναι αυτά που και μεις πιστεύουμε και έχουμε συζητήσει άπειρες φορές , όπως και για το πνευματικό κομμάτι , που τις περισσότερες φορές αγνοείται.

Μου αρέσει που συνδιάζει την Ψυχολογία και την εσωτερικότητα , γιατί πιστεύω πως είναι αλληλένδετες και πως ο συνδιασμος τους βοηθά στην αυτοπραγμάτωση και στην ολοκλήρωση .

Είναι προσόν για μένα ένας ψυχολόγος να τα συνδιάζει .
Ο συγκεκριμένος ψυχολόγος διαπίστωσα διαβάζοντας το σαιτ του, πως ακολουθεί την Υπαρξιακή θεωρία στην ψυχανάλυση , η οποία επικεντρώνεται και ασχολείται με όσα ανεφέρονται στο άρθρο.

Τώρα το πως ονομάζει τον Ιησού , είναι δευτερεύον για μένα , η ουσία είναι ότι συμφωνώ μαυτά που λέει τις
τοποθετήσεις του και τα συμπεράσματα του

[Danielli]

Θα συμφωνήσω παιδάκια , ότι μια χαρά τα λέει το κείμενο!!

[Sofoula]

Χμμ, νομίζω πως έχω την τάση να εστιάζω περισσότερο στις διαφορές παρά τις ομοιότητες

Οτιδήποτε μου φέρνει σε θρησκευτικό πρότυπο μου φέρνει αντίδραση (περίεργο ε?) και με ενοχλεί να το βλέπω σε σχέση με την ζωή του Ιησού. Αλλά μπορεί και τα πρότυπα να έχουν μια μορφή αλήθειας από την μεριά τους, ναι?

[Annoula]

Αλλά μπορεί και τα πρότυπα να έχουν μια μορφή αλήθειας από την μεριά τους, ναι?

τι εννοείς Σοφάκι?

Γιατί αν καταλαβαίνω καλά αυτό που γράφεις, τότε ποιος ο λόγος να γκρεμισουμε τα πρότυπα και να μην ψάξουμε την αλήθεια τους?

Εκτός αν εννοείς ότι μέσα από αυτά που μας παρουσιάζονται βλέπουμε το που βρισκόμαστε και τι έχουμε ακόμα να κατακτήσουμε.

:roll: :roll: :roll:

[Danielli]

Η άλήθεια που περιέχουν τα πρότυπα είναι η ανάγκη που έχει ο ανθρωπος να προσκολλάται , να ταυτίζεται , να ανηκει για να θρέφεται από τρίτους ...

Είτε αυτο είναι η οικογενεια , είτε η θρησκεία (μεγαλύτερο σύνολο ανθρώπων), ή ο κοινωνικός περιγυρος .