Είναι πρακτικά αδύνατον να δώσει κανείς σε κάποιον άλλον –και μάλιστα σε επαρκή ποσότητα & ποιότητα- κάτι που ο ίδιος δεν έχει, αφού ποτέ δεν το έλαβε, ή το έλαβε σε περιορισμένο βαθμό! Κάθε μας, λοιπόν, απόπειρα να πάρουμε μέσα από μια σχέση μας την αγάπη που μας λείπει είναι καταδικασμένη σε ματαίωση, αφού κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να μας δώσει αυτό που δεν πήρε ο ίδιος ποτέ. Μήπως λοιπόν αυτό που αναζητούμε πυρετωδώς, εκτεταμένα και με κάθε τίμημα, στο χρόνο της ζωής μας είναι μια ουτοπία; Κάτι που δεν υπάρχει και γι’ αυτό δεν μπορεί να δοθεί;
Η αγάπη όμως δεν είναι μια περιορισμένη σε ιδιαίτερες σχέσεις συναισθηματική κατάσταση, η οποία βιώνεται υπό συγκεκριμένους όρους, και την «αξίζουν» συγκεκριμένοι άνθρωποι που πληρούν κάποια δεδομένα κριτήρια. Είναι μια -άνευ όρων, χωρο-χρονικών, και σχεσιακών περιορισμών- υπαρξιακή κατάσταση. Επειδή ακριβώς μπορεί να βιωθεί μόνο ως «άνωθεν» δωρεά –δηλαδή, δεν είναι κάτι που «αξίζει» να δοθεί σε κάποιον επειδή έκανε κάτι, ή είναι κάπως- δεν είναι δυνατόν να δοθεί σε κανέναν από κάποιον άλλον άνθρωπο, στο πλαίσιο μια ιδιαίτερης σχέσης. Δεν μπορεί σίγουρα να δοθεί, σε καμία περίπτωση, από κάποιον που δεν του δόθηκε.
Ο κάθετος άξονας είναι της Σοφίας και ο οριζόντιος είναι της Αγάπης, Μάνο μου...
Ο ένας είναι ατομικός που σε οδηγεί στον Εαυτό σου και στον Θεό, ο άλλος εκφράζεται συλλογικά μέσα στην ανθρωπότητα...
Ο Σταυρός του κάθε Ανθρώπου...
Η Αγάπη, χωρίς Σοφία, είναι συναισθηματισμός
όπως και η Σοφία χωρίς Αγάπη είναι αδιαλλαξία
Οι δύο άξονες συναντιούνται στην Καρδιά...
Και ο Δρόμος του Ιησού είναι ο Σταυρός...δηλαδή, η Σοφία και η Αγάπη...Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο...
