Vaso έγραψε:Στην ουσία δεν κινδυνεύουμε από κανέναν, εκτός από εκείνο το μέρος του εαυτού μας που φοβάται και αναπτύσσεται μέσα στην εξάρτηση από την εικόνα


Vaso έγραψε:Στην ουσία δεν κινδυνεύουμε από κανέναν, εκτός από εκείνο το μέρος του εαυτού μας που φοβάται και αναπτύσσεται μέσα στην εξάρτηση από την εικόνα
Με τι χωμα καλλιεργησες τον εσωτερικο σου κηπο βασω μου και φυτρωνουν τοσο σπανια λουλουδια,ποιος ηλιος τα φωτιζει...Φανταστείτε να δίναμε μάχες για τον αέρα που μας αναλογεί
Κι αν φαντάζει ουτοπία, ας δούμε λοιπόν την ζωή μας και τον «κοινό» χώρο που αναπτυσσόμαστε όλα τα όντα, για να διαπιστώσουμε ότι τελικά «ναι, μας ενοχλεί και ο αέρας που αναπνέουν οι άλλοι»
Όταν λες να το εκφράσουμε; Να το αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας ή να το δείξουμε προς τους άλλους;Vaso έγραψε:Το να μην έχουμε ανάγκη την αποδοχή, είναι το αποτέλεσμα της εργασίας μας με την αυτο-απόρριψη...
Το κύριο συναίσθημα που υπάρχει βαθύτερα, είναι η ντροπή...
Ντροπή για όποιο συναίσθημα δεν είναι αποδεκτό, σημαίνει ότι δεν μπορούμε εύκολα να το εκφράσουμε, γιατί αν το κάνουμε, θα χαλάσουμε την εικόνα μας...
Τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης τα ορίζει μόνο ο σεβασμός και η αγάπη...Και αν αυτά δεν προκύπτουν από μέσα μας, είναι πλασματικά φρένα στις πληγές μας και στην συνέχισή τους...
αν μπορούν δύο άνθρωποι να συζητήσουν ώριμα, τότε δεν θα υπήρχε η ανάγκη να πολεμήσουν με τις αλήθειες τους...
Θα σέβονταν ο ένας του άλλου τις προτεραιότητες...
Έτσι ακριβώς είναι! Αλλά πως μπορεί να πειστεί κάποιος που για παράδειγμα νιώθει ζήλεια για ένα άλλο άτομο να το εκφράσει ελεύθερα? Μέσα του μπορεί να το αναγνωρίζει, αλλά είναι πολύ σπάνιο, τουλάχιστον εγώ δεν το έχω δει ποτέ, να πάει να πει στον άλλον άνθρωπο: "Ξέρεις, νιώθω μια φοβερή ζήλεια για σένα!"Έτσι αρχίζουμε και δείχνουμε εμπιστοσύνη στον Εαυτό μας, όταν δεν νιώθουμε ντροπή για να εκφράσουμε ένα συναίσθημα