<<Η τεχνη του αγωνιστη της αρετης ειναι η εξισοροπηση
<<Η τεχνη του αγωνιστη της αρετης ειναι η εξισοροπηση
του τρομου του να εισαι ανθρωπακος
με το Θ α υ μ α του να εισαι Aνθρωπος .>>.>>
Λοιπον για να δειτε τα της ψυχής.........
μιλουσατε για ισορροπία μιλουσατε γαι τεχνη ίσως καιγαι αγωνιστήισως..........
ΑΛΛΑ το μονο που ακουμπησε την δικη μου ψυχη ειναι μονο αυτο<<
του τρομου του να εισαι ανθρωπακος
με το Θ α υ μ α του να εισαι Aνθρωπος .>>.
Ο καθένας κρατά ότι ακουμπα την ψυχή του τελικά.
Ειναι απο κεκτημενη ταχύτητα ίσως μιας και καθημερινά και σε καθε δευτερόλεπτο δεν κάνω αλλη "δουλειά"(όχι δεν εννοώ δουλεία) απο το να με αφουγκραζομαι....και δεν αφουγκραστηκα μητε αγωνιστη, μητε τέχνη απλά την διά-κριση του πριν με το τωρα.
Εχει σημασια αρραγε αν ειναι αγωνιστης ή παρατηρητής ή ύπαρξη (ναι ναι ναι ξερω πολυ καλα την ερμηνεία των λεξεων και την αξια τους ....ειναι το 15% της έννοιας πουδινει ο ποιητης σε αυτην και μόνο);
Σημασία εχει για μενα να μπορεσεις να θυμηθείς(οπως ειπε και η Βασω) την ανασφαλεια,τον φοβο,την απογοητευση ,την ανάγκη,την απελπισία,την εκδικηση,την επιθυμία,ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ,σε σχεση με την αρμονία,ασφαλεια,κατανόηση,ενθουσιασμό,συγχωρεση,ΤΟ ΘΑΥΜΑ
Τον τρόμο του να εισαι ΑΝθρωπακος απο το θαύμα του να είσαι Ανθρωπος.
Μονο αυτο ένοιωσα γιατί αυτό βιωνα κι αυτο βιώνω χωρις να αγωνίζομαι για την τεχνη της αρετής ουτε της εξισορροπησης.
Tα στάδια της ανθρώπινης φύσης και αυτά που χρειάζεται να περάσει κανείς, για να ωριμάσει η συνείδηση, έχουν να κάνουν με την εργασία εξισορρόπησης...
Στην παιδική ηλικία, κυριαρχεί η υλική φύση, ο εγωκεντρισμός και η φιλαυτία. Το παιδί φαίνεται να ζει εις βάρος όλων και η δράση του χαρακτηρίζεται από ιδιοτέλεια...
Είτε σαν υπάκουο ον, είτε σαν επαναστάτης, το παιδί δρα για τον εαυτό του πάντα, γιατί δεν γνωρίζει την ομαδικότητα...
Είναι η φύση του ενστίκτου που το οδηγεί να επιβιώνει, μέσα από την ορμή του εγώ που αναπτύσσεται...
Στην εφηβική του ηλικία ο άνθρωπος, προσαρμόζει την δράση του σε ομαδική συνοχή, αντιλαμβανόμενος την έκφραση πολλών ατομικοποιημένων μονάδων ύπαρξης, που παίζουν ρόλο στην διαμόρφωση του εαυτού του.
Εκει, σ' αυτήν την ηλικία γεννιούνται τα μεγάλα υπερφυσικά του ερωτήματα και η ανάγκη να ανακαλύψει την ταυτότητά του, σε σχέση με τις επιθυμίες του, οι οποίες αναλύονται και επεξεργάζονται μέσα σε ένα σύνολο επιθυμιών άλλων ανθρώπων.
Αν τα δύο προηγούμενα στάδια έχουν βιωθεί με εξισορροπιστική δράση, το μεταεφηβικό στάδιο δημιουργεί τις προϋποθέσεις ωριμανσης, ώστε η συνειδηση του ανθρωπάκου, να ανακαλύψει βαθύτερες ένοιες των αξιών, με τις οποίες τροφοδοτήθηκε.
Στο στάδιο αυτό, αρχίζει να ανιχνεύει την αγάπη και την ενότητα που απορρέει μέσα από αυτήν, αναγνωρίζοντας ότι οι χωριστές μονάδες συνειδησης, έχουν το άθροισμα μια συνολικής ύπαρξης και ενέργειας, μέσα από την οποία η κάθε μία εκδηλώνει τον σκοπό της.
Αυτό το στάδιο ωρίμανσης και ωριμότητας οδηγεί τον άνθρωπο στην σύνθεση της ενότητας και της τελειοποίησης της συνείδησης, μέσα στην ίδια του την θεϊκή φύση.
Είναι το στάδιο που διαρκεί περισσότερο, και εκεί αναπτύσσεται η αγωνία και ο φόβος της ζωής και η εξατομίκευση σαν μάχη προς ένα συνολο που έχει τα ίδια "συμπτώματα"...
Είναι το στάδιο που συμβαινει η εξισορρόπηση του ανθρωπάκου με τον θεϊκό άνθρωπο, που αρχίζει σιγά σιγά να αναπτύσσεται...
Αυτό το στάδιο της εξισορρόπησης μπορεί να διαρκέσει για όλη την υπόλοιπη ενσάρκωση του ανθρώπου...δημιουργώντας την ανισορροπία των αισθημάτων που κυριαρχούνται μια από φόβο, μια από αγάπη, και έτσι διχάζεται μεταξύ της φωτεινής του φυσης, που δεν έχει ισορροπήσει και ωριμάσει, ώστε να υπερβεί το ένστικτο!
Η συνείδησή του πολλές φορές παραμένει στο παιδικό στάδιο του εγωκεντρισμού, που η "ωριμη" λογική του δεν αποδέχεται, ή στο στάδιο της εφηβείας που δρα με βάση τις επιθυμίες του...
Η ώριμη λογική του ανθρώπου, βρίσκει αιτίες για να δικαιολογήσει το αποτέλεσμα...
Και μία από αυτές είναι η "ελευθερία"...
Μην αναγνωρίζοντας την απελευθερωτική ωριμότητά του μέσα στο σύνολο, προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ της παιδικότητας και της εφηβείας, που ,όμως, όντας "ώριμη" δεν μπορεί να είναι "αθώα"...
Η ωρίμανση της θεϊκής φύσης δεν έχει σχέση με την ωριμότητα της λογικής, που ακολουθεί την εμπειρία της, συγχρόνως με την εμπειρία των άλλων, μέσα σε μια κοινωνική υποδομή αξιών και υποχρεώσεων...
Όπως είδες, Μανούλη μου, υπάρχουν απόψεις σχετικά με την εξισορρόπηση και την ανύψωση...
Η ανύψωση, για εμένα, σηματοδοτεί την Νοημοσύνη της Ηθικής, σε φυσικό, συναισθηματικό, νοητικό και πνευματικό επίπεδο...
Αυτήν την στιγμή η Νοημοσύνη των περισσοτέρων στηρίζεται στα ηθικά πλαίσια του "συστήματος" που ανήκουν, χωρίς να έχουν καμία ανάγκη να το αναθεωρήσουν. Και από την στιγμή που δεν υπάρχει ανάγκη να το αναθεωρήσουν, να το διευρύνουν αν θέλεις, δεν μπορούν να βιώσουν καμίας μορφής εξισορρόπηση, γιατί έχουν χάσει την συναίσθηση του Εαυτού τους...
έτσι η Νοημοσύνη της Ηθικής, που είναι έμφυτη σε κάθε άνθρωπο, δεν μπορεί να βρει εφαρμογή και μαζί της δεν μπορούν να βρουν εφαρμογή αξίες όπως ο σεβασμός, η ενσυναίσθηση, η αυτοπειθαρχία, η συλλογικότητα, η ανεκτικότητα...
Όλα ξεκινάνε από την συναισθηματική ανωριμότητα του ανθρώπου και την επέκτασή της σε έναν ώριμο νου, που όμως δεν μπορεί να πράξει ή να εφαρμόσει αυτά που θέλει...Οι ιδέες του είναι ιδανικές μεν, η εφαρμογή τους όμως χωλαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο, γιατί ποτέ η συναισθηματική ανωριμότητα δεν οδηγεί σε αυτοεπίγνωση και σε πράξεις γενναιοψυχίας και καλοσύνης...
Η ανύψωση δεν σημαίνει τίποτα άλλο από την διεύρυνση της συνείδησής μας με συναίσθηση του Εαυτού μας και των άλλων...Γιατί συνήθως δεν υπάρχει συναίσθηση αλλά ταυτοποίηση...
Βασουλα ηθελα να σε ρωτησω για την ταυτοποιηση.. τι ακριβως συμβαινει οταν ταυτιζομαστε με τον αλλο? ποιος ειναι ο ρολος της ταυτοποιησης?
Η εσωτερική σπουδαιότητα του ανθρώπου είναι το Φως που τον ακολουθεί, όπου και να βρίσκεται...Να πολεμάει γι' αυτήν την σπουδαιότητα είναι το ζητούμενο
Βάσω έγραψε:Όλα ξεκινάνε από την συναισθηματική ανωριμότητα του ανθρώπου και την επέκτασή της σε έναν ώριμο νου, που όμως δεν μπορεί να πράξει ή να εφαρμόσει αυτά που θέλει...Οι ιδέες του είναι ιδανικές μεν, η εφαρμογή τους όμως χωλαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο, γιατί ποτέ η συναισθηματική ανωριμότητα δεν οδηγεί σε αυτοεπίγνωση και σε πράξεις γενναιοψυχίας και καλοσύνης...
Πω...πω... Άτιμο πράγμα η συναισθηματική ανωριμότητα! Πως μπορείς να αγαπήσεις κάποιον αν δεν είσαι συναισθηματικά ώριμος;;; Μόνο λεκτικά...
Επίσης Βασούλα μου, όταν λες "συναίσθηση του εαυτού τους" εννοείς να ξέρουν πολύ καλά ποιοί είναι, πως σκέφτονται, πως νιωθούν, πως αισθάνονται, πως αντιδρούν, που κινούνται, τι στόχους έχουν και γενικά να έχουν μια γερή δόση αυτογνωσίας, μακρυά από παγίδες στερεοτύπων και ασυνείδητου;
Αυτό εννοείς;
Αγάπη είναι να με αφήνεις να σε αγγίξω,
να με ακούς, ακόμα και όταν δεν μιλάω,
να με βλέπεις, ακόμα και όταν δεν είμαι δίπλα σου...
ΜΠΕΤΤΥ έγραψε:Βασουλα ηθελα να σε ρωτησω για την ταυτοποιηση.. τι ακριβως συμβαινει οταν ταυτιζομαστε με τον αλλο? ποιος ειναι ο ρολος της ταυτοποιησης?
ταυτοποίηση Μπεττούλα είναι όταν δεν έχεις συναίσθηση του Εαυτού σου και προσπαθείς να γίνεις όπως οι άλλοι (ή όπως σε θέλουν οι άλλοι)...Και αυτό έχει συνέπεια στις εκάστοτε επιλογές σου, που κάποτε είναι αντιδραστικές και κάποτε υποταγμένες στα στερεότυπα...
Το παιδί καθρεφτίζεται στους γονείς του, γιατί δεν έχει συναίσθηση του Εαυτού του...
Ο ενήλικας όμως το συνεχίζει...ίσως και σε όλη του την ζωή...
πχ. μια ανταγωνιστική μητέρα, θα αναπτύξει τον ανταγωνισμό και στην κόρη της, γιατί η κόρη έχει καθρεφτιστεί στην μητέρα της...Όταν φτάσει στην ηλικία της ωριμότητας, θα νομίζει ότι αυτή η κατάσταση είναι φυσιολογική και δεν θα καταλάβει εύκολα ότι δεν είναι η δική της επιλογή, αλλά το καθρέφτισμα που την οδηγεί να το κάνει...
Για να σπάσει αυτούς τους καθρέφτες ο ενήλικας, χρειάζεται μια υγιή δομή στην προσώπικότητά του, συναίσθηση του Εαυτού του...
Είναι πάρα πολλές οι καταστάσεις της ανωριμότητας...Το θέμα είναι ότι η ωριμότητα έχει κόπο και προσπάθεια και κυρίως ισχυρή Θέληση και τούτο ειναι η πιο δύσκολη επιλογή για έναν άνθρωπο που έχει μπει στον "αυτόματο" και έχει "βολευτεί" σ' αυτό...
Επίσης Βασούλα μου, όταν λες "συναίσθηση του εαυτού τους" εννοείς να ξέρουν πολύ καλά ποιοί είναι, πως σκέφτονται, πως νιωθούν, πως αισθάνονται, πως αντιδρούν, που κινούνται, τι στόχους έχουν και γενικά να έχουν μια γερή δόση αυτογνωσίας, μακρυά από παγίδες στερεοτύπων και ασυνείδητου;
Αυτό εννοείς;
Μανούλη μου ένας άνθρωπος έχει μερική συναίσθηση του Εαυτού του...Ίσως σωματική και νοητική συνείδηση μόνο, αλλά δεν έχει καθόλου συναισθηματική και πνευματική συνείδηση...
Αυτό εννοώ...
Το θέμα είναι ότι η ωριμότητα έχει κόπο και προσπάθεια και κυρίως ισχυρή Θέληση και τούτο ειναι η πιο δύσκολη επιλογή για έναν άνθρωπο που έχει μπει στον "αυτόματο" και έχει "βολευτεί" σ' αυτό...
Η μόνη βεβαιότητα που μπορείς να έχεις στην ζωή σου είναι μόνο μέσα στην Πίστη, πως ό,τι έρθει, πάντα το Πνεύμα θα δρα εντός σου... Η καρδιά φωτίζει τον σκοτεινό δρόμο της ζωής... Β.Ν.
Βάσω έγραψε:Είναι πάρα πολλές οι καταστάσεις της ανωριμότητας...Το θέμα είναι ότι η ωριμότητα έχει κόπο και προσπάθεια και κυρίως ισχυρή Θέληση και τούτο ειναι η πιο δύσκολη επιλογή για έναν άνθρωπο που έχει μπει στον "αυτόματο" και έχει "βολευτεί" σ' αυτό...
Μπεττούλα ευχαριστώ για την ερώτηση σου!!!
Αγάπη είναι να με αφήνεις να σε αγγίξω,
να με ακούς, ακόμα και όταν δεν μιλάω,
να με βλέπεις, ακόμα και όταν δεν είμαι δίπλα σου...
