Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ
Οι «αντί» μέθοδοι της Κλασικής Ιατρικής
και τα σύγχρονα ιατρικά αδιέξοδα
«Και όμως γυρίζει » ήταν η παροιμιώδης φράση του Γαλιλαίου που έμεινε γνωστή στην ιστορία. Την εποχή του Μεσαίωνα οι δικαστές του Γαλιλαίου και η μεγάλη πλειονότητα του Ευρωπαϊκού λαού, ήταν πεπεισμένοι ότι η Γη παραμένει ακίνητη και πως ο Ήλιος είναι αυτός, που γυρίζει γύρω της. Όμως, ο Γαλιλαίος, λίγοι ακόμα σοφοί και κάποιοι λίγοι ακόμη λογικά σκεπτόμενοι άνθρωποι γνώριζαν ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή η Γη γυρίζει γύρω απʼ τον Ήλιο και εκείνος παραμένει ακίνητος. Αν και είχαν δίκιο, οι άνθρωποι αυτοί αποτελούσαν μία μικρή μειονότητα μέσα στο πνευματικό τέλμα του Μεσαίωνα. Η πλειονότητα δηλαδή η μάζα πάντοτε συνηθίζει νʼ ακολουθεί τις κατεστημένες και κυρίαρχες απόψεις που συνήθως επικρατούν.
Ο κόσμος έχει την τάση νʼ αντιστέκεται στις αλλαγές και στις καινοτομίες. Αυτό ισχύει και για ένα μεγάλο μέρος της εκάστοτε επιστημονικής κοινότητας. Έτσι μία μεγάλη μερίδα επιστημόνων δεν θα μπορέσει ποτέ νʼ αποδεχθεί κάποιες παλιές ή νέες διαφορετικές θεωρίες, επειδή αυτές θα αντιπροσωπεύουν γιʼ αυτούς κυρίως απώλεια ισχύος, χρήματος και γοήτρου.
Σήμερα η Κλασική Ιατρική και μαζί της ο Δυτικός κυρίως Κόσμος βρίσκονται μπροστά σʼ ένα τεράστιο αδιέξοδο στην υπόθεση υγεία παρά τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις της Ιατρικής κοινότητας. Για να μπορέσουμε νʼ αντιληφθούμε το τι πραγματικά συμβαίνει θα πρέπει αρχικά να δούμε, γιατί υπάρχει τέτοια μεγάλη έξαρση σε όλων των ειδών τις ασθένειες. Επίσης θα εξετάσουμε με λογική αλλά και με φιλοσοφική θεώρηση τις απόψεις που πρεσβεύει η σύγχρονη Κλασική Ιατρική σκέψη και τις μεθόδους θεραπείας που αυτή χρησιμοποιεί.
Η σύγχρονη ιατρική μεθοδολογία
Η σύγχρονη κλασική σχολή ακολουθεί ένα και μοναδικό νόμο θεραπείας τον «ενάντια εναντίοις», αλλά όπως θα δούμε τον χρησιμοποιεί με λανθασμένο τρόπο. Κατά την κλασική περίοδο στην αρχαία Ελλάδα δύο νόμοι θεραπείας υπήρχαν και χρησιμοποιούνταν απʼ τους αρχαίους ιατρούς, ο «ενάντια εναντίοις», και ο «όμοια ομοίοις», δηλαδή ο εναντιοπαθητικός (επίθεση στα συμπτώματα της ασθένειας) και ο ομοιοπαθητικός (ενίσχυση στα συμπτώματα της ασθένειας, που γίνεται με ασφαλή τρόπο.) Ο πρώτος χρησιμοποιούταν περισσότερο για την καταπράυνση των συμπτωμάτων και λιγότερο για την θεραπεία των ασθενειών. Μάλιστα γιʼ αυτόν ακριβώς τον λόγο έγινε και η αιτία διαμάχης μεταξύ των διαφόρων ιατρικών σχολών μέχρι και την πρώιμη Ρωμαϊκή περίοδο. Ο δεύτερος χρησιμοποιούνταν κυρίως για την θεραπεία. Κατά την περίοδο του Μεσαίωνα η ιατρική υποβαθμίστηκε πολύ μέχρι την εποχή της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, αφού είχε περιέλθει στα χέρια των κληρικών όπου εξέπεσε σε δεισιδαιμονία και μαγγανεία. Ο «όμοια ομοίοις» δηλαδή ο ομοιοπαθητικός νόμος χάθηκε μέσα στα σκοτάδια του Μεσαίωνα, ενώ ο «ενάντια εναντίοις» διασώθηκε και ήταν ο μόνος νόμος που χρησιμοποιήθηκε πλέον κατά κόρον για κάθε είδους θεραπεία.
Κατά τις αρχές του 18ου αιώνα η Ιατρική σχολή υιοθέτησε την Kαρτεσιανή θεωρία σε συνδυασμό και με τη θεωρία των μικροβίων, που καθιέρωσε την ίδια περίπου περίοδο ο χημικός και βιολόγος Λουδοβίκος Παστέρ. Έτσι, μέχρι σήμερα θεωρεί, ότι ο άνθρωπος είναι ένα ον φυσικοβιοχημικής υπόστασης, που κινείται μέσω ηλεκτρικών εγκεφαλικών και άλλων ερεθισμάτων και κατευθύνεται από ένα σύνθετο είδος μηχανικής λειτουργίας. Το σώμα θεωρείται ως μία μηχανή που κάθε βλάβη της είναι αποτέλεσμα μίας συγκεκριμένης αιτίας. Τα αίτια των ασθενειών βρίσκονται κυρίως εξωτερικά και προσβάλλουν σε κάποια χρονικά διαστήματα τον οργανισμό. Δηλαδή ένας ιός είναι το αποτέλεσμα μίας γρίπης, ένα βακτήριο το αποτέλεσμα μίας μόλυνσης, ή ένας εξωτερικός επιβαρυντικός παράγοντας (π.χ. το κάπνισμα, η κακή διατροφή) το αποτέλεσμα ενός καρκινικού όγκου.
Έτσι, οι ασθένειες είναι μεμονωμένες φυσικές καταστάσεις ή κάποιο σύνολο καταστάσεων, που προσβάλουν τοπικά κάποιο ιδιαίτερο σημείο του σώματος και θεωρούνται ως φυσικοχημικοί μηχανισμοί. Αποτελούν μοιραίες καταστάσεις για τους ανθρώπους, που προκαλούνται από εξωτερικούς κυρίως παθογόνους και αλλεργιογόνους παράγοντες ξενιστές όπως μικρόβια, μύκητες, ιούς, βακτηρίδια κ.ά., ή από εσωτερικούς παράγοντες, που τους δημιουργεί ο οργανισμός μας από διάφορες σύνθετες και λανθάνουσες λειτουργίες του.
Οι ασθένειες χαρακτηρίζονται από συμπτώματα, που εμφανίζονται στο σώμα του ασθενούς. Αυτά είναι πόνοι, πυρετός, εμετοί, διάρροιες, εξανθήματα, φλεγμονές, κύστες, όγκοι κ.ά. Τα συμπτώματα αποτελούν την ίδια την ασθένεια και γιʼ αυτό πρέπει να θεραπεύονται. Μερικές ασθένειες έχουν γενετική και κληρονομική προέλευση και μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά. Επομένως, αφού η υποτιθέμενη αιτιολογία και παθογένεια είναι ξεκάθαρες και βρίσκονται σʼ ένα υλικό επίπεδο, έτσι και η θεραπεία είναι προκαθορισμένη πάλι στο επίπεδο αυτό.
Ας δούμε τώρα τις μεθόδους πρόληψης και θεραπείας της Κλασικής Ιατρικής σχολής: Προληπτικά πρέπει να ξεκινάμε απʼ τα παιδικά μας χρόνια και να εμβολιαζόμαστε από μικροί, ώστε να μην αρρωσταίνουμε καθόλου, ή αν αυτό συμβαίνει, να γίνεται με ήπιο τρόπο. Ο εμβολιασμός μας προστατεύει απʼ την ενδεικνυόμενη αρρώστεια μέσω των εξασθενημένων ιών που μπαίνουν στο σώμα μας, με σκοπό την δημιουργία αντισωμάτων. Επίσης προληπτικά θα πρέπει νʼ αποφεύγουμε την επαφή με τους εξωτερικούς παράγοντες που προκαλούν τις ασθένειες (μικρόβια, βακτηρίδια κ.ά.) για να μην νοσήσουμε.
Τα συμπτώματα των ασθενειών, επειδή απειλούν την υγεία μας και την ζωή μας, πρέπει να τα εξαφανίσουμε με το χημικό οπλοστάσιο των φαρμάκων, με τα γνωστά «αντί» χημικά φάρμακα και όλες τις άλλες «αντί» μεθόδους. Επίσης παρομοίως δηλαδή «αντί» θα πρέπει να δράσουμε και τοπικά, να εξοντώσουμε και να εξαφανίσουμε με κάθε τρόπο την ασθένεια με τα συμπτώματά της όπου κι αν βρίσκεται. Δηλαδή να την δηλητηριάσουμε με διάφορα χημικά φάρμακα, να την κάψουμε με ραδιενεργές και άλλες ακτινοβολίες, ή να την ξεριζώσουμε με χειρουργική επέμβαση αφαιρώντας τους άρρωστους ιστούς, τους όγκους, τις κύστες, ή και με ακρωτηριασμό ακόμα πετώντας το μέρος ή το πάσχον όργανο που έχει προσβληθεί απʼ την ασθένεια. Τέλος υπάρχουν και οι διάφοροι εξειδικευμένοι ιατροί που απευθύνονται και στην κάθε συγκεκριμένη περιοχή του σώματος που νοσεί τοπικά (ωτορινολαρυγγολόγος, πνευμονολόγος, καρδιολόγος, νευρολόγος, δερματολόγος κ.ά.).
Το σύγχρονο ιατρικό αδιέξοδο: Επίθεση στον ίδιο τον άνθρωπο!
Εξετάζοντας όλα τα παραπάνω κάτω από το πρίσμα της φιλοσοφίας και της λογικής θα πρέπει να προβληματιστούμε αρκετά. Ο άνθρωπος δεν αποτελεί μία αποκλειστικά βιοχημική οντότητα, ούτε λειτουργεί ως μηχανή μέσω αυτόματων ερεθισμάτων. Όταν νοσεί ένα μέρος νοσεί και το όλον και έτσι δεν μπορεί να υπάρξει θεραπεία μόνο σε τοπικό επίπεδο. Επίσης οι ασθένειες δεν είναι μοιραίες καταστάσεις που προκαλούνται από εξωτερικούς κυρίως παράγοντες και ούτε από εσωτερικές λανθάνουσες λειτουργίες. Τα θέματα αυτά θα τα εξετάσουμε σε επόμενο άρθρο στην «Ελεύθερη Έρευνα», αφού χρειάζονται κι ανάλογη φιλοσοφική προσέγγιση.
Όμως, το πολύ σοβαρό θέμα, που πρέπει να προσέξουμε στο παρόν άρθρο είναι η «αντί» μεθοδολογία που χρησιμοποιεί η Κλασική Ιατρική σχολή σε όλα τα επίπεδα. Μέθοδος, που όπως θα δούμε στρέφεται εναντίον της ίδιας της υγείας μας, της υπόστασής μας και ουσιαστικά εναντίον της ίδιας της ζωής μας. Και φυσικά θα αναρωτηθούμε όλοι μας. Γιατί να συμβαίνει αυτό; Επειδή οι «αντί» μέθοδοι της σύγχρονης Ιατρικής δεν απευθύνονται στην πραγματική αιτία-ασθένεια, ώστε να λειτουργήσουν ως αντίδραση-αντιρρόπηση στην αιτία αυτή, παρά απευθύνονται στην θεραπευτική αντίδραση, που σοφά γίνεται απʼ το ανοσοποιητικό σύστημα ενός οργανισμού, σταματώντας την!
Διότι η αντίδραση ενός οργανισμού (πυρετός, φλεγμονή, πόνος, εμετός και τα διάφορα άλλα συμπτώματα) δεν είναι η αρρώστεια που έχει πλήξει τον οργανισμό, παρά η θεραπευτική αντίδρασή του, που δημιουργεί το ανοσοποιητικό του σύστημα για να θεραπευτεί απʼ την πραγματική αρρώστεια. Επομένως κάθε «αντί» προσπάθεια που γίνεται απʼ τους Κλασικούς ιατρούς, γίνεται εναντίον των συμπτωμάτων της ασθένειας και όχι εναντίον της πραγματικής αιτίας-ασθένειας. Κατʼ αυτόν τον τρόπο επέρχεται εξουδετέρωση της θεραπευτικής αντίδρασης του οργανισμού και όχι της ασθένειας! Αποτέλεσμα είναι να ενισχύεται η πρωταρχική αιτία-ασθένεια, που δεν θεραπεύτηκε και να δημιουργείται ταυτόχρονα μία νέα ανόμοια ασθένεια τελείως διαφορετική από την πρωταρχική, αυτή των φαρμάκων.
Samuel Hahnemann, ο δημιουργός της σύγχρονης ομοιοπαθητικής.
Η ομοιοπαθητική είναι μία μέθοδος, που δεν επιτίθεται στα συμπτώματα της ασθένειας, παρά τα ενισχύει με ασφαλή τρόπο, με αποτέλεσμα την ίαση.
Γράφει ο Γερμανός Samuel Hahnemaan, δημιουργός της συγχρόνου Ομοιοπαθητικής: «Με τα εναντιοπαθητικά φάρμακα προσθέτουν μία νέα ανόμοια τεχνητή χρόνια αρρώστεια και κάνουν συνεπώς τον απλά άρρωστο διπλά άρρωστο, δηλαδή πολύ πιο άρρωστο και αθεράπευτο και κάποια στιγμή εντελώς ανίατο, συχνά μάλιστα τον θανατώνουν» («Όργανον» παρ. 41).
Δηλαδή, τα «αντί» φάρμακα σταματούν την προσπάθεια ενός οργανισμού να θεραπευτεί μέσω της αντίδρασης που είδαμε ότι δημιουργεί ο οργανισμός (συμπτώματα), καταστέλλοντάς τα και σταματώντας τα. Έτσι δεν υφίσταται σε καμμία των περιπτώσεων θεραπεία, παρά καταπίεση και ενίσχυση της ασθένειας, που κάποια στιγμή θα ξεσπάσει με μεγαλύτερη σφοδρότητα σʼ ένα βαθύτερο επίπεδο αμύνης του οργανισμού.
Ίσως το σκεπτικό αυτό ακούγεται λίγο δύσκολο στην κατανόησή του, όμως πραγματικά είναι πολύ απλό όπως θα το δούμε και παρακάτω.
Τα «αντί» χημικά φάρμακα και οι «αντί» μέθοδοι της Κλασικής Ιατρικής σχολής επιτίθενται στον ίδιο τον άνθρωπο, δηλαδή στην αντίδραση που δημιουργεί το ανοσοποιητικό σύστημα κατά τη διάρκεια της θεραπευτικής διαδικασίας. Έτσι ενισχύεται η ασθένεια, ενώ ταυτόχρονα δημιουργείται μιά δεύτερη, αυτή των φαρμάκων.
Αντιρρόπηση: Ο μόνος και πραγματικός μηχανισμός θεραπείας
Αντιρρόπηση είναι η αντίδραση σε μία δράση, που επιφέρει την ισορροπία. Σύμφωνα με την φιλοσοφική αντίληψη η εξισορρόπηση μέσω των αντιθέτων είναι η μοναδική φυσική λειτουργία που υφίσταται σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξης της ζωής και αυτή που επιφέρει την υγεία. «Ο θεός είναι ημέρα και νύχτα, χειμώνας και θέρος, πόλεμος και ειρήνη, κορεσμός και πείνα» (Ηράκλειτος, «Απόσπασμα 67»).
Η ίδια η ισορροπία του κόσμου μας στηρίζεται ανάμεσα στις αντίρροπες δυνάμεις που ενυπάρχουν και τον δημιούργησαν, σε κάθε επί μέρους κατάσταση και στην πραγματικότητα συνολικά. Ο θεός για τον Ηράκλειτο είναι μία κατάσταση μακαριότητας και τελειότητας που επέρχεται μέσω των αντιθετικών και εξισορροπητικών δυνάμεων. Αλλά και η υγεία είναι γιʼ αυτόν μία παρόμοια κατάσταση: «Η αρρώστεια έκανε την υγεία πράγμα γλυκό και καλό, το κακό έκανε το καλό ευχάριστο, η πείνα τον κορεσμό και η κούραση την ανάπαυση» (Ηράκλειτος, «Απόσπασμα 111»). Επομένως και η κατάσταση υγείας επέρχεται πάλι μέσω της ασθένειας δηλαδή μέσω των αντιθέτων. Δεν είναι καθόλου απλό το αρχαίο ρητό «μέτρον άριστον» το οποίο δείχνει την μεσότητα, την ισορροπία και την κατάσταση μακαριότητας που αναφέρει κι ο Ηράκλειτος, δηλαδή την θεϊκή κατάσταση.
Η αντιρρόπηση είναι λοιπόν η αντίδραση εκείνη, που θα φέρει την ίαση. Ο πόλεμος θα φέρει την ειρήνη, η νύχτα την ημέρα, η πείνα τον κορεσμό, ο χειμώνας το θέρος και η αρρώστεια την υγεία. Έτσι έχουμε το φαινόμενο δράση-αντίδραση. Πόλεμος και ειρήνη. Ο πόλεμος, που ξεσπά κατά την διάρκεια μίας ασθένειας είναι η αντίδραση εκείνη και ταυτόχρονα η αντιρρόπηση που θα επιφέρει την υγεία. Επομένως χωρίς την αρρώστεια δεν μπορεί να υπάρξει υγεία.
Ας δούμε τον μηχανισμό δράση-αντίδραση στο φυσικό επίπεδο. Όταν κάποιος για κάποιο λόγο τοποθετήσει πάγο σʼ ένα σημείο του σώματός του, η περιοχή αυτή θα παγώσει. Μόλις απομακρύνει τον πάγο μετά από μικρό χρονικό διάστημα η περιοχή θα ζεσταθεί έντονα. Πρόκειται για την ίδια αντίδραση που παράγει αυτή την φορά αυτόματα ο οργανισμός για να επιφέρει την εξισορρόπησή του, πάντα μέσω των αντιθέτων. Γράφει ο Hahnemann γιʼ αυτό: «Χέρι λουσμένο μέσα σε ζεστό νερό είναι μεν στην αρχή πολύ θερμότερο απʼ το άλλο μη λουσμένο (αρχική επίδραση). Όταν όμως το απομακρύνουμε απʼ το ζεστό νερό και το στεγνώσουμε, κρυώνει έπειτα από μικρό χρονικό διάστημα και σύντομα γίνεται ακόμα πιο κρύο απʼ το άλλο (αντίδραση). Εκείνος που βρίσκεται σε έξαψη εξʼ αιτίας έντονων σωματικών κινήσεων (αρχική επίδραση) στο τέλος προσβάλλεται από κρυάδες και ρίγη. Γιʼ αυτόν που εχθές ήταν σε έξαψη απʼ την πολύ οινοποσία (αρχική επίδραση), σήμερα το κάθε αεράκι είναι πολύ ψυχρό γιʼ αυτόν (αντίδραση)» («Όργανον» παρ.65).
Παρομοίως επηρεάζουν έναν οργανισμό και οι διάφορες διεργετικές ουσίες όπως ο καφές, το αλκοόλ, ναρκωτικά κ.ά. «Μετά από δυνατή δόση καφέ επακολουθεί υπερβολική ζωηρότητα (αρχική επίδραση), κατόπιν όμως αφήνει πίσω του για μακρύ χρονικό διάστημα νωθρότητα και υπνηλία (αντίδραση) αν δεν εξαλειφθούν στην συνέχεια με νέα καφεποσία» («Όργανον» παρ.65).
Σύμφωνα με τον Ηράκλειτο η ισορροπία του κόσμου μας και της υγείας μας βασίζονται στις αντίρροπες δυνάμεις, που επιφέρουν την ισορροπία. Έτσι η υγεία ισορροπία επέρχεται μόνο μέσω της αντίδρασης στην αρχική δράση (δηλαδή στην πραγματική ασθένεια). Η αντίδραση (τα συμπτώματα της ασθένειας) είναι η κατάσταση εκείνη, που λανθασμένα όλοι μας ονομάζουμε ασθένεια
Η ένταση και η υπεδιέγερση που δημιουργεί τις πρώτες ώρες της δράσης του ο καφές αντιρροπείται απʼ τον οργανισμό με την αντίστοιχη υποτονικότητα. Συνήθως οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται την υποδιέγερση-αντίδραση που ακολουθεί ως φυσικό επακόλουθο εξισορρόπησης μετά απʼ την υπερδιέγερση. Μάλιστα για να την ξεπεράσουμε, όπως λέει και ο Hahnemann, πίνουμε πάλι καφέ για να διεγερθούμε, αφού νομίζουμε, ότι η υποτονικότητα αυτή είναι φυσιολογική κατάσταση. Αν όμως σταματήσουμε να πίνουμε καφέ τότε θα σταματήσει η υπερδιέγερση, αλλά και το φυσικό όπως είδαμε επακόλουθό της η υποδιέγερση. Παρομοίως συμβαίνει και με όλες τις άλλες διεγερτικές ουσίες χημικά χάπια, αλκοόλ, ναρκωτικά κ.ά. Είναι γνωστό, ότι οι αντιρροπικές ενέργειες που δημιουργεί ο οργανισμός ενός ναρκομανούς απʼ την ουσία που έχει εθιστεί, εμφανίζονται με πολύ έντονες κρίσεις που τις ονομάζουμε «συμπτώματα στέρησης».
Ο στομαχόπονος ή ο πονοκέφαλος μπορεί να είναι το αποτέλεσμα (δηλαδή η αντιρρόπηση) μιας ξαφνικής και έντονης στεναχώριας. Ένας καταπιεσμένος και έντονος θυμός που δεν εκτονώθηκε μπορεί επίσης να δημιουργήσει οποιοδήποτε είδος διαταραχής σε σωματικό επίπεδο (πόνους, φούσκωμα-πρήξιμο, ταχυκαρδία κ.α.).
Αντιρροπικά λειτουργεί ο κάθε οργανισμός και σε κάθε άλλη προσβολή. Π.χ. ο πυρετός ο εμετός και η ευκοιλιότητα είναι η ενδεικνυόμενη αντιρρόπηση (αντίδραση) που επιλέγει ο οργανισμός για να εξισορροπήσει κάποια ίαση (δράση), η φλεγμονή (αντίδραση) είναι η αντιρρόπηση για την καταστροφή που υφίστανται κάποιοι ιστοί από κάποιο χτύπημα (δράση), η αιμορραγία (αντίδραση) αρχικά και η γρήγορη πήξη του αίματος στο σημείο της τομής είναι η αντιρρόπηση για να ισορροπηθεί η τομή ενός κοψίματος (δράση), κ.ο.κ.
Κάθε αντιρρόπηση που συμβαίνει στον εκάστοτε οργανισμό ουσιαστικά αποτελεί τις μοναδικές ενέργειες αυτοΐασης και αυτοθεραπείας του. Επομένως όλα τα συμπτώματα ή καλύτερα όλες οι παρενέργειες που δημιουργούνται απʼ όλων των ειδών τους παράγοντες εξωγενείς και ενδογενείς δεν είναι η ίδια η ασθένεια, παρά η αντιρροπική και εξισορροπητική προσπάθεια του οργανισμού για να θεραπευτεί.
Οι κύστες, οι πολύποδες, τα λιπώματα, ο καρκινικός όγκος αποτελούν την αντιρρόπηση της ασθένειας που πλήττουν έναν οργανισμό. Δεν είναι επʼ ουδενί η ίδια η ασθένεια. Αυτή βρίσκεται σʼ ένα βαθύτερο ενεργειακό επίπεδο του οργανισμού.
Εδώ είναι και το σημείο κλειδί για να αντιληφθούμε τι είναι στην πραγματικότητα η ασθένεια. Και φυσικά εδώ βρίσκεται το μεγάλο λάθος και πρόβλημα κατανόησης για την Κλασική Ιατρική σχολή με την τυφλή οπτική που πεισματικά ακολουθεί. Πιστεύει ότι η αντιρρόπηση αυτή (που μπορεί να είναι και βίαιη) δηλαδή η προσπάθεια του οργανισμού για να επαναφέρει την ισορροπία του μέσω των συμπτωμάτων, ότι είναι η αρρώστεια!
«Τα συμπτώματα της ασθένειας δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι γραμμές αμύνης του οργανισμού. Κάθε φορά ο οργανισμός δημιουργεί χαρακώματα όπου σʼ αυτά θα πολεμήσει μέσω των συμπτωμάτων για να νικήσει την ασθένεια. Όλες οι «αντί» μέθοδοι της σύγχρονης Ιατρικής σχολής γκρεμίζουν τα χαρακώματα αυτά. Αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής είναι ο οργανισμός κάθε φορά να δημιουργεί νέες γραμμές αμύνης σε πιο βαθύ και φυσικά σε πιο επικίνδυνο επίπεδο για την υγεία του». (Γεράσιμος Στουραΐτης Διευθυντής του Ιπποκράτειου Κέντρου Κλασικής Ομοιοπαθητικής. Απόσπασμα ομιλίας του απʼ το σεμινάριο «Καρκίνος και Ομοιοπαθητική» 7-3-09).
Καρκινικό κύτταρο. Πρόκειται για το αποτέλεσμα και όχι την πραγματική αιτία της ασθένειας του καρκίνου.
Επομένως η αντιρρόπηση που γίνεται μέσω των συμπτωμάτων δεν είναι η αιτία-ασθένεια, αλλά μία διαταραχή ένας πόλεμος που δημιουργεί το ανοσοποιητικό σύστημα στο σώμα για να αντιρροπήσει και να θεραπεύσει το βαθύτερο αίτιο, δηλαδή την ασθένεια. Έτσι μέσα απʼ αυτή την λογική φυσική θεώρηση μπορούμε να δούμε το πλήρες αδιέξοδο της υγείας που έχει επιφέρει η Κλασική Ιατρική σχολή με τις λανθασμένες μεθόδους «θεραπείας» της, δημιουργώντας αργά και σταθερά μία ανθρωπότητα βαθιά άρρωστη. Και λογικά θα πρέπει να αναρωτηθούμε όλοι μας γιατί καταναλώνουμε τόνους «αντί» φαρμάκων και ακολουθούμε και τις άλλες βίαιες «αντί» μεθόδους (ακτινοβολίες, χημειοθεραπείες, χειρουργεία σε ρυθμό ρουτίνας κ.α.) που ουσιαστικά σταματάνε την αντιρροπική προσπάθεια του οργανισμού μας και επομένως την θεραπεία του.
Όλα τα «αντί» φάρμακα και οι λοιπές «αντί» μέθοδοι που χρησιμοποιεί αποκλειστικά η Κλασική Ιατρική σχολή, επιτίθενται εναντίον του οργανισμού μας και της υγείας μας. Δηλαδή επιτίθενται στα θεραπευτικά συμπτώματα που δημιουργεί το αμυντικό μας σύστημα, συμπτώματα, που δημιουργεί για να νικήσει την πραγματική ασθένεια-αιτία.
Και εδώ βέβαια αρχίζουμε νʼ αντιλαμβανόμαστε πλέον, ότι η Κλασική Ιατρική σχολή δυσκολεύεται να κατανοήσει την πραγματική φύση των ασθενειών και ουσιαστικά να τις θεραπεύσει, όπως τον απλό πονοκέφαλο, τα κρυώματα, τις αρθριτικές παθήσεις, τις ανίατες εκφυλιστικές παθήσεις (καρκίνος, A.I.D.S., καρδιοπάθειες) κ.ά.. Οι ανακοινώσεις, που γίνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα στα Μ.Μ.Ε., ότι οι γιατροί της Κλασικής σχολής βρίσκονται δήθεν κοντά στο φάρμακο του καρκίνου, του σακχαροδιαβήτη και άλλων ασθενειών, είναι ψεύτικες και παραπλανητικές. Το μόνο που στην πραγματικότητα επιτυγχάνει η σύγχρονη ιατρική μεθοδολογία είναι η καταστολή της θεραπευτικής αντίδρασης του οργανισμού, η καταπίεση των ασθενειών, το κουκούλωμά τους και το σπρώξιμό τους σʼ ένα βαθύτερο επίπεδο του οργανισμού, όπου σε κάποια χρονική στιγμή θα ξεσπάσουν με ακόμα μεγαλύτερη σφοδρότητα.
Στο παρόν άρθρο δεν γίνεται λόγος για το σταμάτημα της ιατρικής μεθοδολογίας, αλλά για την συνολική αλλαγή φιλοσοφίας πλεύσης και τρόπου δράσης, που θα πρέπει να ακολουθήσει κάποια στιγμή η Κλασική Ιατρική σχολή.
Έγραφε στην Εισαγωγή του βιβλίου του «Η γλώσσα της θεραπείας. Η ιστορία μίας επανάστασης στην Ιατρική επιστήμη» ο Γάλλος ιατρός παθολόγος και εναλλακτικός θεραπευτής, φιλόσοφος και παιδαγωγός Zax Creveceur, στην δεκαετία του 1990: «Πολλές στατιστικές αποδεικνύουν αυτό, που οι ερευνητές συνάδελφοί μου είχαν ήδη ανακοινώσει ότι ανάμεσα στο 1970 και 1990. Δηλαδή είχε παρατηρηθεί στατιστικά, ότι αυτοί που προσβάλλονται από σοβαρές ασθένειες (καρδιαγγειακές, καρκίνους, εκφυλιστικές, αυτοάνοσες, κ.λπ.) είναι πλέον κατά πέντε χρόνια νεώτεροι από παλιότερα. Κατά την ίδια περίοδο η εκδήλωση κάποιων ασθενειών (το ετήσιο ποσοστό εμφανίσεώς τους) αυξήθηκε κατά 3 ως 10 φορές. Κανένα πραγματικό φάρμακο δεν έχει βρεθεί για τον καρκίνο, το A.I.D.S. την σκλήρυνση κατά πλάκας. Οι αλλεργίες έχουν κυριολεκτικά εκραγεί μέσα σε 20 χρόνια. Τα περισσότερα απʼ τʼ αντιβιοτικά είναι πλέον αναποτελεσματικά, καθώς η αντίσταση των προσαρμοσμένων πια βακτηριδίων αυξάνεται έντονα. Τα εμβόλια αμφισβητούνται όλο και περισσότερο, όχι μόνο εξʼ αιτίας των παρενεργειών τους, αλλά κυρίως γιατί αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο (απʼ τις στατιστικές που δυστυχώς αποκρύβονται απʼ τα μάτια του ευρύ κοινού), ότι η αποτελεσματικότητά τους είναι μόνον υποθετική. Και παρά την τεράστια αύξηση των δαπανών για την Υγεία, η ποιότητα ζωής και της υγείας του ανθρώπου στις χώρες της Δύσης έχει έντονα επιδεινωθεί». Αυτά συνέβαιναν τότε. Σήμερα οι στατιστικές δείχνουν ότι όλοι οι δείκτες που αναφέρει ο Creveceur αγγίζουν την αύξηση του 15% και άνω.
Και εδώ βέβαια εξηγούνται καθημερινές περιπτώσεις συνανθρώπων μας όπως: «Ήταν υγιέστατος και ξαφνικά έπαθε εγκεφαλικό», ή «ήταν τόσο νέος και δυνατός και έπαθε ξαφνικά καρδιακή προσβολή», ή «πέθανε ξαφνικά από ανεύρυσμα εγκεφάλου» Φυσικά δεν είναι για κανένα λόγο ξαφνικές αυτές οι καταστάσεις, παρά καταπίεση και σπρώξιμο της παθολογίας σʼ ένα βαθύτερο επίπεδο του οργανισμού. Και επειδή δεν μπορούμε με καμμία λογική να εξηγήσουμε το γιατί, ακούμε παραλογίες όπως «η μοίρα του, ο θεός, η κακοτυχία του» κι άλλες διάφορες δεισιδαιμονικές εξηγήσεις.
Φανταστείτε μία χύτρα ταχύτητος που βράζει και εκτονώνει τον ατμό απʼ την βαλβίδα ασφαλείας. Αν κλείσουμε την βαλβίδα για κάποιο χρονικό διάστημα η χύτρα θα φαίνεται ότι είναι εντάξει. Όμως ο καταπιεσμένος ατμός που θα βράζει στο εσωτερικό της θα επιφέρει την έκρηξη της χύτρας.
Η καταπιεσμένη παθολογία οδηγείται κάποια στιγμή σε ξαφνική κρίση που είναι όπως είδαμε πάλι η αντίδραση-αντιρρόπηση που όμως σʼ ένα βαθύτερο επίπεδο του οργανισμού είναι ανίατη και θʼ αποβεί μοιραία. Αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής είναι ο οργανισμός κάθε φορά να δημιουργεί νέες γραμμές αμύνης σε πιο βαθύ και φυσικά σε πιο επικίνδυνο επίπεδο για την υγεία του.
Γονιδιακές θεραπείες: Μιά νέα παγκόσμια απειλή
Τα τελευταία έτη στο παγκόσμιο ιατρικό προσκήνιο έχει κάνει την εμφάνισή της μία νέα ιατρική θεωρία. Η Γονιδιακή Ιατρική. Η μέθοδος αυτή ανατρέπει όλη την προηγούμενη ιατρική θεωρία περί των αιτιών των ασθενειών. Σύμφωνα με αυτήν την μέθοδο η θεραπεία όλων των ασθενειών βρίσκεται στα γονίδια. Η ιατρική παρέμβαση στο D.N.A και στο R.N.A των ανθρώπινων οργανισμών θα φέρει την ποθούμενη λύση, σύμφωνα με τα λεγόμενα των επιστημόνων. Ανατρέποντας όλη την αντίληψη για την δράση των χημικών φαρμάκων, που εξολόθρευαν μαζί με τα εχθρικά κύτταρα και πολλά απʼ τα υγιή, η νέα αυτή θεωρία φέρνει μία νέα επανάσταση που λέει: Τα νέα γονιδιακά χημικά φάρμακα θα καταστρέφουν αποκλειστικά και μόνο τα άρρωστα και εχθρικά κύτταρα χωρίς να πειράζουν καθόλου τα υγιή. Μάλιστα θα μπορούν να δρουν και πριν ένα ον γεννηθεί κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, αφού θα χορηγούνται και με προληπτικό τρόπο. Έτσι η ασθένεια θα εξαλείφεται χωρίς καθόλου απώλειες, πάντοτε σύμφωνα με την άποψη αυτή.
Τα «αντί» φάρμακα της σύγχρονης Ιατρικής, τα βασανιστήρια και οι αποτρόπαιες δοκιμές τους στα ζώα.Όμως, γενετιστές πάλι εκτός συστήματος, έχουν ανακαλύψει, ότι ο γενετικός μας χάρτης μεταβάλλεται συνεχώς, εξʼ αιτίας θετικών ή αρνητικών ψυχολογικών καταστάσεων (άγχος, φόβοι, λύπες, χαρές κ.ά.), που βιώνουμε καθʼ όλη την διάρκεια της ζωής μας. Οι γενετικές αλλαγές επομένως είναι παραγόμενα αποτελέσματα ψυχολογικών διεργασιών που συνεχώς αλλάζουν, μεταβάλλονται. Αξίζει να διαβάσουμε ακόμα μία φορά την άποψη του Zax Creveceur απʼ το έργο του για την νέα αυτή επιστήμη της γενετικής: «Το να πιστεύουμε ότι κάποιο συγκεκριμένο χρωμόσωμα είναι υπεύθυνο για κάποια συγκεκριμένη ασθένεια είναι για ακόμη μία φορά, σαν να διαβάζουμε αντίστροφα την χρονική αλυσσίδα των γεγονότων. Επομένως το να συμπεραίνουμε, ότι αντικαθιστώντας κάποιο παθογόνο χρωμόσωμα με ένα υγιές μπορούμε να εξαφανίσουμε την ασθένεια, είναι σαν να λέμε, ότι καταστρέφοντας την φωτογραφία (την μνήμη) κάποιου ατυχήματος, ακυρώνεται το ατύχημα ή επισκευάζεται η ζημιά. Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι με παρόμοιο συλλογισμό οι γενετιστές, που μας υπόσχονται θαύματα (όπως κι άλλοι έκαναν με τον καρκίνο σαράντα χρόνια νωρίτερα), εμπλέκονται σε μία νέα μορφή αναθεωρητισμού, σχετικά με τα κύτταρα όμως αυτή την φορά. Δηλαδή εάν σβήσω την μνήμη ενός γεγονότος σβήνω το ίδιο το γεγονός. Αυτή είναι η βάση στην οποία στηρίζονται οι επενδύσεις δισεκατομμυρίων που γίνονται σήμερα στην γενετική» (σελ. 7).
Και εδώ τίθενται πολλαπλά ερωτήματα:
Tα εκατομμύρια τόνων φαρμάκων που έχει καταναλώσει η ανθρωπότητα μέχρι σήμερα ήταν λάθος; Και αν ναι ποια είναι τα αποτελέσματα και οι παρενέργειες αυτών των λαθών; Σε συνάρτηση τα χειρουργεία, οι ακτινοβολίες, οι χημειοθεραπείες γίνονταν κι αυτά λανθασμένα; Και οι τόσες πομπώδεις και διθυραμβικές υποσχέσεις για θεραπεία με χημικά φάρμακα ήταν ψεύτικες ή λαθεμένες; Φυσικά δεν υπάρχει καμμία απάντηση απʼ το ιατρικό κατεστημένο αλλά και κανένας προβληματισμός της μάζας που δείχνει σαν υπνωτισμένη στα κελεύσματα αυτά. Βεβαίως πίσω απʼ τα νέα γονιδιακά φάρμακα βρίσκονται (ποιοι άλλοι;) οι Φαρμακοβιομηχανίες. (Βλ. Βασ. Μαυρομμάτη: «Φαρμακοβιομηχανίες: Η παγκόσμια απειλή»). Ένα νέο πείραμα, που δεν βασίζεται σε καμμία λογική και επιστημονική θεώρηση είναι προ των πυλών. Και λογικά θα στραφεί κι αυτό εναντίον της ανθρωπότητας και της υγείας μας, αφού ακολουθεί την ίδια «αντί» μεθοδολογία. Φυσικά τα φάρμακα αυτά θα είναι κατά πολύ ακριβότερα των προηγουμένων. Τα ερωτήματα διαδέχονται το ένα το άλλο.
Μήπως τα νέα γονιδιακά φάρμακα θα σημάνουν και το τέλος του ήδη βεβαρυμμένου στην υγεία του ανθρώπινου είδους; Μήπως θα πρέπει επιτέλους οι άνθρωποι να στραφούμε στις ήπιες εναλλακτικές θεραπείες πριν να είναι πολύ αργά για την υγεία μας; Αν δεν είναι ήδη Μήπως θα πρέπει τελικά κάποτε να προβληματιστούμε και όχι να επαναπαυόμαστε και να παραδιδόμαστε απαθείς στις ορέξεις και στα σκοτεινά σχέδια των Φαρμακοβιομηχανιών και του κατεστημένου που μαστίζει την Ιατρική κοινότητα; Μήπως επιτέλους κι άλλοι γιατροί θα πρέπει νʼ ακολουθήσουν το παράδειγμα πολλών συναδέλφων τους, που συνεργάζονται αρμονικά με τους εναλλακτικούς θεραπευτές;
* * *
Σήμερα η ανθρωπότητα έχει φθάσει στο χείλος ενός γκρεμού χωρίς πιθανό πισωγύρισμα, αν δεν σταματήσει γρήγορα το έγκλημα αυτό που γίνεται εναντίον της ανθρώπινης υγείας. Εμείς οι άνθρωποι το πρώτο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να αφυπνιστούμε. Μετά θʼ ακολουθήσει η αντίδραση αντιρρόπηση που θα επιφέρει την ισορροπία και την υγεία. Μέχρι τότε η Νέμεσις, η θεά-φύλακας των κοσμικών νόμων θα τιμωρεί αμείλικτα την ύβρη που διαπράττουμε εναντίον της μητέρας Φύσης και εναντίον του ίδιου του εαυτού μας.
Βασίλειος Μαυρομμάτης
Πηγή: http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=440
