flame έγραψε:Aν καταλάβουμε εγκαίρως το μερίδιο ευθύνης μας ,ως γονείς, σε αυτές τις παθήσεις , υπάρχει τρόπος 'επούλωσης' της πληγής αυτής πριν σταλεί οριστικά στο υποσυνείδητο?
Πιστυεω πως δεν υπάρχει εγκαιρως ή αργα σε αυτο το θέμα.
Απλά η στιγμή είναι σωστη...
οι γονεις λόγω της δική ςτους ανεπάρκειας παιρνούν υποσυνειδητα συναισθηματα στα παιδιά...αλλά αν τους ρωτησεις κατα τα άλλα...
"Γινονται θυσία για τα παιδιά τους" θα σου πούν... πόσο μάλλον να εντοπίσουν ευθυνες στη συμπεριφορά τους...
Αντίθετα, οσο φωτίζει τα συναισθηματα του ο γονιός, τόσο το πεδίο του ελευθερωνεται από ότι επιβαρύνει το παιδί, το οποιο μεγαλώνει σε ένα κλιμα αποδοχής και αναγνωρισης των δικών του συναισθημάτων, καθώς διευρυνει την δική του κατανόηση, πέρα από την εξαρτημένη σχέση και πρέπει.
Για να συμβούν όλα αυτα όμως... χρειάζεται αυτογνωσία του γονέα, ισοροπημένη αυστηρότητα και ελευθερία, και Αλήθεια στη σχέση του με το παιδί!

Όμως και θα στο πω, γιατί είναι βιωμένο, μέσα στην ανοιχτή καρδιά, αλλάζουν όλα και όλοι...
Γιατί η ανοιχτή καρδιά ξέρει να συγχωρεί και να προχωράει
Και αυτό από μόνο του είναι Σκοπός!