




«Βασούλα» έγραψε:Δηλαδή, λόγω του ότι έχουμε μπει βαθιά στην αντίληψη, ότι ο πόνος είναι μέρος του ανθρώπου που θέλει να πάει κοντά στον θεό (όπως ο Ιησούς), ντρεπόμαστε όταν είμαστε χαρούμενοι και υγιείς, αισθανόμαστε τύψεις που οι άλλοι δεν είναι και προσπαθούμε να τους κάνουμε να είναι...Με το ζόρι "σωτήρες"
Πόσο δίκιο έχεις Βασούλα μου!!!«Βασούλα» έγραψε:Μπορουμε να έχουμε εμείς ισορροπία και να την μεταδώσουμε στα παιδιά μας? Να τους διδάξουμε ότι αν δεν έχει κινητό, δεν χάλασε ο κόσμος, επειδή τα άλλα παιδάκια έχουν. Να τους μάθουμε να χαίρόνται με την φύση και όχι με άψυχα παιχνίδια? Να τους μάθουμε να φροντίζουν τον εαυτό τους και να έχουν ευθύνη γι' αυτόν? Η ποιότητα της ζωή μας μαζί τους, δεν έχει να κάνει με το πόσες ώρες απασχολούμαστε μαζί τους, αλλά με το πόσο βαθιά συνειδητοποιημένοι είμαστε, για την ίδια την ζωή...΄Ομως να ένας καλός λόγος να έχουμε ενοχές, αν τα παιδιά μας δεν έχουν όλα όσα έχουν τα άλλα παιδιά. Και στον βωμό αυτών των ενοχών, θυσιάζουμε την αλήθεια μας. Και να οι αρρώστειες μετά, και τρέχουμε όλοι μαζί να τις θεραπεύσουμε...
Δεν υπάρχουν αρρώστειες στην ουσία, αλλά κοινωνικοί ιοί!!!
Λες και το θεϊκό σχέδιο είναι "μπουχαχά, θα ενσαρκωθείτε στην γη και θα υποφέρετεΔηλαδή, λόγω του ότι έχουμε μπει βαθιά στην αντίληψη, ότι ο πόνος είναι μέρος του ανθρώπου που θέλει να πάει κοντά στον θεό (όπως ο Ιησούς), ντρεπόμαστε όταν είμαστε χαρούμενοι και υγιείς, αισθανόμαστε τύψεις που οι άλλοι δεν είναι και προσπαθούμε να τους κάνουμε να είναι...Με το ζόρι "σωτήρες"
Ο Ιησούς λειτουργει για εμάς σαν ένα πρότυπο που μας βάζει στην διαδικασία να βρουμε την ομοιότητα μαζί του, μαζί με τον θεό. Και αποδεχόμαστε (όχι συνειδητά) ότι ο δρόμος γι' αυτό είναι ο πόνος!!!