Δεν αποζητώ κάποια αγάπη, ηρεμία θέλω. Αν έκαναν στροφή και με αγαπούσαν όπως ήθελα, τα έσβηνα όλα, αλλά οκ, τί με περάσατε!
Το ότι τους σκέφτομαι είναι αλήθεια, αυτό πρέπει να αποτινάξω. Βασικά δεν τους σκέφτομαι, για την ακρίβεια από πολύ νωρίς τους 'εκπαίδευσα' να μη με παίρνουν τηλέφωνο στα καλά καθούμενα και να μη με ρωτάνε που είμαι κλπ. Τους εκπαίδευσα και να μην περιμένουν από μένα να παίρνω συχνά, αν και αυτό δεν το κατάφερα πλήρως. Τώρα μου το γυρίζουν μπούμερανγκ και φροντίζουν να μου βγάλουν ξινά κάτι τέτοια με σκοπό να....ασχολούμαι μαζί τους. Σου λέει μας ξέχασες; Τώρα θα μας θυμηθείς! Και τότε τους σκέφτομαι.
Ωστόσο το ότι τους σκέφτομαι μου έχει επιτρέψει να ξεκαθαρίσω μέσα μου την κατάσταση. Την πραγματικότητα από την πλάνη. Οποιαδήποτε κατηγορία εις βάρος μου είναι απλά τα λουριά που χρησιμοποιούν. Από αυτή την οπτική γωνία η κατάσταση φαίνεται τουλάχιστον γελοία. Γελοίο φυσικά δεν ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι η γνώμη μου για πολλά πράγματα στην πραγματικότητα είναι η δική τους φωνή. Αλλά ήταν λυτρωτικό να ξέρω ότι πλέον μπορώ να καταλάβω πότε κάποια πράγματα που κάνω ή πιστεύω, υπάρχουν εκεί γιατί είχε περάσει στο dna μου η γνώση του αν εκείνοι θα το ενέκριναν ή όχι.
Πλέον φοράω αυτά που θέλω και κάνω οτιδήποτε λαχταρώ-άσχετα με το ότι έχουν πέσει επάνω μου (ακόμα και ο αδελφός μου) και ασχολούνται με το μήκος της μπλούζας ή με την αδιαφορία μου να ασχοληθώ (ναι, υπάρχουν και τέτοια....'γιατί έχεις ύφος, δεν μπορούμε να πούμε μια κουβέντα;').
Επίσης τελευταία βρίσκω ότι μου αρέσουν πιο extreme πράγματα από αυτά που θα ενέκριναν και προσπαθώ να πηγαίνω κόντρα όχι σ' αυτούς, αλλά στη φωνή τους μέσα μου όταν βλέπω ότι είναι αυτή που με καθοδηγεί.
Μπροστά τους δεν αποκαλύπτω τα περισσότερα απ' όλα αυτά, κι αυτό ίσως είναι κακό σημάδι για την εξέλιξή μου. Ίσως αυτό πάλι σημαίνει ότι υπολογίζω στη γνώμη τους. Ωστόσο σκέφτομαι ότι αν πχ έβαφα τα νύχια μου τιγρέ μπροστά τους (ενώ συνήθως δεν τα βάφω κι αν τα βάψω θα είναι κάτι συνηθισμένο, αλλά το χω κάνει κι αυτό), θα γινόταν από αντίδραση και θα πυροδοτούσε ένα κλίμα καθόλου ήρεμο. Θα το έκανα μόνο για επανάσταση, ή για άνοιγμα...παρτίδας. Ξέρω δικαίωμά μου να βάψω τα νύχια μου όπως θέλω και να μη δίνω λογαριασμό (οκ τα νύχια είναι ένα παράδειγμα, έτσι; ), όμως δε βρίσκω το λόγο να ανοίξω καινούργια μέτωπα.
’λλο ένα παράδειγμα...φέτος μπήκα σε μια μπάντα. Είναι η τρίτη φορά που μου πρότειναν συνεργασία σε γκρούπ και θεώρησα ότι, αφού με 'κυνηγάει', κάποιος λόγος θα υπάρχει. Σκέφτηκα επίσης ότι ποτέ δεν το χω κάνει και ότι θέλω να ξέρω πώς είναι να παίζεις με άλλους, θέλω να μπω σε ένα στούντιο, θέλω να γεράσω και να το χω κάνει...κλπ. Παλιότερα σκεφτόμουν ότι θα αντιδράσουν. Ότι θα πιστεύουν πως τα άλλα μέλη θα παίρνουν ναρκωτικά, ότι θα μπλέξω στη νύχτα. Τώρα ακούω τί θέλω εγώ. Όχι μόνο μπήκα στην μπάντα αλλά βρέθηκα να είμαι από τα βασικά μέλη καθώς ξέρω μουσική όσο κανείς τους κι έτσι τους βοηθάω και επιπλέον υπάρχει περίπτωση να την αφήσω για κάποια καλύτερη. Στις αρχές αντιδρούσα στο άκουσμα live. Τώρα ξέρω ότι θέλω να το ζήσω. Ίσως πάλι ασχοληθώ όσα χρόνια έχω το χρόνο και την όρεξη. Αυτό δε σκοπεύω να το στερηθώ, όπως και πολλά πράγματα ακόμα. Ωστόσο δε σκοπεύω να τους το πώ. Και μόνο η 'ανάκριση' που θα ακολουθήσει μου φτάνει. Δεν είναι το αν θα μ' αφήσουν ή όχι, είναι το ότι θέλω ιδιωτικότητα και να νιώθω ότι οι αποφάσεις μου δε φιλτράρονται από κανέναν, ακόμα κι αν δεν του πέφτει λόγος. Αισθάνομαι ότι όταν έχω κρυμμένα χαρτιά, είμαι πιο δυνατή. Γιατί όταν δεν υπολογίζουν στη δύναμή σου, η επίθεση παραμένει ανίσχυρη. Και ξενερώνω μόνο με τη σκέψη των "μπα, και τί.. και ποιός.., και που.., και γιατί;". Ακόμα χειρότερα ξενερώνω που πρέπει να λογοδοτήσω για το χαρακτήρα μου, επειδή αρνούμαι ή δυσανασχετώ να κουβεντιάσω και να αρχίσω να αριθμώ στοιχεία για να μη τους μείνει καμία απορία άλυτη. Αν θα πρεπε να υπάρχουν αυτά; Όχι. Γιατί αυτά είναι άμυνες. Και άμυνα έχεις όταν φοβάσαι κάτι. Πέρα από αυτό που φοβάμαι (η απειλή ότι θα με αφήσει στο δρόμο), τα υπόλοιπα είναι απλά μπλοκαρίσματα.
Αυτά λοιπόν είναι τα μπλοκαρίσματα που μου έχουν μείνει και που θα πρέπει να δουλέψω, ακόμα κι αν ανεξαρτητοποιηθώ εντελώς οικονομικά. Ωστόσο πιστεύω ότι αν δεν ανεξαρτητοποιηθώ, τελείως, δε θα τα εξαλείψω.
Το καλό σε όλα αυτά είναι ότι επιτέλους τα ξέρω. Το κακό είναι ότι δε με παίρνει να χαραμίσω άλλα τόσα χρόνια για να ξεγράψω την κασέτα. Πρέπει να γίνει....ούτε στο ένα όγδοο του χρόνου, των χρόνων που ζω. Και δε ζω τόσα λίγα χρόνια όσο θα νομίζετε ακούγοντας για μπάντες και πτυχιακές και
τιγρέ νύχια.
Συγνώμη αν σας κούρασα. Γράφω τις σκέψεις όπως μου βγαίνουν.
