ΑΣΘΕΝΕΙΑ, Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

[Vasoula]

Αχ αυτή η αυτογνωσία , είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα...

δύσκολο, Εφούλα, από ποιάς απόψης?

΄Ολη η δυσκολία, πιστεύω, ότι βρίσκεται στο ότι ένας ενήλικας δεν συνειδητοποιεί τις ανώριμες συμπεριφορές του προς τον Εαυτό του και νομίζει ότι έτσι είναι, αφού έτσι είναι σε όλους.

Ουσιαστικά δεν συνειδητοποιεί ότι υιοθετεί συμπεριφορές κοινές, από όσους θα ήθελε να διαφέρει...

Βλέπεις τα σενάρια που κάνουμε για την ζωή είναι τελικά τόσο κοινά στο βάθος, που μας διαφεύγει η παρατήρηση της συναισθηματικής ανωριμότητας που "δένει" τους ανθρώπους μεταξύ τους και προσπαθούμε να εκλογικεύσουμε τον θεό, δημιουργώντας μέσα μας κέντρα ελέγχου.

[Έφη]

Δύσκολο για μένα είναι ,γιατί συνειδητοποιώ ότι για σειρά ετών έχω θάψει συναισθήματα τόσο βαθιά που ξέχασα ότι υπήρχαν ... Τώρα λοιπόν νιώθω ότι έχω ένα καλέμι και προσπαθώ να σπάσω το μπετόν ...
έχουν αρχίσει οι ρωγμές να ανοίγουν και από μέσα αναδύονται όλα μαζί και αλληλοσυνδέονται και...
εκεί έχω την δυσκολία να διαπραγματευτώ όλο αυτό ...

[Vasoula]

τα θαμμένα συναισθήματα, Εφούλα, είναι εκείνα που δημιουργούν τον εσωτερικό μας αντίπαλο... Στην ουσία με αυτόν τα έχουμε και με κανέναν άλλον.
Μας υποθάλπτει αόρατα την ψυχική μας διάθεση και αφού δεν τον γνωρίζουμε, πάντα για αυτό φταίει κάποιος άλλος.

Νομίζω ότι το εσωτερικό γκρέμισμα μας κάνει να αναγνωρίζουμε τον Εαυτό μας, όχι σαν αντίπαλο, αλλά σαν αυθεντικό.

Μου έλεγε ο δάσκαλός μου, ότι κάνεις, να το κάνεις συνειδητά!
Ακόμα κι αν αυτό είναι αντίθετο με όλο το περιβάλλον σου, είναι η αρχή για να νιώσεις τις απεριόριστες δυνατότητες σου.

Θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να διαχειριστούμε τίποτα που ειναι αυθεντικό. Το μόνο που χρειάζεται είναι να το διαχωρίσουμε από το κάλπικο και το περιοριστικό.
Αυτό που φέρνει δυσκολία, είναι ότι συνηθίσαμε να "ύποκρινόμαστε" ακόμα και στον Εαυτό μας.

[Λιζούλα]

Αυτό που φέρνει δυσκολία, είναι ότι συνηθίσαμε να "ύποκρινόμαστε" ακόμα και στον Εαυτό μας.

Μεγάλη αλήθεια και πονάει όταν αποκαλύπτεται. Είναι τόσο λυτρωτική και θεραπευτική όμως,
που πραγματικά η συνειδητοποίησή της είναι το πιο μεγάλο δώρο που μπορεί να κάνει κάποιος στον εαυτό του.

[Έφη]

Όταν ξεκινήσει το γκρέμισμα , το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω ...
Είναι σαν να γεννιέσαι ,ίσως για πρώτη φορά...

[Λιζούλα]

[Fotinoula]

[ARTYADIS]

Θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να διαχειριστούμε τίποτα που ειναι αυθεντικό. Το μόνο που χρειάζεται είναι να το διαχωρίσουμε από το κάλπικο και το περιοριστικό.
Αυτό που φέρνει δυσκολία, είναι ότι συνηθίσαμε να "ύποκρινόμαστε" ακόμα και στον Εαυτό μας.

Όταν ξεκινήσει το γκρέμισμα , το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω ...
Είναι σαν να γεννιέσαι ,ίσως για πρώτη φορά...

Ναι!! Έτσι είναι!

[Λευκός Κρίνος]

Παιδιά καλημέρα.
Θέλω να σας ρωτήσω κάτι.
Λέμε πως αν σε έναν άνθρωπο προκύψει μια ασθένεια,αυτό συνεπάγεται ότι υπάρχει μια ανισορροπία σε έναν τομέα της ζωής του,ή,στον ψυχικό του κόσμο.Με απλά λόγια δηλαδή,κάτι δεν έχει πάει καλά σε πνευματικό & ψυχολογικό φάσμα,και εκδηλώνεται στο σώμα ως φυσική ασθένεια.
Εντάξει το δέχομαι.
Αντιστρέφω τώρα τις αιτιάσεις.
Αν ένας άνθρωπος είναι ποτισμένος από δηλητηριώδεις σκέψεις συνέχεια & για τους πάντες,αυτός σε τι ισορροπία βρίσκεται?Και το κυριότερο,πώς χαίρει άκρας υγείας από την στιγμή που όλη του η ύπαρξη είναι γεμάτη από τοξίνες και είναι μπλοκαρισμένος σε σχέση με τη Συμπαντική ενέργεια?

[Vasoula]

πως και με τι συγκρίνεις την υγεια?
Με το σώμα μόνο?

Γιατί αυτό που περιέγραψες είναι ασθένεια...

Δεν θα έλεγα υγιή ποτέ έναν άνθρωπο που ακμάζει μόνο στο σώμα...γιατί αυτό είναι τόσο προσωρινό, όσο και η ζωή του!

Δεν είναι όλη του η ΄Υπαρξη γεμάτη τοξίνες, αλλά το σώμα και το μυαλό του μόνο...Και τα δύο φθείρονται τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις να "μετρήσεις" την ζωή του...

Εξαρτάται βέβαια απο το τι εννοεί κανείς ζωή...
Και επίσης εξαρτάται από το τι "βολεύεται" σ' αυτήν...

[Λευκός Κρίνος]

Δεν είναι όλη του η ΄Υπαρξη γεμάτη τοξίνες, αλλά το σώμα και το μυαλό του μόνο...

Ναι αλλά από τη στιγμή που το σώμα έχει εμποτιστεί με τοξίνες,αυτό δεν εμφανίζεται ως "σύμπτωμα" απο τη μεριά του ότι κάτι δεν πάει καλά εδω πέρα.?

[Vasoula]

o ασθενής έχει την ιδιότητα να παραμυθιάζεται και να ελπίζει...

όσο για την ασθένεια της Ψυχής, στην οποία αναφέρεσαι, μαθήματα εξέλιξης είναι και γι' αυτήν...Τον χρόνο που της υπολείπεται θα τον πάρει οπωσδήποτε...

Σκέψου ότι ποτέ δεν είναι τα πράγματα όπως φαίνονται...

Δεν υπάρχουν χαμένες Ψυχές, αλλά παραπλανεμένες συνειδήσεις!
Και εδώ στον φυσικό κόσμο αυτό έχει βαρύτητα...

Το σώμα μπορεί να κρατηθεί υγιές για ένα μικρό χρονικό διάστημα...Κανεις να μην βιαστεί να χαρεί γι' αυτό!

[Λευκός Κρίνος]

Σκέψου ότι ποτέ δεν είναι τα πράγματα όπως φαίνονται...

Δεν υπάρχουν χαμένες Ψυχές, αλλά παραπλανεμένες συνειδήσεις!

Ειδικά με το μπολνταρισμένο συμφωνώ απόλυτα.
Εμένα με παιδεύει όμως καμιά φορά αυτό,γιατί δεν είμαι από τους ανθρώπους που βλέπουν μόνο αυτό που φαίνεται.
Και υπάρχουν φορές που δυσκολεύομαι να βρίσκω απαντήσεις..

[Vasoula]

Θα σου πω ένα μυστικό...από τον δικό μου Δρόμο!

Να μην επικεντρώνεσαι στα ελαττώματα των ανθρώπων γύρω σου. ΄Οσο σε προβληματίζει η αλήθεια των άλλων, τόσο θα απομακρύνεσαι από την δική σου!

Η κάθε Ψυχή έχει τον χρόνο της και τον "χώρο" της που θα μπορέσει να εξελιχτεί με συνέπεια στο σχέδιο της.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτοιμοι για το μεγάλο "άλμα", δεν μπορούν όλοι να συμφιλιωθούν με το "κενό"...

Η ασθένεια είναι κι αυτή μέρος του Δρόμου πολλές φορές, όπως και ο εγωισμός!

΄Οταν βγει κανείς εντελώς από τον Δρόμο που η Ψυχή του έχει επιλέξει τότε κάτι θα συμβεί, κάτι που στα μάτια των ανθρώπων θα φαντάζει τραγικό, που θα οριοθετήσει το Εγώ να αλλάξει πορεία...
Μαγικά συμβαίνει, μην νομίζεις...

Δεν έχω πια καμία ανάγκη να κρίνω τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους...΄Οταν κάποιος δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζι μου, απλά με προσπερνάει...τι πιο φυσιολογικό!

Ας είναι ότι θέλει...ότι αντέχει και ότι μπορεί ο καθένας!
Η δική μου ματιά πια είναι στο μέσα μου! Και εκεί υπάρχει πάντα Αγάπη, ακόμα και γι' αυτό που ασθενεί στους ανθρώπους!

Αν το καλοσκεφτείς, ο φόβος είναι τραγικό εμπόδιο για να εξελιχτεί κανείς πνευματικά και να ωριμάσει συναισθηματικά και νοητικά!

Αν όμως γνωριζεις ότι όλα είναι θεός, ακόμα και η ανωριμότητα είναι ανεχτή!

Η Ζωή δεν μας ασθενεί ποτέ...αυτό που μας ασθενεί είναι η μικρή αντίληψη που έχουμε γι' αυτήν!

Αν για κάποιον χρειάζεται να ενδιαφερθούμε και να φροντίσουμε, αυτός είναι πρωτίστως ο Εαυτός μας...όσο για τα αναπάντητα ερωτήματα που υπάρχουν για την Ζωή, αυτά απαντιούνται αμέσως αν η έρευνα αφορά την δική μας Ψυχή και όχι των άλλων.
Μετά, όλα είναι ίδια...

[ΙΩΑΝΝΑ]