Έχω παρατηρήσει πάρα πολύ τον κόσμο!
Η αλήθεια είναι ότι οι εξωτερικές καταστάσεις που έρχονται σε επαφή με το συνειδητό μας μέρος μας δίνουν και τα ερεθίσματα της ευχαρίστησης, μα υπάρχει πάντα και ένα άλλο ασυνείδητο μέρος μας που δεν λαμβάνει ευχαρίστηση από τίποτα. Είναι ανεκπαίδευτο και "χοντροκομμένο" και απείρως πιο ισχυρό σε θέληση και συναίσθημα, από τον πιο εξευγενισμένο νου.
Είναι αυτό το μέρος μας που δεν μας αφήνει να χαρούμε με καμία διαμορφωμένη κατάσταση, όσο τέλεια και αν είναι, γιατί το ίδιο δεν γνωρίζει παρά την τελειότητα του χάους.
Είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους, πλούσιους ή φτωχούς, να μην μπορούν να αντλούν βαθιά ευχαρίστηση από τίποτα, αλλά και από την άλλη, να μην ξέρουν γιατί. Προσπαθώντας, λοιπόν, να δώσουν ορισμό στην δυστυχία τους, αφήνουν αυτό το «αθέατο» μέρος να κυβερνά την ζωή τους και το μόνο που βιώνουν είναι το χάος, μέσα σε μια «τακτοποιημένη» συμβατή κατάσταση.
Αναρωτήθηκα πολλές φορές «τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος»?
Αυτή η ερώτηση με παίδεψε, έμεινα αρκετό χρόνο μέσα σ αυτήν και την ερευνούσα, τεκμηριώνοντας τις απαντήσεις.
΄Ετσι ανακάλυψα ότι οι περισσότερες επιλογές των ανθρώπων γίνονται από αυτό το «αθέατο» μέρος τους που προκαλεί σοβαρό κλονισμό στο συνειδητό, γιατί το συνειδητό είναι υπεροπτικό και νομίζει ότι επιλέγει εκείνο.
Θεωρώντας οι άνθρωποι αυτό που τους συμβαίνει «μοιραίο» αφήνονται στην τύχη τους, ανίκανοι να δράσουν. Το συνειδητό μας μέρος δεν είναι σοφό, είναι «υποανάπτυκτο» και διαμορφώνει μια αντίληψη για τον εαυτό του, με βάσει την φυσιολογία του κόσμου, μέσα στον οποίο κινείται και βιώνει ανεξέλεγκτα συναισθήματα, που τις περισσότερες φορές δεν έχουν εμφανή αίτια.
Προσπαθούν να αντισταθούν σ αυτά τα ανεξέλεγκτα συναισθήματα και τότε σταματά η ζωή να είναι φυσιολογική, γιατί αντιστέκονται στον ίδιο τον εαυτό τους, χωρίς να το ξέρουν.
Η εσωτερική σύγκρουση είναι η αντίσταση στην ίδια την αποδοχή της ζωής μας, γιατί δεν την βλέπουμε «καλοπροαίρετα», ούτε με καλή διάθεση.
Ο άνθρωπος είναι, λόγω της πνευματικής του δομής, πολυμήχανος, εφευρετικός και επιτήδειος, ικανός να αντλήσει και να δώσει αγάπη και μέσα στην κόλαση.
Μα ακριβώς από αυτήν την πνευματική του δομή που του δίνει την νόηση, δημιουργεί τις προσδοκίες του παράδεισου, που κάνουν την κόλαση ανυπόφορη, αγνοώντας στην ουσία ποιος είναι και τι σημαίνει για τον Εαυτό του, ζωή, αγάπη και πληρότητα.
...έπρεπε να έδινα περισσότερη σημασία στα λόγια της:oops:
