Και στο αργεντίνικο, όπως ακριβώς και στην Ζωή, για να εκφράσεις και το παραμικρό συναίσθημα, χρειάζεται ειρήνη μέσα σου και είναι αυτή που σε κάνει να νιώθεις την ενέργεια σου και την ενέργεια του άλλου σαν ένα και παρ' όλα αυτά να διατηρείς την ατομικότητά σου και την δύναμή σου και να επιτρέπεις στον άλλον να κρατήσει την δική του...Σεβασμός αναπτύσσεται τότε, γιατί κανείς από τους δύο δεν θέλει να πολεμήσει...Δεν είναι ένας άντρας και μια γυναίκα που χορεύουν, είναι δύο άνθρωποι που ξεπέρασαν την συνήθεια να πολεμάνε μεταξύ τους...




Το θέμα για έναν άνθρωπο δεν είναι να μάθει να πολεμάει, αλλά να αγαπάει...




Βασουλα μου Αγαπημενη....Αγαπημενη μου Ψυχη



Τι να πω για σενα που εισαι η Χαρα του Καβαλιερου!!!!!η εμπειρία μου μέχρι τώρα είναι πολύ εσωτερική...και τι έχω κάνει? δύο τρία μαθήματα και άλλα δύο με το Εμμάκι (που μεταξύ μας ισοδυναμούν με 20)

Η Εμπιστοσυνη και η Ακολουθηση στο 100%... Κάνεις την Καρδουλα μου να χτυπαει δυνατα καθε φορα που Χορευουμε



Παναγιωτακο μου χρειαζεται να αναζητησει ο Δασκαλος την δικη του "θεραπεια" μεσα απο εναν Χορο για να μπορεσει να μεταδωσει αυτη την Εμπνευση και στους μαθητες του.... Αν εγω δεν ειχα νιωσει "θεραπευμενη" ή να με εχει αγγιξει στην Ψυχη μου αυτος ο Χορος δεν θα ηταν το ιδιο για τους μαθητες μου... Ο καθε Χορος ειναι μοναδικος για τον καθε δασκαλο...το θεμα ειναι ποια Πηγη θελει να τον Δονει και Μαζι με αυτον και τους μαθητες του



σε λίγο και να μου το θυμηθείτε, η σχολή θα αφήσει εποχή στο αργεντίνικο...





