H συνάντηση με το φως έρχεται και σε συγκλονίζει...
Το γκρέμισμα κάθε "δωματίου" φέρνει ταραχή, ανάταση, γαλήνη...
Μετά δεν έχει "πως" και "γιατί"... Σκαπανέα!
΄Ομως είναι η περιφρούρηση των δωματίων, που σε κάνει να μην τολμάς να "γκρεμίσεις", γιατί ξέρεις ότι ένας ολόκληρος "κόσμος", μια ζωή, θα τιναχτεί στον αέρα...Και δεν είσαι σίγουρος ότι το θέλεις...
Το να μην μπορείς να αφαιθείς να βιώσεις τον πόνο με ευγνωμοσύνη για το κλάμα που θα βγει, είναι για το εγώ μας μια προστασία. Δεν την θέλει την λύτρωση και την επίγνωση η συνείδησή μας, γιατί μετά ξέρει ότι δεν μπορεί να γυρίσει πίσω και να ξαναχτίσει ότι γκρέμισε... Αλλάζουν τα δεδομένα στην πραγματικότητά μας, Σκαπανέα, και εσύ μόνο ξέρεις αν τα αντέχεις!
Το να βιώσεις τις "σκεπτομορφές" σου είναι μοναδική απόφασή σου...Και αυτό περιέχει πολύ συναίσθημα. Περιέχει πόνο!!
Και θεωρώ ότι είναι μεγάλο εγχείρημα, για όποιον δεν είναι έτοιμος γι' αυτό...
΄Ομως σου λέγω τούτο...ό,τι δεν βιώσεις "ενσυνείδητα" θα το βιώσεις με την αποχώρησή σου από το σώμα, στην κατάσταση που εμείς οι άνθρωποι με την άγνοιά μας, ονομάζουμε "θάνατο"...Η ψυχή συνεχίζει να ταξιδεύει προς την "αθανασία"...αλλά για να την ολοκληρώσει πρέπει να περάσει από τον λαβύρινθο της "γνώσης"...
Είτε σε ενσάρκωση, είτε στην αιθερική της μορφή...
Αλλάζει μόνο η συνείδηση...Η συνειδητότητα παραμένει!
Οπότε είναι ένα εγχείρήμα που έχει νόημα!
Γι' αυτό λέω, οι άνθρωποι φοβούνται την "αλήθεια" και κάνουν πως δεν την βλέπουν, προτιμώντας να υποφέρουν "εν ζωή", και αυτήν την ζωή την περνάνε με "ταχύτητα", χωρίς επίγνωση...
΄Ομως όταν τους μιλάς γι' αυτήν, όλοι μα όλοι την αναγνωρίζουν!!!
Γνωρίζουν τι τους αρρωσταίνει, γνωρίζουν ότι ζουν μηχανικά, περιμένοντας να "πεθάνουν"...
Η "θεραπεία" δεν επέρχεται με ρέικι μόνο! Χρειάζεται και "μάχη"...