Ένας ορισμός είναι, όπως λέει και η λέξη, ότι το ορίσεις να είναι. Από κει και πέρα, αν αυτό είναι καλό ή κακό, έχει να κάνει με το συναίσθημα του καθενός. Ή καλύτερα, με την αντίληψη του καθενός.
Θυμάμαι που, όταν είχα γνωριστεί με την Βάσω, στο πρώτο διάστημα, είχαμε διαφωνήσει με βάση μια λέξη. <<Φυσιολογικός>>. Εκείνη το όριζε κάπως σαν "οι λειτουργίες του φυσικού ανθρώπου" και εγώ το όριζα ως "οι λειτουργίες του ανθρώπου όπως θα πρέπει να είναι".
Βλέπω πολλούς ανθρώπους να αντιδρούν όπως και εμένα, τότε. Γιατί, ο μόνος λόγος του να μην μπορείς να "δεις" μια λέξη και από άλλη οπτική, είναι να εξαρτάσαι από τον ορισμό της. Να νιώθεις την ανάγκη να σε ορίζει ως άνθρωπο.
Για παράδειγμα, η λέξη "σωστός", είναι απόλυτα νοητική. Και όμως, αν έχεις μάθει πως είσαι σωστός, επειδή κάνεις αυτό, αυτός ο προγραμματισμός δεν σου αφήνει το περιθώριο να δεχτείς πως κάποιος άλλος, έχει κάτι άλλο ως σωστό.
Αν νιώσεις όμως, τι είναι σωστό για σένα... Μπορεί και να γνωρίσεις με ευρεία κατανόηση αυτήν την έννοια.
Το ίδιο είδα σε μένα και με την χρήση του συμβόλου του Σταυρού. Όσο στο συναίσθημά μου, ο Σταυρός ήταν το σύμβολο της θυσίας (και άρα "πραγματικής αγάπης", με βάση την εκπαίδευσή μου), τόσο έμενα μακριά από τον Στόχο μου. Να φέρω τον Σταυρό μέσα μου, ως διεύρυνση του εσωτερικού και εξωτερικού μου κόσμου, πέρασε από την αυτόεπίκριση της αμαρτίας.
Θα παραθέσω στην συνέχεια και άλλες περιπτώσεις. Αυτό που ήθελα να ρωτήσω είναι, αν έχετε και εσείς, με κάποιον τρόπο, αντιστρέψει μέσα σας μια έννοια. Αν μέσα στην διαδρομή σας, είδατε κάτι διαφορετικά από αυτό που μάθατε. Και όχι μόνο στην νοητική αντίληψη, αλλά περισσότερο στην βιωματική.
Thank you ^_^
ήταν γιατί ενώ μπορούσες να το αντιληφθείς νοητικά, το συναίσθημα σε χτύπαγε σε ότι εσύ θεωρούσες "μη φυσιολογικό" και το έκρινες...
