Ανθρωπος Α-Διδακτος = Ερμαιο Της Κολασης !

[Skapaneas]

Τούτος εδω παιδιά μητε ωμός τρωγεται μητε ψημένος........ :roll:

Κοιτα να με φας λοιπον "εξαϋλωμενο", μπας και βρεις τη γιατρεια σου !

[Vasoula]

Επιμένω...

Αντε λοιπόν Σκαπανέα, ήρθαμε με τον κηδεμόνα μας...

Για εξήγησέ του τώρα την άποψή σου για την κόλαση Τώρα έχεις να κάνεις με τον κηδεμόνα μας, όχι μαζί μας!
Δεν ξεγλυστράς βρε εύκολα από αυτόν!

Εμείς μπορεί να είμαστε έρμαια στα χέρια σου, εκείνος όχι!!!
Αντε "δάσκαλε"....

οτι μερικοι απο σας δω μεσα δισταζετε να πητε τη γνωμη σας και την αποψη σας

Δώσε μας λοιπόν το παράδειγμα σου, για να ακολουθήσουμε με "αφοσίωση" τον διάλογο!!!

Και σοβαρά μιλάω ε?

[Skapaneas]

Λοιπον "αποσυρομαι" να ετοιμασω την "απολογια" μου ! ! !
Ουτε ο Σωκρατης να ημουνα !

Εν τω μεταξυ εσεις συνεχιστε τον καλο διαλογο: ωστε εν τω επανερχεσθαι με απολαυσω παντας υμας !

[Vasoula]

Λοιπον "αποσυρομαι" να ετοιμασω την "απολογια" μου

Σκαπανέα, θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα αν η "απολογία" σου δεν περιείχε τύπους, όπως Χ=Ψ2*@@+33,3=3,96#%



Μην ξεχνάς, έχεις να κάνεις με ξανθιά ε?

[Rainmaker]

χαχαχαχαχαχα :lol: :lol: :lol: :lol: :lol:

[Skapaneas]

Λοιπον "αποσυρομαι" να ετοιμασω την "απολογια" μου

Σκαπανέα, θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα αν η "απολογία" σου δεν περιείχε τύπους, όπως Χ=Ψ2*@@+33,3=3,96#%



Μην ξεχνάς, έχεις να κάνεις με ξανθιά ε?

Βασω νασαι καλά, κοπελα μου !

Με εκανες και γελασα και ακομα γελαω, βλεποντας την παραθεση την ωρα που σου απανταω...

Ομολογουμενως ειναι πολυ ενδιαφερουσα η ισοτητα που παρουσιαζεις και απορω γιατι ισχυριζεσαι οτι δεν τα καταφερνεις στα μαθηματικα... :shock: :roll: 8)

Εσυ χαραμιζεσαι πραγματικα ( στα αστεια το λεω, αλλά εσυ παρ'το στα σοβαρα... )

Μηπως θα' πρεπε να το ξανασκεφτεις, για μια αλλαγη "καριερας" τωρα κοντα ;

Λεω τωρα εγω...

Μηπως...

Μην ανησυχεις ομως...

Ετσι κι αλλιως δεν το' χα σκοπο να μιλησω περιπλοκα...

Θα ειναι κομμενα και ραμμενα στα μετρα σου τα οσα θα πω...

[Vasoula]

Μηπως θα' πρεπε να το ξανασκεφτεις, για μια αλλαγη "καριερας" τωρα κοντα ;

ναι κοίτα θα αλλάξω επάγγελμα σε λίγο...
Από ιδιωτικός υπάλληλος, θα γίνει επαγγελματίας αλχημιστής!!!

Οι τύποι αυτοί, από αυτήν την επιστήμη είναι...Απορώ, τους αναγνώρισες και το είπες, ή έκανες πλάκα? 8)

[Vasoula]

Θα ειναι κομμενα και ραμμενα στα μετρα σου τα οσα θα πω...

κάντα λίγο μακρύτερα τα "ρούχα", γιατί ψηλώνω ακόμα...
Μην μας πέσουν "κοντά" ε?

[Skapaneas]

Λοιπον ας πω κι εγω δυο λογια για το θεμα που σας "ταλανισε" και τα βρηκατε σκουρα !

Ανθρωπος Α-Διδακτος = Ερμαιο Της Κολασης !

Λεγοντας Α-Διδακτος εννοω αυτον που δεν θελει να διδαχτει !
Αυτον που επιλεγει να προχωραει μονος στη ζωη, χωρις να ακουει κανενα κυριολεκτικα !
Κατ΄επεκταση ειναι και αυτος που απλα δεν εχει διδαχτει, αλλά και αυτος που δεν μπορει να διδαχτει, για διαφορους λογους.

Κολαση παλι εξ ορισμου ειναι η τιμωρια.
Κολαση ειναι και καθε κατασταση η οποια ενεχει απο μονη της μυριες οσες δυσκολιες.
Κολαση ειναι τελος και οι αρνητικες συνεπειες που εισπραττουμε απο καποιες επιλογες μας.

Σε οποια κατηγορια κι αν εντασσεται ο αδιδαχτος, ειναι τελικα αυτος ο ανθρωπος ο οποιος δεν εισαγει καινουργια γνωστικα στοιχεια στη συνειδηση του.
Ειναι αυτος που αρνειται, ηθελημενα ή οχι, να δεχτει απο καποιον αλλο νεα πραγματα.
Ειναι αυτος που ακολουθει τις μονοκομματες πεπατημενες κατευθυνσεις που εχει χαραξει μηχανικα και απο μονος του ως προσωπικοτητα.

Η πορεια ενος τετοιου ανθρωπου ειναι αδιεξοδη, γιατι αργα ή γρηγορα εξαντλουνται οι δυνατοτητες επιλογης του.
Ο ανθρωπος αποστεωνεται και τα λαθη συσσωρευονται το ενα επι του αλλου.
Και αυτο φυσικα περιοριζει ακομα περισσοτερο τις επιλογες του κλεινοντας ή κλειδωνοντας τους δρομους διαφυγης.

Η επακολουθουσα κατασταση ειναι κολαστικη με την κυριολεξια του ορου.

Η ζωη τελειωνει, ερχεται η επομενη και μετα η επομενη και επαναλαμβανονται τα ιδια, οταν ο ανθρωπος πορευεται χωρις διδασκαλο.

Αποτελεσμα να δημιουργειται ενα τεραστιο και μυστηριωδες συμπλεγμα περιπλοκων διαδρομών: Ο Λαβυρινθος !

Αυτος ακριβως ο Λαβυρινθος ειναι Το Βιωμα Της Κολασης !

Οσο ο ανθρωπος λοιπον εξακολουθει να παραμενει Α-Διδακτος, μεσα στη δινη του Λαβυρινθου, ανισχυρος να ελεγξει τις δυναμεις που τον αγουν και τον φερουν, γινεται ερμαιο αυτης της Κολασης που επαγεται καρμικα απο το συνολο των πεπλεγμενων λαθων !

Η ζωη του ανθρωπου λοιπον, ως το συσσωρευμα της καθημερινης του εμπειριας στη γη ειναι αποτελεσμα "τυχαιων" δρασεων που επισυμβαινουν "απροβλεπτα", σταλμενες οπως λεμε απο το Συμπαν αλλά και λογω των επιλογων του και διαμορφωνουν την προσωπικοτητα του.

Αυτη η προσωπικοτητα ή καλυτερα η προβολη του Ανωτερου Εαυτου, γυρω απο την οποια διαμορφωνεται η προσωπικοτητα, επιζητει συνεπως και διακαως την ολοκληρωση της.
Με άλλα λογια επιζητει την δημιουργια ενος ενιαιου οικοδομηματος το οποιο θα την αποτελει, δημιουργουμενο απο τα κομματια των εμπειριων που εχει εν τω μεταξυ συλλεξει!

Η προσωπικοτητα του ανθρωπου ως το πληθος των στοιχειων που συλλεγονται γυρω απο την προβολη του Ανωτερου Εαυτου μεσα στον κοσμο και λογω της δρασης αυτης της προβολης μεσα σε αυτο τον κοσμο, ειναι ενα συνολο ασυνδετων κατ΄ουσια πραγματων τα οποια μπορουν και επιβαλλεται να συναρμολογηθουν ως ενα ειδικο και πρωτοτυπο παζλ, διαφορετικο για τον καθενα, προκειμενου ολοκληρωμενο να απορροφηθει μεσα στον Ανωτερο Εαυτο, ο οποιος με τον τροπο αυτο πετυχαινει το στοχο του στη Γη !

Αυτος ειναι ο τελικος σκοπος καθενος που ενσαρκωνεται μεσα στον κοσμο !

Και στην προσπαθεια αυτη γινονται λαθη τα οποια οδηγουν τελικα στο Λαβυρινθο !

Οταν ο ανθρωπος αρνειται να μαθει τον τροπο ολοκληρωσης της προσωπικοτητας του, οταν αρνειται να διδαχτει και απο τον ιδιο του τον Εαυτο ακομα τη διαδικασια διασυνδεσης των προσωπικων του βιωματων, θα παρμενει καταδικασμενος να περιφερεται μεσα στην Κολαση του Λαβυρινθου !

[Vasoula]

Σε οποια κατηγορια κι αν εντασσεται ο αδιδαχτος, ειναι τελικα αυτος ο ανθρωπος ο οποιος δεν εισαγει καινουργια γνωστικα στοιχεια στη συνειδηση του.
Ειναι αυτος που αρνειται, ηθελημενα ή οχι, να δεχτει απο καποιον αλλο νεα πραγματα. Ειναι αυτος που ακολουθει τις μονοκομματες πεπατημενες κατευθυνσεις που εχει χαραξει μηχανικα και απο μονος του ως προσωπικοτητα.

Ωραία και κατανοητή η παρουσίασή σου Σκαπανέα...

Πλην όμως...να ρωτήσω!
Ποιός είναι αυτός που θα κρίνει αν ο άνθρωπος αυτός δεν προχωράει στο μοναχικό του μονοπάτι με εσωτερικές παρορμήσεις?
Ποιός θα κρίνει, αν πρέπει να δεχθεί αυτός ο άνθρωπος κάποιον να του διδάξει κάτι και πως ξέρουμε ότι δεν το έχει βρει εσωτερικά?

Μονοκόμματες πεπατημένες μπορεί να φαίνονται σε σένα ή σε μένα, αλλά για άλλους αυτές οι πεπατημένες μπορεί να είναι και η λύτρωση τους.

Η δική μου άποψη είναι ότι ο άνθρωπος ακολουθεί παθητικά τις καρμικές του "υποχρεώσεις", όσο δεν γνωρίζει...
Η μνήμη των ζωών μας, όποιες κι αν ήταν, ότι κι αν κάναμε, όποιοι κι αν είμασταν, μας οδηγεί σε λύτρωση, πολλές φορές από ένα μονοπάτι που για τους άλλους φαίνεται "δυστυχία"...ή "θυσία"...ή "αποκρυστάλλωση"...ή όπως και να το ονομάζουν, πάντως δεν υπάγεται στα πρότυπα της ζωής, έτσι όπως μπορούμε να την αντιληφθούμε μέσα από τα δεδομένα της...

Η κόλαση είναι η ληθη και μόνο αυτή...

Και ο λαβύρινθος δεν είναι κόλαση Σκαπανέα, αλλά η εφαπτόμενη οδός που βρίσκεις τις σκιές σου...Αρα είναι ένας χώρος που γνωρίζεις, απλά δεν τον παραδέχεσαι...

Αυτή είναι η δική μου άποψη...που δεν κρίνει κανέναν, γιατί πίσω ακόμα και από την χαμηλή δόνηση της ύλης, ανακαλύπτει ευκαιρίες χαμένες μεν, αλλά και επιλογές...

Σου το έχω ξαναπεί...Δεν γεννηθήκαμε όλοι καλοί...όπως δεν είμαστε όλοι καλοί σε προηγούμενες ζωές... Σκοπός είναι να μην κάνουμε το "κάρμα" εμπόδιο στην θύμηση...Αυτό είναι μόνο η ουσία της διαδρομής μας! Γιατί τότε φοβόμαστε τον Ανώτερο Εαυτό σαν κριτή...Ενώ η ουσία του είναι μόνο η αγάπη και η γνώση!

[Θοδωράκος]

Η διδαχή, άμα την λάβουμε ως η συλλογή των εμπειριών της ζωής και η αξιολόγησή τους, είναι κάτι τόσο έμφυτο στον άνθρωπο, που αμφιβάλλω κατά πόσο μπορεί να υπάρξει έστω και ένα άτομο, που να μην μπορεί να διδαχθεί από την ζωή. Ο καθένας, ζώντας το μονοπάτι του, λαβαίνει κάποιες εμπειρίες και βγάζει τα συμπεράσματά του.

Το θέμα είναι ποια θα είναι αυτά τα συμπεράσματα. Κοινώς, πάμε στο θέμα της υποκειμενικότητας. Γιατί, λόγου χάρη, μπορεί το συμπέρασμα «η ζωή είναι άδικη» να μας φαίνεται εμάς λάθος, όμως για τον άλλον, που το εξήγαγε από την εμπειρία της ζωής του μέχρι τότε, να αποτελεί μία διδαχή. Όπως και ο Νόμος της Ανταπόδοσης, σε πολλούς μπορεί να φαίνεται σκέτη βλακεία, όμως για τους περισσότερους εδώ μέσα, αποτελεί όχι απλά διδαχή, αλλά ύψιστη αρχή των πάντων.

Καθώς λοιπόν ο άνθρωπος πάντα βγάζει τα συμπεράσματά του και νομοθετεί τον κόσμο γύρω του, δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν διδάσκεται. Το θέμα είναι όμως, τι διδάσκεται.

Στο θέμα της κολάσεως, που ορίζεται ως τιμωρία, διαφωνώ. Δεν πιστεύω στην έννοια της τιμωρίας. Πιστεύω στην έννοια της συνέπειας, που επάγεται από τον Νόμο της Ανταπόδοσης. Μπορώ να πω ότι η κόλαση είναι η κατάσταση, στην οποία η ψυχή δεν μπορεί να εκφραστεί, δεν ξέρει τι να εκφράσει, δεν ξέρει τι να επιθυμήσει και γενικά βρίσκεται σε μία φάση αναστάτωσης και μη-ολοκλήρωσης. Αυτή η αναστάτωση είναι τελικά που μας βασανίζει και δεν μας αφήνει να ηρεμήσουμε. Και με βάση την αίσθηση της πληρότητας μέσα μας, μπορούμε να κρίνουμε κατά πόσο μία συνέπεια των πράξεών μας (ή των σκέψεών μας, εννοείται), είναι «θετική» ή «αρνητική». Που και αυτό υποκειμενικό είναι.

Επομένως, το κατά πόσο κανείς είναι «έρμαιο της κολάσεως», έχει να κάνει με το κατά πόσο οι επιλογές του τον βασανίζουν ή έρχονται σε σύγκρουση με τις επιθυμίες της ψυχής του. Και αυτό, δεν πιστεύω ότι προϋποθέτει κάποιου είδους διδαχή.

Υπάρχουν και οι «απλοί άνθρωποι», αυτοί που δεν έχουν αναστατώσει τόσο πολύ την σκέψη τους, που δεν έχουν κάτσει να σκάψουν τόσο βαθιά, να ψάχνουν στοχαστικές φιλοσοφίες και όλα αυτά. Μπορεί να μην έχουν καν διδαχθεί κάποιο θρησκευτικό σύστημα. Τι να πεις για αυτούς; Ότι είναι έρμαια της κολάσεως; Ζώντας μέσα στην απλότητα, δεν βασανίζουν την σκέψη τους και την ζωή τους με όλα αυτά τα μύρια που κάποιος πιο «ψαγμένος» θα βασανιζότανε. Ζούνε μία ζωή επικεντρωμένοι στο εδώ και τώρα – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι πιο «ευτυχείς» ή πιο «δυστυχείς» από τους άλλους, πιστεύω ότι οι πιθανότητες ευτυχίας ή δυστυχίας είναι οι ίδιες.

Εν κατακλείδι, πιστεύω ότι τόσο η έννοια της διδαχής, όσο και πολύ περισσότερο η έννοια της κολάσεως, είναι κάτι το οποίο προσαρμόζεται ανάλογα με την διαδρομή του κάθε ανθρώπου. Οπωσδήποτε όμως, δεν πιστεύω ότι η διδαχή είναι απαραίτητη και ικανή προϋπόθεση για την αποφυγή της κολάσεως.

Υπάρχει και ένα ρητό, που λέει «η άγνοια είναι ευτυχία» - και μερικές φορές σκέφτομαι πόσο δίκαιο έχει…

Θοδωρής

[Vasoula]

Επομένως, το κατά πόσο κανείς είναι «έρμαιο της κολάσεως», έχει να κάνει με το κατά πόσο οι επιλογές του τον βασανίζουν ή έρχονται σε σύγκρουση με τις επιθυμίες της ψυχής του. Και αυτό, δεν πιστεύω ότι προϋποθέτει κάποιου είδους διδαχή.

Οι επιλογές βασανίζουν τον άνθρωπο?
Θεωρώ ότι τον άνθρωπο τον βασανίζει το "μοιραίο"...

Βασανίζεται όταν αφήνει την θεϊκή του βούληση "έρμαιο" στην ζωή που δεν μπορεί να αποκρυπτογραφήσει, λόγω του ενδιάμεσου σταδίου "του θανάτου"...

΄Ενας τρόμος είναι οι επιλογές του...
΄Ενας ατέλειωτος φόβος που παλεύει να κυριαρχήσει στην ψυχή και εν μέρει το καταφέρνει...

Τα μεγάλα ερωτήματα του ανθρώπου "ποιός είμαι", "που κατευθύνομαι", αντί να γίνουν δύναμη και θέληση, γινονται αδυναμία, γιατί κάθε τι πρέπει να επιβεβαιώνεται...

Η ζωή είναι "λίγη" για να επιβεβαιώσει το "αιώνιο"...Γιατί την αφήνουμε πάντα μισή...

Συνειδητά να αποδεχθούμε την ζωή γίνεται?
Τότε θα κατανοήσουμε και την αιωνιότητα μας!!!

[Θοδωράκος]

Οι επιλογές βασανίζουν τον άνθρωπο?

Οι επιλογές μας μας βασανίζουνε. Όταν δεν τις κάνουμε με γνώμονα αυτά που θέλει η ψυχή μας. Ή όταν η ψυχή μας δεν ξέρει τι ακριβώς είναι αυτό που θέλει, και κάνει απερίσκεπτες και βιαστικές επιλογές, των οποίων τα αποτελέσματα όταν έρθουν, ανακαλύπτει ότι δεν ήταν αυτό που πραγματικά ήθελε – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έκανε τις «λάθος» επιλογές: γνωρίζοντας τι είναι αυτό που δεν θέλουμε, ερχόμαστε ίσως πιο κοντά σε αυτό που θέλουμε.

Την ζωή μας την χτίζουμε με τις επιλογές μας, την σκέψη μας και γενικά τον τρόπο που εμείς την βλέπουμε και με αυτά που εμείς θέλουμε από αυτήν. Όταν όλα αυτά είναι μπερδεμένα ή αόριστα, τότε και η ζωή μας αρχίζει να γίνεται μπερδεμένη, κουραστική, μη-πλήρης και, τέλος, ατελείωτο βασανιστήριο. Εκεί στηριζόμενος, λέω ότι είναι οι επιλογές μας που μας βασανίζουν – ή, έστω, και οι επιλογές μας, ανάμεσα σε άλλα.

[Skapaneas]

Οι επιλογές βασανίζουν τον άνθρωπο?

Οι επιλογές μας μας βασανίζουνε. Όταν δεν τις κάνουμε με γνώμονα αυτά που θέλει η ψυχή μας. Ή όταν η ψυχή μας δεν ξέρει τι ακριβώς είναι αυτό που θέλει, και κάνει απερίσκεπτες και βιαστικές επιλογές, των οποίων τα αποτελέσματα όταν έρθουν, ανακαλύπτει ότι δεν ήταν αυτό που πραγματικά ήθελε – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έκανε τις «λάθος» επιλογές: γνωρίζοντας τι είναι αυτό που δεν θέλουμε, ερχόμαστε ίσως πιο κοντά σε αυτό που θέλουμε.

Την ζωή μας την χτίζουμε με τις επιλογές μας, την σκέψη μας και γενικά τον τρόπο που εμείς την βλέπουμε και με αυτά που εμείς θέλουμε από αυτήν. Όταν όλα αυτά είναι μπερδεμένα ή αόριστα, τότε και η ζωή μας αρχίζει να γίνεται μπερδεμένη, κουραστική, μη-πλήρης και, τέλος, ατελείωτο βασανιστήριο. Εκεί στηριζόμενος, λέω ότι είναι οι επιλογές μας που μας βασανίζουν – ή, έστω, και οι επιλογές μας, ανάμεσα σε άλλα.

Καταλαβαινεις τωρα καλά Θεοδωρε τι ειναι η Κολαση στην οποια αναφερομαι στην αναλυση μου...

Αυτο το ατελειωτο βασανιστηριο στο οποιο εχει μετατραπει, με τον τροπο που το περιγραφεις παρα πολυ καλα, η ζωη μας !

Η ψυχη Θεοδωρε δεν μπορει να κανει λαθη !

Αυτη ειναι η θεση μου !

Διοτι θεωρω οτι η Ψυχη ειναι ο Ανωτερος Εαυτος και η σπιθα της θεοτητας μεσα μας.

Αυτος που μπορει να κανει "λαθη" ειναι ο μικρος εαυτος μας, η προβολη της Μεγαλης και Αθανατης Ψυχης μας μεσα στον κοσμο.

Αυτη η προβολη ειναι σαν μια τεραστια πετονια εμπειριας μεσα στον κοσμο, που επιλεγει τις εμπειριες που θελει να αποκομισει δρωντας σ' αυτον και να τις μεταφερει στον Ανωτερο Εαυτο.

Για να μην ειναι λοιπον ολα αυτα με τις επιλογες μας μπερδεμενα και αοριστα, χρειαζομαστε την επικοινωνια με τον Ανωτερο Εαυτο μας.

Για να μπορουμε να λαμβανουμε καθοδηγηση επι των επιλογων μας.

Οχι βεβαια αρνητικα, πραγμα που μπορει να συμβαινει καποιες φορες, αν Η Ψυχη μας το κρινει αναγκαιο, αλλά βασικα για να καθοδηγουμαστε επι του τροπου που θα τις πραγματοποιησουμε με τον ασφαλεστερο και λιγοτερο επωδυνο τροπο.

Να μη ξεχναμε φυσικα οτι ως μικροι εαυτοι, προσωπικοτητες δηλαδη, ειμαστε πρεσβευτες ή αντιπροσωποι του Ανωτερου Εαυτου μας μεσα στον κοσμο και αρα τα δικα του θεληματα πρεπει να εκτελουμε, με ελευθερο φυσικα τροπο οσον αφορα στις επιλογες που αποφασιζουμε να κανουμε.

Μεσα στην ελευθερια μας λοιπον και για να αποφυγουμε την Κολαση και το Βασανιστηριο, το οποιο μπορει να εκτεινεται για πολλες ενσαρκωσεις, εχουμε υποχρεωση να καταφευγουμε σε δασκαλο για την ανασκευη των επιλογων μας !

Αρχικα σε εγκοσμιο Δασκαλο μεχρι να μαθουμε τα καθεκαστα και στη συνεχεια στον εσωτερικο μας Δασκαλο, τον οποιο συνηθως δεν ακουμε γιατι τα αυτια μας ειναι βουλωμενα απο τα εγκοσμια στρωματα !

Ο θεμελιωδη στοχος σε καθε ενσαρκωση ειναι η ολοκληρωση των εμπειριων που εχει συσσωρευσει ο μικρος εαυτος, σε ενα ενιαιο και λειτουργικο ολο το οποιο να μπορει να εκφραστει αποτελεσματικα και ολοκληρωμενα μεσα στον κοσμο !

Αυτο ακριβως συνιστα και την Αυτογνωσια του Ανθρωπου μεσα στον κοσμο !

Η ολοκληρωμενη συνθεση των αποσπασματικων εμπειριων, σε μια "μορφη", που κατω απο την καθοδηγηση του Ανωτερου Εαυτου πραγματωνεται σε χειροπιαστο εργο δια του οποιου ολοκληρωνεται η ζωη του ανθρωπου !

[Vasoula]

ωραία περί Ανώτερου Εαυτού...Και φυσικά πέρα για πέρα αποδεκτά από εμένα...

αλλά...

για πες μου Σκαπανέα, πως ξέρεις ότι καθοδηγείσαι από τον Ανώτερο Εαυτό και όχι από το εγώ?

Εύκολα το αναγνωρίζουμε στους άλλους, αλλά όχι στον εαυτό μας!

Και η ψυχή μας δεν είναι ο Ανώτερος Εαυτός μας, τουλάχιστον έτσι το έχω βιώσει εγώ...

Η ψυχή, για μένα πάντα, είναι η συνειδητότητα που αρχίζει από τον φυσικό κόσμο και τελειώνει στο άπειρο...
΄Οσο ανεβαίνει αλλάζει και δονήσεις, και ενώνεται τμηματικά με το Πνεύμα, μέχρι να γίνει ΕΓΩ ΕΙΜΙ, καθαρό φως...

Κοινώς ακόμα και ο Ανώτερος Εαυτός μας εξελίσσεται...

Εκεί που δεν υπάρχει Ανώτερος Εαυτός είναι μόνο η 4η διάσταση, δηλαδή το Αστρικο Πεδίο... Εκεί η συνειδητότήτα "παλεύει" μόνη της ή σχεδόν μόνη της. Και όσο χαμηλότερες δονήσεις έχει, τόσο μεγαλύτερη η μάχη με τα αστρικά πεδία. Και εγκλωβισμός σε επιθυμίες και φόβους, σε καρμικές "οφειλές" κλπ.
Να η κόλαση λοιπόν...

Η γνώση χρειάζεται απλά μνήμη...Και ένας "δάσκαλος" στην φυσική διάσταση, μπορει να έχει αυτήν την δυνατότητα, αρκεί να την έχει πρώτα ανασύρει ο ίδιος και να μην αναμασά και μεταδίδει συστήματα που ούτε τον έχουν αγγίξει, ούτε καν τα έχει κατανοήσει..

Η μνήμη πυροδοτείται περισσότερο από τον πνευματικό στόχο! Και τότε ο δάσκαλος γίνεται απλά ο "μοχλός" που θα εκτινάξει την συνειδητότητα στα "ύψη" του Ανώτερου Εαυτού...

Μετά δεν υπάρχουν ούτε λάθη, ούτε κόλαση...παρά μόνο ζωή! Με ότι κι αν περιέχει...

Αυτή είναι η δική μου θέση!