Πριν συνεχίσω με ορισμένα μέρη του βιβλίου, θα ήταν καλό να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία αυτής της θεματικής ενότητας, για να κάνουμε, ίσως, πιο διευκρινιστικούς διαλόγους για το τι σημαίνει "προστατεύω το περιβάλλον της Γης"!
Βλέπουμε διαρκώς να αναδύονται ομάδες πολιτών που από μια πιο ευαισθητοποιημένη (φαινομενικά) θέαση για την Γη, δρουν προστατευτικά προς αυτήν και το περιβάλλον της.
Προσέχουν τους φυσικούς πόρους της και τις άσκοπες καταναλώσεις τους, τα δέντρα, τα φυτά και τα ζώα, απομακρύνοντας από την ζωή τους ότι έχουν μάθει ότι βλάπτει και τον αέρα ακόμα (σπρέυ, FCKW και FKW, χλώρια, κλπ).
΄Όμως, παραπέρα, όπως έχουν κάποιοι επιστήμονες, πιο ευαίσθητοι στην οντότητα της Γης (την λεγόμενη Γαία) ανακαλύψει, η οντότητα της Γαίας είναι ένας μικρόκοσμος στον μακρόκοσμο του σύμπαντος, κατά την ίδια αναλογία που ο άνθρωπος αποτελεί έναν μικρόκοσμο, στον μακρόκοσμο της Γαίας.
΄Ενας οργανισμός που ζει στην 3η διάσταση έχει μία διπολική ενέργεια, αρνητική και θετική, για να μπορεί μέσω της πολικότητας αυτής να έχει την απαιτούμενη κινητικότητα στο ρεύμα της ζωής, μέσα από την εξισορρόπηση των δυνάμεων αυτών.
Η Γαία έχει κι αυτή, όπως διαβάσαμε παραπάνω, τις θετικές της και τις αρνητικές της εκροές και ο άνθρωπος καλείται να ευεργετηθεί από τις θετικές, μετασχηματίζοντας με την ευφυΐα του και την αρχέγονη γνώση του τις αρνητικές, που είναι ένα φαινόμενο του υλικού κόσμου του.
Δεν έχουμε διαβάσει πουθενά ότι ο αρχαίος άνθρωπος κατάστρεψε τις φυσικές αρνητικές εκροές του πλανήτη, περισσότερο θα έλεγα τις εκμεταλλεύτηκε με κάθε είδους τρόπο, κυρίως μέσω γεωμετρικών σχημάτων που είναι αρχέτυπα του «γεωμέτρη Δημιουργού», μεταβάλλοντάς την σε θετική, παίρνοντας την απαιτούμενη ενέργεια από το Σύμπαν. Τα διάφορα ογκώδη μνημεία, δεν ήταν μόνο λατρευτικά σύμβολα, αλλά λειτουργούσαν σαν μετασχηματιστές, ώστε οι τόποι που βρίσκονταν υπό την επιρροή αρνητικών ρευμάτων, να ευεργετηθούν από τις συμπαντικές ενέργειες και να ωφελήσουν στην συνέχεια, μέσω της ισορροπημένης τους εκροής, και το περιβάλλον τους!
Λέει ο Ν. Λίτσας
.
« Η Μεγάλη Πυραμίδα λειτουργούσε ως ένα τεράστιο κοίλο κάτοπτρο, συγκεντρώνοντας, στα κέντρα των τεσσάρων πλευρών της, κάθε είδους ακτινοβολία και ενέργεια που υπήρχε διάχυτη. Ιδιαίτερα την ημέρα του θερινού ηλιοστασίου, θα πρέπει, λόγω της αντανακλαστικότητας του ασβεστόλιθου που την κάλυπτε, να έδινε σαν ένας τεράστιος καθρέφτης, την εικόνα του θεού ΄Ηλιου, σε απόσταση αρκετών χιλιομέτρων.
Ο πραγματικός ρόλος της ήταν η συγκέντρωση ενέργειας και η (από την ειδικά διαμορφωμένη εσωτερικά κορυφή της) απόδοση αυτής της ενέργειας σε κανονική ροή, στον περιβάλλοντα χώρο της Γκίζας και από εκεί σε όλη την χώρα της Αιγύπτου, που, κατά το μεγαλύτερο μέρος της, είναι επίπεδη, στερούμενη φυσικών εξάρσεων. Η Αίγυπτος, λόγω της διαμόρφωσής της, θα ήταν χώρα καταδικασμένη σε αιώνιο μαρασμό, χωρίς την Μεγάλη Πυραμίδα να λειτουργεί ως συσσωρευτής και ταυτόχρονα μεταλλάκτης ενέργειας, εξισορροπώντας την Γιν εκροή ενέργειας του Νείλου, με την δημιουργία ενέργειας Γιανγκ, απαραίτητου ρυθμιστή της ενεργειακής ισορροπίας της χώρας.,,»
΄Ετσι ο σκοπός του αρχαίου ανθρώπου δεν ήταν να καταστρέψει το αρνητικό, αλλά να το ισορροπήσει με το θετικό, για την παραπέρα ωφέλειά του.
Ας το φέρουμε τώρα αυτό, στην πραγματικότητά μας.
Οι άνθρωποι υπόκεινται και στις δύο εντάσεις της ζωής, αρνητική και θετική. Ανάλογα με τα πεδία τους, κυρίως το συναισθηματικό, καθώς και με την επανασύνδεσή τους με το θείο, ισορροπούν αυτές τις δυνάμεις (ή μπορούν, έχουν την δυναμική, να τις εξισορροπήσουν), μεταβάλλοντας εσωτερικά τις απορρέουσες υπερλειτουργίες μιας αρνητικής ενέργειας εντός τους, σε ισορροπημένη, ωφελούντες τον εαυτό τους και το περιβάλλον τους.
Κύριος στόχος τους είναι η διαρκής ωφέλεια του ρεύματος της Ζωής, μέσω της εξισορρόπησης των αντιθέτων δυνάμεων εντός τους, με όποιον τρόπο κρίνουν κατάλληλο.
Αντί γι αυτό όμως, οι άνθρωποι κρίνουν σαν αρνητικούς, άλλους ανθρώπους, και η κυριότερη μέριμνά τους είναι να τους «καταστρέψουν» μέσα από την επίκριση, για να βοηθήσουν (τάχα) το περιβάλλον τους. ΄Ετσι η ανθρωπότητα περιέρχεται σε μαρασμό.
Η επίκριση είναι η πιο καταστροφική δύναμη και συνήθως καλύπτεται πίσω από τις έννοιες «φως» και «αγάπη», που έρχονται να βλάψουν, παρά να ωφελήσουν τον ενιαίο οργανισμό της οντότητας της Γαίας, κάτι που δηλώνει την μεγαλύτερη άγνοια του ανθρώπου για το τι είναι αυτός σε σχέση μαζί της και σε σχέση με το Σύμπαν.
Η συγχώρεση είναι απλά μια λέξη, ή ακόμα πιο βαθιά, είναι μια κατάσταση που δεν μπορεί να λεχθεί, αλλά να βιωθεί.
Μέσα σ αυτήν την «ρηχή» (επιφανειακή) μας ζωή, οι λέξεις απέκτησαν μια αλληγορική έννοια που δεν μπορεί να εμπειριώσει ο άνθρωπος με την αρχέγονη σημασία της, αλλά εκδηλώνεται με πράξεις αντίδρασης.
΄Ετσι η συμπονετική δράση, που ένας άνθρωπος αναπτύσσει μέσα από την σύνδεσή του με το Ολον, παρέμεινε μία απλή πράξη που συντελείται από το πόσο μας ωφελεί (συνειδητά ή ασυνείδητα) και όχι, ως όφειλε, σαν μετασχηματιστική και εξισορροπητική δύναμη των αντιθέτων φυσικών Δυνάμεων, με απώτερο σκοπό την εξομάλυνση των αρνητικών εκροών, κάτι που θα έφερνε ισορροπία στον πλανήτη και στα εν αυτώ όντα.
΄Ετσι η προστασία του περιβάλλοντος είναι μόνο ένα μικρό μέρος της αγάπης μας για τον μητρικό μας Πλανήτη και τα όντα που συνυπάρχουν σ αυτόν, γιατί περισσότερο βασίζεται σε ορθολογικές γνώσεις, παρά σε εσωτερικές.
Καλό θα ήταν να γνωρίζουν, εκείνοι οι άνθρωποι, που ενδιαφέρονται διαρκώς και μόνο για το περιβάλλον και το σώμα της Γαίας, και είναι εχθρικοί προς τους μη ευαισθητοποιημένους, όπως τους ονομάζουν, ότι μοιράζονται την ίδια άγνοια για την ενέργεια, μαζί τους!
Παραπέρα θα ήθελα να συζητήσουμε ότι ο καθένας μας χρειάζεται πρώτα την εξισορρόπηση της ενέργειας εντός του και μέσα σ αυτήν την γνώση θα έρθει σαν αρχέτυπος κανόνας και η προστασία του περιβάλλοντός του, αυθόρμητα και όχι εξουσιαστικά και με οργή, μέσα από την δυναμική του να γίνεται ισορροπιστής της ενέργειας και όχι πολέμιος των αρνητικών μόνο, γιατί αυτές δεν τις γνωρίζει σε βάθος, παρά μόνο μέσα από την ρηχή και επιφανειακή εκπαίδευσή του.
Το ίδιο συμβαίνει σε όλες μας τις σχέσεις μεταξύ μας!
Σε μια οικογένεια υπάρχουν «στρατόπεδα» ενεργειών, θετικών ή αρνητικών και το κάθε μέλος «παλεύει» με τις αντίθετες δυνάμεις, αλλά είναι τόσο πλασματική αυτή η μάχη, που μόνο κακό μπορεί να κάνει στην συνέχιση της ενότητας των όντων μεταξύ τους.
΄Ετσι έχουμε ανθρώπους που μάχονται για ένα καθαρό περιβάλλον, αλλά οι σχέσεις τους με τους ανθρώπους είναι σε κατάσταση πολέμου, αναιρώντας κι αυτήν ακόμα την καλή διάθεσή τους, μόνοι τους!
Η εσωτερική εξισορρόπηση επιτυγχάνεται μόνο με γνώση εσωτερική, όχι με δογματισμούς και εριστικές φιλοσοφικές θεωρήσεις.
Η Ζωή μας είναι ιερή πράξη ευλάβειας, από όπου και να την δούμε, και όχι μια μονομερής επαναληπτική συνήθεια...