Δεν αναφέρομαι σε καμια εκκλησία , ουτε σε καποια θρησκεία αλλα στην ανάγκη του ανθρώπου να συναντησει το υπερβατικό που ειναι μεσα και εξω απο εκεινον.
Ειπε ο Βασίλης οτι ειναι αφελες να πιστεύει κανεις τα οσα εχουν γραφτεί σχετικα με τον Ιησού ως δεδομένα....και λεω οτι δεν ειναι, αναλύοντας το γιατι και το πως συμβαινει καθε φορά που υπαρχει η ''πιστη'' σε κατι.
Δεν εξετάζω το αν ειναι η οχι θεμιτό κλπ αλλα την αιτία που γίνεται.
Το ιδιο θα ελεγα και αν αναφερόταν στον Βουδα η στον Θωρ κλπ
Δηλαδή εννοείς ότι από κάπου πάντα θα είμαστε κρεμασμένοι;
Κρεμασμένοι..πολυ βαριά κουβέντα... Ισως να φαίνεται ετσι, αν περιμενουμε απο την θεότητα να δώσει λυσεις και ελπίδες σε οτι εμεις αδυνατούμε.
Η θεότητα δεν ειναι κατι εξω απο εμας αλλα είναι και αυτό αν σκεφτούμε οτι ολοι ειμαστε ενα απειροελάχιστο τμήμα της...οποτε την περιέχουμε και μας περιλαμβανει....
Ειμαστε εμεις ..ομως οταν ζητούμε αγάπη η οταν την βλεπουμε σαν την εξιδανικευμενη μορφή των δικών μας προβολών , τοτε σχηματίζεται μια αμφιδρομη σχέση αλληλεπίδρασης που μας επηρεάζει με πολλους τροπους.
Αυτο το ειδος της σχεσης και η μορφή που θα πάρει..εχει μεγαλες διακυμανσεις ..
Ομως ειναι μια σχεση που παντα υπαρχει , ακομη και οταν κανεις δηλώνει αθεος ..γιατί ακομη και τοτε Τον αναγνωρίζει και Τον αρνείται..