ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ

[Vasoula]

Τζορντάνο Μπρούνο



O Ιταλός Τζορντάνο Μπρούνο υπήρξε φιλόσοφος, ιερέας, κοσμολόγος και αποκρυφιστής. Ο Μπρούνο είναι γνωστός για το μνημονικό του σύστημα, βασισμένο στην οργανωμένη γνώση, και ως πρώιμος υπέρμαχος της ιδέας ενός άπειρου και ομοιογενούς σύμπαντος. Κάηκε στην πυρά ως αιρετικός από την Ιερά Εξέταση, αποτελώντας έτσι για κάποιους τον πρώτο «μάρτυρα της επιστήμης».

Γεννήθηκε στη Νόλα, το 1548, και το πραγματικό του όνομα ήταν Φίλιπο Μπρούνο. Ο πατέρας του, Τζοβάνι Μπρούνο, ήταν στρατιώτης. Στην ηλικία των 11, μετακόμισε στη Νάπολη για να σπουδάσει. Στα 15 του, εντάχθηκε στο Τάγμα των Δομινικανών, παίρνοντας το όνομα Τζορντάνο από τον Τζορντάνο Κρίσπο, τον πνευματικό του δάσκαλο. Συνέχισε τις σπουδές του, ολοκληρώνοντας τη θητεία του ως δόκιμος μοναχός, και έγινε ιερέας του τάγματος, το 1572.

Ενδιαφέρθηκε για τη φιλοσοφία και ήταν ειδικός στην τέχνη της απομνημόνευσης. Τα βιβλία του γράφθηκαν με τη μνημονική τεχνική. Ο Μπρούνο επηρεάστηκε πολύ από τις ιδέες του Ερμή του Τρισμέγιστου, αλλά και την ηλιοκεντρική θεωρία του Κοπέρνικου.

Θεωρούσε, ωστόσο, ότι η δική του μυστικιστική αντίληψη για τον ηλιοκεντρισμό ήταν πολύ πιο σημαντική από την αντίληψη του Κοπέρνικου, την οποία ο Μπρούνο έκρινε ως αποκλειστικά μαθηματική. ’λλες σημαντικές επιρροές ήταν ο Θωμάς Ακινάτης, του οποίου τα έργα είχε μελετήσει σε βάθος όντας δόκιμος μοναχός και για τον οποίο πάντα έτρεφε μεγάλο θαυμασμό, ο Αβερρόης, του οποίου η ιδέα για ένα παγκόσμιο μυαλό απηχείται στα έργα του Μπρούνο, ο νεοπλατωνιστής Μαρσίλιο Φιτσίνο και ο Νικόλαος της Κιούζα, με τις απόψεις του για το άπειρο και την απροσδιοριστία. Ο Μπρούνο ανέπτυξε ένα πανθεϊστικό υλοζωιστικό σύστημα, τελείως ασύμβατο με τις χριστιανικές τριαδικές πεποιθήσεις.

Το 1576, εγκατέλειψε τη Νάπολη για να διαφύγει της προσοχής της Ιεράς Εξέτασης. Για τον ίδιο λόγο, έφυγε από τη Ρώμη και το Δομινικανό Τάγμα. Ταξίδεψε στη Γενεύη και μετά από λίγο ενώθηκε με τους Καλβινιστές, προτού αφοριστεί με την πρόφαση ότι προσέβαλε τον φιλόσοφο Antoine de la Faye. Μετά την απολογία του Μπρούνο, ο αφορισμός ανακλήθηκε, αλλά το φθινόπωρο του 1579, βαθιά απογοητευμένος από την καλβινιστική αδιαλλαξία, έφυγε για τη Γαλλία.

Αρχικά ταξίδεψε στη Λυών αλλά δεν μπορούσε να βρει εργασία και στα τέλη του 1579 επισκέφθηκε την Τουλούζ, τότε ισχυρό οχυρό του καθολικισμού, όπου έγινε λέκτορας φιλοσοφίας. Μετά την πικρή εμπειρία στη Γενεύη, προσπάθησε να επιστρέψει στον καθολικισμό, αλλά ο Ιησουίτης ιερέας τον οποίο προσέγγισε, του αρνήθηκε την άφεση αμαρτιών. Όταν η θρησκευτική διαμάχη ξέσπασε στην Τουλούζ, το καλοκαίρι του 1581, μετακόμισε στο Παρίσι, όπου αρχικά ξεκίνησε ένα κύκλο 30 διαλέξεων για θεολογικά ζητήματα. Εκείνη την εποχή, άρχισε να αποκτά φήμη για την αξιοθαύμαστη ικανότητά του απομνημόνευσης. Τα μνημονικά επιτεύγματα του Μπρούνο βασίζονταν, τουλάχιστον εν μέρει, στο πολυσύνθετο σύστημα μνημονικής που είχε αναπτύξει, αλλά ορισμένοι σύγχρονοί του προτιμούσαν να τα αποδίδουν σε μαγικές δυνάμεις. Τα ταλέντα του προσέλκυσαν την προσοχή του βασιλιά Ερρίκου ΙΙΙ, που προωθούσε μια συμφιλιωτική πολιτική ανάμεσα στα ακραία ρεύματα του καθολικισμού και του προτεσταντισμού.

Στο Παρίσι, απολάμβανε την προστασία των ισχυρών Γάλλων πατρόνων του. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, δημοσίευσε αρκετά έργα, όπως τα "De umbris idearum" (1582), "Ars Memoriae" (1582), "Cantus Circaeus" (1582), βασισμένα στο μοντέλο του περί οργανωμένης γνώσης. Το 1582, ο Μπρούνο δημοσίευσε μία κωμωδία που συνόψιζε μερικές από τις φιλοσοφικές του τοποθετήσεις, με τον τίτλο "Il Candelaio".

Τον Απρίλιο του 1583, πήγε στην Αγγλία, έχοντας μαζί του συστατικές επιστολές από τον Ερρίκο ΙΙΙ, για να εργαστεί για τον Γάλλο πρεσβευτή, Μισέλ ντε Καστελνό. Εκεί επιδίωξε ανεπιτυχώς μία θέση καθηγητή στην Οξφόρδη, όπου ωστόσο έδινε διαλέξεις. Οι θεωρήσεις του προκαλούσαν έντονες διενέξεις, παρ’ όλα αυτά η παραμονή του στην Αγγλία ήταν γόνιμη. Εκείνη την εποχή, ο Μπρούνο ολοκλήρωσε και δημοσίευσε μερικά από τα πιο σημαντικά έργα του: "La Cena de le Ceneri" (1584), "De la Causa, Principio et Uno" (1584), "De l'Infinito Universo et Mondi" (1584), καθώς και τα "Lo Spaccio de la Bestia Trionfante" (1584) και "De gl' Heroici Furori" (1585). Οι αμφιλεγόμενες απόψεις του Μπρούνο σε συνδυασμό με τον αιχμηρό σαρκασμό του, είχαν ως αποτέλεσμα να χάσει την υποστήριξη των ισχυρών φίλων του.

Τον Οκτώβριο του 1585, μετά την επίθεση που δέχτηκε η γαλλική πρεσβεία στο Λονδίνο από τον όχλο, επέστρεψε στο Παρίσι με τον Καστελνό, όπου η πολιτική κατάσταση ήταν ιδιαίτερα τεταμένη. Επιπλέον, οι 120 θέσεις του εναντίον της αριστοτελικής φυσικής επιστήμης και τα φυλλάδιά του εναντίον του ρωμαιοκαθολικού μαθηματικού Φαμπρίτσιο Μορντέντε, τον έθεσαν σε δυσμένεια. Το 1586, άφησε τη Γαλλία για τη Γερμανία.

Στη Γερμανία απέτυχε να πάρει θέση διδασκαλίας στο Μάρμπουργκ, αλλά πήρε άδεια να διδάξει στο Βίτενμπεργκ, όπου έδινε μαθήματα για τον Αριστοτέλη για δύο χρόνια. Ωστόσο, με την αλλαγή των ιδεολογικών ρευμάτων, έγινε ανεπιθύμητος και το 1588 πήγε στην Πράγα, όπου για μία ακόμη φορά δεν κατόρθωσε να γίνει καθηγητής. Για σύντομο χρονικό διάστημα δίδαξε στο Χέλμστεντ, αλλά και από εκεί έφυγε όταν αφορίστηκε από τους Λουθηρανούς.

Το έτος 1591 τον βρήκε στη Φρανκφούρτη. Εκεί έλαβε πρόσκληση να επισκεφθεί τη Βενετία από τον πατρίκιο Τζοβάνι Μοτσένιγκο, ο οποίος επιθυμούσε να διδαχθεί την τέχνη της απομνημόνευσης, ενώ άκουσε ότι υπήρχε μία κενή έδρα μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας. Προφανώς πιστεύοντας ότι η Ιερά Εξέταση μπορεί να είχε χάσει τα ίχνη του, επέστρεψε στην Ιταλία.

Αρχικά πήγε στην Πάδοβα, όπου δίδαξε για λίγο και έκανε ανεπιτυχώς αίτηση για την έδρα μαθηματικών, η οποία ένα χρόνο αργότερα ανατέθηκε στον Γαλιλαίο. Ο Μπρούνο δέχτηκε την πρόσκληση του Μοτσένιγκο και μετακόμισε στη Βενετία τον Μάρτιο του 1592. Για δύο περίπου μήνες, υπήρξε κατ’ οίκον διδάσκαλος του Μοτσένιγκο. Όταν ο Μπρούνο ανακοίνωσε στον οικοδεσπότη του την πρόθεσή του να φύγει, ο τελευταίος ο οποίος ήταν ανικανοποίητος από τη διδασκαλία και είχε αναπτύξει έχθρα εναντίον του Μπρούνο, τον κατήγγειλε στην Ιερά Εξέταση της Βενετίας, η οποία, στις 22 Μαΐου 1592, τον συνέλαβε. Μεταξύ των πολυάριθμων κατηγοριών για βλασφημία και αίρεση, συμπεριλαμβάνονταν η πεποίθησή του για την πολλαπλότητα των κόσμων, καθώς και κατηγορίες για ηθική παρεκτροπή. Ο Μπρούνο υπερασπίστηκε δεινά τον εαυτό του, τονίζοντας τον φιλοσοφικό χαρακτήρα κάποιων από τις απόψεις του, αρνούμενος άλλες και παραδεχόμενος ότι είχε αμφιβολίες για ορισμένα δογματικά ζητήματα. Η Ιερά Εξέταση της Ρώμης, ωστόσο, ζήτησε τη μεταφορά του στη Ρώμη. Ύστερα από μερικούς μήνες και αρκετές υπεκφυγές, οι βενετικές αρχές διστακτικά συναίνεσαν και ο Μπρούνο στάλθηκε στη Ρώμη τον Φεβρουάριο του 1593.

Κατά τη διάρκεια της επτάχρονης δίκης του στη Ρώμη, παρέμεινε φυλακισμένος. Ορισμένα σημαντικά ντοκουμέντα σχετικά με τη δίκη χάθηκαν, αλλά κάποια άλλα έχουν διασωθεί, μεταξύ αυτών και μία σύνοψη των πρακτικών που ανακαλύφθηκε το 1940. Οι πολυπληθείς κατηγορίες εναντίον του Μπρούνο, βασισμένες σε κάποια από τα βιβλία του και σε μαρτυρίες, συμπεριλάμβαναν βλασφημία, ανήθικη διαγωγή και αίρεση σε ζητήματα δογματικής θεολογίας.

Ο Μπρούνο συνέχισε την υπερασπιστική γραμμή της Βενετίας, η οποία συνίστατο στην αποδοχή των δογματικών κηρυγμάτων της Εκκλησίας και ταυτόχρονα την προσπάθεια διατήρησης της φιλοσοφίας του. Τη δίκη του επέβλεπε ο ιεροεξεταστής Καρδινάλιος Μπελαρμίνε που ζήτησε πλήρη αποκήρυξη, την οποία ο Μπρούνο αρνήθηκε. Αντιθέτως, έκανε μάταια έκκληση στον Πάπα Κλεμέντιο VIII, ελπίζοντας να σωθεί με μία μερική αποκήρυξη. Ο Πάπας τέθηκε υπέρ της καταδίκης του Μπρούνο. Ο Μπρούνο κηρύχθηκε αιρετικός και παραδόθηκε στις κοσμικές αρχές στις 8 Φεβρουαρίου 1600. Στη δίκη του, άκουσε την ετυμηγορία πεσμένος στα γόνατα, στη συνέχεια σηκώθηκε και είπε: «Πιθανόν εσείς, κριτές μου, να ανακοινώνετε την καταδίκη εναντίον μου με μεγαλύτερο φόβο απ’ ό,τι τη δέχομαι εγώ». Ένα μήνα αργότερα, στις 17 Φεβρουαρίου 1600, κάηκε στην πυρά.

[Vasoula]

Ο Δάντης Αλιγκέρι (Dante Alighieri) (1265 – 14 Σεπτεμβρίου 1321)

Ηταν ένας από τους σημαντικότερους Ιταλούς ποιητές. Θεωρείται ο πρώτος σημαντικός δημιουργός στην ιταλική ποίηση ενώ το περίφημο έργο του, η Θεία Κωμωδία, εκτιμάται έως σήμερα ως ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Νεανικά χρόνια
Ο Δάντης γεννήθηκε στη Φλωρεντία και καταγόταν από αρχοντική οικογένεια. Πατέρας του ήταν ο Alighiero di Bellincione και μητέρα του η Donna Bella degli Abati, η οποία πέθανε όταν ο Δάντης ήταν περίπου πέντε ετών. Η ακριβής ημερομηνία γέννησης του δεν είναι γνωστή, ωστόσο ο ίδιος αναφέρει στα γραπτά του πως γεννήθηκε στον αστερισμό των Διδύμων και επομένως η γέννηση του τοποθετείται από τα μέσα Μαΐου μέχρι τα μέσα Ιουνίου του 1265.
Σε ηλικία μόλις εννέα ετών, ο Δάντης γνώρισε την Βεατρίκη Πορτινάρι, ένα χρόνο μικρότερη και κόρη του πλούσιου άρχοντα Folco Portinari. Η Βεατρίκη αποτέλεσε τον πρώτο πλατωνικό έρωτα του Δάντη ο οποίος όμως είχε άδοξη κατάληξη με το θάνατο της Βεατρίκης το 1290. Το γεγονός αυτό φαίνεται πως αποτέλεσε και την αφορμή να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά ο Δάντης στην Λατινική λογοτεχνία, τη φιλοσοφία και τις επιστήμες. Μεταγενέστερα, η Βεατρίκη παρουσιάζεται ως κεντρικός χαρακτήρας στη Θεία Κωμωδία.
Το 1296 παντρεύτηκε την Γκέμμα, από την οικονομικά ισχυρή οικογένεια των Ντονάτι. Είναι αξιοσημείωτο πως ο ίδιος ο Δάντης δεν αναφέρει στα γραπτά του τίποτα σχετικά με την Γκέμμα. Πιστεύεται πως μαζί απέκτησαν τρία παιδιά (Jacopo, Pietro και Antonia).
Τα νεανικά χρόνια του Δάντη επηρεάστηκαν άμεσα από τις πολιτικές καταστάσεις. Την εποχή εκείνη, η Φλωρεντία, όπως και ολόκληρη η Ιταλία, ήταν διχασμένη ανάμεσα σε δύο μεγάλα κόμματα, τους Γουέλφους και τους Γιβελίνους. Οι Γουέλφοι βρίσκονταν περισσότερο με το μέρος του πάπα ενώ οι Γιβελίνοι με του αυτοκράτορα. Από το 1289 ο Δάντης έλαβε μέρος σε πολέμους εναντίον των Γιβελίνων. Το 1292, το κόμμα των Γουέλφων ήρθε στην εξουσία και εκδίωξε από τα δημόσια αξιώματα τους αντιπάλους τους.
Ωστόσο ξέσπασαν έντονες διαμάχες μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να διασπαστούν στους Μαύρους, που υποστήριζαν πως δεν έπρεπε να δοθούν πολλά προνόμια στο λαό και στους ’σπρους Γουέλφους, τους δημοκρατικούς. Ο Δάντης πήρε το μέρος των ’σπρων, ωστόσο η πλευρά των Μαύρων επικράτησε με αποτελέσμα να καταδικαστεί σε εξορία και επιπλέον στο να πληρώσει πέντε χιλιάδες φλωρίνια εντός τριών ημερών. Μετά από αδυναμία του Δάντη να πληρώσει αυτό το ποσό, μια νέα καταδικαστική απόφαση όρισε πως έπρεπε να καεί ζωντανός όπου και αν πιαστεί.
Εξορία

Ο Δάντης περιπλανήθηκε εξόριστος από τη Φλωρεντία σε πολλές Ιταλικές πόλεις. Επισκέφτηκε τη Βερόνα ως καλεσμένος του Bartolomeo Della Scala και στη συνέχεια την πόλη Sarzana. Θεωρείται πως πέρασε επίσης ένα διάστημα στην πόλη Lucca όπου φιλοξενήθηκε από την Madame Gentucca, η οποία φρόντισε για την πολυτελή και άνετη παραμονή του εκεί. ’λλες πηγές αναφέρουν πως την περίοδο 1308-1310 βρέθηκε στο Παρίσι. Παρά το γεγονός πως βρίσκεται εξόριστος, ο Δάντης γράφει στίχους και μεταφέρει μαζί του τα χειρόγραφα του. Αυτή την εποχή ξεκινά επίσης να εργάζεται πάνω στη Θεία Κομωδία.
Για ένα διάστημα συμφιλιώθηκε με τους Γιβελίνους εναποθέτοντας τις ελπίδες του στον ερχομό του Ερρίκου Ζ' της Γερμανίας, ο οποίος πολιορκούσε την Ιταλία. Ο Ερρίκος Ζ' επιτέθηκε και στην Φλωρεντία, όπου κατάφερε να νικήσει τους Μαύρους Γουέλφους. Ο θάνατος του όμως το 1313 στερεί από τον Δάντη τη δυνατότητα να επιστρέψει στη Φλωρεντία.
Το 1315 δόθηκε αμνηστία στους εξόριστους Γουέλφους, υπό τον όρο όμως πως θα παρουσιάζονταν δημόσια ομολογώντας πως έσφαλαν. Ο Δάντης αρνήθηκε να δεχτεί κάτι τέτοιο και χαρακτηριστικά έγραψε: "Δεν είναι αυτός ο δρόμος για να γυρίσω στην πατρίδα, αν μπορέσετε να βρείτε άλλον τρόπο πιο σύμφωνο με την τιμή και τη δόξα του Δάντη, θα έρθω με βήματα γοργά".
Τα τελευταία χρόνια του Δάντη πέρασαν χωρίς ιδιαίτερες κακουχίες, στη αυλή του άρχοντα της Ραβέννας Guido Novello. Εκεί τον επισκέπτονταν οι γιοί του και οι φίλοι του, ενώ ο ίδιος αφοσιώθηκε σε επιστημονικές μελέτες. Στην πόλη της Ραβέννας ολοκλήρωσε και την Θεία Κωμωδία.
Γυρνώντας από τη Βενετία όπου βρισκόταν μαζί με επίσημη αποστολή του ηγεμόνα της Ραβέννας, ο Δάντης αρρώστησε και τελικά πέθανε στις 14 Σεπτεμβρίου του 1321. Τον έθαψαν με τιμές στον ’γιο Πέτρο όπου βρίσκεται έως σήμερα ο τάφος του.
Εκπαίδευση
Λίγα είναι γνωστά για την εκπαίδευση του Δάντη. Είναι κοινή εκτίμηση πως του παρασχέθηκε ιδιωτικά. Εικάζεται πως πρέπει να ήρθε σε επαφή με την ποιητική σχολή της Σικελίας. Αποδεδειγμένος είναι ο θαυμασμός του Δάντη για τον Βιργίλιο. Στην Θεία Κωμωδία, που αποτελεί εκτός των άλλων και σημαντική βιογραφική πηγή, ο Δάντης γράφει για τον Βιργίλιο:
[...] Εσύ είσαι κι ο ποιητής κι ο δάσκαλός μου, εσύ είσαι και ο μόνος οδηγός που επήρα στην όμορφη γραφή που ετίμησέ με. (Κόλαση, Τραγούδι Α', στ. 85)
Υποθέτουμε γενικά πως ο Δάντης αποτελούσε έναν διανοούμενο της εποχής του και πως τον χαρακτήριζε ένα ισχυρό πάθος για τις επιστήμες και τη λογοτεχνία. Σε ηλικία 18 ετών, γνώρισε τους Guido Cavalcanti, Lapo Gianni, Cino da Pistoia και Brunetto Latini, με τους οποίους οργάνωσε το λογοτεχνικό ρεύμα Dolce Stil Nuovo (μφ. Ήπιο Νέο Ύφος), το οποίο θεωρείται ιδαίτερα σημαντικό στην ιστορία της Ιταλικής λογοτεχνίας. Ειδικά ο Brunetto Lattini, αποτέλεσε δάσκαλο του Δάντη, ενώ υπάρχει αναφορά στην Θεία Κωμωδια (Κόλαση, Τραγούδι ΙΕ', στ. 82) όπου ο τελευταίος τον ευχαριστεί για όσα του δίδαξε.

Θεία Κωμωδία

Ο Δάντης ονόμασε αρχικά το έργο Κωμωδία όμως μετονομάστηκε σε Θεία Κωμωδία όταν το αποκάλεσε με αυτό τον τρόπο ο Βοκάκιος. Το θέμα του έργου είναι το φανταστικό ταξίδι του συγγραφέα στο βασίλειο των νεκρών, με οδηγό τον επικό ποιητή Βιργίλιο και τη Βεατρίκη. Η ιδέα ενός ταξιδιού στον ’δη και στον Παράδεισο είχε ασφαλώς προηγηθεί στην αρχαιότητα τόσο στον Όμηρο με τον Οδυσσέα όσο και στον Βιργίλιο με τον Αινεία. Το έργο χωρίζεται σε τρία μέρη: Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος. Κάθε μέρος περιλαμβάνει 33 ωδές και μία εισαγωγική. Το έργο αντικατοπτρίζει μεταξύ άλλων πολλές αντιλήψεις της μεσαιωνικής φιλοσοφίας.
Στην Κόλαση, η οποία περιγράφεται να έχει κωνοειδή μορφή, ο Δάντης καυτηριάζει όλους τους εγκληματίες και τους πολιτικούς του αντιπάλους εμφανίζοντας τους να βασανίζονται με φρικτό τρόπο. Στο Καθαρτήριο, περιγράφει πώς – σύμφωνα με τις μεσαιωνικές αντιλήψεις – γίνεται η κάθαρση της ανθρώπινης ψυχής από τις αμαρτίες της πριν αυτή εισέλθει στον Παράδεισο, όπου γίνονται δεκτοί όλοι οι ενάρετοι άνθρωποι. Τέλος, στον Παράδεισο, ο Δάντης περιγράφει την συνάντησή του με τους Αγίους και τους μεγάλους διανοητές.
Η Θεία Κωμωδία αποτελεί επιπλέον σημαντική προσφορά του Δάντη στη διαμόρφωση της ιταλικής γλώσσας. Ουσιαστικά κατάφερε να συνθέσει τα λατινικά, τα οποία ομιλούνταν από τους μορφωμένους και τη φλωρεντιανή διάλεκτο που μιλούσε ο λαός.
’λλα έργα του Δάντη περιλαμβάνουν τη Νέα Ζωή (La Vita Nuova), όπου εκφράζει τον έρωτα του για την Βεατρίκη, το Συμπόσιο (Il Convinio) και την πραγματεία Για την ευγλωττία της δημοτικής γλώσσας (De vulgari eloquentia).

Πηγή: http://el.wikipedia.org/


Θεία Κωμωδία

Η Θεία Κωμωδία (ιταλικά: La Divina Commedia, αρχικός τίτλος Commedia) είναι επικό, αφηγηματικό ποίημα του Δάντη. Γράφτηκε στο διάστημα 1308-1321 και θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας[1], έχοντας χαρακτηριστεί ως η επιτομή του μεσαιωνικού κόσμου[2]. Το ποίημα χωρίζεται σε τρία κύρια μέρη – Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος – και αφηγείται το φανταστικό ταξίδι του Δάντη στον ’δη, με οδηγούς τον Βιργίλιο και τη Βεατρίκη. Ο αρχικός τίτλος του έργου ήταν Κωμωδία. Ο όρος Θεία προστέθηκε μεταγενέστερα από τον Βοκάκιο. Μέχρι σήμερα, έχει αποτελέσει αντικείμενο εκτεταμένης κριτικής ανάλυσης και ερμηνειών.

Δομή και ιστορία

Η Θεία Κωμωδία διαιρείται σε τρία μέρη: Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος, το καθένα αποτελούμενο από 33 ωδές ή τραγούδια (canti). Η Κόλαση περιέχει επιπλέον μια εισαγωγική ωδή. Ο αριθμός τρία είναι κυρίαρχος σε όλο το ποίημα και η χρήση του δεν θεωρείται τυχαία. Οι ωδές είναι επίσης γραμμένες σε ενδεκασύλλαβο στίχο και η ρίμα ακολουθεί τη δομή ΑΒΑ ΒΓΒ ΓΔΓ . . . ΨΩΨ Ω, δηλαδή δομή τριών στίχων (terza rima). Η Θεία Κωμωδία υπήρξε το πρώτο μεγάλο αφηγηματικό ποίημα στην οποία έγινε χρήση αυτής της ρίμας, αν και μία παρόμοια μορφή χρησιμοποιήθηκε προγενέστερα από τους τροβαδούρους[3].
Ο Δάντης, σε πρώτο πρόσωπο, περιγράφει ένα φανταστικό ταξίδι του στον ’δη, το οποίο ξεκινά – κατά την πιθανότερη εκδοχή – την Μεγάλη Παρασκευή του 1300, στις 8 Απριλίου και ενώ ο Δάντης είναι τριάντα πέντε ετών. Το ταξίδι παρουσιάζεται ως αληθινό, κυρίως μέσω της χρήσης πλήθους στοιχείων που παραθέτει ο Δάντης σχετικά με αυτό και των λεπτομερειών που δίνονται με πολύ μεγάλη ακρίβεια. Οι ώρες, οι τοποθεσίες και το δρομολόγιο του αφηγητή καταγράφονται με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια.
Κατά το πέρασμά του από την Κόλαση και το Καθαρτήριο, ο ποιητής συνοδεύεται από τον δάσκαλό του Βιργίλιο, ενώ η πορεία του στον Παράδεισο γίνεται με την παρουσία της Βεατρίκης, ο χαρακτήρας που αντιπροσωπεύει το γυναικείο πρότυπο κατά τον Δάντη και βασίζεται πιθανότατα στη Βεατρίκη Πορτινάρι, υπαρκτό πρόσωπο στη ζωή του Δάντη. O Δάντης έκανε επίσης αναφορά στη Βεατρίκη, στο έργο La Vita Nuova, ωστόσο στη Θεία Κωμωδία θεωρείται πως εκφράζεται με ιδανικό τρόπο ο έρωτάς του προς το πρόσωπό της[4].
Μία από τις λεπτομέρειες της Θείας Κωμωδίας είναι πως κάθε ένα από τα τρία μέρη της κλείνει με τη λέξη άστρα.

Κόλαση

Σύμφωνα με την περιγραφή του, ο ’δης έχει σχήμα αναποδογυρισμένου κώνου με το πλατύ στόμιό του να βρίσκεται στο βόρειο ημισφαίριο, κάτω από την Ιερουσαλήμ, και την άλλη αιχμηρή άκρη του στο κέντρο της Γης. Αποτελείται συνολικά από εννέα κύκλους, οι οποίοι στενεύουν διαδοχικά καθώς κινείται κανείς κατηφορικά. Κάθε κύκλος του ’δη αντιστοιχεί σε συγκεκριμένες αμαρτίες -- ολοένα βαρύτερες για βαθύτερους κύκλους -- καθώς και τις αντίστοιχες τιμωρίες που επιβάλλονται. Ο Δάντης, σύμφωνα με την Αριστοτέλεια φιλοσοφία περί ηθικής και αρετής, κατατάσσει τις αμαρτίες σε πράξεις ακράτειας, όπως είναι φιληδονία, η λαιμαργία και η φιλαργυρία, και σε πράξεις κακίας ή βίας.
Αφού διασχίζουν τον ποταμό Αχέρων με τον Χάροντα, ο Βιργίλιος οδηγεί τον Δάντη διαδοχικά μέσα από τους εννέα κύκλους αμαρτιών, οι οποίοι περιλαμβάνουν:
• Κύκλος 1ος: τα αβάφτιστα μωρά και τους ενάρετους ειδωλολάτρες. Η τιμωρία τους είναι πως αδυνατούν να φθάσουν στο Παράδεισο. (Τραγούδι Δ')
• Κύκλος 2ος: εδώ κολάζονται οι φιλήδονοι, οι οποίοι είναι καταδικασμένοι να στροβιλίζονται σε μία διαρκή ανεμοθύελλα, ανίκανοι παράλληλα να αγγίξουν άλλη ανθρώπινη παρουσία. (Τραγούδι Ε')
• Κύκλος 3ος: οι λαίμαργοι, οι ψυχές των οποίων κατασπαράσσονται από τον Κέρβερο. (Τραγούδι Στ')
• Κύκλος 4ος: οι άπληστοι, φιλάργυροι, καταδικασμένοι να κυλούν μεγάλα βάρη με το στήθος τους. (Τραγούδι Ζ')
• Κύκλος 5ος: οι μνησίκακοι, που χτυπούν ο ένας τον άλλο μέσα σε λασπωμένους βάλτους. (Τραγούδι Η')
Σε αυτό το σημείο, ο Βιργίλιος και ο Δάντης περνούν με τη βάρκα του δαίμονα Φλεγύα μπροστά στις κλειδωμένες πόρτες του κάστρου της Κόλασης, τις οποίες ανοίγει ένας άγγελος.
• Κύκλος 6ος: οι αιρετικοί, εγκλωβισμένοι μέσα σε πύρινους τάφους. (Τραγούδι Ι'-ΙΑ')
• Κύκλος 7ος: ο έβδομος κύκλος περιλαμβάνει τους βίαιους, οι οποίοι βρίσκονται διαχωρισμένοι σε τρεις ομάδες. Η πρώτη περιλαμβάνει τους βίαιους απέναντι στους υπόλοιπους ανθρώπους και τιμωρούνται βρισκόμενοι εντός ενός βάλτου αίματος που βράζει. Η δεύτερη ομάδα περιλαμβάνει τους βίαιους απέναντι στον εαυτό τους, μεταμορφωμένοι σε δέντρα ή κυνηγημένοι από άγρια σκυλιά. Τέλος, στην τρίτη ομάδα βρίσκονται οι βίαιοι απέναντι στο Θεό και την φύση, απομονωμένοι σε μια έρημο φλεγόμενης άμμου όπου μαίνεται μια πύρινη βροχή. (Τραγούδι ΙΒ'-ΙΗ')
Οι δύο τελευταίοι κύκλοι της Κόλασης αφορούν στις ενσυνείδητες αμαρτίες παραπλάνησης και είναι προσπελάσιμοι κατηφορίζοντας ένα βάραθρο.
• Κύκλος 8ος: εδώ κολάζονται οι απατεώνες σε δέκα διαφορετικά βάραθρα. Συγκεκριμένα περιγράφονται οι αποπλανητές (τιμωρία τους είναι η μαστίγωση), οι κόλακες (βουτηγμένοι σε ακαθαρσίες), οι σιμωνιακοί (κρεμασμένοι ανάποδα μέσα σε λάκκους και φωτιές στα πόδια), οι μάγοι ή ψευδοπροφήτες (με τα κεφάλια τους τοποθετημένα ανάποδα ώστε να βλέπουν μόνο το πίσω μέρος τους), οι διεφθαρμένοι πολιτικοί (εγκλωβισμένοι σε κοχλάζουσα πίσσα), οι υποκριτές (κουκουλωμένοι με κάπες από μόλυβδο), οι κλέφτες (κυνηγημένοι από φίδια και κατόπιν μεταμορφωμένοι σε φίδια), οι εσκεμμένα κακοί σύμβουλοι (εγκλωβισμένοι σε φλόγες), οι αιρετικοί (που κατασπαράσσονται από δαιμόνια) και οι κιβδηλοποιοί (τιμωρημένοι με αρρώστιες) (Τραγούδι ΗΖ'-Λ').
Στη συνέχεια, ο γίγαντας Ανταίος μεταφέρει τον Δάντη και τον Βιργίλιο στον 9ο κύκλο.
• Κύκλος 9ος: εδώ τιμωρούνται οι προδότες, εγκλωβισμένοι – μέχρι το πρόσωπο – σε μία παγωμένη λίμνη. Ειδικότερα, τοποθετημένοι σε τέσσερις διαφορετικές περιοχές βρίσκονται οι προδότες συγγενών (Καΐνα), οι προδότες της πατρίδας (Αντηνόρα), οι προδότες φίλων (Πτολεμαία) και οι προδότες των ευεργετών τους (Ιουδαία). (Τραγούδι ΛΒ'-ΛΔ')
Στο βαθύτερο σημείο του ’δη, στο κέντρο της Γης, οι δύο περιπλανώμενοι παρατηρούν τον γίγαντα Εωσφόρο ο οποίος τυραννά αιώνια τον Βρούτο και τον Κάσσιο (προδότες του Ιουλίου Καίσαρα) αλλά και τον Ιούδα (προδότη του Χριστού).
Καθαρτήριο
Στο δεύτερο μέρος της Θείας Κωμωδίας, ο Δάντης και ο Βιργίλιος, μεταφέρονται στο νότιο ημισφαίριο της Γης, μπροστά στο υψηλότερο βουνό της, το Καθαρτήριο, το οποίο φρουρείται από τον Κάτωνα. Στα πρώτα εννέα τραγούδια του Καθαρτηρίου, περιγράφεται η δομή του και έτσι πληροφορούμαστε πως το σχήμα του είναι κωνικό ενώ συγχρόνως αποτελείται από επτά κύκλους, που συμβολίζουν τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα. Σε κάθε κύκλο οι αμαρτωλοί αγωνίζονται να εξαγνιστούν αφού υπόκεινται σε μία ορισμένη τιμωρία:
• Α' κύκλος: Εγωισμός, κουβαλώντας διαρκώς ένα βάρος γύρω από το λαιμό (Τραγούδι Ι'-ΙΒ').
• Β' κύκλος: Φθόνος, έχοντας μάτια ραμμένα με κλωστή (Τραγούδι ΙΓ'-ΙΕ').
• Γ' κύκλος: Οργή, εγκλωβισμένοι σε πυκνό καπνό (Τραγούδι ΙΕ'-ΙΖ').
• Δ' κύκλος: Οκνηρία, τρέχοντας ασταμάτητα (Τραγούδι ΙΗ'-ΙΘ').
• Ε' κύκλος: Φιλαργυρία, ξαπλωμένοι με το κεφάλι στο χώμα (Τραγούδι ΙΘ'-ΚΒ').
• Στ' κύκλος: Λαιμαργία, τιμωρημένοι με πείνα και δίψα (Τραγούδι ΚΒ'-ΚΔ').
• Ζ' κύκλος: Λαγνεία, καιγόμενοι μέσα σε φλόγες (Τραγούδι ΚΕ'-ΚΖ').
Στο καθαρτήριο οι αμαρτωλοί μετανιώνουν για ένα ορισμένο διάστημα ώσπου να εξαγνιστούν και να τους επιτραπεί τελικά η ανάβαση στην κορυφή του βουνού, όπου βρίσκεται η Εδέμ, ο επίγειος Παράδεισος. Ο Βιργίλιος, ως ειδωλολάτρης, δεν έχει δικαίωμα να εισέλθει στον Παράδεισο και οδηγός του Δάντη σε αυτόν γίνεται πλέον η Βεατρίκη, αφού προηγουμένως τον συγχωρήσει για τις αμαρτωλές του αγάπες επί της Γης.

Παράδεισος

Ο Παράδεισος αποτελείται από εννέα ομόκεντρες σφαίρες (ουρανούς), στα πρότυπα του Πτολεμαϊκού κοσμολογικού μοντέλου. Οι σφαίρες αυτές περιστρέφονται γύρω από την ακίνητη Γη και όσο μεγαλύτερη είναι η ακτίνα τους, τόσο γρηγορότερη είναι και η περιστροφή τους. Οι ανθρώπινες ψυχές, κατοικούν στη σφαίρα που τους αναλογεί, θέτοντας έτσι ακόμα και στον Παράδεισο μια ιεραρχική τάξη.
Οι εννέα σφαίρες και οι αντίστοιχες ψυχές που φιλοξενούνται είναι:
• Σφαίρα 1η: Η Σελήνη, για όσους δεν τήρησαν υποσχέσεις (Τραγούδι Β'-Ε').
• Σφαίρα 2η: Ο Ερμής, για όσους έκαναν το καλό από φιλοδοξία (Τραγούδι Ε'-Ζ').
• Σφαίρα 3η: Η Αφροδίτη, για όσους έκαναν καλό από αγάπη (Τραγούδι Η'-Θ').
• Σφαίρα 4η: Ο Ήλιος, για τους σοφούς (Τραγούδι Ι'-ΙΔ').
• Σφαίρα 5η: Ο ’ρης, για όσους υπερασπίστηκαν τη θρησκεία (Τραγούδι ΙΔ'-ΙΗ').
• Σφαίρα 6η: Ο Δίας, για τους δίκαιους (Τραγούδι ΙΗ'-Κ').
• Σφαίρα 7η: Ο Κρόνος, για τους οραματιστές (Τραγούδι ΚΑ'-ΚΒ').
• Σφαίρα 8η: Τα ’στρα, για τους ευλογημένους (Τραγούδι ΚΒ'-ΚΖ').
• Σφαίρα 9η: Οι ’γγελοι που κινούνται γύρω από το Θεό (Τραγούδι ΚΖ'-ΚΘ').
Ο Δάντης ανέρχεται από σφαίρα σε σφαίρα και φθάνοντας πάνω από την 9η Σφαίρα, στον Πύρειο Ουρανό παραδίδεται από την Βεατρίκη στον ’γιο Βερνάρδο, ο οποίος παρακαλά την Παναγία να πάρει υπό την προστασία της τον Δάντη.
Διάρκεια του ταξιδιού
Το ταξίδι του Δάντη εκτιμάται πως έχει συνολική διάρκεια επτά ημερών. Ο υπολογισμός αυτός στηρίζεται σε σχετικές αναφορές μέσα στο ίδιο το έργο. Συγκεκριμένα, διακρίνουμε τα εξής στάδια:
• παραμονή στην Κόλαση διάρκειας μίας νύχτας και μίας ημέρας,
• μετάβαση στο Καθαρτήριο που διαρκεί μία ημέρα και μία νύχτα,
• άνοδος του Καθαρτηρίου για τρεις ημέρες και τρεις νύχτες,
• παραμονή στον επίγειο Παράδεισο για μία ημέρα (ή περισσότερο),
• παραμονή στον Παράδεισο όλο τον υπόλοιπο καιρό.
Θέματα και ερμηνείες
Η Θεία Κωμωδία χαρακτηρίζεται ως μια αλληγορία και εν γένει προτείνονται αρκετές ερμηνείες της. Κάθε επεισόδιο και κάθε χαρακτήρας θεωρείται πως έχει συμβολική έννοια, ενσωματώνοντας τελικά στο σύνολο του έργου όλη τη σοφία και τα πάθη του ύστερου μεσαιωνικού κόσμου[5]. Διακρίνονται περισσότερο καθαρά η ηθική και η πολιτική αλληγορία. Είναι π.χ. ευρύτερα αποδεκτό πως ο Δάντης κάνει σαφή αναφορά στην πολιτική κατάσταση της Ιταλίας, που είναι γεμάτη από τη διαφθορά και αλληλοσπαραγμούς (αμαρτίες), εκφράζοντας μία αντιφλωρεντινή πολεμική[6]. Εξ άλλου, ο Δάντης γράφει τη Θεία Κωμωδία εξόριστος και αναμένοντας λύση από έναν δίκαιο αυτοκρατορικό θεσμό που θα οδηγήσει τους ανθρώπους στην επίγεια ευτυχία (Παράδεισος). Από την άλλη πλευρά, το έργο μπορεί να ερμηνευθεί και ως η επίπονη πορεία του ανθρώπου να υποτάξει όλες τις αμαρτίες και τα πάθη του στο δρόμο της τελειοποιήσεώς του.

[Vasoula]

ΜΥΡΤΙΩΤΙΣΣΑ



Γεννήθηκε στη Πόλη το 1885 και πέρασε τα πρώτα της παιδικά χρόνια εκεί. Ο πατέρας της υπηρετούσεν εκεί ως πρώτος διερμηνέας της Ελληνικής Πρεσβείας κι είχεν όλα τα μέσα και τη καλλιέργεια να της προσφέρει τη μόρφωση που απαιτούσεν η πρώιμη καλλιτεχνική της ιδιοσυγκρασία. Το πραγματικό της όνομα ήταν Θεώνη Δρακοπούλου.
Τελειώνοντας τις εγκύκλιες σπουδές κατέβηκε στην Αθήνα και παρακολούθησε μαθήματα στη Βασιλική Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου. Ως ηθοποιός εμφανίστηκεν από τη "ΝΕΑ ΣΚΗΝΗ" του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου. Το 1904 έλαβε μέρος στη παράσταση της "Αντιγόνης" του Σοφοκλή κι έπαιξεν επίσης στο Δημοτικό και το Εθνικό Θέατρο. Ατυχίες οικογενειακές την ανάγκασαν να εγκαταλείψει τη σκηνή, να δοθεί στη περιπλάνηση και τη παρηγοριά των ταξιδιών, βρίσκοντας τρόπο να διοχετεύει τις εσωτερικές της ανησυχίες, από την ηλικία των 27 (έτος θανάτου του Λορέντζου Μαβίλη με τον οποίο τους συνέδεσε δυνατόν αίσθημα, 1912) κι ύστερα. Στη συνέχεια και για 6 χρόνια εργάστηκεν ως καθηγήτρια απαγγελίας στο Ελληνικόν Ωδείο.
Αν η βιογραφία της δεν έχει να παρουσιάσει εντυπωσιακά απρόοπτα, ποικίλες όμως είναι οι φάσεις από τις οποίες πέρασεν η ψυχική της περιπέτεια, ανακλάσεις της οποίας συναντούμε στα ποιήματά της. Οι στίχοι της, -μαζί με κείνους της Αιμιλίας Δάφνη- αποτέλεσαν τη πρώτη ουσιαστική κι αξιόλογη προσφορά γυναικείας τέχνης στο τόπο μας. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά της Αλεξανδρείας: "ΓΡΑΜΜΑΤΑ", "ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ ΤΕΧΝΗ" καθώς επίσης και με τα δικά μας: "ΝΟΥΜΑ", "ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ" και σ' αραιά διαστήματα, με νεότερα περιοδικά κι εφημερίδες. Δίνοντας ένα συνεχές παρών αποδείχτηκε σημαντικά πολύγραφη μεταξύ των άλλων γυναικών συναδέλφων της, απόχτησε δε το τίτλο της αντιπροσωπευτικής Ελληνίδας ποιήτριας, χαρακτηριζομένη μάλιστα ως η νέα Σαπφώ, στην εποχή της.
Σημαντικό να προσθέσουμε πως ο μέγας ποιητής της εποχής, Κωστής Παλαμάς, έσπευδε να προλογίζει μαγεμένος το κάθε της βιβλίο, πράμα που δείχνει από μόνο του τη μεγάλη σπουδαιότητα αυτής της γυναικείας τρυφερής λαλιάς.



Σ' Αγαπώ...

Σ' αγαπώ, δε μπορώ
τίποτ' άλλο να πώ
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο!
Μπρος στα πόδια σου 'δώ
με λαχτάρα σκορπώ
το πολύφυλλο ανθό
της ζωής μου.
Ω! Μελίσσι μου! Πιές
απ' αυτόν τις γλυκές,
τις αγνές ευωδιές
της ψυχής μου!
Τα δυο χέρια μου, να!
στα προσφέρω δετά
για να γύρεις γλυκά
το κεφάλι
Κι η καρδιά μου σκιρτά,
κι όλη ζήλεια ζητά
να σου γίνει ως αυτά
προσκεφάλι!
Και για στρώμα, καλέ,
πάρε όλην εμέ,
σβήσ' τη φλόγα σε με
της φωτιάς σου,
ενώ δίπλα σου εγώ
τη ζωή θ' αγροικώ
να κυλά στο ρυθμό
της καρδιάς σου...
Σ' αγαπώ, τί μπορώ,
ακριβέ, να σου πώ
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο;

Πηγή: http://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=374

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

Παπυς:

Ο Gerard Anaclet Vincent Encausse, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε
στις 13 Ιουλίου του 1865, στην Κορόνι της Ισπανίας, από Γάλλο πατέρα και Ισπανίδα μητέρα.
Τα παιδικά του χρόνια τα έζησε στην Μονμάρτη, στο Παρίσι, όπου οι γονείς του ήρθαν το
1869 όπου και πέθανε στις 25 Οκτωβρίου του 1916. Απόφοιτος της Ιατρικής εργάστηκε για
λίγο ως γιατρός σε νοσοκομεία, για να διακόψει όμως σύντομα την ιατρική του σταδιοδρομία
προκειμένου να αφοσιωθεί στην Ερμητική επιστήμη.
Η διδακτορική του διατριβή αφορούσε στη «Φιλοσοφική Ανατομία και τις Διαιρέσεις της»
(07.07.1894). Υπήρξε πολυμαθής, πολυταξιδεμένος και καλλιεργημένος, λάτρης της
φιλοσοφίας και της επιστήμης, αλλά και ενορατικός. Εξαιρετικός στους συλλογισμούς του,
τόσο της Ανάλυσης και της Σύνθεσης, όσο και κυρίως, της Αναλογίας και των Αντιστοιχιών,
και δεινός ομιλητής.
Πολυγραφότατος συγγραφέας του οποίουι τα έργα γνωρίζουν ακόμη και σήμερα,
εκατοντάδες εκδόσεων και μεταφράσεων, όπως στα Γερμανικά, Αγγλικά, Ιταλικά, Ισπανικά,
Πορτογαλικά, Ρωσικά, Σλοβενικά κ.α.,
Ίδρυσε δύο σημαντικά περιοδικά: το “L’ Initiation” («Η Μύηση») και το “La Voile d’ Isis” («Το
Πέπλο της Ίσιδας»).
Υπήρξε επίσης, εξαιρετικός ιατροφιλόσοφος, γιατρός και θεραπευτής, σωμάτων και ψυχών,
εφαρμόζοντας όλες τις μεθόδους της ιατρικής (αλλοπαθητική, ομοιοπαθητική, ενεργειακή,
πνευματική κλπ), αναλόγως της περιπτώσεως και του επιπέδου του προβλήματος. Ήδη, από
το 1895 διατύπωνε τις βάσεις μιας νέας θεραπευτικής: «Οι αρρώστιες του σώματος, έγραφε,
όπως τραυματισμοί, θλάσεις των οστών, κατάγματα, διαστρέμματα, πυρετοί, δυσπεψίες,
δυσκοιλιότητες, εντερίτιδες κλπ, θα πρέπει να θεραπεύονται δια των αντιθέτων δηλ. δια της
αλλοπαθητικής. Οι νόσοι του αστρικού, όπως η φυματίωση, ο καρκίνος, οι κύριες νευρικές
παθήσεις, θα πρέπει να θεραπεύονται δια της ομοιοπαθητικής, του μαγνητισμού, της
ισοπαθητικής, της οποθεραπείας και δια ερμητικών σπαγειρικών μεθόδων. Οι διανοητικές
νόσοι, όπως η καταληψία, ο βαμπυρισμός, η επιληψία, η υστερία, η σχιζοφρένεια, μόνον δια
της προσευχής και της θεουργίας είναι δυνατόν να ιαθούν. Η οδός που μάς οδήγησε στις
παρούσες αντιλήψεις μας, δεν είναι νέα, (έγραφε στο έργο του “Qu’ est - ce que l’
Occultisme”, Leymarie 1929) διότι ανάγεται σε απόψεις περί Ανθρώπου, Κόσμου και Θεού,
που διδάσκονταν στα Ιερά της Αιγύπτου, ήδη από το 2600 π.Χ. Πολλοί ερευνητές, ελεύθεροι
κατά το πνεύμα, στράφηκαν προς την αρχαϊκή αυτή φιλοσοφία των Πατριαρχών, των
Αιγυπτίων Μυσταγωγών, του Μωϋσή, προς τους Χριστιανούς Γνωστικούς και Φωτισμένους,
προς τους Αλχημιστές και τους Ροδόσταυρους, η οποία δεν μεταβλήθηκε καθόλου δια μέσου
ων αιώνων... Οι Ιατρικές Σπουδές, όπως γίνονται παραδεκτές και ασκούνται επί των ημερών
μας, προάγουν ελάχιστους κλινικούς, μερικούς φυσιολόγους, αλλά κανέναν φιλόσοφο με την
ανώτερη έννοια της λέξης.»
Πάνω απ’ όλα υπήρξε μέγας φιλάνθρωπος, όπου και μ’ όποιον τρόπο μπορούσε. Διέχεε
απλόχερα και με ταπεινοφροσύνη, την καλοσύνη του, «μέσα από την ακαταπόνητη επιθυμία
του να υπηρετεί τον πλησίον του, ως αυθόρμητο αποτέλεσμα της φλογερής του αγάπης για
τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό», γράφει ο γιος του, Δρ. Φιλίπ Ανκώς. Όπως χαρακτηριστικά
έλεγε, ο «νόμος της ζούγκλας», στο ανθρώπινο επίπεδο αντικαθίσταται με τον «νόμο της
θυσίας». Με τη θυσία, για την οποία ο Paul Sedir έγραψε: «Η θυσία στηρίζει το Σύμπαν.
Ο άνθρωπος την αντιλαμβάνεται ως έναν νόμο αμοιβαίας ανταλλαγής, έπειτα ως
ένα ηθικό καθήκον, έπειτα την ακολουθεί λόγω αγάπης. Σε αυτή την βαθμίδα, η
εκούσια αποδοχή των βασάνων οδηγεί υψηλότερα από τους μαθηματικούς νόμους
της έμφυτης δικαιοσύνης. Κάνει να κατέλθει το Απόλυτο εντός του σχετικού, μέσα
μας και γύρω μας.»
Το 1914 ξεκίνησε ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος, κατά τον οποίο ο Δρ. Gerard Anaclet Vincent
Encausse, αφιερώθηκε στην περίθαλψη των αρρώστων και ασθενών του πολέμου. Δύο
χρόνια μετά την έκρηξη του πολέμου, το 1916, αποσαρκώθηκε σε ηλικία 51 ετών, όρθιος ως
στρατιώτης, κατά την εκπλήρωση του καθήκοντός του προς την Πατρίδα του, αφού
προσβλήθηκε από φυματίωση, λόγω των κακουχιών στο μέτωπο, όπου υπηρετούσε ως
Αρχίατρος στα στρατιωτικά κινητά νοσοκομεία.
Να πως περιγράφει την περίσταση ο γιος του, Δρ. Φιλίπ Ανκώς: «Αρχίατρος σ’ένα
νοσοκομείο, στη διάρκεια του μεγάλου πολέμου, ο γιατρός Ζεράρ Ανκώς αφοσιώθηκε
ολοκληρωτικά στους αγαπημένους του τραυματίες. Ξόδεψε τον εαυτό του, χωρίς τσιγγουνιές
και διαμαρτυρίες, πολύ ευτυχισμένος που μπορούσε να ανακουφίζει το πεσμένο ηθικό και τα
σωματικά βάσανα των ανθρώπινων πλασμάτων που του είχαν εμπιστευθεί... Αφού έμεινε
πολλούς μήνες στο μέτωπο, ο Αρχίατρος Ανκώς έπεσε άρρωστος. Εξαντλημένος από την
τρομερή δουλειά, που ήρθε να υπερ-προστεθεί σε μια πάνω από τριάντα χρόνων


δραστηριότητα, το φυσικό του σώμα δεν μπόρεσε ν’ αντισταθεί περισσότερο... Μέχρι το
τέλος υπήρξε λοιπόν, θύμα της αφοσίωσής του, της επιθυμίας του να Υπηρετεί. Ήταν στις 25
Οκτώβρη, όταν πήγε να επισκεφθεί τον συνάδελφο και φίλο του καθηγητή κ. Εμίλ Σερζάν,
στο νοσοκομείο «Λα Σαριτέ», που κατέρρευσε... Πέθανε εκεί όπου είχε αρχίσει την ιατρική
του σταδιοδρομία. Σκληρή σύμπτωση!... »
Ο Paul Sedir, ο μέγας αυτός Εσωτεριστής, αποχωρίστηκε τον φίλο του, τον Δρα Ζεράρ
Ανκώς, με τα παρακάτω λόγια, σαν μια τελευταία απότιση φόρου τιμής, τη στιγμή της ταφής
του στο Παρισινό νεκροταφείο του Περ-Λασαίζ, στο 93ο τμήμα: «Ο διανοούμενος, ο
φιλόσοφος με τις υπέροχες ενοράσεις του, ο πανίσχυρος προπαγανδιστής, ο
καταχειροκροτημένος ομιλητής, ο μυημένος, ο εύστροφος θεραπευτής, όλες αυτές οι
θαυμαστές ιδιότητες συγκεντρώνονται στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου του Καλού, που
το σκήνωμά του, από τώρα σεβαστό, αφιερώνεται σήμερα στη κοινή μας Μητέρα... Ας
μιμηθούμε αυτόν τον πρωτεργάτη, που θέλησε να μην είναι παρά μόνον φίλος για μάς και
που υπήρξε και αρκετά δυνατός για να κρύβει τους πόνους και τα βάσανά του, κάτω από ένα
μόνιμο χαμόγελο... Ας σκουπίσουμε τα δάκρυά μας, διότι αυτά θα τον κρατήσουν μέσα στις
σκιές. Κι ας χαρούμε, όπως κι αυτό ο ίδιος χαίρεται εδώ και τρεις μέρες, που θα ξαναβλέπει
επιτέλους πρόσωπο με πρόσωπο, τον Πανίσχυρο Θεραπευτή, τον Αυθεντικό Ποιμένα των
ψυχών, τον Αιώνιο Φίλο και τον Πολυαγαπημένο, του οποίου υπήρξε ο πιστός υπηρέτης.»
Ανάμεσα στις ποσωπικότητες, που ο Δρ. Gerard Anaclet Vincent Encausse αναγνώριζε ως
Δασκάλους του, εκτός του Λουί-Κλωντ ντε Σαιν-Μαρτέν, αναφέρουμε τον Ελιφάς Λεβί
(Αλφόνς Λουί Κονστάν, 1810-1875), τον Ζοσέφ-Αλεξάντρ Σαιν-Υβ ντ’ Αλβέϋντρ (1842-1910),
τον Αντουάν Φαμπρ ντ’ Ολιβέ (1767-1825) και κυρίως τον σύγχρονό του Μαιτρ Φιλίπ της
Λυών (Philippe Nizier Anthelme, 1849-1905). Το μυητικό του όνομα, καθώς και το
λογοτεχνικό του ψευδώνυμο, ήταν “Papus” - «Παπύς», που σημαίνει «γιατρός άμεσης
βοήθειας» και το πήρε από το «Νυχθημερόν του Απολλώνιου του Τυανέα», που αποτελεί
συμπλήρωμα του έργου του Ελιφάς Λεβί: “Dogme et Rituel de la Haute Magie”.
Η μεταστροφή του από την υλιστική άποψη της ζωής, περιγράφεται στις αναμνήσεις του, με
τίτλο: “Comment je devins mystique”. Σύντομα, αποκατέστησε επαφή με το «αρχαίο»
Μαρτινιστικό Κίνημα και μελέτησε τα έργα του χημικού Louis Lucas, που ήταν γνώριμος του
Eliphas Levi. Ο Δρ. Ζεράρ Ανκώς αποκαλούσε τον εαυτό του μαθητή του L.Lucas και το 1887
του αφιέρωσε τη μπροσούρα του “L'Occultisme Contemporain”.
O Δρ. Ζεράρ Ανκώς («Παπύς»), έχει καταγραφεί επίσης, στα πνευματικά χρονικά της δυτικής
εσωτερικής πνευματικότητας, ως η προεξάρχουσα προσωπικότητα στις διάφορες
εσωτεριστικές οργανώσεις και στους Παρισινούς εσωτεριστικούς και λογοτεχνικούς κύκλους,
και ως ένας από τους κύριους ενεργητικούς παράγοντες της Γαλλικής Εσωτεριστικής
Αναγέννησης των αρχών του 20ου αιώνα, που ενέπνευσε και επηρέασε όλα τα ανάλογα
κινήματα δυτικής παραδοσιακής μυητικής πνευματικότητας, σε όλες της χώρες της Ευρώπης
και της Αμερικής, αργότερα. Στον ρόλο του αυτόν, τον βοήθησαν όλες οι αρετές της
προσωπικότητάς του, όπως προαναφέρθηκαν και αναδείχτηκε ο αναμφισβήτητος
ενθουσιώδης, αλλά και ενθουσιαστικός και εμπνευστικός ηγέτης, όλων αυτών των

κινημάτων, στο Παρίσι της περιόδου εκείνης. Ιδιαίτερα, επισημαίνουμε την εκπληκτική
ικανότητά του σ’ αυτό, που σήμερα θα λέγαμε «διαχείριση ανθρώπινων πόρων» (human
resources management) και «διαδικτύωση ατόμων και ομάδων» (networking). Αρκεί κανείς
να παρατηρήσει ποιοι ήταν οι 12, που αναφέρεται ότι αποτέλεσαν το Πρώτο Ύπατο
Συμβούλιο του Μαρτινιστικού Τάγματος, δηλαδή ότι ήταν όλοι τους ταυτόχρονα ηγέτες
άλλων Μυητικών Ταγμάτων και Κινημάτων.
Υπήρξε μέλος και τις περισσότερες φορές ηγετικό, των σε άνθιση τότε εσωτεριστικών
Κινημάτων και Ταγμάτων, όπως:
•
•
•
•
•
•
•
του Αρχαίου & Αρχέγονου Τύπου (33ο), των Ανατολικών Τύπων του Μέμφις (90ο) &
Μισραϊμ (96ο)
του Ο.Τ.Ο. (Χο για την Γαλλία, από τον Theodore Reuss),
του Ανορθωμένου Σκωτικού Τύπου, κλπ.
της Θεοσοφικής Εταιρίας,
της Ερμητικής Αδελφότητας του Λούξορ,
του Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής,
του Καμπαλιστικού Τάγματος του Ροδο+Σταύρου (Μ\Δ\),
Το 1887 συνδέθηκε με την Θεοσοφική Εταιρία της Γαλλίας, αλλά το 1890 παραιτήθηκε, διότι
δεν συμφωνούσε με την έμφαση που έδινε η Θ.Ε. στον Ανατολίζοντα Εσωτερισμό.
Η διαφωνία του αυτή, θα πρέπει να του προκάλεσε ιδιαίτερη άπωση, αφού σχεδόν
ταυτόχρονα, βλέπουμε το ενδιαφέρον του να στρέφεται με ιδιαίτερη έλξη, προς τις Δυτικές
Πνευματικές και Θρησκευτικές Παραδόσεις, εσωτερικές και εξωτερικές, για την κάθαρση των
οποίων, από τον τσαρλατανισμό, εργάστηκε ακάματα, μέχρι το τέλος της σύντομης ζωής
του.
Αλλά, όπως είναι γνωστό, η κύρια συνεισφορά του στον τομέα αυτό, ως αντίδραση στον
συνεχώς διογκούμενο υλισμό της εποχής, αλλά και ως εναλλακτική «Δυτική» πρόταση, σε
σχέση με την «Ανατολίζουσα» πρόταση της Θεοσοφικής Εταιρίας, υπήρξε η ίδρυση «του
Τάγματος των Ανωτέρων Αγνώστων» (“L'Ordre des Superieurs Inconnus”) με τους τρεις
βαθμούς, που είναι πιο γνωστό ως «το Τάγμα των Μαρτινιστών» ή «το Μαρτινιστικό Τάγμα»,
του οποίου ο κραδασμός δεν έπαψε να δονεί τις ευαίσθητες και ενορατικές καρδιές, ακόμη
και τώρα. Ίδρυσε επίσης, μια Σχολή Ερμητικών Επιστημών, την «Ελεύθερη Ομάδα
Εσωτερικών Σπουδών» (“Groupe Indépendant d’Études Ésotériques”), στην οποία φοίτησαν
και δίδαξαν, όλοι οι τότε γνωστοί μεγάλοι εσωτεριστές και μυημένοι διαφόρων Παραδόσεων,
ακόμη κι αυτοί που αργότερα ακολούθησαν άλλες Ατραπούς. Το Πρόγραμμα Σπουδών της
Σχολής αυτής αποτέλεσε, με παραλλαγές, την «διδακτέα ύλη» των περισσότερων
μεταγενέστερων οργανώσεων, των οποίων η ίδρυση ακολούθησε στην Ευρώπη και στην
Αμερική.


Το 1908, ο «Παπύς» και ο «Τεντέρ» (Charles Detre), διοργάνωσαν στο Παρίσι ένα μεγάλο
Ιδεαλιστικό Συνέδριο «των Εσωτερικών Τεκτονικών Τύπων και του Τεκτονισμού των
Ανωτέρων Βαθμών».
Ο Ζεράρ Ανκώς («Παπύς»), αποπειράθηκε και το κατόρθωσε με επιτυχία, απέναντι σ’ ένα
υπερυψούμενο παλιρροϊκό κύμα καλπάζοντος υλισμού, να αντιτάξει τις Μυητικές,
Εσωτεριστικές, Φιλοσοφικές και Θρησκευτικές Μορφές της Δυτικής Πνευματικότητας, από
την απώτατη αρχαιότητα, μέχρι την σύγχρονη «επιστημονίζουσα», αλλά «υλόφρονα» εποχή
μας, του “homo economicus” και της «κερδομανίας», και να προσεγγίσει τα μεγάλα μυστήρια
της «Ύπαρξης» και της αναζήτησης του «Νοήματος της ανθρώπινης ζωής πάνω στον
πλανήτη μας», της Συνειδητότητας και της Ευτυχίας, για την ευημερία και το καλό όλων μας.
Κι αυτό το έκανε με τρόπο μεθοδικό, συστηματικό και «επιστημονικό», έτσι ώστε να
μπορέσει να γίνει αντιληπτό από κάθε δυτικό άνθρωπο.
Οι μαθητές και οι διάδοχοί του συνέχισαν το Έργο του, ποιοτικά, ουσιαστικά και ποσοτικά.

[Vasoula]

Μαχάτμα Γκάντι, 1869-1948 (Mohandas "Mahatma" Gandhi)

Το πραγματικό του όνομα ήταν Mohandas Karamchand Gandhi. Γεννήθηκε το 1869 στη Δυτική Ινδία (Πορμπαντάρ) και πέθανε το 1948 στο Νέο Δελχί. Αφού σπούδασε πρώτα νομικά στο Λονδίνο, εγκαταστάθηκε ύστερα στη Νότια Αφρική, όπου αγωνίστηκε για να επιβάλλει το σεβασμό των δικαιωμάτων των Ινδών εργατών που είχαν μεταναστεύσει εκεί.

Όταν ξαναγύρισε στην πατρίδα του το 1914, ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα μέσα στο κόμμα του Εθνικού Ινδικού Κογκρέσου υποστηρίζοντας ότι η Ινδία ήταν ώριμη για να αυτοκυβερνηθεί. Οργάνωσε ομάδες οπαδών για να αγωνιστούν εναντίον της πολιτικής και κοινωνική αδικίας. Στο μεταξύ προσπαθούσε να συμφιλιώσει τους Ινδούς με τους Μουσουλμάνους, αλλά το 1922 τον συνέλαβαν οι ’γγλοι. Δύο χρόνια μετά βγήκε από τη φυλακή. Αφού αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική ζωή, περιηγήθηκε σε ολόκληρη την Ινδία για να πείσει όλους για την κατάργηση των καστών.

Το 1930 τον βλέπουμε επικεφαλής της περίφημης «πορείας του αλατιού», ένδειξη διαμαρτυρίας εναντίον του φόρου που είχαν επιβάλλει οι ’γγλοι στην Ινδία, πορεία που την επανέλαβαν χιλιάδες Ινδοί, ως το σημείο να γίνει ένα πανίσχυρο κίνημα που συγκλόνισε ως τα βάθη της την ατάραχη ινδική αδιαφορία και οδήγησε για πρώτη φορά μια απολιτική και αδιάφορη μάζα στους πολιτικούς αγώνες. Έτσι ο Γκάντι συνελήφθη κι άλλες φορές από τους ’γγλους, έκανε απεργίες πείνας ως ένδειξη διαμαρτυρίας και όταν πια το πρόβλημα της ανεξαρτησίας της Ινδίας άρχισε να βρίσκει λύση, προσπάθησε να συμφιλιώσει Ινδούς και Μουσουλμάνους. Ένας όμως Ινδός νεαρός εθνικιστής, στις 30 Ιανουαρίου του 1948, τον σκότωσε, προκαλώντας τη συγκίνηση και την αγανάκτηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης.

Υπήρξε μια μεγάλη πολιτική προσωπικότητα της Ινδίας, που εκδήλωνε τις βαθιές φιλοσοφικές του πεποιθήσεις στην πολιτική του δράση. Αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στους υψηλότερους σκοπούς: στην ανεξαρτησία της Ινδίας, στην ισότητα δικαιωμάτων των παριών, στην ειρήνη μεταξύ των ινδουιστών και των μουσουλμάνων.

Στην Ινδία, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τόπο, κάθε μορφή της ανθρώπινης δράσης, ιδιαίτερα σε εξαίρετες ψυχές σαν του Γκάντι, γίνεται με φόντο το άπειρο. Δρώντας ο άνθρωπος κατέχεται από την πεποίθηση ότι πρέπει να υπηρετήσει κάποια ανώτερη υπερβατική αξία. Η φιλοσοφία, λοιπόν, είναι θέμα πρακτικό, που εκφράζεται όχι μόνο με γραπτά κείμενα, αλλά με όλη την ανθρώπινη συμπεριφορά. Ο Γκάντι, εκφραστής αυτής της φιλοσοφίας, πίστευε ότι όλα τα όντα, από το Θεό μέχρι το τελευταίο πλάσμα, υπάρχουν σε μια μόνο κλίμακα, της οποίας τις βαθμίδες το καθένα έχει τη δυνατότητα να ανέβει.

Συνηγορεί υπέρ της δράσης, με χαρακτήρα ιερότητας, αφού είναι εμπνευσμένη από βαθύτατη, υπερβατική πνευματικότητα. Οι Ινδοί, που έχουν μια διαφορετική από μας αντίληψη περί αγιοσύνης, τον κατατάσσουν μεταξύ των αγίων τους, και γι αυτό τον αποκαλούσαν Mahatma ( Maha Atma = μεγάλο πνεύμα, μεγάλη ψυχή) κι όταν ακόμη ζούσε, γιατί, όπως είπαμε, στην Ινδία η αγιοσύνη δεν απονέμεται από ιερατικά συμβούλια, αλλά από την αλάθητη λαϊκή διαίσθηση.

Ο Γκάντι, σε όλη τη ζωή του, αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία της χώρας του με μόνο του όπλο το ηθικό του ανάστημα και την πραγματική λατρεία που του είχε ολόκληρη η Ινδία, επειδή ενσάρκωνε το προαιώνιο πνεύμα της.

Ο θεός, για το Γκάντι, δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Είναι μια ζωντανή παρουσία, της οποίας η φωνή είναι μέσα στον άνθρωπο. Στην παρουσία αυτή έδινε την ονομασία Sat, ύπαρξη, απόλυτο ον, θεός, αλήθεια. Η θυσία για την αλήθεια αυτή είναι ο μόνος τρόπος διάδοσής της. Κι έτσι φτάνουμε στη 2η βασική ιδέα της φιλοσοφίας του Γκάντι, στην ιδέα της ahimsa της < μη βίας>, της αποχής από τη βία, που έπαιξε τόσο τεράστιο ρόλο στην απελευθέρωση της Ινδίας. Για αυτόν η ahimsa εκτείνεται σε κάθε ενέργεια που προκαλεί σωματικό ή ψυχικό πόνο και έχει 2 βασικές πηγές: την αγάπη σε κάθε πλάσμα και την ανάγκη αυτοελέγχου για την πραγμάτωσή μας στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο. Μη βία δε σημαίνει υποταγή στον κακοποιό. Σημαίνει αντίθεση με όλες τις δυνάμεις της ψυχής στη δύναμη του τυράννου. Η αναζήτηση της αλήθειας, ως σκοπός της ζωής του, και η μη βία, ως μέσο για να φτάσει σε αυτό το σκοπό, ήταν οι δυο του πνεύμονες. Χωρίς αυτές δε θα μπορούσε να ζήσει, όπως ο ίδιος έλεγε. Η αναζήτηση της αλήθειας αποκλείει τη χρήση βίας, γιατί ο άνθρωπος, καθώς δεν έχει τη ικανότητα να γνωρίζει την απόλυτη αλήθεια, δεν μπορεί να έχει το θάρρος και να τιμωρεί. Χρειάζεται η Δικαιοσύνη που ανοίγει το δρόμο της αγάπης.

Τάχθηκε κατά της κληρονομικής κάστας και υπέρ της κάστας που ορίζεται ως θεία επιταγή καταμερισμού των έργων και συντελεί στην αρμονική συμβίωση, γιατί αποτρεπόταν χάρις αυτήν η κοινωνική διαμάχη. Ο Γκάντι πίστευε ότι κάθε εργασία έχει αξιοπρέπεια, ειδικά η χειρωνακτική, γι αυτό και ο ίδιος, κλώθοντας νήμα, έδινε το παράδειγμα. Το έκανε επίσης και για πρακτικούς οικονομικούς λόγους, δηλαδή για την καταπολέμηση της ανεργίας το χειμώνα και για τον αγώνα κατά της επιβολής των αγγλικών βιομηχανικών προϊόντων, αλλά και για μια επιστροφή στον ινδικό τρόπο σε όλες τις φάσεις της ζωής.

Στα πλαίσια της ανάγκης μας για αυτοέλεγχο, με σκοπό τη λύτρωση, ο Γκάντι πίστευε στην αποτελεσματικότητα της σεξουαλικής εγκράτειας, την οποία ο ίδιος εφάρμοζε σε συμφωνία με τη γυναίκα του. Η αυτοκυριαρχία εξυψώνει το πνεύμα. Έλεγε «ζούμε όχι για να τρώμε, να ντύνουμε και να καλοπιάνουμε το σώμα μας. Φροντίζουμε το σώμα μας για να ζούμε». Η ζωή αρχίζει αφού ικανοποιηθούν οι σωματικές ανάγκες. Όταν όλες οι προσπάθειες αποσκοπούν στο σώμα, το πνεύμα μαραίνεται. Την έννοια αυτή του ελέγχου των παθών την μετέφερε και στον κοινωνικό τομέα, με την εφαρμογή της ahimsa, της αποχής από τα πολιτικά πάθη. Μετέφερε την ιδέα αυτή από το πεδίο της ατομικής συμπεριφοράς στα πλαίσια της κοινωνίας και του εθνικοπολιτικού αγώνα.

Πίστευε ότι ο αγώνας είναι καλύτερος, όχι όταν φέρουμε πλήγματα στον εχθρό, αλλά όταν υπομένουμε, πράγμα που προϋποθέτει πίστη στο θεό και πνεύμα αυτοθυσίας. Θεωρούσε ότι τα εκατομμύρια των Ινδών δεν ελέγχονται χωρίς την ψυχική ανωτερότητα των ηγετών τους. Και αυτός το πέτυχε. Και θυσιάστηκε για το ιδεώδες της συναδελφοσύνης Ινδουιστών-Μουσουλμάνων. Η αγάπη του Γκάντι για την αλήθεια ήταν τέτοια, ώστε πολλές φορές έβαζε σε δύσκολη θέση τους πολιτικούς οπαδούς του. Έλεγε πάντα την αλήθεια, γιατί πίστευε βαθιά ότι μακροπρόθεσμα η αλήθεια δεν είναι δυνατόν παρά να υπηρετήσει την Ινδία στον αγώνα της εναντίον των ’γγλων, να υπηρετήσει κάθε δίκαιη υπόθεση.

Ο Γκάντι ήταν πολύ επηρεασμένος από τη Μπακαβάτ Γκίτα και το υπερβατικό κλίμα, μέσα στο οποίο ελάμβανε ο Αρζούνα τις συμβουλές του Κρίσνα. Το στοιχείο αυτό της υπερβατικότητας, μέσα στο οποίο τοποθετούσε τη δράση του, είναι καθαρά αδβαιιτικό. Βγαίνει έξω από τα πλαίσια του αισθηματισμού και της κοινώς εννοούμενης αγάπης. Υπερβαίνει και το σκοπό της δράσης, της απελευθέρωσης της Ινδίας. Πάντοτε η φλογερή αγάπη του Γκάντι για τη χώρα του ξεπερνιόταν, και η δράση του αποκτούσε την «αγία εκείνη αδιαφορία» που συνιστούσε ο Κρίσνα στον Αρζούνα.

Την κοινωνική τάξη που ήθελε να εγκαθιδρύσει, την αποκαλούσε sarvodaya, που σημαίνει το κοινό καλό, το μεγαλύτερο δυνατό καλό για το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων, ενώ με τον όρο svarajya εννοούσε την πολιτική ανεξαρτησία. Αυτό συνδυασμένο με την svadeshi , τον ινδικό τρόπο ζωής, ήταν το ιδεώδες της Γκαντικής πολιτείας.

Στον τομέα της μεταφυσικής, ο Γκάντι πίστευε ότι τα πάντα είναι διαπερασμένα από την υπέρτατη ουσία, το θεό. Και δίπλα στη Μπακαβάτ Γκίτα θαύμαζε περισσότερο τους πρώτους στίχους του Isa Upanishad «Έφθασα στο συμπέρασμα ότι, εάν όλα τα ουπανισάντς και οι άλλες γραφές ξαφνικά γίνονταν στάχτη και σώζονταν στις μνήμες των Ινδών μόνο ο στίχος. Όλα αυτά και ό,τι κινείται στη γη διαπερνώνται από το Μπράχμα, ο Ινδουισμός θα ζούσε αιώνια». Δεν περιφρονούσε το λογισμό, δεν του απέδιδε όμως την αποκλειστική αξία σαν όργανο της γνώσης που του δίνουμε στη Δύση. Για αυτό και ήταν υπέρ μιας ολοκληρωμένης μόρφωσης του ανθρώπου που περιελάμβανε οτιδήποτε, μια φιλοσοφική και θρησκευτική θεώρηση των πραγμάτων. Επειδή πίστευε στην ενότητα που πραγματώνεται δια του θεού που διαπερνά τα πάντα, η υπηρεσία στους συνανθρώπους ήταν για αυτόν η καλύτερη μορφή λατρείας.

Ο Γκάντι επηρεάστηκε, εκτός από τη Μπακαβάτ Γκίτα, και από τη Ραμαγιάνα (θεία επίκληση), την «επί του όρους ομιλία» και επίσης από τον Τορώ, Τολστόι, Ράσκιν, τους οποίους θαύμαζε πολύ.

Ο Γκάντι ήταν βαθιά δημοκρατικός, γιατί πίστευε στην αξία του ατόμου. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να κυβερνά χωρίς τη συγκατάθεση του λαού. Αλλά η δημοκρατία για αυτόν συνδυάζεται με την πειθαρχία. Ένας εκ φύσεως δημοκράτης είναι και εκ φύσεως πειθαρχημένος. Η δημοκρατία έρχεται με φυσικό τρόπο σε εκείνον που είναι συνηθισμένος να υπακούει πρόθυμα σε όλους τους θεϊκούς και ανθρώπινους νόμους. Οι αρετές που συνοδεύουν την πολιτική του δράση είναι η απέραντη μετριοπάθεια, η λογική συγκεκριμένων αιτημάτων και η αδαμάντινη αδιαλλαξία των ηθικών αρχών του αγώνα του. Αυτός ήταν ο Γκάντι. Ένας πραγματικός επαναστάτης με διαφορετική θεώρηση για το σύμπαν και τη ζωή. Ένας ρήτορας που έμοιαζε περισσότερο με Δάσκαλο.

Ήταν η ζωντανή συνείδηση της Ινδίας. Όλη του η δράση είχε τη σφραγίδα της ιερότητας και όταν η σφαίρα του Godse ( ενός συντηρητικού Ινδού νέου που θεωρούσε ότι ο Γκάντι ήταν πολύ υποχωρητικός έναντι των μουσουλμάνων) τον έπληξε θανάσιμα, πρόλαβε να φωνάξει «Ram,Ram», το όνομα υπό το οποίο ένοιωθε το θεό. Η μορφή του Γκάντι ήταν μια από τις μεγαλύτερες της Ιστορίας. Η διδασκαλία του και οι αρχές του ξεπερνούν τα ινδικά όρια, και το πανανθρώπινο περιεχόμενό τους απέχει πολύ από του να έχει εξαντληθεί.



Πηγή: http://biographies.nea-acropoli.gr

[Evoula]

Ομολογώ πως την Μυρτιώτισσα δεν την ήξερα, παρόλο που το ποίημα που παρέθεσες είναι γνωστό.

[Δωρουλα]

’νι Γουντ Μπέζαντ(1847)

Η ’νι Γουντ Μπέζαντ ήταν Αγγλίδα συγγραφέας και πρόεδρος της Θεοσοφικής Εταιρείας της Ινδίας. Γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1847. Υπήρξε βαθιά θρησκευόμενη, καθώς είχε ανατραφεί σε χριστιανικό περιβάλλον και παντρεύτηκε σε πολύ νεαρή ηλικία τον πάστορα Μπέζαντ. Ωστόσο, η ζωή μαζί του υπήρξε αφόρητη, με αποτέλεσμα να τον εγκαταλείψει, αναθεωρώντας παράλληλα τις απόψεις της για τη θρησκεία.

Η έμφυτη κλίση της στη ρητορική και τη συγγραφή την οδήγησε στο επάγγελμα της δημοσιογράφου, ενώ ασχολήθηκε και με την πολιτική ως ένθερμη σοσιαλίστρια και αφοσιωμένη οπαδός του εργατικού κινήματος. Για μια εποχή υπήρξε και πρόεδρος του Κόμματος του Κογκρέσου. Ωστόσο, ένα μεγάλο μέρος των προσπαθειών της το αφιέρωσε στην πολιτική και κοινωνική αναμόρφωση των Ινδιών, πρωτοστατώντας στους αγώνες για την προστασία των δικαιωμάτων των αυτοχθόνων Ινδών και Σιναλέζων ενώ ήταν και η πρώτη γυναίκα που εξελέγη πρόεδρος της Εθνικής Ινδικής Αντιπροσωπείας. Η προσφορά της υπήρξε ανεκτίμητη όσον αφορά στη δημιουργία ενός σημαντικού αριθμού σχολείων και ιδρυμάτων, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και το σημερινό πανεπιστήμιο του Μπεναρές.

Κάποτε ο διευθυντής της εφημερίδας που εργάζονταν της ανέθεσε να γράψει ένα άρθρο για τις μυστικές διδασκαλίες της Μπλαβάτσκι. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε και την αρχή μιας μακράς ενασχόλησης με τις αρχές της Θεοσοφίας, στην οποία και προσηλυτίστηκε αργότερα. Η ίδια συναντήθηκε με την Μπλαβάτσκι το 1889, ενώ υπήρξε και η τελευταία μεγάλη μαθήτριά της. Μετά το θάνατο της Έλενας Π. Μπλαβάτσκι το 1891, ανέλαβε τον έλεγχο του εσωτερικού τμήματος της Θεοσοφικής Εταιρείας αλλά όταν η εταιρεία διασπάστηκε, δημιούργησε ξεχωριστή ομάδα μαζί με τον βρετανό κληρικό και διορατικό Τσαρλς Λιντμπίτερ, ο οποίος είχε αναλάβει τη θέση του γενικού γραμματέα του Ευρωπαϊκού τμήματος. Το 1897 διαδέχθηκε τον συνταγματάρχη Όλκοτ στην προεδρία της Θεοσοφικής Εταιρείας που έδρευε στο Αντιάρ των Ινδιών.
Πηγές
Guilley R. 1994., ‘’Harpers , Εγκυκλοπαίδεια Μυστικιστικών και Παραφυσικών Εμπειριών’’, ’νουβις, Αθήνα
Δρανδάκη Π., Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Φοίνιξ, Αθήνα

http://www.innerpedia.gr/index.php?page ... %20Μπέζαντ

[Δωρουλα]

Τσαρλς Γουέμπστερ Λιντμπίτερ(1854)

Ο Τσαρλς Γουέμπστερ Λιντμπίτερ υπήρξε εσωτεριστής και σημαντικό μέλος της Θεοσοφικής Εταιρείας


Βίος

Ο Λιντμπίτερ γεννήθηκε στο Στόκπορτ το 1854. Μια σειρά από οικογενειακές ατυχίες όπως ο θάνατος του πατέρα του το 1862 και η έλλειψη χρημάτων για σπουδές εξαιτίας της χρεωκοπίας της τράπεζας όπου η οικογένεια του διατηρούσε καταθέσεις, τον ανάγκασαν να αναζητήσει εργασία αμέσως μόλις τελείωσε το σχολείο. Ωστόσο, τα απογεύματα που είχε ελεύθερο χρόνο συνήθιζε να τα αφιερώνει στην ατομική του μόρφωση. Με αυτόν τον τρόπο κατόρθωσε να σπουδάσει αστρονομία ενώ έμαθε παράλληλα και τρεις γλώσσες, γαλλικά, ελληνικά και λατινικά.

Το 1879, επηρεασμένος από έναν θείο του κληρικό, αποφάσισε να ακολουθήσει εκκλησιαστική σταδιοδρομία. Την ίδια εποχή άρχισε να εκδηλώνει έντονο ενδιαφέρον και για τις πνευματικές επιστήμες, έχοντας ως εφαλτήριο τις εμπειρίες του διάμεσου Ντάνιελ Ντάγκλας Χόουμ.

Παρακινημένος και από το βιβλίο του Σίνετ Απόκρυφος Κόσμος, το 1883 αποφάσισε να ασχοληθεί και ενεργά πλέον με τον αποκρυφισμό ως μέλος της Θεοσοφικής εταιρείας. Καθοριστική για αυτό υπήρξε και η γνωριμία του με την πρόεδρο της Θεοσοφικής Εταιρείας Έλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκι, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής της στο Λονδίνο.

Από τη στιγμή που ο Λιντμπίτερ έγινε δεκτός ως μαθητής της Μπλαβάτσκι, εγκατέλειψε την εκκλησία, έγινε χορτοφάγος και έκοψε κάθε δεσμό με την Αγγλία ακολουθώντας τελικά την ίδια την Μπλαβάτσκι στο Αντιάρ της Ινδίας το 1884. Σύμφωνα με όσα ο ίδιος έγραφε, ενώ βρίσκονταν στην Ινδία, είχε λάβει διδασκαλία από κάποιους δασκάλους της Μπλαβάτσκι. Αυτή ήταν και η αρχή μίας μακρόχρονης σταδιοδρομίας ως λέκτορας στη Θεοσοφική Εταιρεία ενώ είχε διατελέσει και γραμματέας της Στοάς του Λονδίνου.

Το 1885 αποφάσισε να ακολουθήσει τον Όλκοτ, τον πρώτο πρόεδρο της Θεοσοφικής Εταιρείας σε ένα ταξίδι του στη Mπούρμα και τη Σρι Λάνκα, όπου και ίδρυσαν από κοινού την Αγγλική Βουδιστική Ακαδημία η οποία μετεξελίχθηκε στο Κολλέγιο Ανάντα. Το Κολέγιο Ανάντα έχει σήμερα περισσότερους από 6000 μαθητές, ενώ ένα από τα κτίρια του φέρει το όνομα του Λιντμπίτερ προς τιμήν του.

Το 1889 ο ’λφρεντ Πέρσι Σίνετ (Alfred Percy Sinnett) ζήτησε από τον Λιντμπίτερ να επιστρέψει στην Αγγλία για να αναλάβει την εκπαίδευση του γιου του και του Τζορτζ ’ρουντεϊλ (George Arundale). Αυτός συμφώνησε και επέστρεψε φέρνοντας μαζί του και έναν άλλο μαθητή του, τον Κουρουπουμούλατζ Ζινανταράσα(Curuppumullage Jinarajadasa). Παρά τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπιζε, κατάφερε να βοηθήσει τόσο τον ’ρουντεϊλ όσο και τον Ζινανταράσα, να εισαχθούν στο πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ. Και οι δύο θα γίνονταν στη συνέχεια παγκόσμιοι πρόεδροι της Θεοσοφικής Εταιρείας.

Το 1894 φέρεται ως η χρονιά κατά την οποία πραγματοποίησε την πρώτη του αναδρομή σε περασμένη ζωή. Επίσης συνεργάστηκε με την ’ννυ Γουντ Μπέζαντ σε μια σειρά από έρευνες για την καταγωγή του κόσμου και του ανθρώπινου είδους, τη σύσταση των στοιχείων και τη χημεία, ενώ φέρεται ότι και οι δύο έρχονταν σε επαφή με διδασκάλους μέσω της τεχνικής της αστρικής προβολής, την οποία κατείχαν πολύ καλά.


Η κατηγορία

Κατηγορούμενος για παιδεραστία ο Λιντμπίτερ εγκατέλειψε τη Θεοσοφική Εταιρεία όπως είπε στο συνταγματάρχη Όλκοτ "προκειμένου να τη σώσει από την ντροπή". Η Μέρυ Λούτιενς στο "Κρισναμούρτi: τα χρόνια της αφύπνισης" γράφει: Το 1906, μετά την επιστροφή του Λιντμπίτερ στην Αγγλία, ο δεκατετράχρονος γιος του γραμματέα του εσωτερικού παραρτήματος του Σικάγο, τον οποίο ο Λιντμπίτερ είχε πάρει μαζί του κατά την πρώτη του διάλεξη στο Σαν Φρανσίσκο, ομολόγησε στους γονείς του την αιτία της αντιπάθειας που έτρεφε για τον μέντορα του, στον οποίο αρχικά ήταν πολύ αφοσιωμένος, η οποία, σύμφωνα με τα λόγια του, ήταν η ενθάρρυνση του από τον Λιντμπίτερ στη συνήθεια του αυνανισμού. Σχεδόν ταυτόχρονα ο Λιντμπίτερ δέχτηκε την ίδια κατηγορία και από το γιο ενός άλλου στελέχους της θεοσοφικής εταιρείας ο οποίος, από ότι φαίνεται, δεν είχε ουδεμία σχέση με το πρώτο αγόρι.

Τότε μία περίεργη καθαρίστρια βρήκε στο πάτωμα ενός ξενοδοχείου στο Τορόντο στο οποίο είχε μείνει ο Λιντμπίτερ μαζί με αυτό το αγόρι, ένα ανυπόγραφο, και δίχως ημερομηνία γράμμα, το οποίο θεωρήθηκε ότι ανήκε στον ίδιο. Στο γράμμα υπήρχε γραμμένη μία φράση, τόσο ύποπτη που η σύνταξη της σε αγγλικό έδαφος μόνο νόμιμη δε θα μπορούσε να είναι. Ο Λιντμπίτερ απάντησε στις κατηγορίες με γραπτή επιστολή στην ’νι Γουντ Μπέζαντ όπου έγραφε "...κατά την διάρκεια της εκπαίδευσης των αγοριών, ανέφερα μεταξύ άλλων και το θέμα του αυνανισμού, ως κάτι φυσιολογικό για το οποίο έπρεπε να αποβάλλουν την όποια ντροπή αισθάνονταν.

Αργότερα, δέχτηκε και άλλη κατηγορία από τον Χούμπερτ Βαν Χουκ από το Σικάγο, έναν εντεκάχρονο για τον οποίο ο Λιντμπίτερ είχε προβλέψει ότι θα γίνονταν στο μέλλον Παγκόσμιος Δάσκαλος. Η Μέρι Λούτιενς αναφέρθηκε επίσης σε αυτό το περιστατικό ως εξής: Ο Χιούμπερτ ορκίστηκε αργότερα στην ίδια την Μπέζαντ ότι ο Λιντμπίτερ τον είχε "αποπλανήσει". Ωστόσο η Μέρυ Λούτιενς διατήρησε τις επιφυλάξεις της προσθέτοντας ότι "αν και αδιάψευστη, η κατηγορία αυτή μπορεί να μην ήταν και τόσο αξιόπιστη".


Επιστροφή

Το 1907 ύστερα από τον θάνατο του Χένρι Στιλ Όλκοτ (Henry Steel Olcott) και την ανάληψη της προεδρίας από την ’ννυ Γουντ Μπέζαντ, τα διεθνή παραρτήματα ψήφισαν υπέρ της επαναποδοχής του Λιντμπίτερ. Ο Λιντμπίτερ δέχτηκε τελικά να επιστρέψει στο Αντιάρ στις 10 Φεβρουαρίου του 1909.
Λιντμπίτερ και Κρισναμούρτι
Ο Λιντμπίτερ γνώρισε στην ακτή του αρχηγείου των θεοσοφιστών στο Αντιάρ της Ινδίας, τον Τζιντού Κρισναμούρτι, όταν ήταν μόλις δεκατεσάρων χρόνων ενώ δεν είχε παρά μόνο λίγους μήνες που είχε εγκατασταθεί σε εκείνη την περιοχή μαζί με τους γονείς του. Ο Κρισναμούρτι θεωρούνταν ένας πολλά υποσχόμενος μαθητής, που ίσως να διέθετε στο μέλλον όλα τα απαραίτητα εφόδια για το ρόλο ενός μελλοντικού παγκόσμιου δασκάλου, ο επικείμενος ερχομός του οποίου ήταν μία ιδέα με πολύ μεγάλη απήχηση μεταξύ των θεοσοφιστών.

Το 1919 ο Λιντμπίτερ άρχισε να διευρύνει την έρευνα του για τα ακασικά αρχεία. Τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας κοινοποιήθηκαν στο βιβλίο του με τίτλο Πως, Πότε και Που στο οποίο κατέγραφε την ιστορία της Ατλαντίδας και άλλων πολιτισμών. Επίσης περιέγραφε και την εικόνα μίας μελλοντικής κοινωνίας του 28ου αιώνα, όπου τα πάντα θα κινούνται με πυρηνική ενέργεια. Ο Λιντμπίτερ παρέμεινε για λίγο ακόμη στην Ινδία επιβλέποντας την εξέλιξη του Κρισναμούρτι, αλλά τελικά εγκατέλειψε τη χώρα για να εγκατασταθεί το 1915 στην Αυστραλία.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Αυστραλία ανέπτυξε στενή φιλία με τον επίσκοπο Τζέι Τζέι Γουέτζγουντ ο οποίος το 1915 τον μύησε στον ελευθεροτεκτονισμό, ενώ παράλληλα τον προσηλύτισε και στη Φιλελεύθερη Καθολική Εκκλησία. Η παρουσία του εκεί είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθεί κατακόρυφα το ενδιαφέρον των Αυστραλών και Νεοζηλανδών για τη Θεοσοφία ενώ το κέντρο του Σίδνεϊ, σήμερα αποτελεί ένα από τα τρία σημαντικότερα, μαζί με αυτό του Αντιάρ στην Ινδία και άλλο ένα στην Ολλανδία, κέντρα θεοσοφικών δραστηριοτήτων. Το 1922 ο Λιντμπίτερ εγκαταστάθηκε στην έπαυλη που είχε νοικιάσει η θεοσοφική εταιρεία στο προάστειο του Σίδνεϊ, Μόσμαν, γνωστή με το όνομα The Manor, όπου και ηγήθηκε μιας θεοσοφικής ομάδας.

Η σχολή δεχόταν επίσης και νεαρές γυναίκες ως μαθήτριες μεταξύ των οποίων και εξέχουσες μεταγενέστερα φυσιογνωμίες της Θεοσοφικής Εταιρείας όπως η Κλάρα Κοντ, μελλοντική πρόεδρος της Θεοσοφικής Εταιρείας στην Αμερική ή η Μαίρη Λούτιενς, συγγραφέας της βιογραφίας του Κρισναμούρτι, ο οποίος τύχαινε να μένει σε ένα γειτονικό σπίτι μαζί με τον αδερφό του, την εποχή που η συγγραφέας βρέθηκε εκεί.

Πηγές
Guilley R. 1994., ‘’Harpers , Εγκυκλοπαίδεια Μυστικιστικών και Παραφυσικών Εμπειριών’’, ’νουβις, Αθήνα
Δρανδάκη Π., Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Φοίνιξ, Αθήνα

http://www.innerpedia.gr/index.php?page ... Λιντμπίτερ

[Δωρουλα]

Γυναίκες Επιστήμονες στην Αρχαία Ελλάδα

ΑΙΘΡΑ (10ος - 9ος π.Χ. αιώνας)
κόρη του βασιλιά της Τροιζήνος Πιτθέα και μητέρα του Θησέως, με μία άλλη ιδιότητα άγνωστη στους πολλούς. Την ιδιότητα της δασκάλας της αριθμητικής. Ιέρεια λοιπόν των απαρχών της πλέον εγκεφαλικής επιστήμης, η Αίθρα μάθαινε αριθμητική στα παιδιά της Τροιζήνος, με εκείνη την πολύπλοκη μέθοδο, που προκαλεί δέος, μιας και δεν υπήρχε το μηδέν...και οι αριθμοί συμβολίζονταν πολύπλοκα, αφού τα σύμβολά τους απαιτούσαν πολλές επαναλήψεις (Κρητομυκηναϊκό σύστημα αρίθμησης).

ΠΟΛΥΓΝΩΤΗ (7ος - 6ος π.Χ. αιώνας)
Ο ιστορικός Λόβων ο Αργείος αναφέρει την Πολυγνώτη ως σύντροφο και μαθήτρια του Θαλού. Γνώστρια πολλών γεωμετρικών θεωρημάτων, λέγεται (μαρτυρία Βιτρουβίου), πως και αυτή συντέλεσε στην απλούστευση των αριθμητικών συμβόλων με την εισαγωγή της αρχής της ακροφωνίας, δηλαδή με την εισαγωγή αλφαβητικών γραμμάτων που αντιστοιχούσαν το καθένα σε το καθένα στο αρχικό γράμμα του ονόματος του αριθμού. Έτσι το Δ αρχικό του ΔΕΚΑ, παριστάνει τον αριθμό 10. Το Χ, αρχικό του ΧΙΛΙΑ παριστάνει τον αριθμό 1000 κοκ Κατά τον Βιτρούβιο η Πολυγνώτη διετύπωσε και απέδειξε πρώτη την πρόταση "ΕΝ ΚΥΚΛΩ Η ΕΝ ΤΩ ΗΜΙΚΥΚΛΙΩ ΓΩΝΙΑ ΟΡΘΗ ΕΣΤΙΝ"

ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΙΑ (6ος αιώνας π.Χ.).
Ο Διογένης ο Λαέρτιος λόγιος-συγγραφέας την αναφέρει ως Αριστόκλεια ή Θεόκλεια. Ο Πυθαγόρας πήρε τις περισσότερες από τις ηθικές του αρχές από την Δελφική ιέρεια Θεμιστόκλεια, που συγχρόνως τον μύησε στις αρχές της αριθμοσοφίας και της γεωμετρίας. Σύμφωνα με τον φιλόσοφο Αριστόξενο (4οςπ.Χ. αιώνας) η Θεμιστόκλεια δίδασκε μαθηματικά σε όσους από τους επισκέπτες των Δελφών είχαν την σχετική έφεση. Ο μύθος αναφέρει ότι η Θεμιστόκλεια είχε διακοσμήσει τον βωμό του Απόλλωνος με γεωμετρικά σχήματα. Κατά τον Αριστόξενο ο Πυθαγόρας θαύμαζε τις γνώσεις και την σοφία της Θεμιστόκλειας γεγονός που τον ώθησε να δέχεται αργότερα και στην Σχολή του γυναίκες.

ΘΕΑΝΩ (6ος π.Χ. αιώνας)
Η Θεανώ από τον Κρότωνα, κόρη του γιατρού Βροντίνου, ήταν μαθήτρια και ένθερμη οπαδός του Πυθαγόρη. Παντρεύτηκε στην Σάμο τον μεγάλο Μύστη με τον οποίο είχε 36 χρόνια διαφορά ηλικίας. Δίδαξε στις πυθαγόρειες σχολές της Σάμου και του Κρότωνος. Η Θεανώ θεωρείται η ψυχή της θεωρίας των αριθμών, που έπαιξαν κυριαρχικό και καίριο ρόλο στην πυθαγόρεια διδασκαλεία.

Στην ίδια αποδίδεται η πυθαγόρεια άποψη της "Χρυσής Τομής". Της αποδίδονται ακόμα διάφορες κοσμολογικές θεωρίες. Μετά τον θάνατο του Πυθαγόρη ή Θεανώ τον διαδέχθηκε ως επικεφαλής της διασκορπισμένης πλέον κοινότητας. Με την βοήθεια των θυγατέρων της (Δαμούς, Μυίας ή Μυρίας και Αριγνώτης) διέδωσε το επιστημονικό και φιλοσοφικό πυθαγόρειο σύστημα σε όλη την Ελλάδα και την Αίγυπτο. Η Θεανώ έγραψε και βιβλιογραφία του Πυθαγόρου, που χάθηκε. Με τον Πυθαγόρα απέκτησε, εκτός από τις θυγατέρες και δύο υιούς, τον Τηλαύγη και τον Μνήσαρχο. Ο Ιάμβλιχος την μνημονεύει ως 'μαθηματικόν άξιαν μνήμης κατά παιδείαν'.

ΦΙΝΤΥΣ:(6ος π.Χ. αιώνας).
Αναφέρεται και ως Φίλτυς. Μαθήτρια του Πυθαγόρου, θυγατέρα του Θέοφρη από τον Κρότωνα και αδελφή του Βυνδάκου. Δίδαξε στην Σχολή του Κρότωνος. Ο Ρωμαίος συγγραφέας Βοήθιος την αναφέρει ως εμπνεύστρια της ισότητος που συνδέει τις Πυθαγόρειες τριάδες.

ΜΕΛΙΣΣΑ (6ος π.Χ. αιώνας).
Μαθήτρια του Πυθαγόρη. Ασχολήθηκε με την κατασκευή κανονικών πολυγώνων. Ο Λόβων ο Αργείος γράφει για μία άγνωστη εργασία της: "Ο ΚΥΚΛΟΣ ΦΥΣΙΝ (η Μελίσσα) ΤΩΝ ΕΓΓΡΑΦΟΜΕΝΩΝ ΠΟΛΥΓΩΝΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ΕΣΤΙ".

TYMIXA (6ος π.Χ. αιώνας).
Η Τυμίχα γυναίκα του Κροτωνιάτου Μυλλίου ήταν (σύμφωνα με τον Διογένη Λαέρτιο) Σπαρτιάτισσα, γεννημένη στον Κρότωνα. Από πολύ νωρίς έγινε μέλος της Πυθαγόρειας κοινότητος. Αναφέρεται από τον Ιάμβλιχο ένα σύγγραμμά της σχετικά με τους "φίλους αριθμούς"(*6). Μετά την καταστροφή της σχολής από τους δημοκρατικούς του Κρότωνος η Τυμίχα κατέφυγε στις Συρακούσες. Ο τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος απαίτησε από την Τυμίχα να του αποκαλύψει τα μυστικά της Πυθαγόρειας διδασκαλίας έναντι μεγάλης αμοιβής. Αυτή αρνήθηκε κατηγορηματικά και μάλιστα έκοψε με τα δόντια την γλώσσα της και την έφτυσε στο πρόσωπο του Διονυσίου. Το γεγονός αυτό αναφέρουν ο Ιππόβοτος και ο Νεάνθης.

ΠΤΟΛΕΜΑΪΣ(6ος π.Χ. αιώνας).
Νεοπυθαγόρεια φιλόσοφος, μουσικός και μαθηματικός. Την αναφέρει ο Πορφύριος στο έργο του "ΕΙΣ ΤΑ ΑΡΜΟΝΙΚΑ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΥ ΥΠΟΜΝΗΜΑ". Κατά τον Πορφύριο (νεοπλατωνικό φιλόσοφο του 3ου μ.Χ. αιώνα) η Πτολεμαϊς μεταξύ άλλων απέδειξε και την πρόταση: "ΕΑΝ ΔΥΟ ΑΡΙΘΜΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΑΝΤΕΣ ΑΛΛΗΛΟΥΣ ΠΟΙΩΣΙ ΤΙΝΑΣ, ΟΙ ΓΕΓΟΜΕΝΟΙ ΕΞ ΑΥΤΩΝ ΙΣΟΙ ΑΛΛΗΛΟΙΣ ΕΣΟΝΤΑΙ" (δηλαδή αβ=βα)

ΔΙΟΤΙΜΑ από την Μαντινεία (6ος-5ος π.Χ. αιώνας).Στο "Συμπόσιον" του Πλάτωνος, ο Σωκράτης αναφέρεται στην Δασκάλα του Διοτίμα, ιέρεια στην Μαντίνεια, που υπήρξε Πυθαγόρεια και γνώστρια της πυθαγόρειας αριθμοσοφίας. Κατά μαρτυρία του Ξενοφώντος, η Διοτίμα δεν ήταν άπειρη των πλέον δυσκολονόητων γεωμετρικών θεωρημάτων.

ΒΙΤΑΛΗ (6ος-5ος π.Χ. αιώνας).
Βιτάλη ή και Βιστάλα, κόρη της Δαμούς και εγγονή του Πυθαγόρου. Γνώστρια των πυθαγόρειων μαθηματικών. Η Δαμώ προτού πεθάνει της εμπιστεύτηκε τα "υπομνήματα", δηλαδή τα φιλοσοφικά κείμενα του πατέρα της.

ΠΕΡΙΚΤΙΟΝΗ (5ος π.Χ. αιώνας).
Πυθαγόρεια φιλόσοφος, συγγραφέας και μαθηματικός. Διάφορες πηγές την ταυτίζουν με την Περικτιόνη την μητέρα του Πλάτωνος και κόρη του Κριτίου. Ο μαθηματικός Πλάτων, όπως και ο φιλόσοφος Πλάτων, οφείλει την πρώτη γνωριμία του με τα μαθηματικά και την φιλοσοφία στην Περικτιόνη. Ο Πλάτων δεν αναφέρει το παραμικρό για την μητέρα του. Ήταν βαθιά χολωμένος μαζί της επειδή αυτή μετά από τον θάνατο του Αρίστωνος (του πατέρα του Πλάτωνος) παντρεύτηκε με κάποιον Αθηναίο, με το όνομα Πυριλάμπης στον οποίο αφοσιώθηκε. Στο γεγονός αυτό ίσως οφείλεται και ο "μισογυνισμός" του μεγάλου φιλοσόφου, που παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του άγαμος. Ο Στοβαίος στο "Ανθολόγιο" του, γράφει για την Περικτιόνη ότι κατείχε τα της γεωμετρίας και της αριθμητικής: "...ΓΑΜΕΤΡΙΑ ΜΕΝ ΩΝ ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑΛΛΑ ΤΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΠΕΡΙ ΤΙΝΑ ΤΩΝ ΕΟΝΤΩΝ ΚΑΤΑΣΧΟΛΕΟΝΤΑΙ , Α ΔΕ ΣΟΦΙΑ ΠΕΡΙ ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΓΕΝΗ ΤΩΝ ΕΟΝΤΩΝ, ΟΥΤΩΣ ΓΑΡ ΕΧΕΙ ΣΟΦΙΑ ΠΕΡΙ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΓΕΝΗ ΤΩΝ ΕΟΝΤΩΝ".

ΛΑΣΘΕΝΕΙΑ(4ος π.Χ. αιώνας).
Η Λασθενία από την Αρκαδία είχε μελετήσει τα έργα του Πλάτωνος και ήλθε στην Ακαδημία (του Πλάτωνος) για να σπουδάσει μαθηματικά και φιλοσοφία. Μετά τον θάνατο του Πλάτωνος συνέχισε τις σπουδές της κοντά στον ανεψιό του Σπεύσιππο. Αργότερα έγινε και αυτή φιλόσοφος και σύντροφος του Σπευσίππου. Σύμφωνα με τον Αριστοφάνη τον Περιπατητικό στην Λασθένεια οφείλεται και ο επόμενος ορισμός της σφαίρας: "ΣΦΑΙΡΑ ΕΣΤΙΝ ΣΧΗΜΑ ΣΤΕΡΕΟΝ ΥΠΟ ΜΙΑΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΝ, ΠΡΟΣ ΗΝ, ΑΦ' ΕΝΟΣ ΣΗΜΕΙΟΥΤΩΝ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΧΗΜΑΤΟΣ ΚΕΙΜΕΝΩΝ, ΠΑΣΑΙ ΑΙ ΠΡΟΣΠΙΠΤΟΥΣΑΙ ΕΥΘΕΙΑΙ ΙΣΑΙ ΑΛΛΗΛΑΙΣ ΕΙΣΙΝ".

ΑΞΙΟΘΕΑ (4ος π.Χ. αιώνας).
Μαθήτρια και αυτή, όπως και η Λασθένεια, της ακαδημίας του Πλάτωνος. Ήλθε στην Αθήνα από την Πελοποννησιακή πόλη Φλιούντα. Έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα μαθηματικά και την φυσική φιλοσοφία. Αργότερα δίδαξε τις επιστήμες αυτές στην Κόρινθο και την Αθήνα..

ΝΙΚΑΡΕΤΗ η Κορίνθια
Αναφέρεται από τον Ν. Χατζηδάκι ως "ΤΗΣ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑΣ ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΣ". Την αναφέρει ακόμα και ο Ε. Σταμάτης. Από τους αρχαίους συγγραφείς την μνημονεύει ο Στοβαίος. Κατά τον Ν. Χατζηδάκι, στην Νικαρέτη οφείλεται η αναδιατύπωση και η απόδειξη του θεωρήματος: "ΠΑΝΤΟΣ ΤΡΙΓΩΝΟΥ ΜΙΑΣ ΤΩΝ ΠΛΕΥΡΩΝ ΠΡΟΣΕΚΒΛΕΙΘΕΙΣΗΣ, Η ΕΝΤΟΣ ΓΩΝΙΑ ΕΚΑΤΕΡΑΣ ΤΩΝ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΓΩΝΙΩΝ ΜΕΙΖΩΝ ΕΣΤΙ".

ΑΡΕΤΗ η Κυρηνεία (4ος-3ος π.Χ. αιώνας).
Κόρη του Αριστίππου, ιδρυτού της Κυρηναϊκής φιλοσοφικής σχολής, η Αρετή (συναντάται και ως Αρήτη) σπούδασε στην ακαδημία του Πλάτωνος. Λέγεται ότι δίδαξε μαθηματικά, φυσική και ηθική φιλοσοφία στην Αττική για αρκετά χρόνια και ότι έγγραψε σαράντα τουλάχιστον βιβλία ποικίλου περιεχομένου, από τα οποία τα δύο περιελάμβαναν και πραγματείες για τα μαθηματικά. Μετά τον θάνατο του πατέρα της, τον διαδέχθηκε, κατόπιν εκλογής στην διεύθυνση της Σχολής. Χαρακτηριστικό είναι ότι ανάμεσα στους μαθητές της συγκαταλέγονταν και 100 περίπου φιλόσοφοι.

ΠΥΘΑΪΣ (2ος π.Χ. αιώνας).
Γεωμέτρης, κόρη του μαθηματικού Ζηνοδώρου. Ασχολήθηκε, μαζί με τον πατέρα της, με εμβαδά επιπέδων χωρίων. Την αναφέρει ο Ευτόκιος. Ο Θέων ο Αλεξανδρεύς (4ος μ.Χ. αιώνας) στα σχόλιά του στην "ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΤΑΞΙ" του Πτολεμαίου γράφει: "ΠΟΙΗΣΟΜΕΘΑ ΔΗ ΤΗΝ ΤΟΥΤΩΝ ΑΠΟΔΕΙΞΙΝ ΕΝ ΕΠΙΤΟΜΗ ΕΚ ΤΩΝ ΖΗΝΟΔΩΡΟΥ ΚΑΙ ΠΥΘΑΪΔΟΣ ΔΕΔΕΙΓΜΕΝΩΝ ΕΝ ΤΩ ΠΕΡΙ ΙΣΟΠΕΡΙΜΕΤΡΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ".

ΠΑΝΔΡΟΣΙΩΝ(4ος μ.Χ. αιώνας).
Συναντάται κει ως Πάνδροσος. Αλεξανδρινή γεωμέτρης, μάλλον μαθήτρια του Πάππου, ο οποίος της αφιερώνει και το γ' βιβλίο της "ΣΥΝΑΓΩΓΗΣ". Η Πανδροσίων χωρίζει τα γεωμετρικά προβλήματα σε τρεις κατηγορίες: "ΤΡΙΑ ΓΕΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΩΝ ΕΝ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΝ ΑΥΤΩΝ ΕΠΙΠΕΔΑ ΚΑΛΕΙΣΘΑΙ, ΤΑ ΔΕ ΓΡΑΜΜΙΚΑ".

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

αν μπορουσα να συμπληρωσω κατι για τον Λεντμπιτερ,

ηταν μελος του τεκτονικου ταγματος "ανθρωπινο δικαιο" Droit humane,ενα τεκτονικο ταγμα το οποιο δεχεται και γυναικες. το πρωτο του ειδους του.

Ηταν επισης μελος του Μαρτινιστικου ταγματος, οπως και η Μπλαβατσκυ και η μπεσαντ.

ηταν συνιδρυτης της Liberal Catholic Church, φιλελευθερη καθολικη εκκλησια, οπου μαζι με τον Τζαμες γουεντζγουντ ιδρυσαν την εκκλησια οντας και οι δυο ιδη επισκοποι. οντασ διορατικος και ενορατικος εκσυχρονισαν τα αρχαια ρωμαικα τυπικα της εκκλησιας βαση των επιδρασεων που ειχαν στο αορατο και τον αιθερα. βαση αυτης της εργασιας εγραψε το βιβλιο the science of the sacrements, η επιστημη των μυστηριων . καλουσε την Θεια λειτουργια της εκκλησιας "αγγελικη" καθοτι εβλεπε την παρουσια αγγελου που συνεδραμε τον τελουντα τα μυστηρια
Η εκκλησια χειροτονουσε και χειροτονει γυναικες στους βαθμους του υποδιακονου και διακονου, και ενα παρακλαδι της χειροτονει γυναικες στον βαθμο του ιερεα!

[Vasoula]

Σεμιόν Νταβίνοβιτς Κίρλιαν, (Semyon D. Kirlian)


Ο Σεμιόν Νταβίνοβιτς Κίρλιαν και η Βαλεντίνα Κρισάφοβνα Κίρλιαν, από το Κρασοντάρ της Ρωσίας, είναι αυτοί που ανακάλυψαν τη φωτογράφηση της αύρας, δηλαδή μια μέθοδο αποτύπωσης πάνω σε φιλμ της ενεργειακής κορώνας εκπομπής, από τα φυτά μέχρι τον άνθρωπο. Οι παραψυχολόγοι ονόμασαν αυτήν την κορώνα εκπομπής βιοενέργεια. Ο Κίρλιαν ήταν μηχανικός και η Βαλεντίνα δασκάλα, αλλά εργάστηκε και σαν βοηθός του. Ήταν πάντα πολύ απορροφημένοι από τα πειράματά τους και αυτό φαίνεται επειδή η Βαλεντίνα πέθανε από κατάρρευση του νευρικού της συστήματος, λόγω μεγάλης χρονικής περιόδου έκθεσης σε ρεύμα υψηλών βολτ.

Μετά το θάνατο της γυναίκας του ο Κίρλιαν πείστηκε για τη ζωή μετά θάνατο. Αυτό το αντιλήφθηκε μετά από μακρά παρατήρηση της τελευταίας αναλαμπής της αύρας ενός φυτού που πέθαινε. Είχε πειστεί ότι η βιοενέργεια που δημιουργεί τις αύρες των έμβιων όντων ποτέ δεν χάνεται. ’ρα, η ψυχή είναι αθάνατη.

Ο Κίρλιαν άρχισε σαν τοπικός πολυτεχνίτης, ένας αυτοδίδακτος επισκευαστής με μαγικό άγγιγμα. Αν και είχε παρακολουθήσει μόνο τέσσερα χρόνια στο σχολείο, επισκεύαζε τα πάντα και ό,τι δεν ήξερε το φανταζόταν.
Έτσι, όταν φτιάχτηκε ένα καινούριο νοσοκομείο στην πόλη του και τα μηχανήματά του δεν λειτουργούσαν, πήγε ο Κίρλιαν και τα επισκεύασε. Η ικανότητά του διαδόθηκε και έγινε ο περιοδεύων επισκευαστής κάθε ιατρικού ινστιτούτου της πόλης. Μετά από κάποια χρόνια, αφού εδραιώθηκε στη δουλειά του, παντρεύτηκε.

Ένα απόγευμα, ενώ επισκεύαζε μια γεννήτρια υψηλής συχνότητας, μιας ηλεκτρικής συσκευής μασάζ, τον χτύπησε τυχαία μια ηλεκτρική εκκένωση. Δεν πόνεσε, αλλά είδε όμορφα πυροτεχνήματα που σκέφτηκε ότι θα άξιζε να καταγραφούν. Πώς όμως θα τα φωτογράφιζε; Έπρεπε να έχει απόλυτο σκοτάδι, γυάλινες πλάκες και το αντικείμενο που ήταν να καταγραφεί, να πιεστεί πάνω στην πλάκα. Και φυσικά στην αρχή το αντικείμενο θα ήταν αυτός. Αυτό που είδε στη φωτογραφία ήταν τα οστά του χεριού και μια μυστηριώδης αύρα που περιέβαλλε τα δάχτυλα.

Το 1940 οι Κίρλιαν άρχισαν συστηματικά τις έρευνες και ανακάλυψαν ότι και τα φυτά εξέπεμπαν την ίδια αύρα. Δεν ήξεραν τι ήταν, αλλά ένιωθαν σαν να ψηλαφούσαν τη ζωή. Έτσι, άρχισαν να εξετάζουν ζευγάρια φύλλων. Σε μια περίπτωση ένα από τα δύο έδωσε διαφορετικά στοιχεία, ενώ ήξεραν ότι τα φύλλα που ήταν από το ίδιο κλαδί έδιναν ίδια αποτελέσματα. Τότε, ανακάλυψαν ότι το ένα είχε προσβληθεί από μικροοργανισμούς. Έτσι, γεννήθηκε το δεύτερο στάδιο της έρευνάς τους, η διάγνωση. Τότε όμως ξέσπασε ο πόλεμος και η έρευνα σταμάτησε. Μετά από πέντε χρόνια ξανάρχισαν. Μόνο το 1948 μπόρεσαν οι Κίρλιαν να κατασκευάσουν ένα μοντέλο της συσκευής τους που στάλθηκε στη Μόσχα για έγκριση.

Κάνοντας μια στροφή προς το έγχρωμο φιλμ, που πρόσφερε πολλές δυνατότητες, άλλαξαν τη διαδικασία σε παρατήρηση κάτω από μικροσκόπιο εικόνων πάνω στη φωτεινή επιφάνεια λυχνιών κενού και τελικά σε μη οπτικές διαδικασίες. Όλα αυτά τα χρόνια εμπειρίας τους μετέτρεψαν σε επιστήμονες και εφευρέτες ανώτερης τάξης. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως απέκτησαν αμέσως φήμη και περιουσία. Γιατί υπήρχαν κι άλλοι που έκαναν παρόμοιες ανακαλύψεις, όμως δεν κατάφεραν κάτι. Έτσι στα 1960 οι Κίρλιαν αναγνωρίστηκαν από πολλούς εκπροσώπους της επιστήμης.
Γενικά ήταν άνθρωποι με μεγάλη αφοσίωση, μαχητικό πνεύμα και πίστη στη σημασία της ανακάλυψής τους. Συγκεκριμένα, ο Σεμιόν ήταν συνεσταλμένος και ανήσυχος, με μια ήρεμη αξιοπρέπεια στη στάση του. Είχε την ευγενική έννοια του μικρού ανθρώπου που αγωνίζεται να σώσει τον κόσμο. Ήταν περήφανος, αλλά όχι επιδεικτικά, για τα επιτεύγματά του. Ένιωθε ότι δεν είχε σημασία αυτός, αλλά η ανακάλυψή του. Ήταν επιστήμονας, μηχανικός, ένας έξοχος εφευρέτης.

Αργότερα, εγκρίθηκε μια γενική έρευνα του φαινομένου και των πρακτικών εφαρμογών του. Αυτό που ήταν φοβερό ήταν ότι σύμφωνα με τη φυσιολογική κατάσταση του οργανισμού, το μέγεθος και η φωτεινή λαμπρότητα της άλω έχουν την τάση να μεταβάλλονται. Το δέρμα του ανθρώπου όταν φωτογραφίζεται με έγχρωμο φιλμ αποκαλύπτει ότι τα διαφορετικά τμήματα διακρίνονται από διαφορετικά χρώματα. Επίσης, συναισθήματα όπως ο πόνος και ο φόβος προκαλούν άμεση μεταβολή του χρώματος.

Η μηχανή Κίρλιαν χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα σε πολλούς κλάδους, όπως στη διαστημική τεχνολογία, γεωλογία, μεταλλουργία, στον έλεγχο ασφαλείας σε κάθε βιομηχανία. Επίσης, δοκιμάστηκε σε δικαστικές υποθέσεις για τον έλεγχο φονικών όπλων. Καθώς η μηχανή Κίρλιαν έδειχνε αν ένα άτομο είναι ερωτευμένο ή όχι, θα βοηθούσε και στα ινστιτούτα γάμων. Επίσης, και στη θεραπεία των αλκοολικών και των ναρκομανών.

Μεγάλη βοήθεια παρέχει και στην ιατρική για τη διάγνωση και την πρόληψη των ασθενειών. Όπως ότι τα προσβεβλημένα από καρκίνο κύτταρα, προδίδονται από τις πολύ θαμπές φωτογραφίες που δίνουν. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να ανακαλύψουν ποια άτομα βρίσκονται στο πρωταρχικό στάδιο του καρκίνου, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα να σωθούν πολλοί άνθρωποι.

Επίσης, βοηθάει σημαντικά στην αντιμετώπιση της αρχής της φθοράς του σώματος αλλά και του νου. Πολλές νοητικές ασθένειες, και ειδικά η σχιζοφρένεια, μπορούν να διαγνωστούν σε ένα αρχικό στάδιο.

Σε έναν άλλο τομέα που βοηθάει πάρα πολύ είναι στην αρχική κατάσταση των ασθενών πριν τους θεραπεύσουν με ακτινοβολία ενάντια στην υπέρταση, στις διαταραχές των αρθρώσεων, εντερίτιδα και μεταβολικές διαταραχές. Αυτό χρησιμοποιείται για να εκτιμηθεί η επίδραση της ακτινοβολίας αντικειμενικά.

Αυτό που είναι αρκετά ελπιδοφόρο και σημαντικό είναι ότι η μηχανή Κίρλιαν μας έκανε να δούμε τον άνθρωπο και όλα τα έμβια όντα όχι μόνο σαν ύλη αλλά και κάτι άλλο


http://biographies.nea-acropoli.gr

[VasilisM]

Η φωτογραφηση Κιρλιαν εχει απορριφθει επιστημονικα..τυχαιο;

[AMALIA]

Βασουλα πολυ ενδιαφερων το θεμα αν και εχω δοκιμασει σε ενα φεστιβαλ δεν γνωριζα ολα τα παραπανω..

[Vasoula]

αυτό που υπολογίζω οτι φωτογραφίζει η Κίρλιαν ειναι το ενεργειακό πεδίο ενός ανθρώπου έτσι όπως επηρεάζεται από το συναισθηματικό, γι' αυτό και βοηθά στην διάγνωση ασθενειών, πριν από τα συμπτώματα...

Σιγουρα δεν φωτογραφίζει το αυρικό πεδίο ενός ανθρώπου, γιατί αυτην την ικανότητα την έχει μόνο ο πνευματικός "οφθαλμός", που μπορεί να συλλάβει με άλλον τρόπο την ολότητα του φάσματος της αύρας και τα χρώματα της, που καμία σχέση δεν έχουν με τα ενεργειακά κέντρα...

[AMALIA]

Μου κανει κλικ αυτο που λες!!!

Οταν το εκανα ηταν εκεινη την φορα στο φεστιβαλ που σε πρωτοσυναντησα στην εκθεση πριν τεσσερα χρονια περιπου.. ;)
Ειχε βγαλει χρωμα πορτοκαλι αν θυμαμαι καλα..