ΤΑΟΥΕΡΧΙΛ -Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΣ (Ζ)

[CHRYSSOULA]

ΤΑΟΥΕΡΧΙΛ (TOWERHILL)

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΣ


Ο Εντίν έκανε στο πλάι για να περάσει μέσα στο δωμάτιο η Μέρεντιθ.
Είσαι καλά τον ρώτησε με ενδιαφέρον;; Δεν σε είδα στην τραπεζαρία και ήλθα να δω πως είσαι. Γνωρίζω, ότι σου στοίχισε το ατύχημα του φίλου σου και δεν θα ήθελα να συμβεί κάτι και σε σένα, γιατί αυτό το διάστημα ούτε εσύ φαίνεσαι καλά.

Πιστεύεις, ότι ήταν ατύχημα ;; την ρώτησε ο Εντίν μιλώντας της στον ενικό.

Γιατί εσύ πιστεύεις το αντίθετο ;; αποκρίθηκε εκείνη με απορία.

Ο Εντίν, βάζοντας μια πετσέτα στο χερούλι της πόρτας, της έκανε νόημα να κοιτάξει στον τοίχο. Έκλεισε για λίγο τα μάτια του και όταν τα άνοιξε επάνω στην επιφάνεια απεικονίσθηκαν οι σκηνές θανάτου του Άμπι.
Η Μέρεντιθ δεν πίστευε στα μάτια της. Νόμιζε, ότι ήταν προβολή κάποιας σκέψης του Εντίν και όχι πραγματικό γεγονός και του το είπε.
Είσαι πολύ στρεσαρισμένος τώρα του ανέφερε και ο νους σου παίζει παιχνίδια, που δεν μπορεί να είναι αληθινά.
Τότε, γιατί δεν κάνεις και συ το ίδιο μια και μπορείς να απεικονίζεις σκέψεις σε κάποια επιφάνεια;; Αν δεν είναι πραγματικότητα θα φανεί στον τοίχο κάτι άλλο, μια και συ δεν πιστεύεις αυτή την εκδοχή.
Η Μέρεντιθ είχε απορήσει με τον τρόπο που μιλούσε τώρα, ο πάντοτε ευγενικός Εντίν και αυθόρμητα έκλεισε για λίγο τα μάτια της εστιαζόμενη στο ατύχημα.
Όταν τα άνοιξε είδε κατάπληκτη να προβάλλεται και πάλι στον τοίχο η δολοφονία του Άμπι. Τι παιχνίδι παίζεις, ρώτησε τον Εντίν προσπαθώντας να κρατήσει ένα αυστηρό τόνο.
Δυστυχώς δεν είναι παιχνίδι Μέρεντιθ. Ήθελα από καιρό να σου μιλήσω, γιατί σε συμπαθώ πολύ και σε θεωρώ σαν μητέρα μου. Το ίδιο και ο Άμπι.
Αυτά που θα σου πω είναι πολύ σοβαρά και ίσως σου αλλάξουν την ιδέα που ίσως έχεις για αυτό το κάστρο.
Έτσι ο Εντίν τα διηγήθηκε όλα στην Μέρεντιθ. Την απαγωγή των γονιών του, την φυλάκιση της μητέρας του στο υπόγειο, τον ξυλοδαρμό του Άμπι στο κελάρι, τα απόρρητα έγγραφα και τις μαγικές επικλήσεις καθώς και την ιστορία των δύο αδελφών Βορντάθ και Ίβιλχαντ.
Η Μέρεντιθ είχε πάθει σοκ με όλα όσα άκουγε αλλά η διαίσθηση της, της έλεγε, ότι το αγόρι ήταν ειλικρινές.
Το μόνο που δεν έχω μάθει ακόμα συνέχισε ο Εντίν είναι γιατί ο Ίβιλχαντ έδιωξε την κα Γουλφ μετά την μεταμόρφωση στο γραφείο της και έβαλε εσένα στην θέση της. Ίσως να κρατάς και συ κάποιο σημαντικό κλειδί για αυτόν, που πιθανόν ούτε εσύ η ίδια να γνωρίζεις.
Η Μέρεντιθ δεν ήθελε να ακούσει τίποτα άλλο. Έβγαλε την πετσέτα από το χερούλι και βγήκε από το δωμάτιο. Θα τα ξαναπούμε του είπε με ένα βλέμμα που έλεγε πολλά.

Η Μέρεντιθ κάλεσε άμεσα στο γραφείο της τον κ. Τέιλορ και του είπε, ότι θα έπρεπε να λείψει για λίγες ημέρες από την Τάουερχιλ για επείγουσα οικογενειακή της υπόθεση. Τον όριζε αυτόν σαν αντικαταστάτη της, ως τον παλαιότερο, επειδή ο κ. Ίβιλχαντ απουσίαζε και εκείνη δεν μπορούσε να περιμένει να γυρίσει.
Του παρέδωσε τα κλειδιά του γραφείου και αφού φώναξε τον οδηγό έφυγε για την πόλη.
Η Μέρεντιθ δεν ήταν από την Τάουερχιλ. Ήταν από ένα γραφικό παραθαλάσσιο προάστιο λίγα χιλιόμετρα μακριά που λεγόταν Longwave. Μόλις έφτασαν στην κεντρική πλατεία της Τάουερχιλ σταμάτησε τον οδηγό, κατέβηκε από το αυτοκίνητο και του είπε να επιστρέψει στο κάστρο. Εκείνη θα συνέχιζε με το τοπικό λεωφορείο για το σπίτι της.
Μέσα στο λεωφορείο η Μέρεντιθ αναπολούσε τα γεγονότα που την έφεραν στην Τάουερχιλ
Είχε μόλις τελειώσει τις σπουδές στο τοπικό Κολλέγιο και ενώ ετοιμαζόταν να διορισθεί στο δημόσιο σχολείο της περιοχής της, έλαβε μια επιστολή από τον Ίβιλχαντ που της ζητούσε να εργασθεί στο κάστρο της Τάουερχιλ με τριπλό μισθό, από όσα θα έπαιρνε στο δημόσιο σχολείο, γιατί είχε πληροφορηθεί από το Κολλέγιο για τις εξαιρετικές επιδόσεις της. Μοναδική προϋπόθεση να έμενε στο κάστρο εσωτερική με κάποιες άδειες κατά την διάρκεια του έτους.
Ο πατέρας της που ήταν κτηματίας με σταφύλια και κρασοπαραγωγός είχε εκείνη την περίοδο μια κακή σοδειά σταφυλιών και αντιμετώπιζε κάποια οικονομικά προβλήματα.
Ο διορισμός της όμως με τόσο υψηλή αμοιβή διευκόλυνε την κατάσταση, οπότε εκείνη δέχθηκε αμέσως την πρόσκληση του Ίβιλχαντ.
Ο πατέρας της ήταν αρνητικός στην αρχή και δεν ήθελε να πάει στην Τάουερχιλ αλλά εκείνη τον καθησύχασε, ότι θα έμενε εκεί το πολύ ένα χρόνο μέχρι να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους.
Θυμήθηκε, ότι εκείνο το βράδυ μπήκε η μητέρα της στο δωμάτιο της και την συμβούλεψε να είναι ιδιαίτερα προσεκτική στο κάστρο, γιατί είχε μαθευτεί, ότι συνέβαιναν εκεί αλλόκοτα πράγματα. Δεισιδαιμονίες μητέρα της αποκρίθηκε και το ξέχασε αμέσως.
Τώρα έμαθε όλα αυτά τα φρικτά πράγματα από τον Εντίν και δεν είχε κανένα λόγο να αμφιβάλλει για αυτά. Είχε καταλάβει από την αρχή, ότι αυτό το παιδί ήταν διαφορετικό από τα άλλα και πολύ αξιόλογο. Είχε ακούσει για τις «κατηγορίες» του κάστρου και όπως εκείνη σαν παιδί αλλά και μεγαλύτερη αργότερα μπορούσε και πρόβαλλε εικόνες ή γεγονότα που σκεφτόταν σε μια επιφάνεια, έτσι φανταζόταν, ότι και τα άλλα παιδιά εκεί ενθαρρυνόντουσαν να προβάλλουν κάποια ιδιαίτερα χαρίσματα τους. Ποτέ δεν υποψιάστηκε, ότι γινόντουσαν εκεί μέσα τελετές μαγείας.
Όταν έφερε στο νου της την δολοφονία του αγαπημένου της Άμπι, της ήλθαν δάκρυα στα μάτια.
Το επόμενο θύμα, συλλογίστηκε, μπορεί να ήταν ο Εντίν που ναι μεν μπορούσε και μεταμορφωνόταν σε δράκο, αλλά ήταν τόσο αθώος δε, που ίσως δεν κατάφερνε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την σκληρότητα του άρχοντα του κάστρου.
Έπρεπε να βρει κάποιο τρόπο να τον προστατέψει μέχρι να τον πάρει από εκεί η μητέρα του. Τότε πετάχτηκε επάνω, γιατί σκέφθηκε αστραπιαία, ότι ούτε ο Εντίν ούτε η μητέρα του θα έφευγαν ποτέ από την Τάουερχιλ, γιατί είχαν εκεί ένα πεπρωμένο να εκπληρώσουν.

Το λεωφορείο έφθασε στην Longwave και εκείνη κατέβηκε τραβώντας για το πατρικό της, που δεν ήταν πολύ μακριά.
Οι γονείς της χάρηκαν που την είδαν αλλά ο πατέρας της είχε στα μάτια του μια αδιόρατη ανησυχία.
Όλα καλά;; την ρώτησε.
Εκείνη έγνεψε ναι, μη θέλοντας να ανησυχήσει τους γονείς της. Τους ανέφερε μόνο για το πρόσφατο ατύχημα που την συγκλόνισε και που την έκανε να αποφασίσει να πάρει λίγες ημέρες άδεια για να συνέλθει.


Το επόμενο πρωί κατέβηκε στην θάλασσα, για να περπατήσει και να ξεκαθαρίσει όλες τις σκέψεις που την έπνιγαν. Υπήρχε ένα πολύ όμορφο σημείο κοντά σε ένα απόκρημνο βράχο που συνήθιζε να πηγαίνει μικρή και να κάνει βουτιές. Κάτω από τον βράχο μέσα από ένα στενό μονοπάτι σχηματιζόταν μια ερημική όμορφη παραλία.
Κατεβαίνοντας στην παραλία από το μονοπάτι είδε με έκπληξη μια ηλικιωμένη γυναίκα να κάθεται σε ένα βραχάκι κοιτώντας αφηρημένα μακριά το πέλαγος.
Η Μέρεντιθ απόρησε πως κατέβηκε, γιατί το μονοπάτι ήταν γλιστερό και απότομο και μπορεί να έσπαγε κανένα πόδι αν όχι κάτι χειρότερο. Εκεί στην ερημιά κανένας δεν θα την άκουγε.
Μη θέλοντας να την ενοχλήσει κάθισε κάπου παράμερα και αφοσιώθηκε στις δικές της σκέψεις. Σε λίγο η γυναίκα σηκώθηκε και έκανε να φύγει. Περνώντας μπροστά από την Μέρεντιθ κοντοστάθηκε και την κοίταξε. Εκείνη αντάμωσε το βλέμμα της και συνερχόμενη απότομα από τις σκέψεις της, έβγαλε μια φωνή έκπληξης

Κα Γούλφ εσείς;;;;

Γούλφ ήταν το όνομα μου στην Τάουερχιλ. Το πραγματικό μου όνομα είναι Τρίσια Μάιερς. Τι γυρεύεις εδώ Μέρεντιθ;; αποκρίθηκε εκείνη εξίσου απορημένη.

Τότε η Μέρεντιθ της διηγήθηκε για το ατύχημα του μικρού Άμπι και πως αποφάσισε να πάρει λίγες ημέρες άδεια, για να συνέλθει.
Σε άφησε να φύγεις ο Ϊβιλχαντ;;ρώτησε πάλι με απορία εκείνη.
Δεν τον ρώτησα αποκρίθηκε κοφτά η Μέρεντιθ.!!! Εξάλλου έλειπε! Άφησα όμως στην θέση μου τον κ. Τέιλορ πιστό συνεργάτη του.
Το ξέρεις, ότι μπορεί να σου επιβάλλει κυρώσεις;; συνέχισε εκείνη,
Εγώ δεν τον φοβάμαι Τρίσια αποκρίθηκε η Μέρεντιθ σταθερά. Έχω όμως μια απορία. Αλήθεια, γιατί σε έδιωξε μετά από τόσα χρόνια συνεργασίας και έβαλε εμένα, μια τελείως άγνωστη, στην θέση σου;;
Σίγουρα δεν ήταν για τις μεταμορφώσεις στο γραφείο σου, γιατί τον απόγονο του δράκου έψαχνε όλα αυτά τα χρόνια.
Γνωρίζεις;; είπε κατάπληκτη η Τρίσια.
Μου τα είπε όλα ο Εντίν. Φοβάμαι πολύ, ότι και αυτό το παιδί παρόλο που είναι γενναίο δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την σκληρότητα του Ίβιλχαντ, όταν θα έλθει η ώρα.
Έχει ρουφήξει τόσο πολύ ενέργεια από όλους που θα χρειαστεί ισχυρή βοήθεια ο Εντίν και ο Βασιλαετός για να τον αποκρούσουν.
Έχω κάνει πάρα πολλά Μέρεντιθ για τον Ίβιλχαντ, γιατί τον αγάπησα πολύ, είπε με πικρία η Τρίσια!! Όταν έχασα τους γονείς μου και κατέληξα στην Τάουερχιλ, όπως τα περισσότερα παιδιά εκεί μέσα, μου έδωσε «κατηγορία» μέσα από μαγεία μεταμορφώνοντας με σε λύκο. Σε λίγο διάστημα αυτό το ζώο κατέλαβε την ψυχή μου στερώντας με από κάθε αληθινό συναίσθημα. Έγινα πειθήνιο όργανό του Ίβιλχαντ !!!!
Ο Ίβιλχαντ δεν μπορεί να νοιώσει αγάπη, γιατί τον έχει κυριεύσει το μίσος και η εκδικητικότητα. Ήθελε τον απόγονο του Δράκου όχι για να γυρίσει πίσω στην πατρίδα του αλλά για να στερήσει από τον αδελφό του την χαρά να οδηγήσει την Ντράγκονμαρ στην Άνοδο.
Ξέρει, ότι αν το καταφέρει αυτό ο αδελφός του, εκείνος θα πεθάνει. Ασχολείται με μαύρη μαγεία εδώ και πολλά χρόνια προκειμένου να πετύχει την αθανασία και να μη γίνει σκόνη, όπως είχε προφητέψει κάποτε εκείνος.

Ο Τέιλορ κάνει πειράματα για την επαναφορά επάνω σε ανθρώπους στο κελάρι και εγώ δυστυχώς είχα ανάμειξη σε πολλά τέτοια γεγονότα. Όλα αυτά με βαραίνουν πολύ και από τότε που σταμάτησα τον λύκο να τρώει την ψυχή μου ερχόμενη εδώ, έχω γεράσει και έχω γίνει σκιά του εαυτού μου, γιατί οι ενοχές με πνίγουν.!!!
Εγώ τη σχέση έχω με όλα αυτά Τρίσια;;Τι θέλει από μένα;;;
Η Τρίσια δίστασε για μια στιγμή αλλά μετά της απάντησε.
Είσαι η μοναδική απόγονος του Μάστερ και η πραγματική κληρονόμος της Τάουερχιλ.
Εκείνος πήρε το κάστρο με πλαστή διαθήκη αφού τον έβγαλε από την μέση.
Η αληθινή διαθήκη βρίσκεται κάπου κρυμμένη αλλά κανένας δεν ξέρει που.!!
Για να πραγματοποιηθεί η επαναφορά σε περίπτωση θανάτου του κατά την τελική αναμέτρηση με τον Δράκο, χρειάζεται, σύμφωνα με τις σκοτεινές συμφωνίες που έχει κάνει, η θυσία ενός αληθινού απογόνου του Μάστερ.
Έτσι η τελική σκηνή για τον Ίβιλχαντ θα παιχτεί μεταξύ του Δράκου, του Βασιλαετού και του Μάστερ.!!
Με αυτά τα λόγια η Τρίσια χαιρέτησε την Μέρεντιθ και έφυγε.
Εκείνη επέστρεψε σπίτι της αποφασισμένη να κάνει μια μεγάλη συζήτηση με τους γονείς της σύντομα.
Την επόμενη ημέρα η τοπική κοινωνία αναστατώθηκε, γιατί βρέθηκε στην θάλασσα να επιπλέει ένα πτώμα. Ανήκε στην Τρίσια Μάιερς Οι Αρχές μίλησαν για ατύχημα από απροσεξία και έκλεισαν το θέμα.
Η Μέρεντιθ όμως κατάλαβε, ότι ήταν το βάρος των ενοχών που έπνιξε την Τρίσια και όχι η θάλασσα.!!!!

Όταν η Μέρεντιθ κάθισε με τους γονείς της στο τραπέζι για βραδινό, κοιτώντας τον πατέρα και την μητέρα της στα μάτια, τους ρώτησε:

«Είμαι υιοθετημένη κόρη σας έτσι δεν είναι;; Ποιοι ήταν οι αληθινοί γονείς μου και πως βρέθηκα μαζί σας;;»

Η μητέρα της έκανε να το αρνηθεί αλλά ο πατέρας της την σταμάτησε. Ήλθε η ώρα κόρη μου να μάθεις την αλήθεια και να πάρεις τις αποφάσεις σου της είπε. Πες μου όμως από πού το έμαθες;;;
Από την τέως Διευθύντρια της Τάουερχιλ, που την συνάντησα τυχαία εδώ αποκρίθηκε η Μέρεντιθ. Μου είπε, ότι είμαι η μοναδική απόγονος του Μάστερ και η γνήσια κληρονόμος της Τάουερχιλ. Ο Ίβιλχαντ δεν έχει κλείσει ακόμα τους λογαριασμούς του με τον Μάστερ και με χρειάζεται για τα σχέδια του συνέχισε εκείνη.
Για αυτό δεν ήθελα στην αρχή να πας εκεί αποκρίθηκε ο πατέρας της αλλά μετά είχα την ελπίδα, ότι ίσως δεν θα γνώριζε κάτι για σένα καθόσον σε όλα τα επίσημα έγγραφα φέρεις το δικό μας επώνυμο, Μπάρτον, και εγώ δεν έχω σχέση ούτε με την συντεχνία του Μάστερ ούτε με τον ίδιο.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Δεν είσαι βιολογικό μας παιδί αλλά είσαι η κόρη της Ναντίν και του Άλαν Μπόραν.
Πριν 100 χρόνια περίπου ζούσε στην Τάουερχιλ ένας άρχοντας στον οποίο ανήκε το κάστρο που ήδη γνωρίζεις. Αυτός ο άρχοντας είχε πολλές γνώσεις. Ήξερε να κατασκευάζει κτίρια και δρόμους και είχε πολλά άτομα υπό τις εντολές του, που τους είχε οργανώσει σε κατηγορίες ανάλογα με την ειδικότητα που είχε ο καθένας.
Τους είχε χωρίσει σε εργάτες, σε τεχνίτες και αρχιτεχνίτες σύμφωνα με τις ασχολίες του καθενός. Όμως εκτός από κατασκευές αυτός ο άρχοντας ασχολούταν και με Ιατρική, Βοτανολογία αλλά και μια ιδιαίτερη επιστήμη ελάχιστα γνωστή την Αλχημεία.
Δεν είχε δική του οικογένεια, μονάχα ένα αδελφό που αγαπούσε πολύ, τον γιό του οποίου προόριζε για συνεχιστή του έργου του, γιατί το αγόρι είχε ιδιαίτερη εξυπνάδα.
Όμως μια ημέρα βρέθηκε ξαφνικά στα σκαλοπάτια του κάστρου ένας άνδρας μισόγυμνος πανύψηλος και με αμνησία όπως ισχυρίστηκε τότε με χειρονομίες, γιατί η ομιλία του ήταν διαφορετική.
Ο άρχοντας φιλεύσπλαχνος όπως ήταν τον περιμάζεψε τον έμαθε να μιλάει και του δίδαξε την τέχνη του κτισίματος. Αυτός ο άνδρας είχε τρομακτική δύναμη, αξιοπερίεργη για τα ανθρώπινα δεδομένα, και εκπληκτική εξυπνάδα. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα είχε μάθει όχι μόνο να κτίζει αλλά και να μετακινεί ολόκληρους βράχους και να ανοίγει άμεσα δρόμους εκεί που άλλοτε χρειαζόντουσαν μήνες.
Έτσι ο ρωμαλέος αυτός άνδρας που θυμόταν μόνο το όνομα του, Ίβιλχαντ, έγινε το δεξί χέρι του άρχοντα δημιουργώντας φυσικά πολλές αντιπάθειες στην συντεχνία του. Ο επικεφαλής της συντεχνίας ήταν ο Μάστερ. Με αυτό το όνομα τον αποκαλούσαν όλοι. Το πραγματικό του ήταν Μεριντέους Λέβιν!!!!
Κάποια στιγμή καθώς ο Μάστερ περπατούσε με τον Ίβιλχαντ σε μια απομακρυσμένη περιοχή δείχνοντας του που να κάνει την διάνοιξη για τον νέο δρόμο, ένα αρπακτικό όρμησε στον Μάστερ. Εκείνος μεταμορφώθηκε αμέσως σε ένα άγριο γύπα και έτσι το αρπακτικό φοβήθηκε και τράπηκε σε φυγή.
Όταν ο Μάστερ πήρε πάλι την κανονική του μορφή, ο Ίβιλχαντ έδειχνε κατάπληκτος. Του είχε επανέλθει η μνήμη και αμέσως θυμήθηκε, πως βρέθηκε σε εκείνο τον τόπο.
Ομολόγησε τότε στον Μάστερ, ότι είχε και αυτός κάποτε την ικανότητα να μεταμορφώνεται, την οποία όμως του στέρησε ο αδελφός του. στέλνοντας τον στον δικό τους κόσμο.
Από τότε ο Ίβιλχαντ κλείστηκε στον εαυτό του, δεν μιλούσε σε κανένα και δούλευε ασταμάτητα. Ο Μάστερ τον λυπήθηκε και μια ημέρα του είπε, ότι θα αποκαθιστούσε την παλιά του ιδιότητα αρκεί να της έκανε ορθή χρήση. Έτσι τον κάλεσε στο εργαστήρι του και αφού έψαλλε κάποιες λέξεις τον φύσηξε στο πρόσωπο.
Μετά του ζήτησε να σκεφθεί το ζώο ή πτηνό που ήταν κάποτε και θα έπαιρνε αμέσως την μορφή του. Του τόνισε όμως να είναι προσεκτικός, γιατί το γήινο πεδίο είχε έντονη μαγνητική έλξη και το ζώο που θα μεταμορφωνόταν θα τον επηρέαζε και εσωτερικά δίνοντας του την αγριότητα των ενστίκτων του.
Του υπενθύμισε, ότι όταν εκείνος μεταμορφώθηκε σε γύπα, πριν από λίγες ημέρες, το έκανε για να αποκρούσει την επίθεση του αρπακτικού, μη επιτρέποντας στα άγρια ένστικτα του γύπα να τον επηρεάσουν.
Έτσι και αυτός θα έπρεπε να μάθει να συγκρατεί τα κατώτερα ένστικτα του ειδάλλως θα καταστρεφόταν.!!!!!!
Ο Ίβιλχαντ έκλεισε τα μάτια και έγινε το αρπακτικό που ήταν κάποτε και σε λίγο πάλι με την σκέψη του πήρε την κανονική του μορφή. Η δύναμη του της μεταμόρφωσης είχε αποκατασταθεί.!!!!
Ενώ νόμιζαν, ότι ήταν μόνοι τους στο εργαστήριο, ο ανεψιός του Μάστερ ο Πέριν είχε έλθει για να πάρει κάποια εργαλεία και όπως ήταν πίσω από μία κολόνα, είδε τα πάντα.
Τα διηγήθηκε όλα στον πατέρα του, που γνώριζε ήδη τις ικανότητες του Μάστερ, και αυτός τον συμβούλεψε να προσέχει διακριτικά τον Ίβιλχαντ, γιατί τώρα που πήρε αυτή την δύναμη από τον Μάστερ μπορεί να γινόταν πολύ επικίνδυνος.
Με την πάροδο του χρόνου η μνήμη του Ίβιλχαντ είχε τελείως αποκατασταθεί και άρχισε να νοιώθει δυσφορία κάθε φορά που έπαιρνε εντολές από τον Αρχιτεχνίτη του για κάποιο έργο.
Εγώ είμαι άρχοντας συλλογιζόταν και δεν μπορεί κανένας να μου δίνει διαταγές. Πολλές φορές σκεφτόταν να τους εγκαταλείψει και να ξεκινήσει κάτι δικό του αλλά το κάστρο τον μάγευε και το ήθελε δικό του. Μέχρι τότε έμενε σε ένα μικρό σπιτάκι που του είχε παραχωρήσει ο Μάστερ στην συνοικία των εργατών του.
Το κάστρο δεν είχε την σημερινή του μορφή. Ήταν ένα εντυπωσιακό κτίριο χωρίς όμως τον τοίχο που έχει τώρα γύρω του σαν περίφραξη. Ούτε είχε πολλά δωμάτια και χώρους. Αυτά έγιναν αργότερα. Ο Μάστερ δεν φοβόταν κανένα και είχε το κάστρο ανοιχτό στους πάντες.

Ένα σκοτεινό κρύο βράδυ ο Ίβιλχαντ γλίστρησε αθόρυβα μέσα στο κάστρο και τράβηξε προς το εργαστήρι. Ήθελε να ζητήσει από τον Μάστερ να του μάθει την αλχημική διαδικασία της επαναφοράς όπως τον είχε ακούσει συχνά να συζητάει με κάποιους από την συντεχνία. Για τον Μάστερ αυτό ήταν Μέγα Έργο, γιατί ξεκλείδωνε τα μυστικά της ύπαρξης του ανθρώπου.!!! Μπαίνοντας μέσα στο εργαστήρι τον βρήκε να έχει αποκοιμηθεί επάνω στο τραπέζι ανάμεσα σε πολλά χαρτιά και σημειώσεις.
Τότε του ήλθε μια σκοτεινή ιδέα. Δυνάμωσε την φωτιά που έκαιγε σε μια γωνιά και έκλεισε κάποιους αεραγωγούς που υπήρχαν εκεί κοντά. Έπειτα πολύ γρήγορα, προτού το σπίτι γεμίσει καπνούς, έγραψε κάτι σε ένα από τα επιστολόχαρτα του Μάστερ, το σφράγισε με λιωμένο κερί και το έκρυψε σε ένα συρτάρι. Ύστερα γλίστρησε προσεκτικά έξω.
Φεύγοντας έπεσε επάνω στον Πέριν, που ξαφνιάστηκε όταν τον είδε.
Τι γυρεύεις εδώ;;; τον ρώτησε ο Πέριν
Εσύ;; αποκρίθηκε ρωτώντας τον ο Ίβιλχαντ.
Με έστειλε ο πατέρας μου να φέρω ένα μήνυμα στον Μάστερ απάντησε εκείνος.
Τότε ο Ίβιλχαντ τον άγγιξε με το χέρι του στο στήθος ψελλίζοντας κάποιες λέξεις και ο Πέριν μεταμορφώθηκε στην στιγμή σε ποντίκι. Μια γάτα που περνούσε απέξω όρμησε στον ποντικό και τον καταβρόχθισε.
Ο Ίβιλχαντ γύρισε στο σπίτι του αντιλαμβανόμενος με ικανοποίηση την δύναμη της μεταμόρφωσης που είχε αποκτήσει, όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για άλλους.
Το επόμενο πρωί οι υπηρέτες αναστάτωσαν το κάστρο με τις φωνές τους και κάποιος έτρεξε να ειδοποιήσει τον αδελφό του Μάστερ. Όταν έφθασε εκείνος διαπίστωσε τον θάνατο του αδελφού του από ασφυξία. Ρώτησε αν είχε δει κάποιος τον Πέριν, γιατί δεν είχε επιστρέψει σπίτι, όμως κανένας δεν γνώριζε.
Βγαίνοντας από το κάστρο είδε λίγα μέτρα πιο κάτω μια ψόφια γάτα. Έκανε να την προσπεράσει αλλά είδε, ότι είχε το στόμα της ανοιχτό και κάτι γυάλιζε. Πλησίασε και έβαλε το χέρι του στο στόμα της. Στο λαιμό της υπήρχε ένα δακτυλίδι. Βγάζοντας το είδε, ότι ήταν ένα από τα δακτυλίδια της συντεχνίας που φορούσε και ο Πέριν ως μέλος της. Αυτόματα κατάλαβε, ότι ο αδελφός του δολοφονήθηκε και ο γιός του με κάποια μαγεία κατέληξε στην κοιλιά της γάτας. Το μέταλλο όμως που δεν μεταμορφώθηκε της κάθισε στον λαιμό και την έπνιξε.!!!
Φυσικά ο νους του πήγε στον Ίβιλχαντ. Όμως δεν είπε τίποτα και περίμενε να είναι σίγουρος. Όταν βρέθηκε το έγγραφο που όριζε ως συνεχιστή του έργου του Μάστερ τον Ίβιλχαντ, καθώς και μοναδικό κληρονόμο της περιουσίας του, βεβαιώθηκε.
Τότε τον κατηγόρησε ανοιχτά θεωρώντας τον υπεύθυνο για τον θάνατο του αδελφού του και του γιού του. Ο Ίβιλχαντ αντέδρασε, λέγοντας του, ότι δεν είχε αποδείξεις για όσα τον κατηγορούσε και οι συκοφαντίες του θα τιμωρούνταν.
Από εκείνη την στιγμή έπεσε στον αδελφό του Μάστερ αλλά και στην υπόλοιπη οικογένεια του μια κατάρα και έχαναν την ζωή τους όλοι με απροσδόκητο τρόπο. Η μόνη που γλίτωσε ήταν η μικρή του κόρη. Αλλά και αυτή μεγαλώνοντας και κάνοντας παιδιά έπεφτε στην δίνη αυτής της μαγείας. ΄
Όταν η μητέρα σου μαζί με τον πατέρα σου χάθηκαν σε ένα θαλάσσιο ταξίδι βρήκε εσένα ένας ψαράς να επιπλέεις πάνω σε κάτι σανίδες και σε έσωσε.

Γνωρίζοντας, ότι εγώ δεν είχα παιδιά, ενώ εκείνος είχε ήδη τρία, μου πρότεινε να σε υιοθετήσω. Θέλησα να μάθω πριν το κάνω, ποιοι ήταν οι γονείς σου και αν είχες άλλους συγγενείς και τότε έμαθα όλα αυτά που σου εξιστόρησα από κάποιον της συντεχνίας, γιατί ο πατέρας σου ήταν μέλος της.
Μου πρότεινε να πάω σε άλλη πόλη και να φτειάξω καινούργια χαρτιά για σένα, ώστε να μη γνωρίζει κανείς, ότι εσύ ήσουν η τελευταία απόγονος του Μάστερ. Είχαν περάσει περίπου 100 χρόνια από τότε και ίσως η μαγεία να μη είχε επιρροή επάνω σου. Εγώ ήμουν κρασοπαραγωγός και δεν είχα σχέση με την συντεχνία. Εκείνος μου εξιστόρησε, ότι πέρασε το κάστρο τελικά στον Ίβιλχαντ, γιατί κανείς δεν τόλμησε να αμφισβητήσει το κληρονομικό του δικαίωμα επί της περιουσίας του Μάστερ.
Ο πατέρας της Μέρεντιθ σταμάτησε την διήγηση του και εκείνη σηκώθηκε και τους αγκάλιασε. Εσείς θα είστε για μένα πάντα οι γονείς μου τους είπε. Όμως σαν απόγονος του Μάστερ οφείλω να αποκαταστήσω την δικαιοσύνη για πολλούς αδικοχαμένους.
Όταν πήγε στο δωμάτιο της ήταν πολύ συλλογισμένη.
Κοιτώντας τον τοίχο απέναντι της στο μισοσκόταδο είδε ένα φως να λάμπει ξαφνικά και μια οπτασία εμφανίστηκε. Τότε άκουσε καθαρά μέσα της την φωνή του Μάστερ να τις δίνει οδηγίες.
Αμέσως εμφανίστηκαν στον τοίχο κάποιες σημειώσεις που της έδειχναν το Μέγα Έργο του και την αλχημική διαδικασία!!!
Σε αυτές προστέθηκε και μια τελευταία παράγραφος που την είδε να συμπληρώνεται εκείνη την στιγμή. Κατάλαβε, ότι ήταν το κεφάλαιο για την επαναφορά από τον θάνατο, που τόσο έψαχνε ο Ίβιλχαντ.
Η οπτασία την πλησίασε και η Μέρεντιθ ένοιωσε ένα ελαφρύ αεράκι στην κορυφή του κεφαλιού της. Ο Μάστερ της εμφύτεψε την αλχημική γνώση !!!!
Άφησε την καρδιά σου να κάνει ορθή χρήση αυτών πληροφοριών ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσε, πριν χαθεί η οπτασία.!!!!
Η Μέρεντιθ αποκοιμήθηκε αμέσως και το επόμενο πρωί ανακοίνωσε στους γονείς της, ότι επέστρεφε στην Τάουερχιλ.
Πιστεύω, ότι ξέρεις τι κάνεις της είπε στοργικά ο πατέρας της!!
Εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.
Μέσα στο λεωφορείο με κατεύθυνση την Τάουερχιλ σκεφτόταν, ότι ήδη γνώριζε πολλά για να αντιμετωπίσει τον Ίβιλχαντ, όμως δεν μπορούσε να προβλέψει ούτε τις δικές του αντιδράσεις ούτε τα σκοτεινά του σχέδια τώρα που όλα οδηγούσαν στην αποκορύφωση των γεγονότων.
Όλα θα τέλειωναν εκεί που άρχισαν: Στην Τάουερχιλ!!!!

[CHRYSSOULA]

Φίλοι μου
Αυτό είναι το προτελευταίο επεισόδιο της ιστορίας μας. Το επόμενο θα είναι και το τέλος της.!!!!!!
Θα ήθελα να ζητήσω από όλους που διάβασαν αυτή τη σειρά να εμπνευσθούν και το τέλος της ιστορίας, ο καθένας με τον δικό του μοναδικό τρόπο, όπως κάναμε και στην αρχή.!!!
Ας εκφράσετε ελεύθερα όλα όσα νοιώθετε και ας μη ντραπείτε, ότι θα εκδηλώσετε κάποιες δικές σας επιθυμίες, που ίσως δεν ταιριάξουν με το τέλος που η Φαντασία θα δώσει.
Είναι ένα παιχνίδι και στα παιχνίδια δεν μπαίνουν φραγμοί.!!!
Εγώ θα ήθελα να γίνει όπως ανέφερα και στην αρχή "Πίσσα και Πούπουλα στον Ίβιλχαντ" αλλά και στους γύρω από αυτόν.
Γνωρίζω όμως πολύ καλά, ότι η Φαντασία σαν Θειική Αρετή που πηγάζει από την Πηγή θα δείξει: Συγχώρεση, Συμπόνοια και Απεριόριστη Αγάπη, που δεν έχει καμία σχέση με την συναισθηματική, αλλά και Δικαιοσύνη, ώστε να επέλθει η κάθαρση.!!!!
Περιμένω λοιπόν τις δικές σας ενδιαφέρουσες αφηγήσεις!!!!!

[Vasoula]

πωπω...τελικά δεν μπορεί κανείς να κάνει την πάπια στο ντάρμα του...

[Δωρουλα]

Χρυσουλίτσα μου, πολύ όμορφο και αυτό το επεισόδιο

[Δεκατριούλης]

Xρυσούλα μου πολύ όμορφο.
Τωρα είμαι ταραγμενος λίγο με αυτό που διαβασα και δεν μπορώ να γραψω κάτι.
Ευχαριστώ

πωπω...τελικά δεν μπορεί κανείς να κάνει την πάπια στο ντάρμα του...

Βασούλα μου ένταξει. Καταλάβα τι θες να πεις. Να μην κανουμε την πάπια και να γραψουμε ιστοριούλα.

Ομως αυτός ο Νταρμας που είναι τόσο μαγκας και κανεις δεν μπορεί να του κάνει την παπια, ποιος είναι;

[Βικούλα]

καταπληκτικό
θα το σκεφτω για το ενδεχομενο τέλος της ιστορίας

[Annoula]

Χρυσούλα, υπέροχο

[Ταρούλα]

Πολύ ωραίο Χρυσούλα

[Vasoula]

Ομως αυτός ο Νταρμας που είναι τόσο μαγκας και κανεις δεν μπορεί να του κάνει την παπια, ποιος είναι;

Ντάρμα είναι το πνευματικό καθήκον του καθενός μας...

και σαν καθήκον δεν εννοώ τις υποχρεώσεις που μπορεί να έχει (ή να νομίζει πως έχει) ο άνθρωπος, αλλά είναι ένας εντελώς προσωπικός δρόμος που ανατρέπει ήθη και ηθικές που κυριαρχούν στον συναισθηματικό κόσμο του...

ήδη το έχουμε συζητήσει το θέμα Παναγιωτάκο μου από το 2013...

απλά θα στο θυμίσω

Και κάποια ημέρα πάνω στην διδασκαλία μου, λέω στον Ιησού...
Μα τίποτα δεν άφησες και εσύ...ούτε ένα γράμμα, μια γραφή...Που θα σε βρούμε μωρέ? Πόσοι μπορούν, όπως εγώ, να σε ακούνε? Αμάν...

Και τότε μου έφερε ξανά την πένα...αυτήν που είχα καταχωνιάσει στο ασυνείδητο...
Γράφε, μου είπε...Ειναι το ντάρμα σου...
Μα...

Δεν είμαι συγγραφέας!! Όμως γράφω...και όσα γράφω είναι Αγάπη!
Να το ντάρμα...

Ούτε φιλοδοξίες ούτε τίποτα...Γράφω για 10, για 20, για έναν...δεν με νοιάζει...μόνο γράφω...

σήμερα μου έγραψε ένας άγνωστος...Δεν τον έχω δει ποτέ μου, ποτέ μου δεν έχω μιλήσει μαζί του, ούτε μία λέξη...

Παναγιώτης Μαρκόπουλος .τα γραπτα σου μου ανοιγουν την καρδια .σου ευχομαι ακομα πιο πολυ εμπνευση οχι γιατι σου λειπει αλλα γιατι νομιζω οτι ποτε δεν ειναι αρκετη.σε ευχαριστω πολυ για την αγαπη που εισαι.μου δινεις δυναμη να με αγαπω κι αλλο!καλημερααααα!
αμα κανεις τις σημειωσεις σου ενα βιβλιο νομιζω οτι θα γινοταν αναρπαστο ! καλημερα και σου στελνω αγαπη και εκτιμηση!

Θυμάσαι τώρα?

[Βικούλα]

[Ταρούλα]

[CHRYSSOULA]

Τώρα είμαι ταραγμένος λίγο με αυτό που διάβασα και δεν μπορώ να γράψω κάτι.

Θα ήθελα να σε ρωτήσω Παναγιωτάκο τι ήταν αυτό που σε τάραξε πιο πολύ:
Η δολοφονία του Άμπι ;;
Οι τύψεις της κας Γούλφ;;
Η μοχθηρότητα του Ίβιλχαντ;;
Η έλλειψη ευγνωμοσύνης;;
Το μεταφυσικό της ιστορίας ;; ή
Η αποφασιστικότητα της Μέρεντιθ να απονείμει δικαιοσύνη;;

Όλα αυτά σκοπό έχουν να φέρουν στην επιφάνεια τα προσωπικά συναισθήματα που η πλοκή της ιστορίας δημιουργεί.
Για αυτό πρότεινα να γράψει κάτι ο καθένας. Να ελευθερώσει με αφορμή την ιστορία δικές του σκέψεις και συναισθήματα.

Όταν ήμουν μικρή μου άρεσε να λέω ιστορίες φωναχτά. Οι γονείς μου φρόντισαν να το σταματήσουν αυτό με κάθε τρόπο, γιατί θα καταντούσα μυθομανής όπως έλεγαν. Φυσικά σαν καλό παιδί το σταμάτησα και πίστεψα και η ίδια, ότι δεν έχω καθόλου μα καθόλου φαντασία. Όταν ήθελα να γράψω μια απλή ευχετήρια κάρτα επιστράτευα την Βασούλα για να γράψει κάτι πιο ευφάνταστο από ένα ξερό δικό μου "χρόνια πολλά". Η φαντασία μου και ο λόγος μου χρησιμοποιήθηκαν για οικονομικές διαπραγματεύσεις στην δουλειά μου, σύνταξη οικονομικών συμβολαίων κλπ. Έτσι όλοι ήταν ευχαριστημένοι εκτός από το "παιδί" που ήθελε να εκφραστεί διαφορετικά..
Όταν το τόλμησα έπειτα από πολλά χρόνια ένοιωσα τι σημαίνει ελευθερία, ευγνωμοσύνη και πολλά άλλα που μου έβγαιναν μέσα από τις λέξεις.
Εμένα ο δρόμος της ψυχής μου(ντάρμα) δεν είναι να γράφω παραμύθια μόνο για ψυχαγωγία. Η Φαντασία πυροδοτεί μια άλλη θειική αρετή την Θεραπεία που ανακουφίζει το σωματικό φορέα με πολλές μορφές.!!!!

[Δεκατριούλης]

Θυμάσαι τώρα?

Ναι Βασούλα μου θυμάμαι. Ευχαριστώ.

[Δεκατριούλης]

Τώρα είμαι ταραγμένος λίγο με αυτό που διάβασα και δεν μπορώ να γράψω κάτι.

Θα ήθελα να σε ρωτήσω Παναγιωτάκο τι ήταν αυτό που σε τάραξε πιο πολύ:
Η δολοφονία του Άμπι ;;
Οι τύψεις της κας Γούλφ;;
Η μοχθηρότητα του Ίβιλχαντ;;
Η έλλειψη ευγνωμοσύνης;;
Το μεταφυσικό της ιστορίας ;; ή
Η αποφασιστικότητα της Μέρεντιθ να απονείμει δικαιοσύνη;;

Χρυσούλα μου με τάραξε η ιστόρια της Μερεντίθ και ταυτίστηκα λίγο μαζί της. Οι ανατροπες που γίναν τόσο ξαφνικά στην ζωή της, η τόσο σπουδαία αποφαση να ακολουθήσει το νταρμα της και αν θα τα καταφέρει στα τοσο δυσκολα που έρχονται.
Η αγωνία αυτή αντικατοπτριζει φυσικά την αγωνία για την δικιά μου ζωή.
Ομως το παραμυθι σου Χρυσούλα νομίζω μονο δυναμη δίνει.

[Vasoula]

η τόσο σπουδαία αποφαση να ακολουθήσει το νταρμα της

Αυτοι που ακολουθούν το ντάρμα τους, Παναγιωτάκο μου, πρέπει να είναι όσα τα δάχτυλα του χεριού μας...
γιατί αυτό που οφείλουν να κάνουν έρχεται αντιμέτωπο, πολλές φορές, με την ηθική τους και τους συναισθηματισμούς της.

Στην Μπαγκαβατά Γκιτά περιγράφεται ιδανικά


<<<Ο Κρίσνα αν και θεός ενεργεί ως βοηθός του Αρτζούνα και οδηγεί το άρμα του.
Ο Αρτζούνα, ηγέτης των Πάνταβα, διαβλέποντας τον κίνδυνο που διέτρεχαν να θανατωθούν κατά τη μάχη οι φίλοι, συγγενείς και δάσκαλοί του διστάζει να πολεμήσει και σκέφτεται να καταθέσει τα όπλα για να μην τους βλάψει. Ο Κρίσνα του εξηγεί ότι πρέπει να είναι πιστός στο καθήκον του ως ευγενής-πολεμιστής (κσατρίγια) και τον συμβουλεύει να κάνει το καθήκον του και να πολεμήσει κατά των Καουράβα χωρίς να μη παρασύρεται από συναισθηματισμούς.>>>

Πολλές φορές αυτοί που ακολουθούν το ντάρμα τους κατηγορούνται σαν άπονοι και σκληροί, κατά τις ερμηνείες των ανθρώπων που "κοιμούνται", γιατί δεν υπόκεινται σε συναισθηματισμούς.

Ένας συναισθηματισμός μπορεί την τελευταία στιγμή να εμποδίσει την Μέρεντιθ να εκτελέσει το καθήκον της...λέμε τώρα