Vaso έγραψε:έλα Τασούλη μου, να είσαι σίγουρος ότι κανείς δεν θα μας πλησιάσει, αν είμαστε όλοι μαζί...
Στην σπηλιά της Πεντέλης από ότι έχω ακούσει, κάνουν τελετές μαύρης μαγείας. Οπότε ναι, είναι επικίνδυνο να πάει κανείς μόνος του, γιατί όντως θα κινδυνέψει όχι από τις αόρατες δυνάμεις, αλλά από την ορατή ανοησία!
Πές τα ρε Βασούλα όλοι μαζί θα πάμε τι να φοβηθούμε ,δεν υπάρχουν πιά μπαμπούλες ,για να τρώμε το φαγητό μας μας το έλεγαν όταν είμασταν μικρά
Kαλα μην λες και μεγαλες κουβεντες 8)
Ασε η βασουλα δεν ξερει
Επειδή έχω πάει στην σπηλιά του Νταβέλη στην Πεντέλη, λέω να πω και εγώ my two cents.
Στη δεκαετία του 90 τα "παράξενα φαινόμενα" στην περιοχή της Πεντέλης ήταν της μόδας στην τηλεόραση. Είχαν γίνει εκπομπές στη Ζούγκλα του Τριανταφυλλόπουλου κτλ. κτλ. Ένα από τα φαινόμενα που έλεγαν ότι συνέβαιναν ήταν το εξής: Σε έναν δρόμο εκεί κοντά στη σπηλιά σε ένα συγκεκριμένο σημείο του που ήταν ανηφορικός, όταν άφηναν μπίλιες, μπάλες ή και αυτοκίνητο χωρίς χειρόφρενο, η κατεύθυνση που ακολουθούσαν δεν ήταν του κατήφορου αλλά "ανέβαιναν" προς τον ανήφορο. Πήγαν λοιπόν κάποια στιγμή επιστήμονες και διαπίστωσαν ότι ο δρόμος δεν ήταν ανηφορικός όπως φαίνόταν, αλλά ελαφρά κατηφορικός και απλά λόγω της μορφολογίας του εδάφους και της περιοχής έδινε την εντύπωση πώς ήταν ελαφρά ανηφορικός.
Άλλα πράγματα που έλεγαν ήταν για ανθρώπους που έχουν εξαφανιστεί, για σημεία όπου τη μία μέρα ήταν ξέφωτο και την άλλη είχε ένα δέντρο και γενικά διάφορα τέτοια φαιδρά που εξάπτουν τη φαντασία κάποιων ψεκασμένων (όπως επικρατεί πλέον ο όρος από την έλευση του λιακόπουλου και των ΑΝΕΛ). Όπως όλοι ξέρουμε, σε τέτοιες περιπτώσεις πάντα παρεισφρέουν και άνθρωποι που απλά θέλουν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση για να "πουν τα δικά τους" ή για τα "15 λεπτα δημοσιότητας"
Είχα πάει εκεί με άλλους 3 φίλους μου (πριν καμιά 10αριά χρόνια). Ήταν μέρα (απόγευμα) ακόμη όταν πήγαμε. Το αμάξι το παρκάρεις σε κάποιο σημείο του δρόμου και μετά προχωράς με τα πόδια. Πριν την σπηλιά υπήρχε ένα τούνελ (ανοιγμένο από τον άνθρωπο) το οποίο ήταν αρκετά μεγάλο, σχεδόν σαν τα τούνελ του μετρό. Δεν μπήκαμε μέσα γιατί - εάν δε με απατά η μνήμη μου - δε μπορούσαμε, είχε κάτι σαν σιδερένιο φράχτη. Προχωρήσαμε και άλλο, έκανε μια μικρή στροφή το μονοπάτι και αντικρύσαμε στα αριστερά μας την σπηλιά ενώ το μονοπάτι συνεχιζόταν. Στην είσοδο (που είναι μεγάλη) είχε μια εκκλησία μικρή. Μέσα στην εκκλησία υπήρχε μία μικρή καταπακτή λίγο μεγαλύτερη από όσο χρειάζεται για να χωρέσει άνθρωπος, που οδηγούσε προς τα κάτω, αλλά πρώτον ήταν σφραγισμένη και δεύτερον μας είιπαν ότι από κάτω, η "σήραγγα" που ήταν κάτω από την καταπακτή είναι σφραγισμένη. Γενικότερα είναι γνωστό (it is known - που λένε και στο Game Of Thrones) ότι χτίζανε εκκλησίες σε μέρη που θέλανε να κρύψουν πράγματα που βρίσκονταν από κάτω. Δεν αποκλείεται να υπήρχαν και άλλες σήραγγες / είσοδοι πάνω στα οποία είχε χτιστεί η εκκλησία.
Δεξιά όπως μπαίνεις στην σπηλιά, ένα μέρος του δαπέδου έχει μπετόν (και από κάτω φαντάζομαι μπάζα). Έχουν ρίξει πολλούς τόνους μπετόν και αν δε με απατά η μνήμη μου έχουν φτιάξει και σκαλοπάτια, δηλαδή είναι σαν "πλαγιά" αλλά με σκάλες. Το ωραίο της υπόθεσης ήταν ότι επειδή από την οροφή έπεφταν σταγόνες νερό, στο σημείο όπου έπεφταν το μπετόν είχε αλλοιωθεί και είχαν φτιαχτεί λακουβίτσες.
Ακολουθήσαμε περιμετρικά το δρομάκι που στέλνει μέχρι το τέλος της σπηλιάς το οποίο δεν είναι και πολύ μακριά και είναι - σωστά μαντέψατε - ΜΠΑΖΩΜΕΝΟ. Επίσης, νομίζω και το δάπεδο είναι υπερυψωμένο σε κάποια σημεία (με μπάζα).
Δεξιά και (νομίζω και αριστερά) μέσα στην σπηλιά, σχετικά κοντά στην είσοδο, έχει δύο μονοπάτια / σήραγγες μικρές (για έναν άνθρωπο) που φαντάζομαι κάπου οδηγούν αλλά ήταν και αυτά μπαζωμένα. Είχαν μάλιστα και σκαλισμένα γράμματα στον βράχο.
Βγήκαμε ψιλοαπογοητευμένοι μετά από κανένα μισάωρο και είπαμε να συνεχίσουμε για λίγο το μονοπάτι από το οποίο ήρθαμε και συνεχιζόταν και μετά την σπηλιά. Στο βάθος φαινόταν η ανατολική Αττική. Προχωρήσαμε καμιά 100-200 μέτρα και αντικρύσαμε στα αριστερά μας ένα δεύτερο ίδιο τούνελ μεγάλο σαν και αυτό που είχαμε δει πριν την σπηλιά. Αυτό όμως δεν είχε κάποιον φράχτη και αποφασίσαμε να μπούμε μέσα. Είχε ήδη νυχτώσει (και όχι δεν περιγράφω ιστορία τρόμου). Το μήκος το τούνελ ήταν καμιά 40αριά μέτρα. Έτυχε και περπατάγαμε σε στίχο (ο ένας δίπλα στον άλλον) και πριν φτάσουμε στο τερμα του τούνελ ένιωσα ότι για κάποια μέτρα ακουγόταν μια αντήχηση όταν περπατάγαμε. Όταν φτάσαμε στο τέρμα του τούνελ και ξαναγυρίσαμε προς την έξοδο, στο ίδιο σημείο ξανάνιωσα την αντήχηση από το περπάτημα και το είπα και στους φίλους μου και το άκουσαν και αυτοί. Αρχίσαμε να χτυπάμε τα πόδια μας πιο δυνατά σε αυτό το σημείο και ο ήχος ακουγόταν πιο δυνατά. Το σημείο αυτό ήταν κούφιο από κάτω, ο ήχος που ακούγαμε ήταν ακριβώς ο ήχος που ακούς όταν περπατάς ή χτυπάς κάτι που δεν είναι συμπαγές. Δηλαδή υπήρχε τρύπα διαμέτρου μερικών μέτρων που πήγαινε προς τα κάτω. Προφανώς με κάτι την είχαν καλύψει.
Δεν είχαμε φτυάρι μαζί μας και είπαμε να πάμε κάποια άλλη στιγμή να σκάψουμε αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ.
Τα τούνελ αυτά είναι κάθετα σχεδόν στην σπηλιά, αριστερά και δεξιά της, για να σας δώσω να το καταλάβετε σχηματίζουν ένα εικονικό Τ, όπου η σπηλιά είναι το πόδι του Τ. Βέβαια ούτε συναντιώνται τα τούνελ μεταξύ τους ούτε συναντάνε την σπηλιά.
Στη δεκαετία του 70 λένε (νομίζω το αναφέρει και το βιβλίο που ανέφερε η Βάσω) είχαν γίνει έργα (τα τούνελ προφανώς) από τον στρατό και είχαν μπλεχτεί και αμερικάνικες εταιρείες στα έργα (που το βρίσκω λογικό, λόγω τεχνικών δυνατοτήτων). Εκεί αρχίζουν οι διάφοροι "σεναριογράφοι" να μιλάνε για υπόγειες βάσεις, για UFO, για μυστικά όπλα κτλ. κτλ. αλλά η αλήθεια μπορεί να είναι πολύ πιο mundane: Να ήθελαν απλά να θάψουν πυρηνικά απόβλητα (που και αυτό τραβηγμένο λόγω της εγγύτητας με την πρωτεύουσα).
Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Υ.Γ. μπορεί κάποιες λεπτομέρειες για την εσωτερική μορφή της σπηλιάς να μην είναι 100% ακριβείς (η γενική περιγραφή όμως είναι) γιατί έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε και κάτι σίγουρα θα το θυμάμαι λάθος.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Cogito_Ergo_Sum την 17 Μαρ 2015 12:54 pm, έχει επεξεργασθεί 4 φορές συνολικά.
Η μόνη βεβαιότητα που μπορείς να έχεις στην ζωή σου είναι μόνο μέσα στην Πίστη, πως ό,τι έρθει, πάντα το Πνεύμα θα δρα εντός σου... Η καρδιά φωτίζει τον σκοτεινό δρόμο της ζωής... Β.Ν.
Αν ο Θεός είναι η πρωταρχική Αιτία η Αγάπη θα είναι το αποτέλεσμα
Πατέρα μου/Μητέρα μου, είναι παιδί της Αλήθειας και μόνο αυτή είναι ο δρόμος ο δικός μου προς εσένα
Πολέμα και Οραματίσου
Τρελαίνονται οι άνθρωποι για μύθους και δεισιδαιμονίες...
η σχέση με το αόρατο είναι εντελώς προσωπική και δεν χωράει σε μαζικές προκαταλήψεις...Αυτό θα αργήσουν να το καταλάβουν οι άνθρωποι!
Βάσω συμφωνώ, μία "σχέση με το αόρατο", ακόμη και επιζήμια να είναι (για τον άνθρωπο που την έχει), όταν μένει προσωπική και δεν γίνει μαζική, οι πιθανότητες να έχει τις συνέπειες που είχαν οι δύο μεγάλες (σε αριθμό πιστών) αβρααμικές θρησκείες (χριστιανισμός, ισλάμ), είναι μηδενικές.
