Μπεττούλα, μου έχει συμβεί (και όχι μία φορά) να αγκαλιάζω κάποιον άνθρωπο και να κλαίει και την ίδια στιγμή να μου λέει "τι είναι συναίσθημα? δεν ξέρω τι είναι"
και νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σ' αυτήν την δυσάρεστη θέση, να μην γνωρίζουν τα συναισθήματά τους.
Έχουν μία μόνιμη απογοήτευση, την οποία διαρκώς προσπαθούν με διάφορους τρόπους να αλλάξουν σαν κατάσταση μέσα τους, επιλέγοντας διαρκώς κάτι άλλο από αυτό που αληθινά θα ήθελαν...Και φυσικά οι περισσότεροι επίσης δεν το παραδέχονται ότι βιώνουν απογοήτευση, ειδικά αν η ζωή τους περιέχει όσα τους έχουν πει πως πρέπει να έχουν. Εκεί είναι που δεν το παίρνουν είδηση με τίποτα...Όταν έχουν αυτά που τους είπαν ότι είναι η εκπλήρωση στην ζωή τους (γάμος, παιδιά, χρήματα, οικογένεια) δεν υπάρχει περίπτωση να διανοηθούν ότι αυτή η κενότητα που νιώθουν μέσα τους, οφείλεται ακριβώς σ' αυτήν την εκπλήρωση...Υποκρίνονται οι περισσότεροι τους ευτυχισμένους, γιατί δεν ξέρουν τι να πουν ότι τους λείπει, για να δικαιολογήσουν το κενό μέσα τους.
Όπως καταλαβαίνεις, όσοι δεν έχουν καταφέρει να εκπληρώσουν αυτό που τους προγραμμάτισαν, αγωνίζονται διαρκώς για να το εκπληρώσουν και έτσι έχουν και έναν λόγο να δικαιολογούν το κενό μέσα τους...
Μου λείπει ένας σύντροφος
Μου λείπει ένα παιδί
Μου λείπει μια εργασία
Μου λείπει η μαμά μου, ο μπαμπάς μου
Μου λείπει αυτό
Μου λείπει εκείνο
Κανένα συναίσθημα δεν παίρνουν είδηση, παρά μόνο μέσω των άλλων...
Αυτός με θύμωσε, αυτός με έκανε χαρούμενο, αυτός με έκανε θλιμμένο, αυτός με έκανε απογοητευμένο...
Ποιός είναι αυτός ο άλλος? Είναι πολύ δύσκολο να νιώσει ένας άνθρωπος την κενότητά του, την αλαζονεία του και την ματαιοδοξία του, αν δεν έχει καταφέρει να ανακαλύψει την μεγαλύτερη του απώλεια. Και παλεύει συνεχώς να γεμίσει τρύπες, που ακόμα και όταν φαίνεται ότι οι τρύπες έχουν γεμίσει, πάλι καλά δεν είναι...
Αυτά τα μάτια των ανθρώπων...
Είναι μερικές φορές που δεν αντέχω τούτη την κενότητα τους, παράλληλα με το χαμόγελο τους...
Χαμογελάνε, αλλά έχουν τόσο βαθιά θλίψη, που δεν μπορούν να νιώσουν πουθενά αγαπημένοι, γιατί δεν αντέχουν τον Εαυτό τους...
Όταν τους κοιτάω, θέλω μεμιάς να λιώσω αυτούς τους πάγους αδιαφορίας και αυτή η βαθιά θλίψη γίνεται θυμός, ντροπή, φόβος για εμένα, γιατί η Ζωή "ξεγυμνώνει" τον θάνατο...Είναι Νόμος! Και χωρίς επαφή με τον Εαυτό του ένας άνθρωπος, είναι "νεκρός", όπως και να γίνει... και λογικό είναι να φοβάται, να θυμώνει και να ντρέπεται, αν του το θυμίζεις...
Μόνο που δεν ξέρει τι νιώθει από όλα αυτά...Μερικές φορές δεν ξέρει καν γιατί νιώθει δυσάρεστα...και τότε ψάχνει να βρει λόγους να να δικαιολογήσει αυτό που νιώθει μαζί μου. Κανένας λόγος όμως δεν του είναι αρκετός και τότε αρχίζει η μάχη και εγώ αποχωρώ...τον αφήνω μόνο του να κάνει την μάχη του μαζί μου, μήπως καταφέρει να βρει τον αληθινό "ένοχο"...
