Όσο και θάρρος να δείχνει ο ενήλικας στην ζωή του, ένα μέρος μέσα του φοβάται και ζητά διακαώς αναγνώριση και αγάπη, για να νιώσει ασφάλεια...
Τα παιδιά δεν αγαπάνε τους γονείς τους, απλά τους συνηθίζουν, συνηθίζουν σ' αυτήν την υποχρεωτική αγάπη, γιατί φοβούνται ότι χωρίς αυτούς δεν θα τα καταφέρουν να επιβιώσουν και είναι λογικό...
Έτσι δέχονται αδιαμαρτύρητα τα πάντα...την καταπίεση, την τιμωρία, την τρομοκρατία, την μείωση της προσωπικότήτάς τους...δέχονται αδιαμαρτύρητα κάθε έλλειψη επιβεβαίωσης, αποδοχής, αγάπης, γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, είναι αδύναμα και φοβούνται για την ασφάλειά τους...
Το παιδί δεν ξέρει να αγαπάει, παρά μόνο από φόβο...
Μεγαλώνοντας, αυτός ο φόβος που ένιωθε για την επιβίωσή του και την ασφάλειά του, γίνεται μπλοκαρισμένη αγάπη...Και μέσα στην μπλοκαρισμένη αγάπη, μόνο αρνητικά συναισθήματα μπορούν να "ανθίσουν", που δεν γνωρίζει ο ενήλικας, παρ' όλα αυτά τα κουβαλάει μαζί του σαν συναισθηματική ανωριμότητα...
απαντήσεις που μου ρχονται.......
