Σωστά καταλαβαίνω ότι δεν ήταν "κακό" που πήρα την απόφαση αυτή του συμβιβασμού επειδή δεν ήμουν έτοιμη/ώριμη να πάρω την άλλη απόφαση, αλλά είναι "καλό" που προβληματίστηκα;
Ότι η άρνησή μου να συμβιβαστώ δεν έπρεπε να γίνει για λάθος λόγους όπως μια αυθόρμητη κόντρα στην "εξουσία";
Ότι αν ήμουν σίγουρη για το σωστό της απόφασής μου δεν θα με ένοιαζε τι λένε οι άλλοι και θα μπορούσα να την υποστηρίξω και μέσα μου και έξω μου;
Nαι, ΄Ανιμα, σωστά κατάλαβες!
και γνωρίζεις μια χαρά το πιο βαθύ πρόβλημα, όχι μόνο στον εργασιακό τομέα, αλλά και σε όλους τους τομείς της ζωής μας.
Αυτή η ανάγκη μας για συνέχιση των γονικών ρόλων, αφήνει ένα μέρος μέσα μας ανώριμο να προσπαθεί να την ικανοποιήσει.
Στα παρακάτω θέματα είναι υγιής ο προβληματισμός σου όμως!
Η αυτοπαρατήρηση μόνο μπορεί να μας βοηθήσει σε διλήμματα, αλλιώς η απόφασή μας παίρνεται «εν θερμώ» και ίσως αυτό είναι που μας βασανίζει αέναα και όχι η συγκεκριμένη δράση.
Θα σου πω κάτι απλό.
Στην συγκεκριμένη στιγμή οι εργοδότες έχουν υπεροχή σε εξουσία από τους εργαζόμενους. Θα μου πεις πότε δεν είχαν?
Σε περίοδο επαρκούς ευημερίας είναι πιο ομαλά τα θέματα στον τομέα της εργασίας.
΄Εχεις πιο πολλές ευκαιρίες να κάνεις επιλογές και πιο πολλές δυνατότητες να αλλάξεις εργασία και να εξομαλύνεις τέτοιου είδους ηθικά διλήμματα.
Νομίζω ότι κανένας μας δεν θα δεχόταν, αδιαμαρτύρητα, μια περικοπή του μισθού του. Ο νόμος κάλυπτε τον εργαζόμενο σαυτά τα δικαιώματα και έτσι η εξισορρόπηση υπήρχε και για τις δύο μεριές.
Τώρα όμως ο νόμος ο ίδιος βάρυνε την ζυγαριά προς το μέρος του εργοδότη.
Και μείναμε εμείς στον αέρα
Οι δυνατότητες εργασίας μειώνονται δραματικά και εμείς καλούμαστε να αντέξουμε αυτήν την κρίση.
Δεν εξετάζω αν φταίγαμε ή δεν φταίγαμε γι αυτήν την κρίση (είναι άλλο θέμα).
Έχουμε ένα σταθερό δεδομένο, το οποίο δεν μπορούμε να αγνοήσουμε, αλλά χρειάζεται να συνυπολογίσουμε στην απόφασή μας, αν θα δεχθούμε αυτήν την περικοπή, ή θα φύγουμε από την εργασία
Το άλλο δεδομένο που χρειάζεται να συνυπολογίσουμε είναι αν τα χρήματα του οικογενειακού ταμείου αρκούν για τις βασικές μας ανάγκες, ώστε να μην «επιτεθούμε» ακούσια στην οικογενειακή ευημερία, όπως την έχει σχηματοποιήσει ο καθένας μας, ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά, αποφασίζοντας «εν θερμώ» να παραιτηθούμε από την εργασία μας.
Κάνω μια παρένθεση εδώ
Στην μόνη περίπτωση που είναι αναγκαία και ηθικά επιβαλλόμενη η ανάληψη ευθυνών για άλλους, είναι η ανάληψη των ευθυνών για τα παιδιά μας, όσο αυτά είναι ανήλικα. Σε καμία άλλη περίπτωση δεν είναι αναγκαίο να αναλαμβάνουμε ευθύνες για άλλους ανθρώπους, μπορώ να σου πω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο βάρος των ανθρώπων, παρ όλα αυτά το βλέπουμε συνεχώς να «ανθίζει» στην κοινωνία μας, μέσα στην ελληνική οικογένεια και να επεκτείνεται και σε άλλους τομείς.
Και πάμε τώρα στο ηθικό δίλημμα που παρουσιάστηκε στην περίπτωση που αναφέρεις.
Συνήθως το οικογενειακό εισόδημα, που προέρχεται από δύο μέρη της που εργάζονται, μειώνεται δραματικά και δεν επαρκεί, γιατί ανάλογα με το εισόδημα διαμορφώνονται και οι ανάγκες μας. Θέλουμε για τα παιδιά μας και για εμάς το καλύτερο δυνατόν και αυτό δεν είναι κάτι που χρειάζεται να το επεξεργαστούμε αυτήν την στιγμή, σαν ιδεολογία, γιατί είναι κάτι φυσιολογικό.
Αυτό που χρειάζεται να εξετάσουμε είναι η διαμόρφωση των αναγκών μας, με βάση τα κοινωνικά στάτους και τις επιβαλλόμενες «συνήθειες» και όχι με γνώμονα τις πραγματικές μας ανάγκες. Χρειάζεται να δούμε πριν έρθουν τα πράγματα έτσι, ώστε να μας αναγκάσουν να το κάνουμε, αν οι ανάγκες μας έχουν πολλαπλασιαστεί από μια κοινωνική εξέλιξη σύγκρισης που μας ωθεί συνεχώς στην κατανάλωση, ασυνείδητα, δηλαδή χωρίς να το παίρνουμε είδηση, και αν μέσα σ αυτές τις ανάγκες έχουμε συνυπολογίσει, εκτός από τα υλικά αγαθά, και τις ηθικές ανάγκες των ατόμων, που είναι περισσότερο επιτακτικές, αλλά επειδή είναι εσωτερικές, δεν είναι εύκολα αναγνωρίσιμες.
Δύο άνθρωποι που εργάζονται για να κάνουν την ζωή τους καλύτερη, αγνοούν τις πιο βαθιές ηθικές τους ανάγκες, που είναι η επικοινωνία, η τρυφερότητα, η έκφραση αγάπης, η ατομική δημιουργικότητα σε πράγματα απλά, που τους ικανοποιούν, το μοίρασμα συναισθημάτων και το παιχνίδι.
Πολλά ζευγάρια δεν έχουν πια χρόνο να «κλάψουν» ό ένας στην αγκαλιά του άλλου και κλαίνε μέσα τους, ο καθένας μόνος του, γιατί δεν προλαβαίνουν να το κάνουν μαζί! Κοινά, αποξενώνονται
Αν υπάρχουν παιδιά, επεκτείνεται αυτή η εξωτερική κάλυψη αναγκών και σ αυτά τα πιο ευάλωτα μέλη της οικογένειας και φροντίζοντας διαρκώς για την «κοινωνική» τους πρόοδο, ξεχνάμε, τις περισσότερες φορές, την ψυχική και πνευματική τους πρόοδο.
Ετσι μάθαμε
΄Ετσι μας εκπαίδευσαν
Αυτό σημαίνει οικογένεια και κοινωνία.
Και έρχεται τώρα η κρίσιμη ερώτηση
Αυτό σημαίνει πνευματική-ψυχική-σωματική ολοκλήρωση για μια Ανθρώπινη ΄Υπαρξη?
Εχω καιρό να δω, απλά, χαρούμενους ανθρώπους. ΄Εχω καιρό να δω ανθρώπους που εκφράζουν αγάπη ουσιαστικά και έχουν όραμα.
Και η ζωή κυλάει, έτσι όπως μας την διηγήθηκαν
Αυτό για μένα υπήρξε το ηθικότερο δίλημμα μεταξύ ζωής και ασθένειας, μεταξύ πραγματικής ατομικής εμπειρίας και συνεχιζόμενης εμπειρίας των προγόνων μας.
Το σημαντικότερο είναι, όταν αναζητάμε την εσωτερική ελευθερία, να γνωρίζουμε τι να την κάνουμε και γιατί την επιδιώκουμε.
Και όταν αυτό το έχουμε σταθερά μέσα μας, τότε βρίσκουμε και την θέση μας στο Σύμπαν και την υπερασπιζόμαστε για το Καλό όλων.
Αλλιώς κάθε «μάχη» που δεν προέρχεται από την εσωτερική ελευθερία, έχει προκαταβολικά «διακυβεύσει» την «νίκη» στις επόμενες γενιές.
Το θέμα το συζητάω γιατί έχει πάει πολύ παραπέρα από την οικονομική κρίση και τις μειώσεις μισθών.... Μακάρι να μην σας κούρασα.
Φυσικά και δεν μας κούρασες. Τέτοιου είδους θέματα δεν συζητιούνται σε δύο αράδες, ΄Ανιμα!
