Αυτο οσο και να το ανελυσα δεν μπορεσα να το καταλαβω....Αλλα η βολή μας είναι μια περίεργη ακινησία εσωτερική, να αγγίξουμε ότι νομίζουμε ότι μας στηρίζει, και δεν είναι ο εαυτός μας...
κοιτα καλως η κακως τα ατομα που μας περιστοιχιζουν ξερουμε πως ειναι ανθρωποι και κανουν τα λαθη τους και η συμπεριφορα τους μεχρι τωρα απεναντη μου ειχε πολλα απο αυτα...αλλα και γω το ιδιο δεν αντιλεγω...
Πλεον ομως οταν αλλαξα συμπεριφορα απεναντη τους γιατι στους πρωτους που πατησα ποδι ηταν οι δικοι μου ανθρωποι ειδα τα πραγματα να βελτιωνονται...χωρις ομως να αλλαζουν κατι που θελει πολυ χρονο πιστευω και απο τις δυο πλευρες..
Για να μην τρελαθω ομως και αρχισω να συγκρινω αν εγω ειμαι περισσοτερο "ριγμενη " σε σχεση με την αδερφη μου, ή αν η δικη μου φωνη ακουγεται πολυ λιγοτερο απο αλλους ειπα πως θα μιλαω και θα λεω οτι με ενοχλει και με πειραζει πολυ πριν φτασω στα ορια μου και τοτε με τις φωνες μου μονο το δικιο μου δεν θα μπορω να βρω.
Σιγα σιγα κατακταω αυτα που μου αξιζουν...το σιγουρο ειναι πως εχω πολυ δρομο μπροστα μου.....